600.000 παιδιά υποσιτίζονται στην Ελλάδα. «Μαμά πάρε με σπίτι και δεν θα ξαναπεινάσω ποτέ» αναφέρει το ρεπορτάζ της «Ηuffingtonpost» σε ένα νηπιοκομείο της Καλλιθέας παρακολουθώντας μια μικρή να εκλιπαρεί τη μητέρα της να μην την εγκαταλείψει εκεί λόγω της μεγάλης φτώχειας που αντιμετωπίζουν. «Μωρό μου δεν έχουμε φαγητό σπίτι», λέει η μητέρα και απομακρύνεται δακρυσμένη αφήνοντας τη μικρή στα ξένα χέρια, αφού αδυνατεί να της προσφέρει ένα πιάτο φαγητό.
Ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία μάνα, ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο παιδί, θύματα αμφότεροι ενός σκληρού και αδυσώπητου κοινωνικού πόλεμου μιας κλίκας ολιγαρχών ενάντια σε όλη τη κοινωνία.
Πώς θα σταματήσει όλο αυτό; Όταν η πείνα χτυπήσει τη πόρτα σε κάθε σπίτι; Με προτάσεις μομφής και δυσπιστίας (;) στη κυβέρνηση της εξαθλίωσης; Με αναμονή κάποιου «Μεσσία»; Πόσες αντοχές ακόμη έχουμε και ποιοί φόβοι μας κρατάνε καθηλωμένους;
Στο ρεπορτάζ της η εφημερίδα καταγράφει τις αναφορές εκατοντάδων περιπτώσεων λιποθυμιών μαθητών στα σχολεία από την πείνα (υποσιτισμός επί το κομψότερο) στις εργατικές λαϊκές συνοικίες της Αθήνας και της επαρχίας, σημειώνει τα 20.000 καθημερινά γεύματα αθλιότητας (ελεημοσύνης επί το χριστιανικότερο ή αλληλεγγύης κομψότερα), συντήρησης της μιζέριας λέμε εμείς, του Δήμου της Αθήνας και καταλήγει ότι για όλους τους Έλληνες (μόνο λέμε εμείς;) είναι ντροπή στην κοινωνία της αφθονίας του 21αιώνα να υπάρχουν παιδιά και να αυξάνονται καθημερινά συμπληρώνουμε εμείς, που λένε «δεν θα πεινάσουμε μαμά μην μας εγκαταλείπεις, πάρε μας σπίτι».
Ο καναπέ σου /η συνενοχή σου, γράφεται στους τοίχους από τους εξεγερμένους νέους. Είναι τρομοκράτες κραυγάζουν τα σκυλιά της πλουτοκρατίας και οι χρυσοπληρωμένοι κονδυλοφόροι τους. Κινδυνεύει η ασφάλεια κρώζουν. Σπέρνουν το φόβο και την ηττοπάθεια. Αυτοί οι μικροί, οι λίγοι που σκυφτοί τους νομίζουμε μεγάλους. Ας σηκωθούμε επιτέλους κι ας τους στείλουμε στη διάολο, μια και καλή, αυτούς τους διάβολους της κόλασης του «πάνω κόσμου», τους εκμεταλλευτές, τους τοκογλύφους, τους χρυσοθήρες της ζωής μας. Έχουμε αντοχές να περιμένουμε άλλο;
Αφήστε μια απάντηση