Χέρια από πορφύρα• αλλιώς, προσμένοντας έναν θάνατο.

blue-hands-photography-sky-sun-Favim.com-50534Γράφει η Στέλλα Χαιρέτη

Οι καιροί μάς έταξαν σε συγκατάβαση κι εμείς ψιθυρίσαμε ένα ακόμη ναι. Ακόμα κι αν δεν το ψιθυρίσαμε, δε μιλήσαμε το όχι. Και οι μέρες εναλλάσσονται και ο χρόνος χάνεται και ο τόπος πονά και θραύεται. Σε κάθε βήμα πιο ’κει, ή κάπου εκεί, παραμονεύει ένα φρούριο για να μας θυμίζει την υποταγή που πιο σύγχρονη από ποτέ επιστρέφει. Και γι’ αυτή την μνήμη, που είναι διόλου καταραμένη, επιλέγουμε να δεχόμαστε τον εξοβελισμό της. Και κάπου εδώ, ή κάπου ανάμεσα, άνθρωποι χάνονται για ένα σπίτι, για ένα δάνειο, για ένα κομμάτι ψωμί που σαπίζει στα σκουπίδια της σύγχρονης εποχής. Λίγο παρακάτω, ή εδώ τριγύρω, ανοίγονται μνήματα να κρύψουν τον πόνο, την ταπείνωση, την αφάνεια μιας άγνωστης, μιας γνωστής ύπαρξης. Και κάθε βράδυ σε ένα κρεβάτι, σε κάθε κρεβάτι, ένας λυγμός ανθίζει και σβήνεται. Και πάνω στο σώμα, στο δικό μας σώμα, πληγές βρωμίζουν και χέουν.

Ζούμε υπό το καθεστώς υποταγής, γιατί έτσι επιλέχθηκε. Βιώνουμε μια απολύτως μεγαλειώδη ήττα, γιατί έτσι επιλέξαμε. Μέσα στα όριά της φυσικά και θα συνεχίζουμε να υπάρχουμε, μόνο που θα εξακολουθούμε την χαμέρπεια. Με την ίδια φυσικότητα θα αναπνέουμε, μόνο που στο συγχρονικό μας τώρα ετοιμαζόμαστε να βυθίσουμε τα χέρια μας στο αίμα. Ενδεχομένως να νιώθουμε λύπη, αλλά ματαιοπονούμε στο περβάζι μιας θάλασσας και στην υφή του ζεστού φωτός που μας ναρκώνει. Ίσως και να δακρύσουμε, αλλά δεν θα πάψουμε να είμαστε όλοι το ίδιο βίαια συνυπεύθυνοι.

Μας συντροφεύει ένας φόβος κι εκείνος υπαγορεύει τις σκέψεις, τις αποφάσεις, τις κινήσεις μας. Μας καταδυναστεύει ο φόβος και μέσα στη σκιά του το πρόσωπό μας σβήνεται. Μας λογοκρίνει η χειρότερη συγκατάβαση και γινόμαστε από μαλθακοί μαλθακότεροι. Δίπλα μας χάσκει ένα σκληρό κενό, μα μπορούμε ακόμη να βρούμε την δύναμη να το διασχίσουμε. Θα βρεθούμε ασταθείς, μα επιβάλλεται να το τολμήσουμε. Να τολμήσουμε να «στηρίξουμε το ένα πόδι μας έξω από τη γη, γιατί μόνο έτσι θα καταφέρουμε να σταθούμε πάνω της»{1}με αξιοπρέπεια.

1.Παραφράζοντας τον Οδυσσέα Ελύτη. Στίχος από το έργο Μαρία Νεφέλη.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *