Η δικιά τους και η δικιά μας Ακρόπολη

Της Δέσποινας Κουτσούμπα*

Πολλές εικόνες το τελευταίο διάστημα δείχνουν αυτό που πραγματικά έχει εγκαθιδρυθεί ως κυβέρνηση στη χώρα: μια χούντα, που βασίζει την ύπαρξή της στις πλάτες της ΕΕ, του ΔΝΤ και των spreads, ως άλλη κυβέρνηση Τσολάκογλου. Η εικόνα της μπότας των ΜΑΤ μέσα στην Ακρόπολη, όμως, ίσως είναι η πιο ανατριχιαστική.

Αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι για πρώτη φορά μετά το 1944, δυνάμεις επιβολής της τάξης κατέλαβαν τoν ιερό (ως άσυλο) βράχο! Ειρωνεία της χρονικής σύμπτωσης: μόλις δυο μέρες μετά τη φιέστα, πάνω στον ίδιο βράχο, για την απελευθέρωση της Αθήνας από τις δυνάμεις Κατοχής.

Το επικοινωνιακό μπαράζ που προηγήθηκε της εισβολής είχε το γνωστό μοτίβο: ασύστολα ψεύδη από την πολιτική ηγεσία, παρουσίαση των αιτημάτων των εργαζόμενων ως «εξωφρενικών» προνομίων, οιμωγές στα κανάλια για τον διεθνή διασυρμό της χώρας… Η εικόνα της άδειας Ακρόπολης, παραδομένης στα χημικά και τη βία, με τα ΜΑΤ να φυλάνε την (τύποις) ανοιχτή είσοδο, η εικόνα του ξυλοδαρμού δημοσιογράφων που έκανε τον γύρο του κόσμου, ήταν αρκετή απάντηση στο επιχείρημα  του διασυρμού.

Σε ποιον ανήκει η Ακρόπολη, αν όχι πρωτ’ απ’ όλα στους ίδιους τους εργαζόμενους σε αυτήν; Άλλους απλήρωτους για μήνες, άλλους με την απειλή της απόλυσης στο τέλος του μήνα μετά από 10, 15, 22 χρόνια δουλειάς; Άλλους άνεργους γιατί το ελληνικό κράτος εφαρμόζει τον παραλογισμό της μάξιμουμ εργασίας των 24 μηνών, μετά από την οποία ο αρχαιολόγος, ο συντηρητής, ο εργάτης ανασκαφής, ο αρχαιοφύλακας είναι αναγκασμένος να αλλάξει καριέρα; Ο ελαστικά εργαζόμενος στο δημόσιο έχει ημερομηνία λήξεως –η ελαστική εργασία ποτέ!

Στην εποχή του Μνημονίου περισσεύει η απελπισία. Αυτή που έφερε τους συμβασιούχους του πολιτισμού στην απέλπιδα λύση της κατάληψης του χώρου εργασίας τους. Η απελπισία που όλο και πιο συχνά ανιχνεύεται στους χώρους δουλειάς, στο δρόμο, στη γειτονιά, στο καφενείο. Αυτή που οδηγεί όλο και περισσότερες κινητοποιήσεις εργαζομένων να ξεφεύγουν από τα «όρια» που ως τώρα είχαν συνηθίσει οι καθώς πρέπει συνδικαλιστικές ηγεσίες και οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι στα δελτία των 8.

Στην εποχή του Μνημονίου περισσεύει η αναλγησία. Αυτή που δείχνει η κυβέρνηση απέναντι σε κάθε κοινωνικό πρόβλημα, σε κάθε εργασιακή απαίτηση, σε καθετί που δεν χωρά στα οικονομικά μεγέθη που υπαγορεύει η Τρόικα. Η επιστράτευση των ΜΑΤ και των κονδυλοφόρων, η μηδενική ανοχή, η ενεργοποίηση του κοινωνικού αυτοματισμού. Μετά τα stage, τους δημοσίους υπαλλήλους, τους αγρότες, τους φορτηγατζήδες, ήταν η σειρά των συμβασιούχων να γευτούν τη διακριτική μεταχείριση του… υπαρκτού σοσιαλισμού!

Δεν θα νικήσει ούτε η απελπισία, ούτε η αναλγησία. Θα νικήσουν εκείνοι οι αγώνες που θα μπορέσουν να ξεπεράσουν τον εγκλεισμό στο χώρο τους, που θα μπορέσουν να συναντηθούν με τα ρυάκια της οργής και θα χτυπήσουν την καρδιά της κυβερνητικής «υπεροχής»: τη συστηματική απομόνωση κάθε κοινωνικής κατηγορίας προκειμένου να λοιδορηθεί και να ηττηθεί.

Μακάρι η Ακρόπολη να αποτελέσει το σημείο (χρονικό ή τοπικό, δεν έχει σημασία), όπου θα συναντηθούν τα ρυάκια της οργής για την εργασία ως «τρόπαιο» και όχι ως δικαίωμα, για τη φτώχεια και την εξαθλίωση που μας προσφέρουν, για τον «μισό μισθό-μισή ζωή» που μας επιβάλλουν. Γιατί έτσι θα αποτελέσει ζωντανό μνημείο δημοκρατίας και αντίστασης, πλάι στην Ακρόπολη του Γλέζου και του Σάντα, και όχι άψυχο κουφάρι να περιφέρει φτιασιδωμένα τα «περασμένα μεγαλεία» του στις αφίσες του ΕΟΤ. Η δικιά μας Ακρόπολη…

* Η Δέσποινα Κουτσούμπα είναι μέλος του Δ.Σ. του Ενιαίου Συλλόγου Υπαλλήλων ΥΠΠΟ Αττικής, Στερεάς & Νήσων, και το κείμενο της δημοσιεύετε στον “Δρόμο της Αριστεράς”

0 απαντήσεις στο “Η δικιά τους και η δικιά μας Ακρόπολη”

  1. «Η κυβέρνηση, λέει, καλεί το διαδίκτυο για διάλογο, με τις ανεξάρτητες φωνές των ανεξάρτητων ιστοσελίδων…»!

    Αισώπειος μύθος! Τα γερασμένα και παμπόνηρα τέρατα, Σκύλλα και Χάρυβδη, καλούν την πανίδα του διαδικτύου να την φιλοξενήσουν στα εντόσθιά τους….

    «Η συγκεκριμένη πρωτοβουλία, λένε, πηγάζει από την επιθυμία του πρωθυπουργού , να αποκτήσουν οι σκαπανείς (σ.σ. πολύ μεγάλη κουβέντα!) του διαδικτύου, την νομιμοποίηση και τη θεσμική κατοχύρωση αντίστοιχη με των δημοσιογράφων των παραδοσιακών ΜΜΕ…»

    Να μεταβληθούν, δηλαδή, και τα μπλογκς, σε ανάλογα, με κάποια παραδοσιακά ΜΜΕ…φερέφωνα παπαγαλάκια και πλυντήρια βρώμικων ανθρωποειδών.

    Που σημαίνει να υποταχθούν στους πάσης φύσεως και αποχρώσεως νομιμοποιημένους ή παράνομους απατεώνες και τις ιδιοτελείς παλιανθρωπιές τους.

    Και ο απαραίτητος μαϊντανός: Η δολιότατη διαβούλευση: «Πέστε ο, τι θέλετε εσείς! Κι εμείς θα κάνουμε-όπως πάντα- ο, τι μας καπνίσει»…

    Πάντα, με «ανοιχτό διάλογο». Προκειμένου να επιλέξετε με ποιο τρόπο προτιμάτε να σας…κλείσουμε το στόμα! Και να σας κόψουμε τα χέρια…

    Και κάποιοι εθελοτυφλούν να πιστεύουν πως μια τέτοια κουτοπόνηρη για τα μπλογκς υστερόβουλη πρωτοβουλία… «κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση»!

    Σίγουρα προς την ίδια κατεύθυνση, που η τοπική λαμογιοκρατία και το αποικιοκρατικό καθεστώς του ΔΝΤ οδηγούν τη χώρα μας…

    Που σημαίνει πως, εκτός από το δίλημμα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα», τίθεται τώρα και το δίλημμα: «πολιτισμός ή βαρβαρότητα»…

    Το σοσιαλισμό τους τον απολαύσαμε. Άντε τώρα να απολαύσουμε και τον πολιτισμό τους…

    Σίγουρα ανάλογο με τον πολιτισμό, που εισέπραξαν οι υπάλληλοι του Υπουργείου Πολιτισμού στους πρόποδες του μνημείου πολιτισμού της Ακρόπολης…

    παπα-Ηλίας

    http://papailiasyfantis.wordpress.com

  2. ΜΙΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΕΞΙΣΩΣΗ ΠΟΥ ΑΦΟΡΑ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ:

    ΓΕΡΜΑΝΟΙ(1941-1944)+ AΓΓΛΟΙ (1944)+ ΜΑΤ(2010)= ΤΣΟΛΑΚΟΛΓΛΟΥ+ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *