Για τις επιθέσεις των φασιστών σε Αλαβάνο-Πορταλιου

Οι φασίστες πρέπει να χτυπηθούν. Αυτό είναι σίγουρο.

Αλλά για να χτυπηθούν, χρειάζεται και κάποιος να τους χτυπήσει, και αυτός ο κάποιος δύσκολα θα είναι η “αριστερά της φιλανθρωπίας”.

Ας πούμε ότι “υπάρχει καλύτερη αριστερά και τη θέλουμε”, για να παραφράσω και το γνωστό σύνθημα.

Παρεπιπτόντως, και το ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν έχει και πολύ καλές απόψεις για το μεταναστευτικό κατ’ εμέ (παρότι είμαι μέλος του). Το ΚΚΕ είναι κάπως καλύτερο από τους υπόλοιπους στον τομέα αυτό, αν και υποφέρει από άλλα.

Η “κόκκινη αριστερά” δεν είναι και τόσο κόκκινη όσο αυτοπαρουσίαζεται, προς το παρόν τουλάχιστον.

Όσο για τη “ροζ” αριστερά, που είναι μακράν η χειρότερη, πληρώνει τις “ανθρωπιστικές” θέσεις της στο μεταναστευτικό. Η Αριστερά, τουλάχιστον η μαρξιστική αριστερά, θα πρέπει να βλέπει τα πράγματα από τη σκοπιά του εργάτη, όχι του “ανθρώπου” γενικώς και αορίστως.
Αυτό σημαίνει πως η αριστερά πρέπει να μιλήσει για το ότι οι εξαθλιωμένοι μετανάστες από τη Μ. Ανατολή (α) δημιουργούνται από τον ιμπεριαλισμό που χτυπά τους λαούς που “έτυχε” να ζουν σε περιοχές με πετρέλαιο και (β) χρησιμοποιούνται ως φτηνή εργατική δύναμη από τους δυτικούς εργοδότες όταν έρχονται εδώ. Όντας εξαθλιωμένοι μέχρι τέλους, είναι φτηνοί, ενώ παράλληλα αδυνατούν να αποκτήσουν(τουλάχιστον όχι εύκολα) ταξική-εργατική συνείδηση, και να ενωθούν με τη ντόπια εργατική τάξη.

Η αριστερά κάτι λέει για το (α), αλλά για το (β) απλά ψελλίζει μισόλογα, και μετά…αρχίζει τη φιλανθρωπία. Βέβαια, όταν ο άλλος πεθαίνει, ορθά πρέπει να το κάνεις και αυτό.

Αλλά η μαρξιστική τουλάχιστον αριστερά [θα έπρεπε να] ξέρει ότι η φιλανθρωπία απλά διαιωνίζει τη σκλαβιά (εξ ου και οι πάμπολλοι φιλάνθρωποι δισεκατομμυριούχοι, η Εκκλησία, κτλ): Πρώτα δημιουργούν τη φτώχεια για εμάς (και τα πλούτη για αυτούς), και μετά μας δίνουν και κανά ξεροκόμματο, ώστε να μη ψοφήσουν οι σκλάβοι, και τους λέμε και ευχαριστώ από πάνω διότι είναι “φιλάνθρωποι”.

Τέλος πάντων, εύκολη λύση δεν υπάρχει, διότι απλούστατα τα καραβάνια θα εξακολουθήσουν να έρχονται όσο συνεχίζονται οι βομβαρδισμοί στα σπίτια τους από το ΝΑΤΟ. Και οι βομβαρδισμοί είναι απαραίτητοι για τους ιμπεριαλιστές, για να αρπάζουν το πετρέλαιο.
Οπότε ή τους ανατρέπουμε, ή εντάξει, τους αφήνουμε να βομβαρδίζουν, ρημάζοντας του λαούς, και εμείς θα ρημάξουμε τους μετανάστες όπως οι ναζί ρήμαξαν τους Εβραίους. Και έτσι οι τραπεζίτες, βιομήχανοι, πετρελαιάδες, δεσποτάδες θα συνεχίσουν να κυριαρχούν, μπορεί να κάνουν και έναν πόλεμο για το ποιος θα πάρει τί (διότι οι ΗΠΑ πέφτουν και η Κίνα ανεβαίνει), οπότε θα μας στείλουν και σε κανά πόλεμο, αλλά εντάξει “οι μετανάστες φταίνε για όλα”, είναι ωραίος και βολικός στόχος (τα έχουμε ξαναπεί άλλωστε – δες πχ εδώ).

Η αριστερά της φιλανθρωπίας είναι αυτή που η σκέψη/δράση της αρχίζει και τελειώνει στο να “δώσουμε φαί, νερό και στέγη στους μετανάστες”, λες και είναι φιλανθρωπικό ίδρυμα. Επαναλαμβάνω ότι όταν ο άλλος υποφέρει, ναι, πρέπει όντως να το κάνεις και αυτό. Αλλά από εκεί και πέρα, δε μπορεί να μη βλέπεις ταξικά το πράγμα, και να το βλέπεις μόνο ανθρωπιστικά. Δυστυχώς, μικρό κομμάτι της αριστεράς έχει ταξική προσέγγιση στο θέμα της μετανάστευσης, το μεγαλύτερο κομμάτι της αριστεράς έχει “ανθρωπιστική” προσέγγιση.

Υπάρχουν και εδώ στην Πάτρα που ζω εγώ αρκετοί μετανάστες, και υπάρχουν και κινήσεις για τα δικαιώματα τους ως πρόσφυγες. Η κυριότερη, στην οποία συμμετείχε και η οργάνωση που ήμουν, έχει μέσα και το Συνασπισμό, και είναι εντελώς ανθρωπιστική. Θυμάμαι πριν καναδυό χρόνια, όταν ήταν ακόμα στα σπάργανα η κίνηση αυτή, πήγαινα στις συγκεντρώσεις και τους έλεγα το εξής:

α)Ο κόσμος δεν είναι τόσο ρατσιστής όσο αυτοί νομίζουν (για να καλύψουν τη δική τους αδυναμία να τον πείσουν). Ακούγονταν ακόμα και απόψεις (μεμονωμένες βέβαια) από έναν Συριζαίο δικηγόρο ότι “στην Πάτρα το 90% του κόσμου είναι ρατσιστές”!!!
Όταν του είπα μάλιστα αυτού ότι αν ο κόσμος της Πάτρας ήταν όντως 90% ρατσιστές, τότε αυτός, εγώ και όλοι οι υπόλοιποι της κίνησης θα είχαν ήδη οδηγηθεί στην πυρά, από την αντίστοιχη Κου Κουξ Κλαν της Πάτρας που θα έπρεπε να είχε δημιουργηθεί, έπεσε πολύ γέλιο – τέλος πάντων.

β)Οι ταμπέλες του τύπου “ρατσισμός” είναι καλές μεν, διότι αποτελούν κατακτήσεις, αλλά δεν αρκούν. Για παράδειγμα, κάποτε υπήρχε ταμπέλα του “απεργοσπάστη”: Ο κόσμος συμμετείχε στις απεργίες, οργανωνόταν σε συνδικάτα, και αν κάποιος εργάτης έσπαγε την απεργία, ήταν δακτυλοδεικτούμενος από τους υπόλοιπους. Όμως, “τα πάντα ρει”, και σήμερα ο δακτυλοδεικτούμενος είναι πλέον ο εργάτης που απεργεί, όχι αυτός που είναι απεργοσπάστης. Άρα, δεν πρέπει να επαναπαύεται κανείς στο ότι ΚΑΠΟΤΕ κατέκτησε με τη δράση του την μία ή την άλλη “ταμπέλα”.

γ)Η δράση δε θα πρέπει να είναι μόνο ανθρωπιστική, και θα πρέπει να προασπίζει τα συμφέροντα των εργατών, ντόπιων και ξένων, όχι μόνο των “μεταναστών”. Αντίθετα, ειδικά οι συριζαίοι επέμεναν (και τελικά αυτό έκαναν) να μοιράζουν ρούχα, φαγητό, να διδάσκουν ελληνικά σε σχολείο στους ανθρώπους, και βέβαια να ζητούν τα κατεκτημένα (“νόμιμα”) δικαιώματα τους ως πρόσφυγες (χαρτιά, κτλ). Όλα αυτά ωραία και καλά βέβαια, αλλά η δράση της κίνησης είναι περισσότερο κοντά στους “γιατρούς χωρίς σύνορα”, όχι σε μια αριστερά που υποτίθεται ότι παλεύει για το σοσιαλισμό…