Δεκάδες σύντροφοι μπήκαν στο super market της γνωστής αλυσίδας Βασιλόπουλος και απαλλοτροίωσαν προϊόντα, ενώ απ’ έξω άλλοι σύντροφοι μοίραζαν κείμενα και έκλειναν το δρόμο με πανώ που έγραφε “όλα είναι κλεμμένα όλα μας ανήκουν”. Στη συνέχεια τα προϊόντα μοιράστηκαν στον κόσμο που δούλευε και ψώνιζε στη λαϊκή αγορά δίπλα.
Περίπου 7 λεπτά αργότερα αστυνομικοί της ομάδας ΔΙ.ΑΣ. εισέβαλαν στη λαϊκή με τα πτυσσόμενα ανοιγμένα και το γνωστό τραμπούκικο ύφος, και έψαχναν τους συντρόφους για να αποδώσουν την ταξική τους “δικαιοσύνη”, αιώνια υποταγμένοι στη φύλαξη των αφεντικών τους και των περιουσιών τους. (Εκείνη τη μέρα βρισκόντουσαν μάλιστα σε ιδιαίτερο οίστρο λόγω της υπόθεσης με τα παγιδευμένα γράμματα).
Η όλη ενέργεια δεν έχει αναφερθεί σε κανένα μέσο και δεν αποκλείεται η γραμμή σχετικά με τέτοιες δράσεις, να είναι πλέον
αυτή της συγκάλυψης μέσω της σιωπής.
Η κρίση, μια ασαφής, θολή έννοια βρίσκεται πια παντού γύρω μας. Στις συζητήσεις, στις ουρές του ΟΑΕΔ, στις όλο και συρρικνούμενες στήλες αγγελιών, που αφορούν θέσεις εργασίας, στους ανθρώπους που αφήνουν τηλέφωνα δεξιά και αριστερά ψάχνοντας για δουλειά.
Στο όνομά της, στη βολική της γενικότητα, τα 30 ευρώ χωρίς ένσημα, προβάλλονται ως μια καλή λύση, μπροστά στο αδιέξοδο της ανεργίας, όπου τα πιο αυτονόητα κεκτημένα και σχετικά με τις σχέσεις εργασίας, ξεχνιούνται.
Στο πλάι της, όροι εξίσου ακατανόητοι: άνοδος spreads, cds, χρησιμοποιούνται για να πειστούμε ότι όλα γίνονται γιατί απλώς κάτι δεν πήγε καλά, σε ένα κατά τα άλλα υγιές, δίκαιο και λειτουργικό σύστημα. Ότι όλα θα φτιάξουν με τρόπους πέρα από τη δική μας κατανόηση, απλά λίγη υπομονή θέλει, περισσότερη δουλειά με ακόμα χειρότερους όρους, και σύντομα θα πλέουμε ξανά όλοι μαζί, «εθνικά συμφιλιωμένοι» σε πελάγη, δήθεν, ευτυχίας, στα οποία ήμασταν μαθημένοι μέχρι τώρα.
Μέσα στην πραγματικότητα της κρίσης, τα αφεντικά, όπως πάντα, θα κάνουν ότι χρειάζεται για να διασφαλίσουν τα κέρδη και τα κεφάλαιά τους. Και αν αυτό σημαίνει κλείσιμο ή «ελεγχόμενη πτώχευση»(σαν αυτή που επιχειρεί η αλυσίδα super market Ατλάντικ), δεν θα υπάρξει δεύτερη σκέψη. Αυτό που για 3500 εργαζόμενους είναι το πέρασμα από τη μισθωτή σκλαβιά στην σκλαβιά αμισθί, στην ανεργία(το δεύτερο όρο του εκβιασμού της εργασίας) για ένα διοικητικό συμβούλιο είναι μια απόφαση που εξασφαλίζει τα αποθεματικά.
Πάντα υπάρχει χώρος για υπομονή, ανοχή και υποταγή. Πάντα υπάρχει η δυνατότητα για τον καθένα να κοιτάξει την προσωρινή του επιβίωση, με σκυμμένο το κεφάλι, να ελιχθεί μέσα στην πνιγηρή καθημερινότητα μέχρι να επιστρέψει στη φωλίτσα του και να βυθιστεί σε όποια νάρκωση επιλέξει.
Όμως, πάντα υπάρχει και η άλλη οδός, αυτή που θα βάλλει τους από κάτω, τον ένα πλάι στον άλλο, ενάντια στο τερατώδες σύστημα που καταδυναστεύει τις ζωές μας, σε θέσεις μάχης, όχι για ευνοϊκότερες συνθήκες εκμετάλλευσης, αλλά για την ανατροπή. Σʼ αυτό το δρόμο, σήμερα Τετάρτη 3-11-2010 απαλλοτριώσαμε προϊόντα του super market ΑΒ στα Ανω Πατήσια-Λαμπρινή και τα μοιράσαμε στην παρακείμενηλαϊκή αγορά.
Οργάνωση Βάσης Απαλλοτριωτών περισσού
Εύγε παιδιά, με υγεία και σε ανώτερα (π.χ. τράπεζες)