ΜΑΘΗΤΕΣ, ΓΟΝΕΙΣ, ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ
ΕΜΠΡΑΚΤΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
ΤΩΡΑ
ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ
Από την πρώτη κιόλας μέρα της, η απεργία των εκπαιδευτικών της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης βούλωσε τα στόματα των Γκεμπελίσκων, που βυσοδομούσαν τις προηγούμενες μέρες, προσπαθώντας να σπείρουν σύγχυση και ηττοπάθεια, με τις «πληροφορίες τους» για «χαμηλή συμμετοχή στις γενικές συνελεύσεις». Η συμμετοχή υπήρξε σχεδόν καθολική, με ποσοστά πάνω από 90%! Την απάντηση την πήραν στην πράξη.
Δεν κώλωσαν, όμως. Τα παπαγαλάκια της κυβερνητικής προπαγάνδας τώρα άφησαν στην άκρη τη «χαμηλή συμμετοχή» και γύρισαν στα αγαπημένα τους θέματα. «Πονάνε» για τα παιδιά που «χάνουν μαθήματα». Τονίζουν με νόημα, ότι τα ιδιωτικά σχολεία δουλεύουν, άρα «πλήττονται τα παιδιά των φτωχών λαϊκών στρωμάτων».
Δεν πόνεσαν, βέβαια, για τη διάλυση της Τεχνικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης, που σπρώχνει χιλιάδες παιδιά λαϊκών οικογενειών στα ιδιωτικά μαγαζιά, που διαφημίζουν κυρίως τις καταργημένες ειδικότητες, στις οποίες φοιτούσε η συντριπτική πλειοψηφία των φτωχόπαιδων.
Δεν πόνεσαν για τις απολύσεις χιλιάδων καθηγητών τεχνικών μαθημάτων (καθώς και των σχολικών φυλάκων). Ούτε για τις υποχρεωτικές μεταθέσεις εκπαιδευτικών, χωρίς να δίνεται καμιά σημασία στην οικογενειακή κατάσταση και τις ανάγκες τους.
Δεν πόνεσαν για την εξαθλίωση του δημόσιου σχολείου, με το στοίβαγμα των παιδιών σε μεγαλύτερες τάξεις και την απαξίωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας και με τα χιλιάδες κενά σε αναπληρωτές. Δέκα χιλιάδες λιγότεροι αναπληρωτές θα προσληφθούν φέτος, ενώ ένας μικρός αριθμός των τεράστιων κενών θα καλυφθεί με προσλήψεις μέσω ΕΣΠΑ (!), με εκπαιδευτικούς των 300 ευρώ το μήνα.
Δεν πόνεσαν για το «νέο Λύκειο», που μόλις θεσμοθετήθηκε, με μοναδικό σκοπό να δημιουργήσει έναν τρίχρονο εξεταστικό εφιάλτη, ώστε τα παιδιά των φτωχών λαϊκών οικογενειών να εγκαταλείψουν από νωρίς κάθε όνειρο για είσοδο στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Για το δικαίωμα στη μόρφωση και τη ζωή
«Δάσκαλος φτωχός αγράμματος λαός» έλεγε ένα παλιό σύνθημα. Η επικαιρότητά του λάμπει για μια ακόμη φορά σήμερα. Τα δικαιώματα των εκπαιδευτικών ως εργαζόμενων δένονταν και εξακολουθούν να δένονται αξεδιάλυτα με το δικαίωμα των παιδιών του λαού στη μόρφωση και στη ζωή.
Αυτά τα μεγάλα ζητούμενα βάζει στην πρώτη γραμμή η απεργία των καθηγητών.
– Δημόσια δωρεάν παιδεία
– Κανένα παιδί έξω από το σχολείο
– Οχι στις διαθεσιμότητες-απολύσεις και στις υποχρεωτικές μετατάξεις
– Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους
– Παιδεία-Υγεία, δημόσια αγαθά για όλο το λαό
Δεν είναι αιτήματα μόνο των καθηγητών. Είναι αιτήματα ολόκληρου του ελληνικού λαού. Και έχουμε χρέος να στηρίξουμε με όλα τα μέσα αυτή την απεργία για να νικήσει.
Η καταστολή ετοιμάζεται
Η συγκυβέρνηση ετοιμάζει την καταστολή και αυτής της απεργίας. Οι «διαβεβαιώσεις» ότι δε θα υπάρξει πολιτική επιστράτευση των απεργών εκπαιδευτικών είναι σκόνη στα μάτια. Ηταν ένα παιχνίδι προπαγάνδας που παιζόταν στο διάστημα πριν την απεργία. Τότε που προσπαθούσαν να σπείρουν ηττοπάθεια ανάμεσα στους καθηγητές και το έπαιζαν δήθεν άνετοι, δηλώνοντας ότι δεν έχουν λόγο να ανησυχούν.
Μετά την τεράστια συμμετοχή στην απεργία και τη διαφαινόμενη συνέχισή της, είναι σίγουρο πως σχεδιάζουν νέα πολιτική επιστράτευση των καθηγητών. Τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ θ’ αναλάβουν πάλι να προετοιμάσουν το έδαφος, καλλιεργώντας κλίμα «κοινωνικού αυτοματισμού».
Ξεκίνησαν ήδη από την πρώτη μέρα της απεργίας.
Σ’ αυτά τα σχέδια καταστολής πρέπει να υπάρξει αντίσταση. Από τώρα που προετοιμάζονται και όχι όταν εφαρμοστούν.
Από την ξεπουλημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία οι αγωνιζόμενοι καθηγητές δεν μπορούν να περιμένουν τίποτα. Μόνο μερικές «τουφεκιές για την τιμή των όπλων» και μετά υπονόμευση, στο όνομα του «ρεαλισμού» και της «κοινωνικής ειρήνης». Το έχουμε δει πολλές φορές αυτό το έργο και δεν επιτρέπεται να αμφιβάλλουμε ότι θα το ξαναδούμε.
Ούτε από τη διψασμένη για εξουσία αντιπολίτευση μπορούν να περιμένουν τίποτα. Εκεί υπάρχει μόνο προσπάθεια να βγουν πολιτικά οφέλη στις πλάτες του κινήματος. Κι αυτό το έργο το έχουμε ξαναδεί και δεν επιτρέπεται ν’ αναρωτιόμαστε μήπως τώρα δούμε κάτι διαφορετικό.
Οι αγώνες γίνονται για να κερδίζουν και όχι για να κερδοσκοπούν πολιτικά ή συνδικαλιστικά κάποιοι άλλοι. Και για να νικήσει ένας αγώνας, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες, πρέπει να ξεδιπλώσει όλη τη δυναμική του και να κάνει τον αντίπαλο να πονέσει. Πρέπει να είναι σε θέση να προβλέπει τις κατασταλτικές κινήσεις που θα γίνουν και να είναι έτοιμος να τις αντιμετωπίσει.
Οι αγωνιζόμενοι εκπαιδευτικοί χρειάζονται τη στήριξη των φυσικών τους συμμάχων. Των μαθητών και των εργαζόμενων, είτε είναι γονείς είτε όχι. Στήριξη έμπρακτη, όχι στα λόγια. Μ’ αυτή τη στήριξη μπορούν να ακυρώσουν τα κατασταλτικά σχέδια της συγκυβέρνησης.
Να μπουν στον αγώνα οι μαθητές
Οι πρώτες καταλήψεις σχολείων ξεκίνησαν. Επιτακτική ανάγκη είναι να γενικευτούν.
Οι μαθητές έχουν χρέος να σταθούν στο πλευρό των καθηγητών τους. Οχι απλά αλληλέγγυοι, αλλά συμμαχητές. Γιατί αυτός ο αγώνας τούς αφορά και ως μαθητές και ως αυριανούς εργαζόμενους.
Αυτοί υφίστανται καθημερινά την αθλιότητα του σχολείου. Μια αθλιότητα που το ξέρουν ότι θα γίνει πιο αβάσταχτη. Οι μικρότερες από τις μαθητικές ηλικίες είναι που θα υποστούν τον εξεταστικό εφιάλτη του «νέου Λυκείου», που θα θάψει τα όνειρά τους.
Και βέβαια, όλοι υφίστανται τις συνέπειες της «μνημονιακής» βαρβαρότητας. Τις βλέπουν στο σπίτι τους. Τις διαβάζουν στα πρόσωπα των γονιών τους, των συγγενών τους, των φίλων τους. Βλέπουν γύρω τους την ανεργία να θερίζει, να τσακίζει ζωές, κυρίως νέων ανθρώπων.
Ολοι μαζί, λοιπόν, σ’ ένα αρραγές μέτωπο, μέσα και έξω από τα σχολεία, να ακυρώσουμε με τον αγώνα μας τα κατασταλτικά σχέδια της συγκυβέρνησης.
Να στηρίξουμε το απεργιακό ταμείο
Η απεργία πρέπει ν’ αντέξει. Και για ν’ αντέξει, εκτός από την αντιμετώπιση της καταστολής, πρέπει ν’ αντέξει και στην πίεση της ανάγκης, στην οποία επίσης ποντάρει η συγκυβέρνηση.
Οι αγωνιζόμενοι καθηγητές έφτιαξαν απεργιακό ταμείο, για να στηρίξουν τους συναδέλφους τους που έχουν πιεστικές ανάγκες. Αυτό το απεργιακό ταμείο πρέπει να «γεμίσει» από το υστέρημα κάθε εργαζόμενου.
Να αναβιώσουν οι καλύτερες ταξικές παραδόσεις του εργατικού μας κινήματος.
Να σπάσει ο διαχωρισμός των εργαζόμενων, η αδιαφορία, η έλλειψη αλληλεγγύης, που αποτε-λούν το μεγαλύτερο όπλο του ταξικού αντίπαλου.
Να σταλεί ένα ξεκάθαρο μήνυμα ταξικός ενότητας και αλληλεγγύης.
Μόνο τότε θα μπορέσουμε να συζητήσουμε και για το καυτό ζήτημα της ταξικής ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος και της πολιτικής οργάνωσης της εργατικής τάξης κάτω από τις δικές της σημαίες.
17 Σεπτέμβρη 2013
Αφήστε μια απάντηση