Συνδικάτα:Τότε και τώρα

Για την αρνητική κατάσταση των συνδικάτων στις ΗΠΑ διαβάζουμε στο υπό έκδοση τεύχος του περιοδικού New Yorker της Δευτέρας 17/1. Σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα η αποδοχή των εργατικών συνδικάτων, αποτέλεσμα της συντονισμένης προπαγάνδας κατά των δημοσίων υπαλλήλων και του τηλεοπτικού μύθου της παντοδυναμίας τους. Οι Αμερικανοί πιστεύουν ότι όλοι φταίνε για την ανεργία: κυβέρνηση, συνδικάτα, επιχειρήσεις.

Συντάκτης άρθρου : James Surowiecki
Περίληψη : Παναγιώτης Φραντζής

Στην καρδιά της Μεγάλης Υφεσης εκατομμύρια εργαζόμενοι στις ΗΠΑ έκαναν κάτι που δεν είχαν ξανακάνει: οργανώθηκαν σε κάποιο σωματείο. Πάνω από το 70% των ερωτηθέντων σε μια δημοσκόπηση της Gallup είχε θετική γνώμη για τα συνδικάτα το 1937. Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει στις μέρες μας.
Η επιθετικότητα απέναντι στο εργατικό κίνημα είναι πιο έκδηλη στις φραστικές καταγγελίες που εξαπολύουν κυβερνήτες πολιτειών και δήμαρχοι κατά των δημοσίων υπαλλήλων αποκαλώντας τους όπως ο πρώην κυβερνήτης της Μινεσότα «εκμεταλλευτές» και καλοπληρωμένους γραφειοκράτες των οποίων οι συντάξεις και οι αμοιβές τινάζουν στον αέρα τους προϋπολογισμούς.
Για πρώτη φορά στα δημοσκοπικά χρονικά το 2009 η δεδηλωμένη υποστήριξη της κοινής γνώμης στα συνδικάτα υποχώρησε κάτω από το 50%. Χειρότερα ήταν τα νούμερα έρευνας που διεξήχθη εντός του 2010. Στατιστικοί επιστήμονες όπως ο Nate Silver παρατηρούν ιστορικά μια αναλογία ανάμεσα στα αυξημένα ποσοστά της ανεργίας και στη χαμηλή δημοφιλία των συνδικάτων. Ε σιγά το εύρημα: Αναμενόμενο είναι όταν οι εργάτες είναι ανοργάνωτοι, χωρίς ίχνος συλλογικής δράσης, να είναι εύκολα θύματα για την εργοδοσία, και άρα να ρημάζονται. Αντίθετα, αν παλεύουν οργανωμένα, τότε προφανώς όλο και κάτι θα κερδίσουν
Άλλοι αναλυτές ισχυρίζονται ότι στους δύσκολους καιρούς όλους τους παίρνει η μπάλα: κυβέρνηση, πολιτικούς θεσμούς, επιχειρήσεις και εργατικά συνδικάτα. Όλοι αντιμετωπίζονται ισοπεδωτικά σαν μέρος του συστήματος. Το παράδοξο είναι ότι ενώ η δύναμη των συνδικάτων έχει συρρικνωθεί, οι ψηφοφόροι τα αντιμετωπίζουν σαν να ήταν πανίσχυροι ρυθμιστές των εξελίξεων. ΒΑΣΙΚΑ, αυτό που συμβαίνει είναι πως οι “ψηφοφόροι’ (εργάτες) ναι μεν έχουν παίσει και θύματα της ψεύτικης προπαγάνδας των κυβερνώντων, όπως λέει το άρθρο, αλλά παράλληλα υπάρχει και κάτι ακόμα, που δεν το θίγει το άρθρο: Οι εργάτες δεν εμπιστεύονται τα συνδικάτα διότι εδώ και χρόνια οι εργατοπατέρες είναι ξεκάθαρα ταγμένοι με το μέρος της άρχουσας τάξης. Και, ως γνωστόν, η προδοσία πληρώνεται. Το θέμα είναι να ξαναμπούν οι εργάτες στο παιχνίδι, και να ξαναγίνουν τα συνδικάτα μαζικά και μαχητικά
Οι αντιθέσεις ανάμεσα σε οργανωμένους και μη οργανωμένους σε σωματεία πληθαίνουν, καθώς έστω οι μικρές ευνοϊκές συνταξιοδοτικές ρυθμίσεις που ισχύουν για τους δημόσιους υπάλληλους – που αποτελούν και στις ΗΠΑ την πλειοψηφία των συνδικαλισμένων εργαζομένων – γίνονται αντικείμενο επικρίσεων και εντάσεων. Στον ιδιωτικό τομέα μόνο ένα 7% των εργαζομένων είναι γραμμένο σε κάποιο σωματείο. Το συμπέρασμα του άρθρου είναι πως πάντα η γενική εικόνα των συνδικάτων καθόριζε τη συμμετοχή ή όχι των εργαζομένων σε αυτά. Η αρνητική σημερινή τους εικόνα, τα έχει ρίξει σε έναν φαύλο κύκλο αποδυνάμωσης.

Ολόκληρο το άρθρο εδώ: http://www.newyorker.com/talk/financ…alk_surowiecki

Αναδημοσίευση από alfavita.gr