Συνδιάσκεψη ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Για μια Αριστερά της μάχης και της ανατροπής

antarsya3Το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα ενισχύεται και προκαλεί αριστερές μετατοπίσεις

του Γιάννη Ελαφρού

Λίγες μέρες πριν την 2η πανελλαδική Συνδιάσκεψη και ο κόσμος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ συζητά κι αποφασίζει. Με απαιτητικότητα και αυτοκριτική, με διαφορετικές γνώμες και διάθεση ανώτερης σύνθεσης. Συμβολή σε αυτό τον γόνιμο διάλογο οι παρακάτω σκέψεις:

Πρώτο, έχει μεγάλη σημασία η συνείδηση ότι βρισκόμαστε σε αδυσώπητο κοινωνικό πόλεμο, που κλιμακώνει το κεφάλαιο. Ανεργία, απλήρωτοι εργαζόμενοι, δουλειά χωρίς σύμβαση για λίγα ευρώ, φτώχεια κι εξαθλίωση. Κι ακριβώς γι’ αυτό, επιστρατεύσεις και απαγόρευση των ενοχλητικών απεργιών, ΜΑΤ, φασισμός, κοινοβουλευτικός ολοκληρωτισμός. Πίσω από τα «υπνωτικά αισιοδοξίας» των Σαμαρά και Σία έρχονται νέα άγρια μέτρα. Το καπάκι δείχνει ότι έχει «κάτσει», αλλά η κατσαρόλα βράζει. Κι αν βρει μια χαραμάδα πραγματικού αγώνα, όπως στις συνελεύσεις των καθηγητών, τότε ξεχύνεται και αλλάζει τα δεδομένα. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρώτα και κύρια θα κριθεί εδώ, στο κατεξοχήν πεδίο συγκρότησης της εργατικής πολιτικής. Εάν δεν καταφέρει να συγχωνευτεί με την αγωνία της φτωχολογιάς και του κόσμου της εργασίας, να συμβάλει στο ξέσπασμα «άγριων αγώνων» για να αποκρουστεί και ανατραπεί η επίθεση της «χούντας» κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ, εάν δεν σπάσει την «κανονικότητα» του κοινωνικού σφαγείου, δεν μπορεί να ελπίζει σε καμία φυγή στην υψηλή πολιτική. Η πολιτική ελπίδα μιας άλλης Αριστεράς είναι εξαιρετικά αναγκαία, αλλά για να δώσει έμπνευση και προοπτική, σε αλληλεπίδραση με τους σκληρούς αγώνες.

Δεύτερο, η Συνδιάσκεψη πρέπει να αποφασίσει συγκεκριμένες παρεμβάσεις στα κρίσιμα μέτωπα, για την προώθηση του αγωνιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να πάρει ενωτική – αγωνιστική πρωτοβουλία προς όλες τις μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς (συμπεριλαμβανομένων ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ) και του εργατικού – λαϊκού κινήματος για σπάσιμο της πολιτικής επιστράτευσης, με κοινό απεργιακό αγώνα των επιστρατευμένων κλάδων (Μετρό, ναυτεργάτες, εκπαιδευτικοί) και παλλαϊκή κινητοποίηση. Με αυτό το πνεύμα να προτείνει το συνδυασμένο άνοιγμα μετώπων πάλης, που αφορούν στη δημόσια παιδεία, υγεία κ.λπ., στην εργασιακή γαλέρα, στην άρνηση της φοροεπιδρομής. Τέτοιοι αγώνες, ειδικά μετά το ξεπούλημα των καθηγητών από ΑΔΕΔΥ – ΓΣΕΕ και πλειοψηφία ΟΛΜΕ, δεν μπορεί παρά να έρχονται σε ρήξη με τις γραφειοκρατικές ηγεσίες.

Τρίτο, το αντικαπιταλιστικό μεταβατικό πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ισχυροποιείται από τις εξελίξεις. Η ζωή ωθεί σε υιοθέτηση πλευρών του από ευρύτερες δυνάμεις, δημιουργεί θετικές διαφοροποιήσεις προς τα αριστερά. Η συνδιάσκεψη θα το αναπτύξει και θα το βαθύνει. Δεν θα το θάψει μετά πολλών επαίνων, ούτε θα το ακρωτηριάσει προς όφελος τακτικισμών. Είναι αντικαπιταλιστικό, γιατί μόνο τέτοια μπορεί να είναι η απάντηση στη δομική καπιταλιστική κρίση και στη βάρβαρη επίθεση του κεφαλαίου. Γιατί για τα ζωτικά συμφέροντα των εργαζομένων πρέπει να χάσει κέρδη, πλούτο, ιδιοκτησία το κεφάλαιο. Είναι μεταβατικό γιατί μας πάει μπροστά. Δεν μας γυρίζει στο 2009, ούτε σε ένα καπιταλισμό των κοινωνικών συμβολαίων και της σοσιαλδημοκρατικής ή «αριστερής» κυβερνητικής διαχείρισης, ούτε μας κρατά εντός του συστήματος. Είναι όχημα σύνδεσης των σημερινών διεκδικήσεων και πολιτικών στόχων, των ρωγμών και των μερικών κατακτήσεων με την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού και τη σοσιαλιστική κομμουνιστική προοπτική. Είναι πρόγραμμα, γιατί δεν είναι άθροισμα ασύνδετων μεταξύ τους στόχων, από τους οποίους διαλέγει κανείς, αλλά συνεκτικό πλαίσιο πολιτικών στόχων. Νοηματοδοτεί την έξοδο από το ευρώ με την αναγκαία έξοδο από την ΕΕ, ως αφετηρία αντικαπιταλιστικών τομών υπέρ της εργασίας. Είναι πρόγραμμα γιατί συνοδεύεται με το ποιος και πώς θα το επιβάλλει. Θα γελούσε και το παρδαλό κατσίκι εάν ένας αστός πολιτικός, όπως ο Κατσανέβας π.χ., υποσχόταν την υλοποίηση «πλευρών» του προγράμματος αυτού.

Τέταρτο, το αντικαπιταλιστικό μεταβατικό πρόγραμμα θα επιβληθεί από τον ανώτερα οργανωμένο λαό, από ένα πανίσχυρο ταξικά ανασυγκροτημένο και πολιτικά επικίνδυνο εργατικό – λαϊκό κίνημα, που φιλοδοξούμε να έχει πολιτικό νεύρο έναν ισχυρό πόλο της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής Αριστεράς. Όπλο του θα είναι ο μαζικός αγωνιστικός «εκβιασμός» για την απόσπαση κατακτήσεων και ο συνολικός επαναστατικός αγώνας για την ολοκληρωμένη του υλοποίηση. Αυτή η πάλη στην ανάπτυξή της οδηγεί σε κλονισμό της αστικής κυριαρχίας και ανοίγει το δρόμο για την επανάσταση, για να περάσει ο πλούτος και η εξουσία (και βεβαίως και η κυβέρνηση) στα χέρια των εργαζομένων. Αυτός ο δρόμος και αυτός ο στόχος είναι η πολιτική πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Σε αυτήν τη σκληρή πάλη, που θα κρίνεται κυρίως «εξωκοινοβουλευτικά», μπορούν να προκύψουν ως υβριδικό προϊόν κυβερνήσεις μεσοβέζικες, με συμμετοχή δυνάμεων της ρεφορμιστικής Αριστεράς. Η 1η Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ξεκαθάριζε ότι η «επαναστατική στρατηγική δεν περνάει μέσα από τη συμμετοχή στη διαχείριση της κυβερνητικής εξουσίας, εντός της καπιταλιστικής κυριαρχίας». Ανεξάρτητα από διαφορετικές προσεγγίσεις, η προβολή σήμερα ενός κοινοβουλευτικού – κυβερνητικού στόχου οδηγεί την αντικαπιταλιστική Αριστερά, άσχετα από προθέσεις, σε ρόλο παραπληρωματικό του ΣΥΡΙΖΑ.

Πέμπτο, μα όλα αυτά θα τα κάνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ποτέ δεν αισθάνθηκε ως κέντρο του κόσμου, ούτε τέλος της διαδρομής. Αποτελεί ένα έμπρακτο κι ελπιδοφόρο βήμα οργανώσεων κι αγωνιστών που συνενώθηκαν μετωπικά. Ξέρουμε ότι τα μεγάλα γεγονότα είναι έργο των εκατομμυρίων. Γνωρίζουμε ότι μια άλλη Αριστερά, που απαιτεί η εποχή μας, θα προέλθει από σεισμικές αλλαγές στο σημερινό της χάρτη. Στοχεύουμε συνειδητά στη συγκρότηση ενός τρίτου πόλου αντικαπιταλιστικού και επαναστατικού. Βλέπουμε τις αυξημένες δυνατότητες, νιώθουμε στο πετσί μας την επιτακτική του αναγκαιότητα. Δεν κρίνουμε την ωριμότητά του με βάση τις επιθυμίες μας, αλλά με βάση την πραγματικότητα. Δεν κοιτάμε στατικά τα πράγματα, εργαζόμαστε για να ανοίξουμε δρόμους για τον πόλο. Δεν πρόκειται όμως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να ακυρωθεί ή να γίνει υποσυνιστώσα ενός σχήματος με νεφελώδη χαρακτηριστικά. Γι’ αυτό η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρότεινε τη μετωπική πολιτική συμπόρευση στη βάση ενός συγκεκριμένου πολιτικού πλαισίου, που έχει δοκιμαστεί στη ζωή και δεν μπορεί αβασάνιστα να απορριφθεί ή τεμαχισθεί. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να αναλάβει συγκεκριμένες πρωτοβουλίες προς όλες τις δυνάμεις κοινωνικές και πολιτικές. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα.

ΠΡΙΝ, 26/5/2013

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *