μια ιστορία σε συνέχειες μέσα στους αιώνες
Για να θυμηθούμε τις μέρες κατάληψης
Φεβρουάριος 2012. Νέα δανειακή σύμβαση.
Η κυρίαρχη πολιτική παίρνει απόφαση να συνεχίσει την καταστροφική εφαρμογή των μνημονιακών συμβολαίων για κατάργηση των κοινωνικών παροχών, των δημοσίων αγαθών, των αρχών ελευθερίας. Συγχρόνως νομιμοποιεί τους δανειστές να αισχροκερδούν με τον ιδρώτα και το αίμα των ανθρώπων μας. Παίρνουν απόφαση χωρίς εμάς, για την αυριανή ημέρα, για τις επόμενες γενιές και για τα επόμενα πενήντα χρόνια.
Ωφείλαμε να υπερασπίσουμε τα δημόσια αγαθά, την αξιοπρέπεια στη ζωή και την εργασία, την υγεία των γενεών πού έρχονται, να βάλουμε από την αρχή τους κανόνες για κοινωνική δικαιοσύνη, ελευθερία και ισότητα.
Συλλογική η κοινωνική ”ευθύνη”! για αυτό πού ονομάστηκε, από λάθος, κατάληψη.
Ανακατάληψη θα μπορούσε να ονομαστεί. Έγινε με μαζική είσοδο της κοινότητας σε δημόσιο αυτοδιοικητικό χώρο, εκφραστή της καταστροφικής για τα δημόσια κοινωνικά αγαθά, πολιτικής.
Παλεύοντας για τα αγαθά που αφορούν την επιβίωση μας, τα δημόσια αγαθά, πού πραξικοπηματικά μας στερούν.
Ή πεθαίνουμε ή βγαίνουμε στο δρόμο. Τώρα το ξέρουμε περισσότεροι.
Τα οικονομικά μέτρα στοχεύουν απροκάλυπτα τον εργάτη, το δημόσιο υπάλληλο, τον αγρότη, το μικρό μαγαζί, το φοιτητή, το συνταξιούχο.
Τα παιδιά φεύγουν μετανάστες, ο γείτονας αυτοκτονεί, το 15νθήμερο φεύγει πρίν το δούμε, η αγωνία είναι βασανιστική, η ανασφάλεια συντροφιά μόνιμη, οι ανεμογεννήτριες διώχνουν ελπίδες, τα φωτοβολταικά μας τυφλώνουν.
Για όλα αυτά και πολλά που δεν χωρούν εδώ πήραμε την διαχείρηση της ζωής μας παραμάσκαλα και περπατάμε χωρίς το φασισμό και τις αυθαιρεσίες της φάρας των ντόπιων και ξένων τροικάνων.
Τι διώκεται τελικά με την παραπομπή των τριών …
Οι άνθρωποι που παραπέμπονται στην δικαιοσύνη, δήθεν για διατάραξη οικιακής ειρήνης, δήθεν για την κατάληψη στο δημαρχείο τον Φλεβάρη του 2012, είναι μέρος του κοινωνικού κινήματος αντίστασης στη μνημονιακή πολιτική, γέννημα θρέμμα των κινημάτων της πόλης μας.
Οι διώκτες μας, ένοχοι οι ίδιοι, τους οδηγούν σε θέσεις ενόχων, θεωρώντας τους υποκινητές ταραχών (;!). Κι αυτό, όχι γιατί έβαλαν φωτιές, διέπραξαν σεξουαλικό έγλημα, καταχράστηκαν δημόσιο χρήμα, ή είναι μέρος των κυκλωμάτων διαφθοράς ή άσκησαν βία σε μετανάστες.
Αλλά γιατί αποφάσισαν να διώξουν πολιτικά κάθε αντίσταση, κάθε διαφορετική άποψη, κάθε φωνή πού λέει όχι στην αδικία και το φασισμό.
Αγνοούν πως τα κοινωνικά κινήματα πού γεννά η συλλογική ανάγκη για αξιοπρέπεια, ελευθερία, δικαιοσύνη, υγεία, στέγη, γνώση, τροφή, λειτουργούν με οδηγό την Ανάγκη για απόδοση δικαιοσύνης.
Και η Ανάγκη όσο κι αν διωχθεί, δεν κρύβεται. Η δίωξη γίνεται λίπασμα για την εξέγερση που ανθίζει . Στην Ανοιχτή Συνέλευση Ρεθύμνου όλοι είμαστε συνυπεύθυνοι και υπεύθυνοι στον ίδιο βαθμό, εφόσον λειτουργούμε με αυτοοργάνωση και συνθήκη άμεσης δημοκρατίας, αποφασίζουμε δε συλλογικά και ισότιμα. Δεν υπάρχουν αρχηγοί και χειραγωγούμενες πρακτικές.
Οι τρεις αυτές διώξεις στο Ρέθυμνο είναι μέρος μιας πανελλαδικής βιομηχανίας πολιτικών διώξεων που εξελίσσεται τους τελευταίους μήνες, με κατηγορητήρια που στοχεύουν να ποινικοποιήσουν το πολιτικό φρόνημα και να καταστείλουν τους πολιτικούς/κοινωνικούς αγώνες.
Η κεντρική πολιτική απόφαση είναι, να μην ακούγεται καμιά φωνή αντίστασης. Χαλάει η πιάτσα της αγοράς και δεν θα μπορούν να πιάνουν καλή τιμή όταν μας πουλάνε. Εμάς και την δύναμη μας . Τα βουνά, τον αέρα, το νερό, τα νησιά, την ενέργεια, τις συχνότητες, τις παραλίες. Και τη μάνα τους θα πουλούσαν που λέει ο θυμόσοφος λαός, αν δεν είχε λίγο ..ωριμάσει.
Όλα θα πάνε σε χέρια απρόσωπων εταιριών, με μοναδικό στόχο αυτοί πού θεωρούν ότι είναι πάνω από κάθε ηθικό και πολιτειακό νόμο, να στήνουν καριέρες, να αυγατίζουν τα λεφτά τους, να τζογάρουν στα καζίνα, να πίνουν τσάι σε λέσχες, να ταξιδεύουν τον κόσμο με κότερα και να διασκεδάζουν με την έλλειψη αξιοπρέπειας και το φόβο πού μας επέβαλαν.
Η κεντρική πολιτική λοιπόν, αποφάσισε να καταδιώξει και να καταδικάσει τα κοινωνικά κινήματα πού αντιστέκονται και προβάλλουν την αλήθεια.
Μας φοβήθηκε γιατί ακουγόμαστε. Φαινόμαστε. Γινόμαστε ολοένα και περισσότεροι.
Σε τέτοιες εποχές, πού θα θεωρούσε κανείς ότι για την δικαστική εξουσία το επείγον είναι να διεκπεραιωθούν τα σοβαρά οικονομικά σκάνδαλα πού ευδοκιμούν μεταπολιτευτικά και λιπαίνονται με τον κόπρο των κομμάτων που κυβερνούσαν ως τώρα, δίδεται προτεραιότητα στην καταδίκη, προς παραδειγματισμό φυσικά, αντιμνημονιακών και αντιφασιστικών δράσεων και λόγων.
Όμως ας μιλήσουν οι ίδιοι γι αυτό.
” …Συνολικά το δικαιικό μας σύστημα νοσεί βαρύτατα. Τριάντα δύο (32) καταδίκες από το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων τους τελευταίους έξι (6) μήνες, τα λέει όλα. ”…
Μ.ΠΑΠΑΙΩΑΝΟΥ τέως υπουργός Δικαιοσύνης
Το χρονικό της κατάληψης του Δημαρχείου
9 Φλεβάρη 2012
Ανοιχτή λαική συνέλευση στο εργατικό κέντρο εν όψη του απεργιακού διημερου 10 και τις 11 Φλεβάρη για το νέο μνημόνιο πού θα υπέγραφαν με το αίμα μας αντί για μελάνι.
Εντυπωσιακή η συμμετοχή κατοίκων, μελών αλλά και εκπροσώπων σωματείων.
Η συνέλευση παίρνει απόφαση για πορεία στη πόλη και στη συνέχεια κατάληψη του Δημαρχείου.
Την επόμενη μέρα και μετά από μια ακόμη πιο εντυπωσιακή συμμετοχή στην πορεία, έγινε είσοδος στο χώρο του Δημαρχείου και ακολούθησε μια μεγάλη ανοιχτή λαική γενική συνέλευση στην αίθουσα του δημοτικού συμβουλίου. Οι τοίχοι της αίθουσας άνθισαν. Αληθινή Δημοκρατία δεν είχαν γνωρίσει ως τότε. Και πως θα ήταν δυνατόν σε μια αίθουσα που λειτουργεί κατ ανάθεση και αντιπροσώπευση, αφού η μόνη αυθεντική δημοκρατία είναι η Άμεση Δημοκρατία. Η απόφαση της 1ης συνέλευσης του κατειλημμένου Δημαρχείου, μοιράζεται σαν κάλεσμα για τις επόμενες ημέρες, για όσους δεν μπόρεσαν να παραβρεθούν.
Συγχρόνως σε όλη τη χώρα εξελίσσονται μαζικές καταλήψεις δημοσίων χώρων και ογκώδεις διαδηλώσεις. Όλοι είναι αποφασισμένοι και στέλνουν μήνυμα στους 300, που θεωρητικά τους εκπροσωπούσαν απέναντι στην τρόικα.
Να μην ψηφιστεί το νέο συμβόλαιο θανάτου. Όχι στην λεηλασία της ζωής μας.
Με τις μέρες και αφού οι 199 ακατανόμαστοι έκλεισαν τα αυτιά στην απαίτηση της κοινωνίας, το σύνθημα άλλαξε. Να πέσει η κυβέρνηση, να φύγουν όλοι που εκπροσωπούν τα οικονομικά συμφέροντα των δανειστών και των τραπεζών.
Τις 10 ημέρες πού διήρκεσε η κατάληψη γράφτηκαν νέες σελίδες στην ιστορία του Ρεθύμνου. Αυτήν την ιστορία πού γράφεται από την ίδια την κοινότητα, όχι από το μελάνι των ιστορικών της κυρίαρχης τάξης.
Την ιστορία πού γίνεται παράδοση και άλλοτε γινόταν ριζίτικο.
Το Ρέθυμνο εκείνες τις μέρες τίμησε την αγωνιστική του παράδοση, απέδειξε ότι ζει, είναι υγιής κοινότητα και ότι δεν θα επιτρέψει να συνεχίζει να εκπροσωπείται από νοσηρούς ανθρώπους και καταστάσεις. Θα αποφασίζει για την τύχη του, θα παλεύει καθημερινά για μια κοινωνία με νέους κανόνες.
Οι μέρες εκείνες γράφτηκαν στο υποσυνείδητο σαν μέρες άμεσης και ουσιαστικής δημοκρατίας.
Καθημερινές ανοιχτές συνελεύσεις, συζητήσεις για τα μνημόνια και τις συνέπειες στις ζωές μας, για την καταστροφή της φύσης με τα ΒΑΠΕ, συλλογική κουζίνα, συλλογή ρούχων και τροφίμων για τους άστεγους της φιλόξενης πόλης μας και τους αποκλεισμένους, ταινίες, πολιτισμό βιωματικό.
Το Ληξιαρχείο, το πρωτόκολλο και το δημοτολόγιο λειτουργούσε τα πρωινά και για τα επείγοντα θέματα οι υπηρεσίες του δήμου έδιναν λύση στο Δημαρχείο του Άδελε.
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ.
ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
Ήταν ένα ακόμα επεισόδιο της σειράς ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΤΟΙΜΟΙ ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΗΝ ΒΛΑΚΕΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΥ και ΤΑ ΠΛΑΝΑ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΥΣ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΤΟΥ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟΥ ΤΟΝ ΦΛΕΒΑΡΗ ΤΟΥ 2012
ΡεΘυΜνΟ 20 Ιουλίου 2013
Κι αργήσαμε
Αφήστε μια απάντηση