Έχουν λυσσάξει στη κυριολεξία. Τρέχουν να προλάβουν να επιβάλουν εργασιακό μεσαίωνα και να ξεπουλήσουν τη δημόσια περιουσία μέσα σε 100 μέρες. Ξέρουν ότι οι φοβισμένοι, αμήχανοι και άναυδοι εργαζόμενοι δεν θα μείνουν για πάντα έτσι. Θέλουν να καταργήσουν τις συλλογικές συμβάσεις και να νομιμοποιήσουν την αυθαίρετη μείωση μισθών, το 10ωρο, την κατάργηση των υπερωριών, της αργίας του Σαββάτου… Η ζούγκλα του κεφαλαίου!
Ταυτόχρονα προχωράνε σε 200.000 απολύσεις στο δημόσιο και μειώσεις μισθών, ιδιωτικοποιήσεις, εξαθλίωση και αποσάρθρωση στο τομέα της υγείας, της παιδείας, των ελάχιστων κοινωνικών φιλοδωρημάτων… Νέες φορολογικές επιδρομές και ασυδοσία στις τιμές βασικών καταναλωτικών αγαθών και υπηρεσιών… Και όλα αυτά ενώ συνεχίζεται η καταλήστευση από τις τοκογλυφικές πρακτικές και την ασυδοσία των τραπεζών εκατομμύρια εργαζόμενων που έχουν πέσει στα νύχια τους. Βγαίνουν στο σφυρί σύντομα εκατοντάδες χιλιάδες σπίτια και ζωές. Τίποτα δεν μένει ανέπαφο! Όλοι οι εργαζόμενοι θα προσφέρουν τα πάντα στο Μολώχ του κέρδους, κεφαλαίου και τοκογλύφων, υπό την καθοδήγηση της κυβέρνησης των δοσίλογων, της ΕΕ και του ΔΝΤ.
Το εργατικό κίνημα πρέπει άμεσα να εξοστρακίσει από τις γραμμές του κάθε εγκάθετο του κυβερνητικού συνδικαλισμού. Να διεκδικήσει ένα συνολικό πρόγραμμα κάλυψης των εργατικών αναγκών και διεκδικήσεων στον αντίποδα του προγράμματος του κεφαλαίου. Να συγκροτήσει τα δικά του ενωτικά όργανα πάλης κόντρα στον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό. Να διαμορφώσει ένα αγωνιστικό σχέδιο με ορίζοντα την/τις πολιτικές απεργίες για το γκρέμισμα της κυβέρνησης των δοσίλογων.
Λένε ότι όσον αφορά το μέλλον υπάρχουν τρία είδη ανθρώπων: αυτοί που το αφήνουν να συμβεί, αυτοί που το κάνουν να συμβεί και αυτοί που αναρωτιούνται τι συνέβη.
Εμείς θα ρωτούσαμε σε ποια κατηγορία ανήκει ο καθένας μας; Σε ποια κατηγορία ανήκει ο συνάδελφος που ενθουσιάζεται με το ΟΧΙ και την ιαχή «αέρας» όταν περιγράφει τα κατορθώματα του αντιφασιστικού αγώνα του λαού μας και σιωπά μπροστά στη σημερινή κατοχή από την τρόικα; Που ανήκει αυτός που ξέρει και θέλει να μεταδώσει με κάθε λεπτομέρεια τον ηρωισμό και τον άνισο μακρόχρονο αγώνα των ραγιάδων ενάντια σε μια πανίσχυρη και βάρβαρη αυτοκρατορία το 1821 και σκιάζεται σαν το τελευταίο φιλάργυρο ανθρωπάκι μπρος στο κίνδυνο να χάσει μερικά ευρώ κόστος κάποιου απεργιακού αγώνα; Ποια είναι αυτά τα μαθηματικά που διδάσκουμε και μας λένε ότι το κόστος του αγώνα είναι μεγαλύτερο από τη καταλήστευση του μέλλοντος: Ως πότε θα προσκυνάς τους Σμπίρους ορέ ραγιά που θα έλεγε και ο αθάνατος Καραϊσκάκης;
Ως πότε μωρέ συνάδελφε;
Αφήστε μια απάντηση