ΠΑΠΛΩΜΑΤΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ «ΕΛΛΗ ΑΛΕΞΙΟΥ»
ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ 82η ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΔΙΔΑΣΚΛΙΚΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Συνάδελφοι , ισσες
Η αντεργατική επίθεση συνεχίζεται, τα μέτρα δεν έχουν τελειωμό. Κανένας πλέον δεν είναι σίγουρος για το τι μισθό, σύνταξη, επίδομα θα πάρει τον επόμενο μήνα, αν θα συνεχίσει να έχει μεροκάματο. Τα βάσανα της εργατικής οικογένειας μεγαλώνουν. Παντού υπάρχει αγανάκτηση, αγωνία, απόγνωση, φόβος για το αύριο.
Το μέλλον της εργατικής τάξης δεν μπορεί να είναι η φτώχεια, η ανεργία, η εξαθλίωση, η μόνιμη ανασφάλεια. Δεν μπορεί κάθε μέρα να αγκομαχάει για ένα πιάτο φαΐ, για να σωθούν τα κέρδη των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.
Η επίθεση στους εργαζόμενους είναι ολομέτωπη σε όλη την Ευρώπη. Το κεφάλαιο και η ΕΕ το επόμενο διάστημα θα επιτεθούν με ακόμα μεγαλύτερη αγριότητα στη ζωή, στα δικαιώματα της εργατικής τάξης.
Καμία συνδικαλιστική οργάνωση, δεν πρέπει να βάλλει την υπογραφή της στην άγρια αυτή επίθεση. Κανένας εργαζόμενος να μην υποκύψει στους εκβιασμούς της κυβέρνησης, της εργοδοσίας. Κανένας τίμιος συνδικαλιστής να μη βάλλει την υπογραφή του στη σφαγή της ζωής της τάξης του. Να απορρίψουμε τη θεωρία των μονοπωλίων ότι οι εργαζόμενοι και τα δικαιώματά τους είναι «κόστος» και πρέπει να σφαγιαστούν.
Δεν είναι μονόδρομος η υποχώρηση, ο συμβιβασμός και η υποταγή για να σωθούν τα κέρδη των πολυεθνικών και να διασωθεί το καπιταλιστικό σύστημα. Να πετάξουμε στα άχρηστα την αυταπάτη ότι αν αλλάξουν οι διαχειριστές θα γίνει πιο ανθρώπινο. Ότι αν μεγαλώσει η κερδοφορία των επιχειρήσεων θα γλιτώσει ο εργαζόμενος από την ανεργία, το χτύπημα των δικαιωμάτων του.
Πρέπει να απαντήσουμε στο ερώτημα πόσο μπορούμε να συνεχίσουμε με όλα αυτά που μας οδηγούν στον Καιάδα; Ο δρόμος ανάπτυξης που εδώ και χρόνια μας γεμίζει με φτώχεια, εξαθλίωση και τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα να γίνονται όλο και πιο ισχυρά με τεράστια κέρδη, μπορεί να είναι το αύριο το δικό μας και των παιδιών μας;
Η οικονομία τους, το κράτος τους, έχουν σαπίσει, δε διορθώνονται, δεν αλλάζουν με νέες δήθεν προτάσεις καλύτερης διαχείρισής τους. Κάθε νέα διαπραγμάτευση σε φορτώνει με νέες δεσμεύσεις για αντιλαϊκά μέτρα.
Στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, των μονοπωλίων δεν υπάρχει ζωή, δεν υπάρχει καμία προοπτική. Πρέπει να εμπιστευτούμε τις δυνάμεις μας. Με ισχυρό ταξικό κίνημα και κοινωνική συμμαχία που θα αμφισβητεί το μονόδρομο της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Που θα βάζει επί τάπητος την αναγκαιότητα άλλης οργάνωσης της οικονομίας, του κράτους, της κοινωνίας, που στο κέντρο θα έχει τις ανάγκες της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων.
Η κυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ εκφράζει και προωθεί αταλάντευτα τις απαιτήσεις των επιχειρηματικών ομίλων στην Ελλάδα και την ΕΕ. Η προοπτική που χαράζει για το λαό είναι δραματική, οδηγεί ακόμη και άνεργοι να πληρώνουν φόρους αν έχουν ένα σπίτι, αρρώστους να μένουν χωρίς φάρμακα, παιδιά έξω από τους παιδικούς σταθμούς και τόσα άλλα που ο λαός καλείται να αντιπαλέψει αποφασιστικά. Καμία διαχειριστική πρόταση δεν απαντά στα προβλήματα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, ούτε η πρόταση της σημερινής συγκυβέρνησης, ούτε η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, αφού είναι ενταγμένες στη στρατηγική υπέρ των μονοπωλίων και της ΕΕ. Η μονόπλευρη κριτική κατά της Γερμανίας και των ελληνικών κυβερνήσεων που συμφώνησαν με τις συνταγές της τριάδας ΕΕ – ΕΚΤ – ΔΝΤ, οι κραυγές περί υποτέλειας, δεν έχουν καμία σχέση με τα πραγματικά συμφέροντα του λαού. Εκφράζουν διαφωνίες στη διαχείριση της κρίσης, καλύπτονται με δήθεν φιλολαϊκά συνθήματα, ώστε ο λαός να μη στραφεί κατά του ίδιου του εκμεταλλευτικού συστήματος, αλλά να περιφέρει την προτίμησή του πότε υπέρ του ενός και πότε υπέρ του άλλου διαχειριστή.
Βέβαια δεν αποτελεί απάντηση και η ακραία αντιδραστική «Χρυσή Αυγή», που δημαγωγεί προσπαθώντας να ψαρέψει στα θολά νερά, αξιοποιώντας το σύνθετο και εξαιρετικά σοβαρό ζήτημα της μετανάστευσης. Στις πλάτες των μεταναστών, με την οργανωμένη βία και τις δολοφονικές επιθέσεις, προετοιμάζεται και εκπαιδεύεται για την πιο βασική αποστολή της: Να παίξει το ρόλο των σύγχρονων ταγμάτων ασφαλείας σε βάρος του εργατικού και λαϊκού κινήματος, με στόχο να το τσακίσει και να προασπίσει έτσι τα συμφέροντα του συστήματος.
Ο λαός έχει ήδη πτωχεύσει, ενώ η δαμόκλειος σπάθη νέων μέτρων θα στέκεται απέναντί του για πολλά χρόνια. Δεν μπορεί να πληρώνει φόρους, χαράτσια, να έχει ψευδαισθήσεις ότι δε θα υπάρξουν νέες περικοπές σε μισθούς, συντάξεις, φάρμακα και να ελπίζει ότι θα απορροφηθούν 1,5 εκατομμύρια άνεργοι, με μια αναιμική καπιταλιστική ανάπτυξη που μπορεί να γίνει σε ενέργεια, πράσινη ανάπτυξη, που υπόσχεται η κυβέρνηση ή με τη διαπραγμάτευση του ΣΥΡΙΖΑ. Οι άνεργοι θα γίνουν πολλοί περισσότεροι το 2013.
Οι επιλογές της αστικής τάξης και της ΕΕ είναι αδυσώπητες. Θέλουν φθηνή και υποταγμένη εργατική δύναμη, τώρα και στο μέλλον, συντριβή του ταξικού – ριζοσπαστικού εργατικού – λαϊκού κινήματος.
Σήμερα, συγκρούονται οι δύο δρόμοι ανάπτυξης, από τη μια ο δρόμος που χαράσσεται από τα μονοπώλια και τα κόμματά τους, και από την άλλη ο δρόμος του αγώνα των αποφασιστικών και ανυποχώρητων μαζών, με κλιμάκωση που οδηγεί στη ρήξη, στην ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.
Δεν υπάρχει διέξοδος όσο ο εργαζόμενος λαός, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι επηρεάζονται από τις διάφορες φιλελεύθερες, σοσιαλιστικές και «αριστερές» συνταγές διαχείρισης. Όσο κυριαρχεί η μοιρολατρία, η ηττοπάθεια, η λαθεμένη άποψη ότι σήμερα η εργατική τάξη δεν μπορεί να νικήσει, ότι η ριζική αλλαγή δε θα έλθει ποτέ, ότι είναι λύση της «δευτέρας παρουσίας». Δεν πρέπει ο λαός να περιμένει μοιρολατρικά τα διάφορα δίκτυα, που υποκριτικά τα ονομάζουν αλληλεγγύης και φιλανθρωπίας, που στήνονται σχεδιασμένα, ώστε αυτός να συμβιβαστεί με τη διαχείριση της φτώχειας.
Δεν πρέπει να μείνει κανένας μόνος του στα νύχια της εφορίας και άλλων μηχανισμών του κράτους, χωρίς στέγη, τροφή, φάρμακα, με παιδιά να οδηγούνται στον υποσιτισμό. Κανένας μόνος του απέναντι στην καταστολή και τον αυταρχισμό του αστικού κράτους.
Συνάδελφοι, ισσες
Από τις κινητοποιήσεις του προηγούμενου διαστήματος προκύπτουν μερικά συμπεράσματα όπως: Οι αγώνες που έγιναν δεν αντιστοιχούν στο μέγεθος της επίθεσης. Αυτοί οι αγώνες δεν ήταν ικανοί να οδηγήσουν σε ανατροπές πολιτικών, να προκαλούν δυσκολίες στην υλοποίηση τους, δημιουργούν όμως προϋποθέσεις για ανατροπές στην πορεία. Ήταν αγώνες με μικρή συμμετοχή και αμυντικά χαρακτηριστικά. Αυτοί οι αγώνες στην όποια επιτυχία σημείωσαν ήταν καθοριστική η στάση και η συμβολή, η δράση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ.
Οι κινητοποιήσεις αυτές επιβεβαιώνουν την αποπροσανατολιστική, υπονομευτική και εκφυλιστική δράση των παρατάξεων των ηγεσιών στα τριτοβάθμια όργανα και σε Ομοσπονδίες. Αναπαράγουν τα επιχειρήματα των αστών για την κρίση, τη διέξοδο και τη στάση που πρέπει να κρατήσει το εργατικό κίνημα. Μιλούν για στρέβλωση της καπιταλιστικής ανάπτυξης, ότι φταίει η μπότα των «ξένων δυνάμεων» κλπ. Αναπαράγουν τις θεωρίες του κακού νεοφιλελεύθερου μοντέλου, του ανίκανου πολιτικού προσωπικού, των κλεπτών (ΣΥΡΙΖΑ κλεπτοκρατία), των εθνικών μειοδοτών και σαν λύση αναζητούν ικανούς πατριώτες, τίμιους διαχειριστές, ένα καπιταλισμό με δήθεν υγιή ανταγωνιστικότητα.
Μόνο το ΠΑΜΕ και τα συνδικάτα που συσπειρώνει αποδίδουν τα δεινά της εργατικής τάξης στην ύπαρξη του καπιταλιστικού συστήματος και της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας.
Εντείνονται και στο συνδικαλιστικό κίνημα οι αγώνες να υπηρετήσουν την προσαρμογή του αστικού συστήματος στις σημερινές ανάγκες του κεφαλαίου.
Δεν έχουμε ανάγκη από ένα κίνημα ενσωματωμένο στις επιδιώξεις του κεφαλαίου, χωρίς γραμμή ρήξης με την πολιτική των μονοπωλίων. Δεν έχουμε ανάγκη από ένα κίνημα που θα φέρνει στις γραμμές των εργατών το δηλητήριο της ταξικής ειρήνης και συνεργασίας. Δεν έχουμε ανάγκη από ένα κίνημα που θα έχει ως θεό την ΕΕ, θα αναγνωρίζει το χρέος, θα στέκεται αντιμνημονιακά χωρίς όμως να έχει γραμμή ρήξης με τη μήτρα που γεννά τα μνημόνια. Δεν έχουμε ανάγκη από ένα κίνημα που θα διεκδικεί από τους ιμπεριαλιστές δυνάστες νέα σχέδια Μάρσαλ, που θα αναζητά στο σάπιο καπιταλιστικό σύστημα υγιείς επιχειρηματίες. Δεν έχουμε ανάγκη από ένα κίνημα της εργατικής αριστοκρατίας, που θα είναι απεργοσπαστικό. Από τη μια θα πετάει μεγαλοστομίες, επαναστατικά συνθήματα και θα φλυαρεί με λέξεις αγώνα αλλά στην πράξη θα υπονομεύει κάθε κινητοποίηση που θα αμφισβητεί τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Χωρίς αλλαγή των συσχετισμών στο συνδικαλιστικό κίνημα, θα υπάρχει ισχυρό εμπόδιο και δυσκολία στην ανάπτυξη νικηφόρων αγώνων. Οι δυνάμεις που φέρνουν την πολιτική της εργοδοσίας, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των κυβερνήσεων στις γραμμές της εργατικής τάξης, οι υπέρμαχοι της ανταγωνιστικότητας είναι επικίνδυνοι. Βάζουν τη γραμμή της ήττας, του συμβιβασμού και της μοιρολατρίας, της παντοτινής υποταγής της εργατικής τάξης στα δεσμά των εκμεταλλευτών.
Σήμερα δεν έχουμε ανάγκη από κινητοποιήσεις εκτόνωσης, δεν αρκούν αγώνες που βασίζονται στη οργή, αγώνες που υπάρχει απουσία οργάνωσης και προετοιμασίας, αγώνες χωρίς τη συμβολή των ίδιων των εργαζόμενων.
Κάθε απεργία ενοχλεί την καπιταλιστική μηχανή. Οι απεργίες είναι σχολείο της ταξικής πάλης που με τη σωστή οργάνωση και προετοιμασία διαπαιδαγωγεί τους εργάτες, στη μάχη για την τελική αναμέτρηση. Γι αυτό τη χτυπούν, την υπονομεύουν, γι αυτό στήνονται από την εργοδοσία απεργοσπαστικοί μηχανισμοί, γι αυτό εκβιάζουν και τρομοκρατούν.
Όσοι μιλούν σήμερα εκ του ασφαλούς για απεργίες διαρκείας είναι αυτοί που τις σαμποτάρουν, που δεν τις οργανώνουν, που δεν τους ενδιαφέρει η συμμετοχή του κλάδου, η προετοιμασία των αγώνων και η επιτυχία τους. Είναι οι ίδιοι που κάνουν απεργίες με ρεπό και άδειες ασθενείας, που πραγματοποιούν αγώνες της ατάκας και της εικόνας, αγώνες για να φτιάξουν αγωνιστικό προφίλ για μελλοντική χρήση, αυτοί που καλούν τους εργαζομένους για δυο ώρες στην απεργιακή συγκέντρωση χωρίς να απεργήσουν.
Δεν πρέπει να περάσει ο εκφυλισμός. Να μην περάσουν απόψεις που θεοποιούν τις μορφές πάλης έναντι του περιεχομένου. Απεργία χωρίς απεργούς είναι βούτυρο στο ψωμί των εκμεταλλευτών και του πολιτικού προσωπικού τους. Το σύστημα δεν τρέμει μια απεργία με τους εργαζομένους να δουλεύουν. Τρέμει τη συνειδητή παλη, τη μαζική συμμετοχή, το εκτεταμένο και πραγματικό σταμάτημα της παραγωγής. Η εργοδοσία τρέμει το περιεχόμενο της απεργίας και τη μαζική συμμετοχή σε αυτήν, την κλιμάκωση των αγώνων στους οποίους εντάσσεται μια απεργία, τρέμει τα συνθήματα του ταξικού κινήματος.
Ο λαός μας έχει έναν και μόνο δρόμο. Να προχωρήσει με αφοβία σε συστηματική και οργανωμένη απειθαρχία που θα αμφισβητεί όχι μόνο την κυβέρνηση αλλά την μήτρα που δημιουργεί μνημόνια και κάνει κόλαση τη ζωή του λαού, την εξουσία των μονοπωλίων. Αυτή είναι μόνη ελπιδοφόρα προοπτική και απαιτεί το λαό πρωταγωνιστή στο επίπεδο της οικονομίας, για να γίνει κυρίαρχος στον πλούτο που παράγει.
Αφήστε μια απάντηση