«ΜΟΥ ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΤΗΝ ΖΩΗ ΟΤΑΝ ΜΟΥ ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΤΑ ΜΕΣΑ ΠΟΥ ΜΕ ΑΥΤΑ ΖΩ»!(Σαίξπηρ: Ο έμπορος της Βενετίας)
Γράφει ο Νίκος Δινόπουλος
Σταχυολογώντας ειδήσεις:
-Έρευνα Reuters: Ανεργία 27% στην Ελλάδα μέχρι το 2015
-Στους νέους το ποσοστό της ανεργίας έφτασε στο 60%
-Σε διαθεσιμότητα 12.500 εκπαιδευτικοί, υπάλληλοι ΟΤΑ
-60% υπέρ των απολύσεων στο Δημόσιο
«Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ: «ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ» – «ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΣ» – «ΑΝΑΠΤΥΞΗ» – «ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗ» – «Ο.Ν.Ε» – «ΕΥΡΩ»…
Στο κατώφλι του 21ου αιώνα οι κατακτήσεις γενεών της παγκόσμιας εργατικής τάξης, είναι στο στόχαστρο του κεφαλαίου: πρέπει να καταργηθούν! Τεχνοκράτες φτηνοί δεκαρολόγοι, κόπτονται για την ανεργία… και καταγγέλλουν τους έχοντες εργασία… Θρασείς και ανάλγητοι λοιδορούν τους άνεργους, χρεώνοντας στους ίδιους την κατάσταση της ανεργίας που βρίσκονται και όχι στην ασυδοσία της «ελεύθερης αγοράς»…
Απαξιώνουν την εργασία, ενοχοποιούν τους εργαζόμενους για τα… ελλείμματα, τον πληθωρισμό για τα λεηλατημένα ασφαλιστικά ταμεία, τους απόμαχους της δουλειάς που δεν πεθαίνουν… Προτείνουν στο όνομα της “κοινωνικής αλληλεγγύης”, να γεμίσει η αγορά εργασίας με “απασχολήσιμους”, ασφαλισμένους – ανασφάλιστους με την ώρα…, αναγκαίο κακό για το κεφάλαιο η μίσθωση εργατών σκλάβων!
Αμνήμονες οι «ηγέτες», η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, θλιβεροί κολαούζοι των κομματικών μηχανισμών, συναλλάσσονται και συναινούν στους διαδρόμους και στο παρασκήνιο… “συνειδητά συντεχνίτες” με αγώνες τουφεκιές “στάχτη στα μάτια”, υπονομεύουν την ανάγκη για επιθετική πανεργατική διεκδίκηση με αγώνα διαρκείας, για μετωπική ρήξη και σύγκρουση με τις επιλογές του κεφαλαίου, στηρίζοντας “τα δίκαια του κλάδου”. Αγνοούν περιφρονητικά την ανάγκη συσπείρωσης εργαζομένων – ανέργων για το δικαίωμα στην εργασία για όλους». (Από ανακοίνωση της Εργατικής Ανεξάρτητης Συσπείρωσης ΔΕΗ (ΕΑΣ ΔΕΗ) 16/7/1998)
«Το Αυγό του Φιδιού» και το Αστικό Κράτος
Μια ιστορική αναδρομή από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι τις μέρες μας αρκεί για να διαπιστωθεί η εγγενής τάση εκφασισμού του αστικού κράτους και της αστικής κοινωνίας -άλλοτε εμφανής, άλλοτε συγκαλυμμένη- κι αυτό ισχύει και για τη χώρα μας.
Οπορτουνιστές και ρεφορμιστές, με τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα να συνεργάζονται με την άρχουσα αστική τάξη της κάθε χώρας, αφού οδήγησαν την εργατική τάξη, τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα στο σφαγείο του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, μετά το τέλος του, οι σοσιαλδημοκράτες είναι αυτοί που θα ηγηθούν και θα πρωταγωνιστήσουν στη συντριβή της Γερμανικής Επανάστασης (1919) μακελεύοντας την εξεγερμένη εργατική τάξη και στον εκφυλισμό των συνδικαλιστικών οργανώσεων σε εργαλείο ενσωμάτωσης, ελέγχου και χειραγώγησης των ταξικών κοινωνικών αντιστάσεων από το αστικό μπλοκ εξουσίας.
Η ναζιστική φασιστική θηριωδία του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου ήταν μια κορύφωση – αποκάλυψη που βγήκε από τα σπλάχνα του καπιταλισμού και η συνέχεια επιβεβαιώνει την χαμαιλεοντική ικανότητα του αστικού κράτους να προσαρμόζεται διαρκώς στις ανάγκες υπεράσπισης των συμφερόντων της κυρίαρχης αστικής τάξης και του κεφαλαίου, εναλλάσσοντας τις μορφές εκφασισμού της εξουσίας και της αστικής κοινωνίας.
Με αφετηρία τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο, μετά την νίκη της Οκτωβριανής επανάστασης και παρά την κατάρρευση του αποικιοκρατικού συστήματος μετά το Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, σε συνάρτηση με τις αλλεπάλληλες αποτυχίες οικοδόμησης του σοσιαλισμού και τις ήττες του ταξικού εργατικού κινήματος που ακολούθησαν ως τις μέρες μας, έδωσαν την δυνατότητα στις ρεφορμιστικές αυταπάτες και στη σοσιαλδημοκρατία να κερδίσει δια πυρός και σιδήρου την πολιτική – ιδεολογική ηγεμονία μέσα στην εργατική τάξη και τον κόσμο της εργασίας. Παράλληλα στην ίδια ιστορική περίοδο αποδείχτηκε πως κάθε φορά που έμπαιναν σε κίνδυνο τα ζωτικά συμφέροντα της κυρίαρχης αστικής τάξης κάθε χώρας, δεν δίστασε και δεν διστάζει, υπερασπίζοντας τον πλούτο και την πολιτική – ιδεολογική κυριαρχία της, να βυθίσει στην κόλαση την εργατική τάξη και τους εργαζόμενους με την οργανωμένη κτηνώδη βία των κατασταλτικών μηχανισμών του αστικού κράτους.
Ο ρόλος και οι πολιτικές που εφαρμόζονται σήμερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι κάτι καινούριο όπως ισχυρίζονται οι κυρίαρχες αστικές τάξεις και οι υποτακτικοί τους. Το πώς υπερασπίζει το κεφάλαιο τα συμφέροντά του το περιγράφει ο Μαρξ πολλά χρόνια πριν: «[…] Η εξέγερση του Ιούνη στο Παρίσι και η αιματηρή κατάπνιξή της συνένωσε στην Αγγλία και στην ηπειρωτική Ευρώπη, όλες τις μερίδες των κυρίαρχων τάξεων, γαιοκτήμονες και κεφαλαιοκράτες, λύκους του χρηματιστηρίου και μικρέμπορους, οπαδούς του προστατευτισμού και του ελεύθερου εμπορίου, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, παπάδες και ελευθεροστοχαστές, νεαρές πουτάνες και γριές καλόγριες, κάτω από το κοινό σύνθημα: τη σωτηρία της ιδιοκτησίας, της θρησκείας, της οικογένειας, της κοινωνίας! Η εργατική τάξη είχε παντού εξορισθεί, αφορισθεί, και υπαχθεί στο νόμο για τους υπόπτους».
Την κυριαρχία της και την υπεράσπιση των ταξικών της συμφερόντων η άρχουσα αστική τάξη κάθε χώρας, δεν την επιβάλει σήμερα(;) με την απροκάλυπτη -με τα όπλα- σφαγή του κόσμου της εργασίας στις αναπτυγμένες ιμπεριαλιστικές καπιταλιστικές χώρες, χωρίς όμως και να έχει εγκαταλειφθεί ως μέσο επιβολής των συμφερόντων του διεθνούς κεφαλαίου (Παλαιστίνη, Ιράκ, Λιβύη, Συρία, Αίγυπτος). Και στις μέρες μας, με το ίδιο ταξικό μίσος και την ίδια αποφασιστικότητα ρίχνει στον καιάδα της εξαθλίωσης και της καταστροφής την εργατική τάξη, τους εργαζόμενους, τα μικροαστικά και μεσοαστικά κοινωνικά στρώματα. Κι όμως, ακόμα κυριαρχούν οι μύθοι για την «ανάπτυξη» και τον «εκσυγχρονισμό» που επιφέρουν οι μνημονιακές «μεταρρυθμίσεις» παρά την εξόφθαλμη διαπίστωση των συνεπειών της πολιτικής που εφαρμόζουν κυβέρνηση – ΕΕ – ΕΚΤ και ΔΝΤ.
Σ’ αυτό το πλαίσιο η ολιγαρχική άρχουσα αστική τάξη της χώρας μας, έχοντας οικοδομήσει μετά τον εμφύλιο ένα εθελόδουλο απολυταρχικό ολοκληρωτικό αστικό κράτος, με τη στήριξη του συνόλου των ΜΜΕ που ελέγχει και τα «ιδιοτελή καθάρματα» της ενημέρωσης, των δημοσιολόγων, των τεχνοκρατών, των ειδικών, των διανοουμένων και τα πολυπληθή ειδικά κατασταλτικά ασφαλήτικα σώματα, ακόμα και στο στρατό, εφαρμόζει χωρίς ουσιαστικές κοινωνικές αντιστάσεις τις γενοκτονικές μνημονιακές πολιτικές που διασφαλίζουν την πολιτική της ηγεμονία και τα ιδιοτελή ταξικά της συμφέροντα.
Αξιοποιεί γι’ αυτό και την «πεμπτοφαλαγγίτικη» συνδικαλιστική ηγεσία των παρατάξεων ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ σε συνδικάτα, ομοσπονδίες, ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, τους δικούς της ανθρώπους μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα που στήριξαν και στηρίζουν όλες τις πολιτικές επιλογές ενάντια στο κόσμο της εργασίας με τα ιδεολογήματα του «κοινωνικού εταιρισμού» και τη συντεχνιακή συνδικαλιστική πρακτική τους.
Σ’ αυτόν τον απροκάλυπτα ταξικό πόλεμο το αστικό μπλοκ εξουσίας με άλλοθι και επιχείρημα τα καταστροφικά αποτελέσματα των μνημονιακών πολιτικών που εφαρμόζει, με αιχμή το «1,5 εκατομμύριο των ανέργων για τους οποίους κανείς δεν έχυσε ούτε ένα δάκρυ» όπως δηλώνουν υποκριτικά οι άθλιοι κυβερνώντες και δημοσιολογούντες, εφαρμόζει -χωρίς αντίπαλο στην πράξη- τα σχέδια εξόντωσης κάθε πιθανού αντιπάλου και την άγρια καταστολή σε ότι κινείται και αντιστέκεται στην κοινωνική ανθρωπιστική γενοκτονία που συντελείται μπροστά στα μάτια όλων μας, αντίστοιχη με τον στεγνό, μεθοδικό ταξικό υπολογισμό που εφάρμοσαν την «τελική λύση» οι φασίστες ναζί στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η διαχείριση της κυβερνητικής εξουσίας με τα αλλεπάλληλα σοκ στον κόσμο της εργασίας που σπέρνουν το φόβο, το τρόμο και την ανασφάλεια για το αύριο, οι γκαιμπελικές προπαγανδιστικές μεθοδεύσεις του αστικού μπλοκ εξουσίας για την αναγκαιότητα των «μεταρρυθμίσεων» όπως αποκαλούν την εξαθλίωση της πλειονότητας της κοινωνίας, την ανεργία και τις απολύσεις, η συδαύλιση του «κοινωνικού κανιβαλισμού», η φασίζουσα απροκάλυπτη υποβολή από τα ΜΜΕ -έντυπα και ηλεκτρονικά- της «ανταγωνιστικής» επιθετικότητας των κοινωνικών ομάδων σε μια μάχη επιβίωσης «όλοι εναντίον όλων» και ενάντια σε κάθε κοινωνική ομάδα που αγωνίζεται για την επιβίωσή της και με τα ανιστόρητα φληναφήματα της θεωρίας των «δύο άκρων» παροξύνουν τον κοινωνικό εμφύλιο που έχει τα ίδια κοινωνικά χαρακτηριστικά και τη ίδια μορφή οικονομικής οργάνωσης του καπιταλισμού που επιδίωξαν να επιβάλουν οι φασίστες ναζί στα χρόνια του μεσοπολέμου και με το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Αυτά τα δεδομένα καταρρίπτουν τις μικροαστικές αυταπάτες και τους κυρίαρχους μύθους οπορτουνιστών, ρεφορμιστών, κεντροαριστερών σοσιαλδημοκρατών για την εξαφάνιση της εργατικής τάξης στο σύγχρονο μονοπωλιακό, ιμπεριαλιστικό, ολοκληρωτικό καπιταλισμό, την υπέρβαση των ταξικών αντιθέσεων του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής με τις ιδεολογικές πολιτικές φαντασιώσεις περί «κοινωνικών εταίρων», τις ψευδαισθήσεις για μια αδιατάρακτη ειρηνική ανάπτυξη της αστικής δημοκρατίας και για έναν καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο.
Οι ασυμφιλίωτες κοινωνικές αντιθέσεις κεφαλαίου – εργασίας που γεννάει και αναπαράγει συνεχώς ο εκμεταλλευτικός καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής και ο ρόλος του αστικού κράτους να υπερασπίζει τα ταξικά συμφέροντα της άρχουσας αστικής τάξης είναι η μήτρα που γεννάει, συντηρεί και αναπαράγει -σε συνάρτηση με τον κοινωνικό συσχετισμό δύναμης κεφαλαίου εργασίας- σε διάφορες μορφές το κτήνος του φασισμού. Για την κυρίαρχη αστική τάξη και το κεφάλαιο οι αστικές δημοκρατικές ελευθερίες ήταν και συνεχίζουν να είναι ένα ακορντεόν και αυτό επιβεβαιώνεται για μια ακόμα φορά στα χρόνια των κανιβαλικών γενοκτονικών μνημονίων στη χώρα μας. Τα εντεινόμενα ολοκληρωτικά, αυταρχικά, κατασταλτικά χαρακτηριστικά του αστικού κράτους, συνέπεια της παροξυνόμενης κρίσης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, επιβεβαιώνουν πως η άρχουσα αστική τάξη είναι για μια ακόμα φορά έτοιμη και αποφασισμένη να φτάσει στα ακρότατα όρια άσκησης υλικής, νομικής, φυσικής, ηθικής, και πολιτικής βίας προκειμένου να υπερασπίσει τα ζωτικά της συμφέροντα.
Με την όλη αριστερά -(όπως και να αυτοπροσδιορίζεται, που ποτέ δεν ήταν και δεν είναι μόνο οι ηγεσίες της, αλλά κυρίως ο κόσμος της και οι οργανωμένες δυνάμεις της)-, να περιορίζεται στην ουσία σε καταγγελίες και στις τραγικές διαπιστώσεις των συνεπειών που επιφέρει η παροξυνόμενη καπιταλιστική κρίση δίκην «πολιτικού ρεπορτάζ», ενώ αστική τάξη και κεφάλαιο καταστρέφουν το μέλλον της νεολαίας, των παιδιών μας, ενώ καταστρέφουν τις ζωές μας, τι ακριβώς περιμένουμε και παραμένουμε -παρά τις πολλές σε αριθμό κατακερματισμένες αντιδράσεις- αδρανείς;
Νίκος Δ.
*****************************
«ΤΣΕ ΓΚΕΒΑΡΑ
[…]
Σιωπή
κι ατσάλι».
ΠΟΠΗ ΑΣΤΕΡΙΟΥ από τη συλλογή «Ανοιχτά Παράθυρα»
Αφήστε μια απάντηση