Για τις εκλογές στις ΗΠΑ

Το παραπάνω σκίτσο είναι ίσως η πιο εύστοχη σάτιρα για το τι γίνεται αυτή τη στιγμή στις ΗΠΑ:

Αν εξετάσουμε καταρχήν τη σημερινή κατάσταση, θα δούμε πως βρισκόμαστε σε ένα σημείο όπου

(α)Η άρχουσα τάξη έχει στη διάθεση της διεσεκατομμύρια πάμφτηνους εργάτες στην Ασία και αλλού, με αποτέλεσμα να θεωρεί “υπερβολικά ακριβούς”/”καλομαθημένους” και άρα “μη ανταγωνιστικούς” τους εργάτες των ΗΠΑ και γενικότερα της Δύσης.

(β)Το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα είναι χρεωκοπημένο, διότι έχει δώσει τεράστια δάνεια (για να αναπληρωθεί έτσι το κεφάλαιο που εδώ και χρόνια φεύγει από τη δύση και μετακομίζει/επενδύεται στην Ασία) τα οποία ΔΕΝ μπορούν να αποπληρωθούν.

Ως εκ τούτου, είτε πρέπει να “κινεζοποιηθούν” οι δυτικοί εργάτες, και να δωθούν τρισεκατομύρια δολάρια στις τράπεζες για να επιβιώσει το καπιταλιστικό σύστημα, είτε πρέπει οι εργάτες να επαναστατήσουν, τσακίζοντας τους τραπεζίτες, τους βιομήχανους και τους πολιτικούς της άρχουσας τάξης.

Μέσα λοιπόν σε αυτό το πλαίσιο, πολιτικές όπως αυτή του Ομπάμα ΔΕΝ μπορούν να μακροημερεύσουν:

Ο Ομπάμα έταξε “ελπίδα” (γενικώς και αορίστως – τα συνηθισμένα “μεγάλα λόγια”) και εκλέχθηκε κυρίως με την υποστήριξη των “προοδευτικών” και “φιλελευθερων” της Αμερικής, της “Αριστεράς” δηλαδή των ΗΠΑ, που, στη συντριπτική πλειοψηφία της έως εκεί φτάνει. Άλλωστε, με ελάχιστες εξαιρέσεις προς προς τιμήν τους υπάρχουν στις ΗΠΑ, η αριστερά στις ΗΠΑ τσακίστηκε επί μακαρθισμού, και δεν έχει “ξανασηκώσει κεφάλι μέχρι σήμερα”, με τα γνωστά αποτελέσματα.

Το ζήτημα τώρα για τον Ομπάμα είναι πως στη σημερινή κατάσταση του καπιταλιστικού συστήματος, έχει πολύ μικρά περιθώρια για πολιτικές του στιλ “ναι μεν αλλά”.

Ή θα δώσει τρισεκατομμύρια στις τράπεζες ή όχι.

Ο Ομπάμα λοιπόν έδωσε τα τρις $ που ήθελαν οι τράπεζες, συνεχίζοντας το έργο του Μπους.

Αυτό όμως τον έφερε αντιμέτωπο με τους “προοδευτικούς” που τον ψήφισαν (και αντιπροσωπεύονται στο αρχικό σκίτσο από τη γυναίκα που λέει ότι “μισεί τον Ομπάμα διότι…δεν είναι σοσιαλιστής”).

Όσο για τον άνδρα του σκίτσου, αυτός αντιπροσωπεύει το κομμάτι εκείνο που μισεί τον Ομπάμα διότι, κατ’ αυτούς, “είναι σοσιαλιστής”. Αυτοί είναι σε στάδιο πρώιμου φασισμού, με ρατσιστικές απόψεις, θεοκρατία (“God Bless America, κτλ), και ανεβαίνουν, ως εφεδρείες του συστήματος (σε κρίσιμες στιγμές, ο καπιταλισμός πάντα στηρίζεται σε αυτό που η χούντα αποκαλούσε “Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια”).

Έτσι, ο Ομπάμα βάλλεται από παντού, και οι μέρες του είναι μετρημένες στην πραγματικότητα – με την ακροδεξιά στις ΗΠΑ να εκμεταλλεύεται και την αθλιότητα της εκεί “Αριστεράς” για να ανέβει, και να κάνει και πόλεμο “άμα λάχει”, όπως τόσες και τόσες φορές έχουν κάνει πόλεμοο οι ιμπεριαλιστές, μιας και οι ΗΠΑ πλέον είναι παρηκμασμένες σε ιδεολογικό, πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο, και το μόνο πεδίο όπου έχουν ακόμα κάποια ηγεμονία είναι το στρατιωτικό.

Περισσότερα για τους πρώιμους αυτούς ακροδεξιούς, τον Ομπάμα, κτλ εδώ:

Δύσκολες ημέρες περιμένουν τον Μπαράκ Ομπάμα μετά τη νίκη των Ρεπουμπλικανών στις χθεσινές ενδιάμεσες εκλογές. Η αντιπολίτευση μπορεί να μην κατόρθωσε να κερδίσει τον έλεγχο της Γερουσίας, έστειλε όμως στο σώμα αυτό κάποια ηγετικά στελέχη του Κινήματος του Τσαγιού, όπως τον Ραντ Πολ από το Κεντάκι και τον Μάρκο Ρούμπιο από τη Φλόριντα.

Η αλλαγή κλίματος σε σχέση με πριν από δύο χρόνια είναι εντυπωσιακή, γράφει ο Μάικλ Τομάσκι στην ιστοσελίδα της Guardian. Τότε, οι Αμερικανοί φιλελεύθεροι πετούσαν στον έβδομο ουρανό και οι ψηφοφόροι αποδείκνυαν ότι μπορούν να εκλέξουν ένα μαύρο στο ανώτατο αξίωμα και να αφήσουν πίσω τους το προπατορικό αμάρτημα των φυλετικών διακρίσεων. Σήμερα, οι ίδιοι φιλελεύθεροι έχουν πέσει σε κατάθλιψη, θυμίζοντας εκείνη την τραγική νύχτα του 2000 στη Φλόριντα. Και οι ψηφοφόροι αποδεικνύουν ότι μπορούν να στείλουν στη Γερουσία έναν άνθρωπο (τον Πολ) που έχει πει ότι μάλλον θα καταψήφιζε τον νόμο του 1964 για την κατάργηση των φυλετικών διακρίσεων. Τουλάχιστον δεν εξέλεξαν την πρώτη τους μάγισσα. μια υποψήφια των ακροδεξιών του “tea party” υποτίθεται πως στα νιάτα της ασχολήθηκε με τη μαγεία Εντάξει, η Κριστίν Ο’Ντόνελ, η υποψήφια για τη Γερουσία από το Ντελαγουέρ, δεν είναι μια αληθινή μάγισσα. Αλλά η ιδεολογική στροφή της Βουλής των Αντιπροσώπων θα είναι αληθινή. Δεκάδες πολιτικοί που πριν από μερικά χρόνια θα ήταν λόγω των απόψεών τους πλήρως απομονωμένοι ακόμη και στο ίδιο τους το κόμμα είναι πλέον μέλη του Κονγκρέσου. Πώς συντελέστηκε αυτή η τεράστια αλλαγή στην αμερικανική πολιτική; Οι Ρεπουμπλικανοί άρχισαν να στρέφονται προς τα δεξιά ήδη από την εποχή του Μπους. Και ο πολιτικός τους λόγος γινόταν όλο και πιο ακραίος και αδιάλλακτος. Ένα βιβλίο που χαρακτηρίζει τον Χίτλερ αριστερό έγινε μπεστ-σέλερ και σήμερα αποτελεί ένα είδος Βίβλου για εκατομμύρια συντηρητικούς. Ο Γούντροου Ουίλσον, ο 28ος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών που για τους περισσότερους από μας ήταν ένας προοδευτικός ιδεολόγος, αποκαλείται σήμερα από τη Δεξιά «ο πρώτος φασίστας πρόεδρος της Αμερικής». Προσθέστε σ’ αυτό μια κακή οικονομική κατάσταση, με την ανεργία να φτάνει το 9,6% και να αρνείται πεισματικά εδώ κι ένα χρόνο να μειωθεί. Έναν πρόεδρο που η καταγωγή του δίνει τροφή στις πιο παρανοϊκές θεωρίες συνωμοσίας. Και κάποιες πολιτικές αποφάσεις που χαρακτηρίζονται με ευκολία «σοσιαλιστικές» (όπως το πακέτο για την ανάκαμψη της οικονομίας) ή «βοήθεια προς τους ανάξιους» (όπως η ενίσχυση των ανθρώπων που χάνουν τα σπίτια τους). Το μίγμα που προκύπτει είναι τοξικό, αλλά είναι το μίγμα που δείχνουν να προτιμούν οι Αμερικανοί ψηφοφόροι. Ευθύνες φέρει και ο Ομπάμα, καθώς και οι Δημοκρατικοί εν γένει. Παρά τη λαϊκιστική επίθεση της Δεξιάς, δεν μπόρεσαν να υπερασπιστούν τη δική τους εικόνα της κοινωνίας. Διχασμένοι ανάμεσα στους κεντρώους και τους αριστερούς, έβλεπαν τον ουρανό να αστράφτει κι έτρεχαν να κρυφτούν. Έδειχναν να ντρέπονται ακόμη και για τον μεγαλύτερο ιστορικό τους θρίαμβο, τη μεταρρύθμιση της υγείας, την οποία οι Ρεπουμπλικανοί θα προσπαθήσουν τώρα με όλες τους τις δυνάμεις να ακυρώσουν. Το μεγάλο ερώτημα τώρα στην Ουάσινγκτον είναι πώς ο Ομπάμα θα χειριστεί την κατάσταση. Πρώτα θα πει στους Αμερικανούς ότι έλαβε το μήνυμά τους. Στη συνέχεια, όμως, έρχεται η μεγάλη δοκιμασία. Το απερχόμενο Κονγκρέσο θα κληθεί να αποφασίσει κατά πόσον θα επεκτείνει τις φορολογικές περικοπές της εποχής Μπους για τα πιο εύπορα νοικοκυριά (που κερδίζουν πάνω από 250.000 δολάρια τον χρόνο). Ο Ομπάμα αντιτίθεται σ’ αυτό. Αλλά οι Ρεπουμπλικανοί, με φρέσκο αέρα στα πανιά τους, θα το υποστηρίξουν με όλες τους τις δυνάμεις. Η μάχη θα είναι σφοδρή. Κι ύστερα θα έρθει το 2011, οπότε ο Ομπάμα θα κληθεί να κάνει δύο πράγματα ταυτοχρόνως. Πρώτον, θα πρέπει σε ορισμένα ζητήματα να κινηθεί προς το κέντρο. Αλλά τότε θα κινδυνεύσει να χάσει τους ανεξάρτητους, που είναι απαραίτητοι για την επανεκλογή του. Δεύτερον, θα πρέπει να δώσει μάχες. Και στις μάχες αυτές, οι Ρεπουμπλικανοί θα κάνουν τα πάντα για να τον υπονομεύσουν.

Γιατί δύει το άστρο του Οµπάµα; Επειδή δεν φτάνει µονάχα η ελπίδα για να θρέψει τους ανθρώπους.
Τα τελευταία στοιχεία από το αµερικανικό υπουργείο Γεωργίας δείχνουν ότι 42 εκατοµµύρια Αµερικανοί ζουν µε κουπόνια τροφίµων (18% περισσότεροι σε σχέση µε πέρυσι). Το ένα τέταρτο του συνολικού πληθυσµού 239 διοικητικών περιφερειών, στις οποίες περιλαµβάνονται µεγάλα αστικά κέντρα, όπως η Φιλαδέλφεια και η Νέα Υόρκη, επιβιώνει µε κουπόνια. Πρόκειται για ανθρώπους που βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας (22.056 δολάρια για µία τετραµελή οικογένεια). Η συνεχής πτώση του βιοτικού επιπέδου τους κάνει τον οικονοµικό αναλυτή της Σοσιετέ Ζενεράλ Αλµπερτ Εντουαρντς να πιστεύει πως οι αµερικανοί πολίτες βρίσκονται στα πρόθυρα µιας πολιτικής εξέγερσης. Αξίζει να προσθέσουμε πως σε μερικούς μήνες λήγουν τα επιδόματα ανεργιας που λαμβάνουν σήμερα περίπου 4 εκ. Αμερικάνοι. Αυτό δεν είναι μικρό νούμερο, και έως τώρα οι κυβερνώντες δε δέχονται ανα ανανεώσουν αυτά τα επιδόματα

Τσάι με τις… αρκούδες; Οχι, ευχαριστώ!
Ποιοι θα μπορούσαν να φανταστούν μια χώρα όπου καταργούνται η κοινωνική ασφάλιση, οι συντάξεις, τα επιδόματα ανεργίας; Οπου παύουν να χρηματοδοτούνται οι δημόσιοι παιδικοί σταθμοί και τα δημόσια σχολεία; Οπου η κυβέρνηση καταδιώκει τις αμβλώσεις και παροτρύνει τους νέους στη σεξουαλική αποχή μέχρι το γάμο; Οπου οι γυναίκες θα πρέπει να υποτάσσονται στη βούληση των αντρών και όλοι στο σχέδιο του Θεού; Μα, φυσικά, κάποιοι σοβινιστές νεοσυντηρητικοί αρσενικοί. Λάθος! Στην Αμερική τη βρόμικη δουλειά τους ανέλαβαν κάποιες γυναίκες. Αυτοαποκαλούνται «μαμάδες αρκούδες», είναι μέλη του κινήματος «Tea Party» και αγωνίζονται όχι να γυρίσουν τον κόσμο ανάποδα, αλλά να τον πάνε δεκαετίες πίσω.

Η “αριστερά” των ΗΠΑ προσπαθεί, αλλά φαίνεται -και όντως είναι- “λίγη”. Στην καλύτερη περίπτωση να τους πούμε “κεντροαριστερούς”, και αν…

Συγκέντρωση υπέρ της… λογικής στην Ουάσινγκτον
Την απάντησή τους στο υπερσυντηρητικό κίνημα του «Tea Party», που ετοιμάζεται να μπει και στη Βουλή με την προβιά των Ρεπουμπλικανών, έδωσαν δεκάδες χιλιάδες Αμερικανοί. Επικεφαλής της συγκέντρωσης υπέρ της λογικής, όπως ονομάστηκε, ήταν οι οικοδεσπότες των δύο δημοφιλέστερων σατρικών εκπομπών των ΗΠΑ, Τζον Στιούαρτ και Στίβεν Κολμπέρ.

Την ίδια ώρα που συμβαίνουν όλα αυτά βέβαια, οι ανισότητες στις ΗΠΑ σπάνε το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, και μόνο με τις ανισότητες του Μεγάλου Κρχα μπορούν να συγκριθούν. Ως πότε θα συνεχίσει η ανθρωπότητα σε αυτό το δρόμο, που οδηγεί μονάχα στην επιστροφή μιας μοντέρνας φεουδαρχίας και πουθενά αλλού;