Γιώργος Ρούσης: Η διαστρέβλωση, αρχή του ΚΚΕ

Εκ μέρους των στελεχών του ΚΚΕ έχει πια  καθιερωθεί σε μόνιμο τρόπο αντιμετώπισης όσων κομμουνιστών διαφωνούν μαζί του η διαστρέβλωσή τους.
Έτσι λοιπόν ενώ ξεκάθαρα υποστήριξα σε ένα άρθρο στο διαδίκτυο ότι

1. Ουδείς θεωρητικός του μαρξισμού τοποθετήθηκε γενικώς και αορίστως κατά της συμμετοχής στην  κυβέρνηση, εξ ου και ο όρος κυβερνητισμός, δεν υπάρχει στο κλασικό μαρξικό λεξιλόγιο, ούτε σε κανένα από τα μαρξιστικά ρεύματα και

2. Τοποθετήθηκα σαφώς κατά την όποιας συμμετοχής σε αστική κυβέρνηση. ( Άλλωστε αυτός ήταν και ο λόγος που διαφώνησα με τη συμμετοχή του ΚΚΕ στις κυβερνήσεις Τζαννετάκη και Ζολώτα το 1989, σε αντίθεση με την σημερινή ηγεσία του, που συμφώνησε τότε και ουδέποτε μέχρι τώρα επισήμως  καταδίκασε αυτήν της την επιλογή) εμφανίζομαι  από αρθογράφο του οργάνου της ΚΕ,  όχι μόνον να  τοποθετούμαι υπέρ της συμμετοχής σε αστικές κυβερνήσεις, αλλά ακόμη ότι επιχειρώ να αποδώσω και  στο Λένιν την θέση μου αυτή.

Θυμίζω  τι έγραψα, και για να με διαστρεβλώσει,  αποσιώπησε ο  αρθρογράφος του Ριζοσπάστη  :

1.    «Η αντικαπιταλιστική και δη η κομμουνιστική αριστερά θα πρέπει να συμμετέχει σε κυβέρνηση ταξικής συνεργασίας τύπου Τζανετάκη, ή τύπου ιταλικού «ιστορικού συμβιβασμού»;  Απάντηση: Κατηγορηματικά ΟΧΙ.

2.    Η ίδια αριστερά θα πρέπει να   συμμετέχει, ή ακόμη και να στηρίξει μια κυβέρνηση σοσιαλδημοκρατών, ή όπως αυτή που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ, η οποία μέσω συμβιβασμών με το κεφάλαιο  και τον ιμπεριαλισμό, και δη με την ΕΕ,  επικαλείται ότι μπορεί να δώσει λύση στα λαϊκά προβλήματα; Απάντηση: Κατηγορηματικά ΟΧΙ.  

3.    Η αντικαπιταλιστική, κομμουνιστική  αριστερά θα πρέπει να συμμετέχει ή να στηρίζει μια αριστερή κυβέρνηση τύπου Τσάβες, με όλη την αντιφατικότητα της πολιτικής της; Απάντηση:  Ανάλογα με τον αν εκτιμά  ότι το πρόγραμμα της  προωθεί η όχι την υπόθεση του σοσιαλισμού.»

4.    Και τέλος (κάτι που παραθέτει επιλεκτικά ο διαστρεβλωτής μου) έγραψα ότι «Η αντικαπιταλιστική κομμουνιστική αριστερά  θα πρέπει να συμμετέχει σε μια μετωπική κυβέρνηση, η οποία θα εφαρμόζει ένα πρόγραμμα το οποίο έχει επεξεργαστεί και προτείνει η ίδια, και το οποίο χαρακτηρίζει ως «Αντικαπιαλιστκό, Αντιιμπεριαλιστικό, ΑντιΕΕ»;    Απάντηση:  Κατηγορηματικά ΝΑΙ».

Θυμίζω ακόμη, ότι επικαλέστηκα τον Λένιν, όχι δα για να τεκμηριώσω την συμμετοχή σε κάποια αστική κυβέρνηση, αλλά για να θυμίσω την  εκ μέρους του επισήμανση ότι ο κοινοβουλευτισμός δεν μπορεί να θεωρείται ξεπερασμένος, όταν μάλιστα «εκατομμύρια» και «λεγεώνες» προλετάριων είναι ακόμη όχι μόνο υπέρ του κοινοβουλευτισμού γενικά, μα και ανοιχτά «αντεπαναστάτες».  Άλλωστε το ίδιο το ΚΚΕ   συμμετέχει στην κοινοβουλευτική διαδικασία και μάλιστα χρηματοδοτούμενο εξ αυτού, τόσο από το αστικό κράτος όσο και από την ιμπεριαλιστική Ε.Ε.

Τώρα, από πού κι ως πού, με αυτά μου τα γραφόμενα, δηλαδή με την αναγκαιότητα συμμετοχής σε μια κυβέρνηση που θα εφαρμόσει ένα πρόγραμμα το οποίο, κατά την δική μου αντίληψη στα πλαίσια ενός πολέμου θέσεων,  ανοίγει το δρόμο,  και βοηθά την επανάσταση, έρχομαι  σε αντίθεση με τον Λένιν, και πιο ειδικά με την κριτική του  στους «λιποτάχτες του σοσιαλισμού που έγιναν υπουργοί», μόνον ένα στέλεχος του ιδεολογικού μηχανισμού του ΚΚΕ μπορεί να το συμπεράνει.

Το κύριο όμως πρόβλημα δεν είναι το πώς αντιμετωπίζομαι εγώ, ή όποιος τολμά να ασκήσει  κριτική από τα αριστερά στο ΚΚΕ. Το κύριο πρόβλημα είναι ότι στο όνομα  της τυφλής  υποταγής  στην κομματική ηγεσία, καταστέλλεται η κριτική σκέψη των νέων ανθρώπων, θεμελιακός παράγοντας για την επαναστατικοποίηση της συνείδησής τους, και ταυτόχρονα  ανάγεται  σε βασική μέθοδο  της ιδεολογικής  αντιπαράθεσης, η διαστρέβλωση. Αυτή μπορεί να έχει  κάποια ανταπόκριση στον κομματικό ταλιμπανισμό, αλλά όχι όμως στον κόσμο της αριστεράς, ο οποίος  κινείται σε άλλους ρυθμούς από την μονοφωνία των μοναχών του Μεσαίωνα, και δεν πείθεται άκριτα από τα γραφόμενα του κάθε τσαρλατάνου στον  «Ριζοσπάστη».

Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 9/6/2013