Γράφει ο aristerix
Μας πήραν είδηση. Γράφει μεταξύ άλλων, στο σημερινό πρωτοσέλιδο κύριο άρθρο του ΤΟ ΒΗΜΑ (15/9/2013):
…………………………………………………………………………………………………………………………
Είναι καταφανές ότι ο λαός αυτής της χώρας έδειξε μεγάλη αντοχή στα όσα έφερε στην Ελλάδα η τρέχουσα διευρωπαϊκή οικονομική κρίση.
Έδειξαν οι Ελληνες αντοχή και υπομονή απροσδόκητη. Ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι θα είχαμε περίπου 400.000 οικογένειες με όλα τα μέλη τους σε κατάσταση ανεργίας;
Ποιος το περίμενε ότι έστω την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενοι όλοι σχεδόν οι ιδιοκτήτες διαμερισμάτων και καταστημάτων θα έριχναν τα ενοίκια στο μισό και λιγότερο από ό,τι ίσχυε προ της κρίσης;
Ποιος φανταζόταν συνδικαλιστές να συζητούν με τους εργοδότες όχι ΑΝ αλλά ΠΟΣΟ θα μειωθούν μισθοί και ημερομίσθια;
Ποιος πίστευε ότι οι μειώσεις όλων των συντάξεων θα ήταν συνεχείς και αλλεπάλληλες;
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
Σαρκάζει από τη ναυαρχίδα του ΔΟΛ, που αποτελεί διαχρονικά βασικό πυλώνα της αστικής εξουσίας και του ιμπεριαλισμού στην Ελλάδα, ο εκδότης του Σταύρος Ψυχάρης. Μόνο «τι μαλάκες είσαστε!», δε μας λέει…
Πάει όμως πολύ να μας ειρωνεύονται κι από πάνω, δε νομίζετε;
Από ό,τι όλοι θυμόμαστε, άλλα μας ‘τάιζαν’ όταν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι και άνεργοι διαδήλωναν στους δρόμους του αγώνα.
Αισθάνονται ασφάλεια τώρα και –για τους δικούς τους λόγους- σκέφτονται υψηλοφώνως: «Απροσδόκητη» αντοχή και υπομονή έδειξαν οι Έλληνες. «Ποιος να το φανταζόταν…»
Πράγματι, έχει δίκιο. Ποιος να το φανταζόταν ότι θα φτάναμε ως εδώ, ότι ο κόσμος της εργασίας θα έβλεπε να γκρεμίζονται κατακτήσεις ‘ολόκληρου αιώνα’.
Και δίπλα σ’ όλα αυτά, να γιγαντώνεται και η πανούκλα του φασισμού, να αποκτάει σιγά –σιγά και μεθοδευμένα ρίζες στις εργατικές γειτονιές.
Νομίζει κανείς ότι, δε μπορεί, ένα κακό όνειρο είναι όλα αυτά, κάποια στιγμή θα βγούμε από τον εφιάλτη.
Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα, είναι χειρότερα. Το βαρέλι της συμπίεσης του κόσμου της εργασίας δεν έχει πάτο. Η αδυσώπητη καπιταλιστική κρίση και το ‘κρυμμένο μυστικό’ που εγγενώς βρίσκεται μέσα στις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, η πτωτική τάση του μέσου ποσοστού κέρδους, δεν αφήνει κανένα περιθώριο αισιοδοξίας για το μέλλον.
Το αντίθετο, θα χειροτερέψουν κι άλλο, αν αφεθούν τα πράγματα στη ρότα τους. «Τούτο το καψώνι μοιάζει να είν’ ολόκληρη ζωή».
Το ‘παραμύθι’, δυστυχώς, ‘έχει δράκο’. ‘Άη Γιώργη’ να τον τρυπήσει με το αργυρό του κοντάρι δεν έχει.
Αυτό όμως είναι η ‘τέχνη της πολιτικής’, με μικρό πι φυσικά. Η συνύφανση μέσα από τα κατακερματισμένα πολλαπλά ‘εγώ’ του συλλογικού εργατικού ‘εμείς’.
-Αν χθες ήταν η ώρα του συντονισμού των αγώνων, του κοινού βηματισμού όλων των αγωνιζόμενων ταξικών δυνάμεων του κινήματος, της κοινής αγωνιστικής δράσης, τώρα έχει σημάνει η ώρα του κοινού ανατρεπτικού αγώνα ώστε ν’ αρχίσει να ξεδιπλώνεται μια συνολική εργατική εξέγερση.
Οι αγώνες ‘χαμηλής έντασης’ έχουν πια δείξει σε όλους τα όριά τους.
Ξημερώνει μια νέα μέρα, ένας νέος γύρος αγώνων για τις ζωές και την αξιοπρέπειά μας. Καλή ‘απεργιακή πρωτομηνιά’ λοιπόν, και μακριά από ό,τι -ιδιαίτερα τις κρίσιμες αυτές ώρες για τον κόσμο της εργασίας και το κίνημα- μπορεί να διχάσει και διχάζοντας, να ενισχύσει το στρατόπεδο του αντιπάλου στις έντονες αγωνιστικές μέρες που έχουμε μπροστά μας.
Αφήστε μια απάντηση