(Μα ποιος με πόνο θα μιλήσει για όλα αυτά;)*

 paidi325Γράφει η Στέλλα Χαιρέτη

Μέρες τώρα η προσοχή μας είναι στραμμένη σε μια μικρή πλατεία του κόσμου, σε μια χούφτα ανθρώπων που ανθίστανται και βάλλονται καθημερινά από μία ανείπωτη βία. Στεκόμαστε παρατηρητές ενός πόνου, που διατελεί βουβός για τις απομακρυσμένες αισθήσεις μας. Απόμερα από την ένταση της διεκδίκησης υπογραμμίζουμε την αδικία, μα παραμένουμε σταθερά αμέτοχοι των αγώνων. Άνθρωποι∙ η μεγαλύτερη πληγή του πλανήτη. Όντα προικισμένα με λογική από την οποία απορρέει η πιο παράλογη συμπεριφορά. Έχουμε σταματήσει να κοιτάμε ψηλά, να ονειρευόμαστε. Επιτρέπουμε την καταπίεση και δίνουμε άλλοθι στην ασχήμια μένοντας αδρανείς. Τα κορμιά μας ζέχνουν από τον ιδρώτα της απραξίας και αυτή η δυσοσμία ανάκατη με δειλία είναι το θυμίαμα που προσφέρουμε στους θεούς που μας έταξαν να υπηρετούμε.

Η ιστορική μας μνήμη στεγνή και περιορισμένη στην συνέχεια των τωρινών γεγονότων, σαν την θέαση μιας ερωτικής ταινίας που φτύνει κομμάτια αφήγησης, ένα κάθε εβδομάδα, και μας κρατά καθηλωμένους και εναγώνιους για την τύχη των ηρώων της. Η Ιστορία όμως μας καραδοκεί στην επόμενη γωνία για να μας ανακοινώσει ότι έχει ήδη παραιτηθεί από εμάς. Γιατί την Ιστορία σταματήσαμε να την γράφουμε με την οικουμενική μας πένα και προτιμήσαμε το γαλάζιο story της προσωπικής ευμάρειας και ευδαιμονίας. Μαθητεύσαμε στην ημιμάθεια ενός ένδοξου παρελθόντος και στην αμάθεια ενός παρόντος ελεήμονος για εμάς του τυχερούς, αν και  ανελέητου για τους περισσότερους άτυχους, και με υπερηφάνεια αποφασίσαμε ότι μπορούμε να ξεχωρίσουμε την πορεία μας από τα υπόλοιπα, άτυχα, σκουπίδια που σέρνονται στον δρόμο μας.

Πιστεύουμε ότι αναγκάσαμε την Ιστορία σε πενία και λιμό. Αγνοούμε όμως ότι εκείνη επιμένει να επιβιώνει τρώγοντας τις ίδιες της τις σάρκες και να γεμίζει τις σελίδες της ακόμα και ερήμην μας. Κάποια στιγμή αργότερα, όχι πολύ, θα εκδικηθεί την φιλαυτία μας καταδικάζοντάς μας στην αφάνεια και τη λησμονιά. Κάποια μέρα, κατοπινή μα σύντομη, θα σκίσει τις σελίδες που μας περιέγραφαν. Ενδεχομένως τότε πάνω από τις αράδες που θα καίγονται να καταφέρουμε να βρούμε το κουράγιο, τη λογική ή την ευαισθησία που τώρα μας λείπουν και να αποφασίσουμε ότι έχει έρθει η ώρα να ανακάμψουμε από την πλάνη μας. Ενδεχομένως, να είναι ήδη η ώρα που πρέπει να σταματήσουμε πια να καταδυναστευόμαστε από μια ήττα αχόρταγη και να αναζητήσουμε εκείνη την επανάσταση που θα μας χαρίσει τη νίκη.

Υ.Γ.:  Ο τίτλος είναι στίχος του Μανόλη Αναγνωστάκη. Τον έχω ακριβώς αντιγράψει και ο στίχος είναι μέσα σε παρένθεση από τον ίδιο τον ποιητή, την οποία και διατήρησα.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *