Γράφει ο Μάκης Γεωργιάδης
Η χαλύβδινη σιωπή της «σιωπηρής πλειοψηφίας» τι χρειάζεται για να σπάσει; Ίσως ούτε τις κραυγές των διαμελισμένων που σκορπάνε τα μέλη τους διασχίζοντας τα ναρκοπέδια για να βρουν ένα κομμάτι ψωμί.
Τα ναρκοπέδια είναι πολύ μακριά από τις πόλεις και όσα εγκαθίστανται στις δικές τους επικράτειες περιέχουν νάρκες νέας τεχνολογίας. Αθόρυβες, σιωπηλές μα εξίσου αποτελεσματικές.
Η επέκταση των χαλύβδινων σιωπών ανάμεσα στα κοινωνικά κύτταρα είναι εξαιρετικά διαβρωτική. Οι κυτταρικές μεμβράνες σπάνε και σταδιακά καταστρέφονται και στο τέλος όπως και στο έδαφος πετρώνουν ολόκληρα σύνολα. Γίνονται άκαμπτα συσσωματώματα. Σκληρά σαν πέτρες, αδύνατα να καλλιεργηθούν και στο τέλος άγονα.
Χαλύβδινη σιωπή είναι ο φασισμός και σα χαλύβδινη σιωπή τρυπώνει και διαβρώνει. Ύπουλα μέχρι να ξεσπάσει με βία εναντίον των «εχθρών». Μια κουλτούρα μισάνθρωπων Νάρκισσων που ανακαλύπτουν παντού εχθρούς και πάντα οι εχθροί είναι οι άλλοι.
Χαλύβδινες σιωπές περιτυλιγμένες με συρματόπλεγμα. Σταδιακά και εξίσου ύπουλα οι κυρίαρχοι επιβάλλουν το φετιχισμό του συρματοπλέγματος. Κάποιοι έβαλαν τη ζωή τους σε κίνδυνο κάποτε και αναζήτησαν καλύτερη τύχη περνώντας μέσα από τα ναρκοπέδια. Μπροστά ξανοιγόταν μια ανοιχτή τονισμένη πεδιάδα. Ήθελαν να τρέξουν, να αναπνεύσουν ελεύθεροι τον αέρα, να νιώσουν άνθρωποι. Αλλά δεν υπήρχαν πουθενά σημάδια. Ο δρόμος προς την ελευθερία σπαρμένος με θάνατο. Έτσι τώρα αμέτρητοι σωριασμένοι από τις νάρκες. Νεκροί. Θαμμένοι σε νεκροταφεία αζήτητων. Άνθρωποι στα αζήτητα. Χωρίς καμία ταυτότητα. Άγνωστοι σε ξένο τόπο κι ο θάνατος τους ο ίδιος άγνωστος κι αυτός πίσω στην δική τους πατρίδα.
Ίσως μετά από χρόνια κάποιοι αντιληφθούν πως μετά από χρόνια απουσίας, χωρίς κανένα σημάδι και χωρίς κανένα ίχνος ζωής ίσως πια να είναι μάταιο πια να περιμένουν νέα από μια άγνωστη επίσης γη. Ειδήσεις που περνάνε στα ψιλά. Κρυμμένες σε κάποια μικρά μονόστηλα που γράφονται και σύντομα ξεχνιούνται. Ακόμη κι αν δε μιλάμε για την Ελλάδα θα βρούμε δεκάδες παραδείγματα. Από τα σύνορα Μεξικού και ΗΠΑ ως τη Συρία και το Λίβανο ή την Ισπανία.
Ακόμη κι αν δεν είναι οι νάρκες είναι οι πνιγμοί μετά από τα ναυάγια των σαπιοκάραβων δουλεμπορικών. Κι ακόμα αν δεν είναι οι φωνές κάποιων θαυμαστών του Χίτλερ να τορπιλίζονται μεσοπέλαγα αυτά τα σαπιοκάραβα για να λυθεί το πρόβλημα μπορεί να είναι η Ιταλία και οι εξαγγελλόμενες ποινικές διώξεις για λαθρομετανάστευση στους διασωθέντες του τραγικού ναυαγίου της Λαμπεντούζα.
Ίσως έτσι να ικανοποιείται η ψευδαίσθηση της πλασματικής ισχύος έναντι του κάθε αδύναμου. Έναντι κάθε απόκληρου. Η κρατική εξουσία και η βαναυσότητά της φροντίζει συστηματικά να τροφοδοτεί τις ψευδαισθήσεις. Να κολακεύει ακόμη και τους πλέον αδύναμους πως πάντα υπάρχουν πιο αδύναμοι από αυτόν που αξίζει να είναι τα εξιλαστήρια θύματα. Αρκεί να μη θιχτεί ο πλούτος δύναμη, η ισχύς και ο πυρήνας της αστικής εξουσίας.
Έτσι ανενόχλητοι, νομίζουν, ξετυλίγουν συνεχώς συρματοπλέγματα. Συρματοπλέγματα στη μεθοριακή γραμμή. Συρματοπλέγματα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, σήμερα για τους «λαθραίους» αύριο ποιος ξέρει για ποιους… Συρματοπλέγματα , κλειδαμπαρωμένες πόρτες, καγκελόφραχτα παράθυρα υπό το φόβο των κακών και των ληστών. Όπου συνήθως είναι η ξένη απειλή. Ο αόρατος και πανταχού παρών εχθρός…
Χαλύβδινες σιωπές και νεοναζιστικές κραυγές… Παράδοξο; Αν η διάβρωση εξαπλωθεί τα αυριανά Φράι Κόρπς θα είναι οι οπλισμένες «πολιτοφυλακές» που θα φρουρούν σα μαντρόσκυλα τις περιφραγμένες με συρματοπλέγματα επαύλεις των πλουσίων. Ίσως με το δάχτυλο στη σκανδάλη να φυλάνε και τα περιφραγμένα με αγκαθωτά σύρματα σχολεία… οι απολογητές του Άουσβιτς και του γκέτο της Βαρσοβίας μόνο σαν «παράδοξο” δεν βλέπουν τέτοια εφιαλτικά σενάρια. Δεν θέλει πολύ αυτή η αντίληψη να διαποτίσει ευρεία στρώματα μια κοινωνίας, ή και περισσοτέρων κοινωνιών, σε απόγνωση.
Τον Γενάρη του 2011 η τότε κυβέρνηση ψήφισε το νέο νόμο περί ασύλου και αποτροπής της παράνομης μετανάστευσης. Από τα εξωραϊσμένα λόγια και τις εξαγγελίες με δήθεν ανθρωπιστικό μανδύα, αυτό που τελικά κληρονόμησε η ελληνική κοινωνία ήταν ο φράχτης στον Έβρο. Στα 12 χιλιόμετρα της χερσαίας συνοριοογραμμής με την Τουρκία, εκεί δηλαδή όπου το τουρκικό έδαφος εκτείνεται δυτικά του ποταμού ο οποίος είναι και το φυσικό σύνορο. Το έδαφος είχε προετοιμαστεί επί χρόνια. Τότε που δεν υπήρχε ακόμη η γιγαντωμένη απειλή της Χρυσής Αυγής, το ρόλο των λυσσασμένων σκυλιών έπαιζαν η ΝΔ και ο ΛΑΟΣ οι οποίοι θεωρούσαν τα μέτρο ανεπαρκές και ήθελαν να ανακαταλάβουν τις πόλεις. Βρέθηκαν λίγο αργότερα και οι ίδιοι σε κυβερνητικά πόστα. Από κοινού με το ΠΑΣΟΚ έκαναν επίσημη πολιτική τις διώξεις και τα ρατσιστικά πογκρόμ κατά των μεταναστών. Των ξένων. Των εν γένει διαφορετικών.
Έπλασαν το «άβατο» των αγανακτισμένων νταβαντζήδων του Αγίου Παντελεήμονα για το οποίο εκπλήσσονται σήμερα εφημερίδες και τηλεοπτικοί σταθμοί. Λίγο αργότερα προχώρησαν και στη δημιουργία μοντέρνων στρατοπέδων συγκέντρωσης. Αμυγδαλέζα, Κόρινθος, Θράκη. Γέμισε ξανά η Ελλάδα με «νέους Παρθενώνες» από τους οποίους έχουν εμπειρία στην κατασκευή τους οι απόγονοι της εμφυλιακής και μετεμφυλιακής Δεξιάς είτε είναι φυσιολογικοί είτε ιδεολογικοί. Το δηλητήριο που πότισαν τα κύτταρα της κοινωνίας τοξικό και παραλυτικό. Στάλα στάλα. Κάθε μέρα. Σε κάθε σπίτι. Οι σημερινοί τιμητές του φασισμού, οι ίδιοι που τον εξέθρεψαν και τον ξέπλεναν από τα δελτία και τις σελίδες της αρθρογραφίας τους.
Μόνο που τώρα το τέρας δεν έχει απλώς πρόσωπο το οποίο οι ίδιοι αναγνωρίζουν στον καθρέφτη τους. Κινδυνεύει να αποκτήσει απίστευτη ρώμη και δύναμη τρεφόμενο από τις σάρκες της κοινωνίας και διαχέοντας νέες εθιστικές ποσότητες δηλητηρίου το όποιο θα γίνεται ολοένα και πιο αποδεκτό. Φάνηκε άλλωστε από το ποιοι μπαίνουν στο στόχαστρο, ποιοι χτυπιούνται και ποιοι είναι οι νεκροί Τα θύματα του νεοναζισμού. Ας κόψουμε τα συρματοπλέγματα όσο είναι ακόμη καιρός, ας μην αφήσουμε τη σήψη και το δηλητήριο να προχωρήσουν περισσότερο σε αυτήν την απάνθρωπη διάβρωση. Ας κάνουμε τις χαλύβδινες σιωπές να σπάσουν…
VIII – X – 2013
Μάκης Γεωργιάδης
Αφήστε μια απάντηση