Διανύουμε τη μεγαλύτερη μεταπολεμική κρίση/επίθεση στα συμφέροντα του κόσμου της εργασίας, στα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, συνέπεια των πολιτικών σχεδιασμών του κεφάλαιου που επιδιώκει την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη υποταγή της κοινωνίας για το πέρασμα στη νέα εποχή της πλήρους ισοπέδωσης, ελαχιστοποιώντας τα ρίσκα μιας μεγάλης λαϊκής εξέγερσης που μπορεί να τα τινάξει όλα στον αέρα.
Το μέτωπο των λαϊκών αγώνων/αντιστάσεων βρίσκεται σε απίστευτη ανακολουθία με την πραγματικότητα, σημειώνει τη μεγαλύτερη μεταπολιτευτικά ύφεση του, το συνδικαλιστικό κίνημα πλήρως απαξιωμένο (όχι άδικα), η εκτός των τειχών αριστερά αντιμέτωπη με τις προκλήσεις της νέας πραγματικότητας και τις ευθύνες της, μπροστά στην απίστευτη εξέλιξη του κοινωνικού πόλεμου, αντιλαμβάνεται ότι με όρους και υλικά του παρελθόντος δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του μέλλοντος.
Έτσι παρακολουθούμε τους τελευταίους μήνες τις προσπάθειες συνάντησης, προγραμματικών συμφωνιών, αναζήτησης κοινών συμπτώσεων, προκειμένου να δημιουργηθεί το «πολυπόθητο» μέτωπο, η πολιτική συμπόρευση των δυνάμεων της ανατροπής.
Ποιες είναι οι δυνάμεις της ανατροπής; Μπορεί να αποτελέσει καταλυτική δύναμη ανατροπής το άθροισμα μερικών δεκάδων πολιτικών οργανώσεων, συλλογικοτήτων, σχημάτων κ.λ.π. μόνο, (και των ψήφων τους ενδεχομένως); Μπορεί να εμπνεύσει και να αναπτύξει τη δυναμική που του αναλογεί ιστορικά; Αναμφισβήτητα κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί την αναγκαιότητα. Οπωσδήποτε η πολιτική συμπόρευση όμορων δυνάμεων αποτελεί ζητούμενο. Όμως ποιος είναι στη πράξη ο παράγοντας, που μπορεί να αποδειχθεί καταλυτικής και καίριας σημασίας για την ουσία κάθε αντίστοιχης ριζοσπαστικής και απελευθερωτικής απόπειρας;
Εμείς λέμε ο λαός. Ο κόσμος του μόχθου και της εργασίας, οι άνεργοι, οι καταδιωκόμενοι από εφορία και χαράτσια, όσοι μένουν κάθε μέρα χωρίς ρεύμα, αυτοί που περιμένουν να χάσουν τα σπίτια τους, όλοι όσοι εξωθούνται στο περιθώριο και οδηγούνται στην απόλυτη ισοπέδωση. Οι οργανώσεις που πήραν τη πρωτοβουλία έχουν την υποχρέωση πρωτίστως να απευθυνθούν ανοιχτά και ξεκάθαρα σε όλους τους παραπάνω. Να μεταφέρουν τη συζήτηση από τις διμερείς/τριμερείς/ τετραμερείς κ.ο.κ. επαφές αντιπροσωπειών σε γραφεία, λέσχες και συναντήσεις στελεχών, στους κάτω. Στο κόσμο που βρίσκεται αφοπλισμένος, καταδιωγμένος, τρομαγμένος.
Αυτή η συζήτηση οφείλει να μεταφερθεί στους κάτω. Σε όλους. Να γίνει ανοιχτά, δημόσια και δεσμευτικά, χωρίς τους όρους του παρελθόντος, της συμφωνίας δηλ. ορισμένων οργανώσεων και συνιστωσών, αλλά όλων όσων οργανωμένων ή ανένταχτων αγωνιστών ισότιμα θα προσέλθουν σε μια μεγάλη κεντρική συνάντηση και συλλογικά θα αποφασίσουν να συμπορευτούν. Να δοκιμαστεί παράλληλα στη πράξη μέσα από τους όρους ενός καθημερινού ασυμβίβαστου μετώπου αγώνων, να γίνει κίνημα από τα κάτω ισχυρό και αδιαπραγμάτευτο που θα σφυρηλατήσει και θα δυναμώσει τη «μετωπική πολιτική συμπόρευση», με όρους κινήματος, χωρίς καμία ανάθεση και αντιπροσώπευση, για να μετεξελιχθεί , στο εναγωνίως και ειλικρινώς εκτιμούμε εμείς από όλους όσους έχουν εμπλακεί σε αυτή τη πρωτοβουλία/συζήτηση/αναζήτηση, ζητούμενο: Ένα λαϊκό εργατικό μέτωπο αντίστασης και ανατροπής που δεν θα εμπλακεί σε διαχειριστικές της κρίσης τους προτάσεις, δεν θα αποδεχτεί συμψηφισμούς, αλλά θα απαιτήσει αδιαπραγμάτευτα την ικανοποίηση του συνόλου των λαϊκών αναγκών και δικαιωμάτων με στόχευση της ανατροπής που θα επιδιώξει την εργατική λαϊκή εξουσία .
Επιτροπές αγώνα,
για ένα Μέτ.ωπο Α.ντίστασης και Ανατροπής
ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥΣ
29/10/2013
Αφήστε μια απάντηση