Καπιταλισμός: Quo Vadis?

Να που γίνονται τελικά και επενδύσεις – απλά όχι στη “δύση”, η οποία “απο-αναπτύσσεται” (προκειμένου να δεχτούν οι εκεί εργάτες να χάσουν ένα σωρό κατακτήσεις προηγούμενων αγώνων και να μοιάσουν περισσότεροι στους εργάτες πχ της Βουλγαρίας ή της Κίνας, που επιτρέπουν στους κεφαλαιοκράτες να κρατούν για τον εαυτό τους σχεδόν όλα τα κέρδη):

Έχουμε δει και σε σειρά παλιότερων άρθρων το πως το κεφάλαιο φεύγει από τη δύση εδώ και χρόνια, και μετακομίζει προς Κίνα (κυρίως), ή τέλος πάντων κάποιον προορισμό με μικρότερο “εργατικό κόστος”, χαμηλότερη φορολογία για το κεφάλαιο, καταστολή εργατικών κινητοποιήσεων εναντίον της εκμετάλλευσης των εργατών, κτλ.

Για παράδειγμα, είχαμε δει το πως η FIAT θα ήθελε να μετακομίσει στην ανατολική Ευρώπη, ή το πως οι τραπεζίτες εκβιάζουν ότι θα φύγουν από το Λονδίνο (#1 χρηματοπιστωτικό κέντρο του πλανήτη ως τώρα) αν τους περικοπούν τα μπόνους.

Ας δούμε λοιπόν μερικά “φρέσκα” παραδείγματα επί του θέματος, που για πολλοστή φορά θα επαναλάβουμε ότι είναι κεντρικό ζήτημα εδώ και χρόνια, παρότι δυστυχώς δεν έχει γίνει πλήρως αντιληπτό από τον κόσμο ακόμα, και φέρνει στην επιφάνεια το ζήτημα της ανατροπής του καπιταλισμού και των “ιερών αγελάδων” του, της μισθωτής εργασίας και της ατομικής ιδιοκτησίας:

Και αυτό διότι όταν μια χούφτα ολιγάρχες κάνουν κουμάντο στην παραγωγή, τότε ορίστε τι συμβαίνει: Αυτοί προσπαθούν ο καθένας για την πάρτυ του να μεγιστοποιήσει τα δικά του κέρδη, και γι’ αυτό επιθυμούν την όσο το δυνατόν φθηνότερη εργατική δύναμη. Τι και αν αμέτρητοι εργάτες κουράζονται, βασανίζονται, σκοτώνονται, αρρωσταίνουν, σωματικά και ψυχικά σε καθημερινή βάση; Το αδυσώπητο κυνήγι για τα κέρδη της ολιγαρχίας τους εξωθεί στο να είναι εξαρτημένοι από αυτά τα βάσανα – χωρίς το βασανισμό αυτό του εργάτη, δε μεγιστοποιούνται τα κέρδη τους (παρασιτισμός).

Έτσι, ο καπιταλισμός είναι υποχρεωμένος, ολοένα και περισσότερο, να πιέζει τους μισθούς και τα δικαιώματα των εργατών προς τα κάτω, αναπτύσσοντας παράλληλα και τις “υποανάπτυκτες” χώρες, καθώς προτιμά να επενδύει εκεί, φέρνοντας τους πάντες σε μια σχετική ισορροπία, και δημιουργώντας έτσι μόνος του τις βάσεις για την ανατροπή του και την αντικατάσταση του από ένα σύστημα όπου οι ίδιοι οι εργάτες θα κάνουν κουμάντο, χωρίς να απομυζούνται από τα παράσιτα

Fiat: Επενδύσεις 1,3 δισ. ευρώ στη Βραζιλία Η ιταλική αυτοκινητοβιομηχανία Fiat ανακοίνωσε σήμερα ότι προτίθεται να επενδύσει τρία δισεκατομμύρια ρεάλ, δηλαδή περίπου 1,3 δισ. ευρώ, για την κατασκευή ενός νέου εργοστασίου στη Βραζιλία, που θεωρείται αγορά στρατηγικής σημασίας για τον όμιλο. Η Fiat ανακοίνωσε συγκεκριμένα ότι «θα επενδύσει 3 δισεκατομμύρια ρεάλ (περίπου 1,3 δισ. ευρώ) για την κατασκευή νέου εργοστασίου στη βιομηχανική ζώνη Πορτουάριο ντι Σουάπε, στην πολιτεία Περναμπούκο», που βρίσκεται στη βορειοανατολική Βραζιλία. Η νέα επένδυση αποτελεί μέρος ευρύτερου σχεδίου επενδύσεων του ιταλικού ομίλου στη Βραζιλία, συνολικής αξίας περίπου 4,4 δισεκατομμυρίων ευρώ, στο πλαίσιο του στρατηγικού σχεδίου ανάπτυξης 2011-2014. Τα υπόλοιπα κεφάλαια επενδύονται στην περιοχή Μίνας Γεράις, στη νοτιοανατολική Βραζιλία. Στο νέο εργοστάσιο της Fiat θα παράγονται περίπου 200.000 αυτοκίνητα το χρόνο και θα δημιουργηθούν 3.500 θέσεις εργασίας.

FT: Οι τραπεζίτες του Λονδίνου εκβίασαν με μετεγκατάσταση, για να κρατήσουν τα μπόνους Οι τραπεζίτες του Λονδίνου απείλησαν την Ευρωπαϊκή Επιτροπή Τραπεζικών Εποπτών ότι θα μετεγκατασταθούν σε επιχειρηματικά πιο φιλικές χώρες της Ασίας, αν η τελευταία επέμενε στην πρότασή της για δραστικό περιορισμό των αμοιβών τους με τη μορφή μπόνους. Σύμφωνα με τη βρετανική εφημερίδα Financial Times, στον εκβιασμό των τραπεζιτών του Λονδίνου αναφέρθηκε ο Ευρωπαίος Επίτροπος για την Εσωτερική Αγορά και τις Υπηρεσίες κ. Μισέλ Μπαρνιέ, μιλώντας χθες το βράδυ στην Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της βρετανικής Βουλής. Η πρόταση της Επιτροπής Τραπεζικών Εποπτών προβλέπει ανώτατο όριο στις αμοιβές των τραπεζικών στελεχών με τη μορφή μπόνους, το οποίο αντιστοιχεί στο 20% των συνολικών αποδοχών τους, προκαλώντας ισχυρές διαμαρτυρίες από τους τραπεζίτες.

«Τα διδάγματα της κρίσης» «Για να βγει κέρδος από μια επιχείρηση, πρέπει να πουληθούν τα εμπορεύματα, να βρεθούν αγοραστές. Και αγοραστής πρέπει να είναι κατ’ ανάγκην όλη η μάζα του πληθυσμού, γιατί οι τεράστιες επιχειρήσεις παράγουν βουνά ολόκληρα από προϊόντα. * Σ’ όλες όμως τις κεφαλαιοκρατικές χώρες τα εννιά δέκατα του πληθυσμού αποτελούνται από φτωχούς: από εργάτες που παίρνουν ένα πενιχρότατο μεροκάματο, από αγρότες που, στη μεγάλη τους μάζα, ζουν χειρότερα κι από τους εργάτες. * Και να που, όταν η μεγάλη βιομηχανία σε περίοδο άνθησης παίρνει φόρα για να παράγει όσο το δυνατό περισσότερα, ρίχνει στην αγορά τόσο μεγάλη ποσότητα προϊόντων, που δεν είναι σε θέση να τα πληρώσει η φτωχή πλειονότητα του λαού. * Αυξάνει ολοένα ο αριθμός των μηχανών, των εργαλείων, των αποθηκών, των σιδηροδρόμων κτλ., όμως, από καιρό σε καιρό διακόπτεται αυτή η αύξηση, γιατί η μάζα του λαού, για την οποία, σε τελευταία ανάλυση, προορίζονται όλοι αυτοί οι βελτιωμένοι τρόποι παραγωγής, παραμένει σε φτώχεια τέτοια, που φτάνει τα όρια της εξαθλίωσης. * Η κρίση δείχνει ότι η σύγχρονη κοινωνία θα μπορούσε να παράγει ασύγκριτα περισσότερα προϊόντα για την καλυτέρευση της ζωής όλου του εργαζόμενου λάου, αν δεν είχαν αρπαχτεί η γη, τα εργοστάσια, οι μηχανές κ.τ.λ. από μια χούφτα ατομικούς ιδιοχτήτες, που βγάζουν εκατομμύρια από τη λαϊκή εξαθλίωση. * Η κρίση δείχνει ότι οι εργάτες δεν μπορούν να περιοριστούν μόνο στην πάλη για μερικές παραχωρήσεις από μέρους των κεφαλαιοκρατών: στην περίοδο της αναζωογόνησης της βιομηχανίας μπορούν να καταχτηθούν τέτοιες παραχωρήσεις (…) όμως επέρχεται η κρίση και οι κεφαλαιοκράτες όχι μόνο παίρνουν πίσω τις παραχωρήσεις που έκαναν, αλλά και επωφελούνται από την αδυναμία των εργατών για να κατεβάσουν ακόμα πιο πολύ τα μεροκάματα. * Κι αυτό θα συνεχίζεται αναπότρεπτα, ώσπου οι στρατιές του σοσιαλιστικού προλεταριάτου να γκρεμίσουν την κυριαρχία του κεφαλαίου και της ατομικής ιδιοχτησίας». * (Β. Ι. ΛΕΝΙΝ, απόσπασμα από το άρθρο «Τα διδάγματα της κρίσης», δημοσιεύτηκε στην «Ισκρα» τον Αύγουστο του 1901, «Απαντα», τόμος 5ος, σελ. 85 – 86, έκδοση «Σύγχρονη Εποχή»).