Το διακύβευμα του «Ευριπίδη»

 «Σκαιόν το πλουτείν κ’ άλλο μηδέν ειδέναι.»
«Σκαιόν το πλουτείν κ’ άλλο μηδέν ειδέναι.»

Οι κινητοποιήσεις που γίνονται εδώ και σχεδόν 3 μήνες για την απόλυση μιας συναδέλφου από τον Ευριπίδη του Χαλανδρίου, τόσο από τον ΣΥΒΧΑ όσο και από αλληλέγγυες συλλογικότητες της περιοχής (και όχι μόνο), γέννησε μια σειρά από (ρητορικά να τα πούμε;) ερωτήματα από την πλευρά των αφεντικών (ΕΝΕΛΒΙ) και κάθε λογής αδερφό σχηματισμό (δες εμπορικό σύλλογο Χαλανδρίου). Αναρωτιούνται για παράδειγμα, για τη σφοδρότητα της κινητοποίησης, καθώς πρόκειται για μια μεμονωμένη απόλυση, από μια υγιή επιχείρηση, που δεν απολύει και δεν κάνει περικοπές, αλλά επιλέγει να διώξει μόνο αυτόν που δεν της κάνει. Την ώρα, λένε, που άλλες επιχειρήσεις δεν πληρώνουν ή απολύουν, η εμμονή με τη συγκεκριμένη απόλυση υποκρύπτει σκοπιμότητες ενάντια σε μια υγιή επιχείρηση και άλλα τέτοια όμορφα για τον κόσμο των αφεντικών…

Δεν θα αναφερθούμε αναλυτικά στο αυτονόητο. Είναι γνωστό σε όλους πως ο ΣΥΒΧΑ (που κατηγορείται ως αυτουργός της όλης στοχοποίησης του Ευριπίδη) στέκεται αλληλέγγυος μαζί με οποιονδήποτε αποφασίζει να διεκδικήσει τουλάχιστον τα αυτονόητα από το αφεντικό του, όσο «άδικη» ή «χαμένη» και αν φαντάζει η υπόθεσή του. Όπως ακριβώς και στην προκειμένη περίπτωση, όπου μια συνάδελφος αποφάσισε να σταθεί απέναντι στην κρεατομηχανή της ανεργίας, ειδικά όταν αυτό της επιβάλλεται κατά τρόπο αυθαίρετο και εκδικητικό, και θέλησε να διεκδικήσει το αυτονόητο δικαίωμά της στην επιβίωση. Αυτό βέβαια δεν αφορά καθόλου τον κάθε εργοδότη ο οποίος το μόνο που ζητά είναι η υποταγή στις απαιτήσεις του και η απρόσκοπτη κερδοφορία του. Εμείς ως εργάτες από τον χώρο του βιβλίου δεν μπορούμε να αφήσουμε ποτέ μόνη της μια συνάδελφο η οποία σε πείσμα της απόλυτης αφασίας που επικρατεί σήμερα, αποφασίζει να κινηθεί για κάτι που στους πιο πολλούς φαντάζει ακατόρθωτο: την ανάκληση της απόλυσής της.
Ως εδώ όλα είναι αυτονόητα. Υπάρχει όμως και μια άλλη πλευρά της υπόθεσης που δεν μπορεί να ειδωθεί ξεχωριστά από την γενική συγκυρία που μας περιβάλει όλους. Και αυτή δεν είναι άλλη από την προσπάθεια για την απόλυτη νομιμοποίηση της βίας του κράτους και των αφεντικών και την απονομιμοποίηση της αντίστασης από την πλευρά των εργατών και του κοινωνικού σώματος. Οι ξαναζεσταμένες θεωρίες των δυο άκρων και του συνταγματικού τόξου αυτό ακριβώς προωθούν, και προς αυτή την κατεύθυνση εκβιάζουν. Η συγκυρία μέσα στην οποία προκύπτουν, είναι η φάση κατά την οποία όλα τα «επιχειρήματα» περί κρίσης έχουν εξαντληθεί και μόνο η προσφυγή σε μια στρατηγική ολοκληρωτικής επίθεσης είναι αυτή που μπορεί να επιφέρει τη δια ροπάλου επιβολή της συναίνεσης των εργατών στην υποτίμησή τους. Η μονοπώληση της βίας και της επιβολής από την πλευρά του καθεστώτος, δεν πρέπει να αμφισβητηθεί καθόλου από τους «υπηκόους», αλλά αντίθετα μέσω μιας διαρκούς και απροσδιόριστης απειλής διεκδικείται από όλους ανεξαιρέτως η απόλυτη αποδοχή των κελευσμάτων της εκάστοτε κεντρικής εξουσίας.
Πέρα όμως από τις κατασταλτικές μεθόδους, η επίτευξη της απαιτούμενης υποταγής μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο με την δημιουργία αρραγούς μετώπου από την πλευρά των αφεντικών. Όπως η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να είναι τίμια έτσι και τα συμφέροντα των αφεντικών απαιτούν ευθυγράμμιση τουλάχιστον αναφορικά με την αντιμετώπιση των «ατάκτων» μέσα σε μια τόσο εύθραυστη συγκυρία. Αυτό εξηγεί και το «εμπρός, μαρς» της ΕΝΕΛΒΙ, η οποία εγκαλεί κάθε είδους αφεντικό, προσπαθώντας να κάνει αυτό που θα έπρεπε να γίνεται από την πλευρά των εργατών. Να πάρουν δηλαδή όλοι θέση στον πόλεμο που μαίνεται εναντίον μας εδώ και τρία χρόνια οικονομικής κρίσης. Αποτέλεσμα αυτής της τακτικής στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι και  η γελοία ανακοίνωση του εμπορικού συλλόγου Χαλανδρίου.
Η υπόθεση της απόλυσης στον Ευριπίδη αποτελεί μια ακόμα πτυχή από  τη στρατηγική της ολοκληρωτικής επίθεσης που εφαρμόζεται και που, πέρα από τις κεντρικές πολιτικές επιλογές, αποκτά τη γείωσή της στο μοριακό, στο καθημερινό, στην πραγματική μας ζωή. Γιατί μια τέτοια στρατηγική δεν μπορεί να αφορά μόνο τις εκτροπές των ματατζήδων και τα προεδρικά διατάγματα ή το απόλυτο κουρέλιασμα κάθε κανονιστικού πλαισίου που ίσχυε μέχρι πρότινος. Η απονοηματοδότηση της όποιας νομιμότητας και ο επανακαθορισμός, της είναι ένα παιχνίδι που παίζεται συνέχεια και καθημερινά και για το οποίο φροντίζουν όλοι όσοι μετέχουν του καπιταλιστικού παιχνιδιού. Πέρα από τα δελτία των 8 και τα κοινοβουλευτικά νομοθετήματα, συμβαίνει και γύρω μας.

Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να εξηγήσουμε και την συστηματική προσπάθεια της ΕΝΕΛΒΙ να αμφισβητήσει ευθέως και τα τελευταία απομεινάρια κεκτημένων που είχαν απομείνει από το «κοινωνικό συμβόλαιο» που είχε επιτευχθεί επί εποχών «ευμάρειας». Έτσι, μετά την προσπάθεια αμφισβήτησης της απόφασης για την αργία του Αγ. Πνεύματος από την επιθεώρηση εργασίας, τώρα αμφισβητείται πάλι η ίδια υπηρεσία που γνωμοδοτεί για την απόλυση της συναδέλφισσας, περιγράφοντάς την ως αυθαίρετη. Και είναι αυτός ακριβώς ο τσαμπουκάς από πλευράς αφεντικών (ας μην ξεχνάμε πως και ο Ευριπίδης ανήκει στην νεοσύστατη ΕΝΕΛΒΙ) που δίνει και τον τόνο του διακυβεύματος στην όλη υπόθεση. Η θρασεία αμφισβήτηση της γνωμοδότησης της επιθεώρησης εργασίας και η επανεγγραφή της νομιμότητας από πλευράς ΕΝΕΛΒΙ, στοιχειοθετεί την έναρξη της ολοκληρωτικής επίθεσης στους εργαζόμενους του βιβλίου/χάρτου και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπιστεί από την πλευρά μας. Ως επιμέρους επεισόδια αυτής της τακτικής μπορεί να διαβαστεί και ο μεγάλης έκτασης χαρτοπόλεμος που παράγεται από την ΕΝΕΛΒΙ με συνεχείς ανακοινώσεις που απαξιώνουν το σωματείο του κλάδου, κάθε προσπάθεια για απευθείας επικοινωνία με τους εργαζόμενους και κάθε αναφορά στα μέχρι τώρα κεκτημένα.

Αυτή η στρατηγική έχει αρχίσει εδώ και πολύ καιρό και δεν θα σταματήσει μέχρι την απόλυτη ικανοποίηση των απαιτήσεων των αφεντικών μας. Στόχος της είναι η απόλυτη εργαλειοποίηση και υποταγή μας στους σκοπούς της παραγωγής, που θα τους εξασφαλίζει την όλο και πιο απρόσκοπτη κερδοφορία τους. Επομένως, ο αγώνας ενάντια στην απόλυση της συναδέλφου στον Ευριπίδη έχει ένα πολύ ουσιαστικό διακύβευμα, πέρα από οποιαδήποτε συμβολικότητα. Σε πρώτη φάση αυτό δεν είναι άλλο από το να φρενάρει αυτήν ακριβώς την στρατηγική των αφεντικών που έχει εξαπολυθεί εναντίον μας και ο οποία έχει συγκεκριμένο ονοματεπώνυμο. Η δεύτερη φάση στην οποία πρέπει να περάσει είναι η έναρξη της δικής μας στρατηγικής επίθεσης που θα κατευθύνεται ενάντια στα αφεντικά μας καθώς και η διαμόρφωση των δικών μας στρατοπέδων. Τα μέσα με τα οποία θα το κάνουμε είναι γνωστά…

εργάτες/τριες από το χώρο του βιβλίου
εφημερίδα τοίχου ο βιβλιοφρικάριος

Πηγή:vivliofrikarios.blogspot.gr

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *