Τον Δεκέμβρη του 2008 όταν η πολιτική κατέβηκε στον δρόμο με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο και το μητροπολιτικό σώμα βρέθηκε με το κοινωνικό τόσο κοντά στην πράξη, όσο και στις 12 Φλεβάρη 2012 που επαναλαμβάνεται αυτή η κοινωνική συνομωσία στον δρόμο, στην ουσία ήθελε να υποδηλώσει αυτά που επακολούθησαν: Την κρίση ενσωμάτωσης, την κρίση εκπροσώπησης, το σπάσιμο του κοινωνικού δεσμού, τη διάλυση της ζωής. Ταυτόχρονα η εκκοσμικευμένη βία που εκδηλώθηκε απαιτούσε καινούργιους όρους κοινωνικών δεσμών και ύπαρξης.
Οι πλατείες και οι συνελεύσεις τους ήρθαν πάλι να επιβεβαιώσουν αυτές τις διαπιστώσεις. Τα κόμματα δεν μπορούν να επιλύσουν αυτά τα προβλήματα γιατί θέλουν και βρίσκονται στην επιφάνεια των ζητημάτων, εκτός κοινωνικών διεργασιών και η μόνη τους επιλογή είναι η διαχείριση της κρατικής βίας για την επίλυση των αδιεξόδων. Στην Ελλάδα η ιστορία συνεχίζεται και περιμένουμε την Ευρώπη να εξέλθει από τον λήθαργο της γυμνής ζωής.
Η Ευρώπη με την «ιδεολογία» της ανάπτυξης, αφού εξάντλησε τον καπιταλισμό και εξαντλημένη από αυτόν, παραδίδει μια κοινωνία διαλυμένη με ακρωτηριασμένους ιδιώτες από τη χρόνια εξατομίκευση που ο καταναλωτικός ευδαιμονισμός και η «ιδεολογία» της ανάπτυξης επέβαλε.
Εγκαταλείπεται η πατερναλιστική ιδέα της ενοποίησης με αντίδωρο το υψηλό επιβιωτικό επίπεδο και υιοθετείται η υποχρεωτική θέσμιση ενός δημοκρατικού ολοκληρωτισμού με καθεστώς εκτάκτου ανάγκης και συνακόλουθο την κατάσταση εξαίρεσης. Χωρίς ίχνος από την ικμάδα του διαφωτιστικού νοήματος αλλά και οποιουδήποτε νοήματος, επικράτησε ο γενικευμένος φόβος που οδηγεί σε τεχνητές κοινωνικές συσπειρώσεις ψευδών συνειδήσεων, παραδοσιακών συνταγών, που εκτός των άλλων επανεισάγουν για νέα χρήση την έννοια του έθνους. Και να πάλι τα εθνοκράτη στο προσκήνιο να διεκδικούν όχι τα σπουδαία και τα μεγάλα αλλά τα ψίχουλα του χρηματοοικονομικού συστήματος. Έθνος και Ασφάλεια επανεμφανίζονται, σαν οι δύο πλέον κατάλληλες συνιστώσες του φόβου, και χρησιμοποιούνται όπως η πανούκλα για τον κατ’ οίκον περιορισμό του ατόμου. Επίσης το άδειο πλέον κέλυφος της ταξικότητας βοηθά την κυριαρχία να εισάγει σε «παραδοσιακούς» συμμάχους συναίνεσης, επιπλέον καλοδουλεμένα όπλα φόβου (κατάσταση εξαίρεσης, γκέτο, ολιγαρχίες δυτικού χειρισμού, οικονομικοί εκβιασμοί-κραχ και μεσσιανισμοί τύπου Μάρσαλ ) και τα επικαιροποιεί με ενωτική δομή τη ΒΙΑ στην οποία προσπαθεί να προσδώσει αυτόνομο μεταφυσικό υπόβαθρο. Ενώ το ίδιο το κράτος την παράγει και την προμοτάρει προσπαθεί να την παρουσιάσει ως ριζομένη κοινωνική απειλή που θα εκχερσώσει στο όνομα της ασφάλειας. Μέσω συνεχόμενων απανωτών αυθαιρεσιών(δόγμα σοκ) προσπαθεί να επιβάλλει υποταγή στη μάχη ενάντια στο χάος που το ίδιο δημιούργησε. Συνέπεια μια κοινωνική πολεμική αίσθηση όπου η μητροπολιτική βία είναι το μπράντεφερ συντήρησης(εξουσίας) και ελευθερίας να εδαφικοποιήσουν αίσθηση και περιεχόμενο, στο κενό που έχουν δημιουργήσει οι εκπίπτουσες σημασίες του χτές. Μέσα από τον απόκοσμο της αντίδρασης της εξουσίας και η ανάδυση του εγκλήματος του ναζισμού και άλλων συγγενών καταστάσεων που ενισχύονται από τη λογική: «και στρατόπεδα συγκέντρωσης να ξαναγίνουν αρκεί εγώ να έχω την ησυχία μου». Πολλοί υποταγμένοι άνθρωποι έχουν φτάσει σε αυτό το σημείο και στην Ευρώπη και στην Ελλάδα. Εκφράζεται με τη λεγόμενη άνοδο των διάφορων νεοφασιστικών νοημάτων στην Δύση.
Να διαπιστώσουμε όμως ότι η εξατομίκευση και η ιδιοτέλεια είναι τέτοιων διαστάσεων που δεν πρόκειται για φασιστικοποίηση του ατόμου αλλά για ανάθεση σε φασίστες, που δεν πρόκειται για εθνικισμό αλλά για ανάθεση σε εθνικιστές με αυτή τη θέαση του χτες να είναι καθολική και να αφορά φυσικά και τους αντίθετους αυτής της προοπτικής.
Η Χρυσή Αυγή
Αμέσως μετά το Δεκέμβρη οι νεοναζί προαναγγέλλουν διαμέσου βομβιστικών επιθέσεων το ενδιαφέρον τους για να συμμετέχουν στη δημόσια τάξη, όχι σαν αγανακτισμένοι αλλά σαν συνέταιροι με το κράτος μιας και η πρωταρχική πρόσβαση στα σώματα ασφαλείας είχε επιτευχθεί με τους κοινούς «αγώνες» στο δρόμο.
Η Άνοδος της βίας και η πλήρης κοινωνική νομιμοποίησή της, ενθάρρυνε ένα μεγάλο κοινωνικό κομμάτι να αναθέσει την εφαρμογή της στη Χρυσή Αυγή. Η Χρυσή Αυγή, σαν ένας φορέας βίας που καμάρωνε γι’ αυτό, δεν μπόρεσε ούτε είχε τη δυνατότητα να διαχειριστεί τη βία την οποία σπατάλησε γρήγορα. Η Χρυσή Αυγή, όλο αυτό το διάστημα που βγήκε στο πολιτικό προσκήνιο, παρήγαγε περισσότερο ναζισμό από όσον μπορούσε να καταναλώσει. Αυτό το κατ’ εξοχήν βαλκανικό χαρακτηριστικό, επιτάχυνε στο εσωτερικό της Χ.Α. την ανάδυση και την όποια δυνατότητα εφαρμογής βασικών ναζιστικών φαντασιακών, τα οποία είναι: Πρώτον, η άρνηση ύπαρξης του άλλου (ρατσισμός), δεύτερον, η συλλογική ευθύνη (με τα εθνοφυλετικά κτυπήματα), η ιδέα του πραξικοπήματος (με την οργανωτική δομή και με τις σχέσεις στην αστυνομία και στρατό), και τρίτον το «νόμιμο» έγκλημα. Το τελευταίο θεωρείται σαν η τελευταία προσδοκία και στρατηγική, όταν εκτελείται χωρίς όρια από το ναζιστικό κράτος. «Νόμιμο» έγκλημα επίσης θεωρείται στην περίπτωση των ναζί και όταν νομιμοποιείται από ένα μέρος της κοινωνίας ή όταν ένα μέρος της κοινωνίας αναθέτει το έγκλημα στους νεοναζί, όπως για παράδειγμα αυτό που βρήκε εφαρμογή στους φόνους και στις βαριές σωματικές βλάβες των μεταναστών. Οι υποστηρικτές της Χρυσής Αυγής ανέθεσαν σε ένα μητροπολιτικό ναζιστικό φαινόμενο την εφαρμογή της βίας ενάντια στους μετανάστες και στους «άλλους», ακούγοντας τα αντιναζιστικά επιχειρήματα σαν άχρηστα και περιττά για την περίσταση.
Δεν εκπλαγήκαμε που η συνταγή του ναζισμού, την οποία εδώ και χρόνια μαγείρευαν, βρήκε μία κάποια απήχηση. Η απομάκρυνση του ατόμου από τον δημόσιο χώρο και έδαφος και η υιοθέτηση της εσωστρέφειας και της εξατομίκευσης εγκατέλειψε τη ζωή στα χέρια της εξουσίας και σε αλλότρια συμφέροντα. Αυτό το κοινωνικό κομμάτι, καλά εκπαιδευμένο στην ιδιώτευση, στην ιδιοτέλεια, στην ανάθεση, στη μισαλλοδοξία και στον εκφασισμό της καθημερινότητας, ανέθεσε προς στιγμή την επίλυση των προβλημάτων του στη Χρυσή Αυγή. Το κομμάτι αυτό νομιμοποίησε τη στρατηγική του ναζιστικού εγκλήματος, όχι επειδή αφομοίωσε τον ναζισμό αλλά επειδή υιοθέτησε χρόνια τώρα κάτι χειρότερο: τη λησταρχική σχέση με κάθε νόημα, με κάθε θεσμό, παραδοσιακό η όχι, και με κάθε πολιτική. Το σπάσιμο των κοινωνικών δεσμών από τη χρόνια εξατομίκευση του ακόρεστου καταναλωτισμού οδήγησε στην διάλυση και ιδιωτικοποίηση του ατόμου και στην επιβολή ενός γενικευμένου φόβου. Η κρίση ενσωμάτωσης και εκπροσώπησης οδήγησε στην ανάθεση, η οποία το μόνο που προσφέρει είναι μια διαρκή διάψευση. Ανήμποροι και απλοϊκοί άνθρωποι στις σημερινές δύσκολες στιγμές οδηγούνται στον εθνικοσοσιαλισμό, είτε από τη μανία να εκδικηθούν τους πάνω τους είτε από την ανάγκη τους να πατήσουν τους από κάτω τους. Αλλά ταυτόχρονα επιδιώκουν και μια εύκολη αποκατάσταση, έχοντας μέσα τους ένα κομματάκι από τα κλέη της προγονολατρείας που χρόνια τώρα έχουν ενσταλάξει στο πληγωμένο τους «είναι» οι τηλεμάρκετ εθνικιστές απατεώνες πωλητές βιβλίων και ψευτοταυτοτήτων.
Η άνοδος της μητροπολιτικής βίας, το σπάσιμο του κοινωνικού δεσμού, η εξατομίκευση, ο ΚΡΑΤΙΣΜΟΣ, ο ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ, συνιστώσες της νεωτερικής εξουσίας, αλλά και ο ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ από το δισάκι της κυριαρχίας ανθρώπου σε άνθρωπο είναι οι γενεσιουργικές δομές του σύγχρονου νεοφασισμού και του νεοναζισμού όπου έρχονται με τη σειρά τους να καταλάβουν το ΚΡΑΤΟΣ μετατρέποντάς το σε ολοκληρωτικό και απολύτως εγκληματικό μηχανισμό.
Η αστυνομία δεν έμεινε απαθής από αυτήν την ιστορία, αντιθέτως θεώρησε ότι βρήκε το καθολικό νόημα και προσχώρησε πανηγυρικά στο ναζιστικό φαντασιακό αφού δεν μπορούσε να «σταθεί» πουθενά. Άνδρες και γυναίκες των σωμάτων ασφαλείας βρήκαν στο νεοναζί νόημα και την ευκαιρία να κάνουν επιθετική πολιτική, πλέον έχοντας σαν συμπλήρωμα μια «ιδεολογία». Ό,τι τους έλειπε δηλαδή.
Ο Αντιφασισμός
Ο ναζισμός και ο φασισμός παράγονται από τον ΚΡΑΤΙΣΜΟ, τον ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ και τον ΡΑΤΣΙΣΜΟ. Είναι αποτέλεσμα της επιλογής για απόλυτη εξουσία και υποταγή και για να αφανιστούν, μέσα από την κατάσταση εξαίρεσης, ολόκληρες κοινωνικές ομάδες έθνη και φυλές. Σαν αντιεξουσιαστές αντιμετωπίσαμε πρώτοι τον ναζισμό και φασισμό μαζί ‚στην Ισπανία το 1936 και ποτέ δεν σκεφτήκαμε ούτε στιγμή τη στάση μας απέναντί τους, όταν άλλοι την ίδια εποχή θεωρούσαν τον Χίτλερ τον καλύτερο σύμμαχο στην Ευρώπη. Αποτελεί έκπληξη και συνάμα πολιτικό έλλειμμα το κίνημα αντίστασης και ο αναρχικός χώρος να ψαρεύει στα θολά νερά του «ιστορικού υλισμού» προκειμένου να εξηγήσει τη Χρυσή Αυγή και γενικά την ανάδυση του νεοναζισμού. Το χειρότερο είναι ότι αντιγράφονται οι θέσεις της αριστεράς της περιόδου της Βαϊμάρης αλλά και της μεταγενέστερης, λες και οι απόψεις αυτές πέτυχαν τον στόχο τους πέραν του γεγονότος ότι δεν ήταν ανιδιοτελείς. Γι’ αυτό, τόσο ο σεχταρισμός όσο και ο ταξικός «εθνικοαπελευθερωτισμός» κάνουν την εμφάνισή τους σε «αναρχικές» αναλύσεις.
Κρατικός αντιφασισμός και τα άκρα
Το ελληνικό κράτος καθορίζεται από τα συμφέροντα της αναπαραγωγής του και αυτή τη στιγμή δεν είναι διατεθειμένο να βάλει χρυσαυγίτες στα πόδια του όσο και αν ακούγονταν οι φωνές του «είδους» από μέσα , για συνεργασία με τους νεοναζί. Ούτε η εσωτερική κατάσταση το επέτρεπε ούτε η εξωτερική. Ένα σύγχρονο κράτος του δημοκρατικού ολοκληρωτισμού δεν χρειάζεται νεοναζί δίπλα του για να επιβάλλει καθεστώς έκτακτης ανάγκης και κατάσταση εξαίρεσης. Είναι αρκετά καπιταλιστικό για να επιβάλλει τα όποια μέτρα χωρίς «ιδεολογικό» έλεγχο. Επιπροσθέτως όταν οι «απελπισμένοι» αστυνομικοί στρατολογούνταν μαζικά στην Χ.Α., όταν ένα μερίδιο της ασφάλειας, νομιμότητας και παρανομίας εκτελούνταν από διάφορα φασιστοειδή, όταν κινδύνευε η «ομαλότητα» από την αντιβία, τότε το Κράτος ανέλαβε να μας «σώσει», εκτός από την κρίση και την ανεργία, και από τους νεοναζί, για να συμπληρώσει άλλη μια λειτουργία στο ενεργητικό του και ταυτόχρονα να δείξει ποιο είναι το πραγματικό αφεντικό στον σύγχρονο “δημοκρατικό” ολοκληρωτισμό. Οι οπαδοί της Χ.Α. γρήγορα εγκατέλειψαν, για να αναθέσουν (!) αλλού τις ελλειμματικές τους προσδοκίες, αφήνοντας πίσω 50 απονενοημένους έξω από τη σχολή ευελπίδων.
Δεν εκπλαγήκαμε από το μέγεθος της υποκρισίας, που χαρακτηρίζει τον όψιμο αντιφασισμό ορισμένων πολιτικών και δημοσιογράφων μετά τη δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα. Τα ίδια συμφέροντα, που εδώ και χρόνια καλλιέργησαν επιμελώς τον κήπο της Χρυσής Αυγής και οδήγησαν ένα κομμάτι της κοινωνίας στις αγκάλες του ναζισμού, ξαφνικά παρουσιάστηκαν ως οι μεγαλύτεροι πολέμιοί του. Είμαστε βέβαιοι ότι, όταν ωριμάσουν ξανά οι συνθήκες, ο καιροσκοπισμός τους θα οδηγήσει τα συμφέροντα αυτά εξίσου αστραπιαία πίσω στο σύνηθες ξέπλυμα της εγκληματικής δράσης των ναζιστικών ταγμάτων εφόδου.
Τώρα λοιπόν που ξεκαθαρίζει η ήρα από το στάρι, είναι καιρός κάθε άνθρωπος να βγει από την απάθεια και την ανάθεση και να πάρει σαφή, ενεργή και έμπρακτη θέση, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες του για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια. Αυτή η κοινωνική πράξη ήταν, είναι και θα είναι πάντα η ήττα κάθε ολοκληρωτισμού. Αυτός είναι ο κοινωνικός αντιφασισμός.
ΟΙ ΣΚΟΥΡΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΚΡΑ
Το ελληνικό κράτος οφείλει την ύπαρξη του αλλά και τη σωτηρία του σε ξένες δυνάμεις. Αυτός είναι ό λόγος που η Δεξιά συνιστώσα του είναι «φοβισμένη» απέναντι σε κάθε αντιπολιτευτική πολιτική (ακόμη και ενδοσυστημική ). Πέρασαν 30 χρόνια με τη θεωρία του «κομμουνιστικού δακτύλου» ενώ άλλα 30 με τη θεωρία του «τρομοκρατικού δακτύλου» και έτσι συνεχίζει, αφού αυτές οι βολικές και καθυστερημένες εξηγήσεις την βγάζουν από τον κόπο να αναλύσει την νέα πραγματικότητα και ότι αναδύεται από αυτήν. Η θεωρία των δύο άκρων εκφράζει αυτή ακριβώς τη συνέχεια του πολιτικού ελλείμματος.
Με αφορμή όμως τη δολοφονία από τους ναζί ενός ανθρώπου ενεργού στα κοινωνικά, πολιτικά και πολιτιστικά πράγματα, το καθεστώς και μάλιστα με τα πλέον επίσημα χείλη του ίδιου του πρωθυπουργού εξισώνει μέσω της θεωρίας των δύο άκρων τα κοινωνικά κινήματα με τον ναζισμό, προαναγγέλλοντας νέα ολομέτωπη επίθεση στην κοινωνία και βάζοντας ήδη στο στόχαστρο το κίνημα της Χαλκιδικής ενάντια στα μεταλλεία χρυσού. Αν και δεν ανήκουμε στην οριζόντια διάσταση του κοινοβουλίου που καθορίζεται από τη δεξιά και την αριστερά αλλά στην κάθετη ανατρεπτική διάσταση των από κάτω, ωστόσο εμάς θεωρούν το ένα άκρο όταν μιλούν για τα δύο άκρα παριστάνοντας τους αντικειμενικούς διαιτητές. Το εξειδικεύουν και το ποινικοποιούν. Μιλούν για τις ΣΚΟΥΡΙΕΣ, για τον αγώνα μιας ολόκληρης κοινωνίας ενάντια στα μεταλλεία αλλά και ενάντια στην εξουσία που προσπαθεί να επιβάλλει την εξόρυξη και την καταστροφή. Ποτέ δεν αρνηθήκαμε την έμπρακτη αλληλεγγύη μας στην τοπική κοινωνία γιατί αυτός είναι ο λόγος ύπαρξής μας. Μας ενδιαφέρει η παράσταση που έχει η κοινωνία για μας και όχι το κράτος που αλλάζει τα εκάστοτε επιχειρήματά του ανάλογα με τα συμφέροντα που πρέπει να εξυπηρετήσει.
Εμείς, που δεν δίνουμε λόγο στην εξουσία αλλά στην κοινωνία και εκεί μαζί ζούμε, αναπνέουμε και παλεύουμε, θα σταθούμε απέναντι σε τέτοιους σχεδιασμούς. Ο αντιεξουσιαστικός χώρος δεν είναι άκρο, αλλά ζωντανό κοινωνικό κομμάτι με βαθιές πλέον ρίζες και δράση απέναντι στο υπάρχον. Γιατί σήμερα στην κοινωνία υπάρχει πράγματι σύγκρουση και είναι σφοδρή. Δεν συγκρούονται όμως δύο άκρα αλλά δύο κόσμοι, ο κόσμος της κοινωνικής καταστροφής και ο κόσμος της ελευθερίας και της δημιουργίας. Δεν θα χωρέσουμε στον δικό τους κόσμο, αυτόν των ναζιστικών ταγμάτων εφόδου σε συνεργασία με την αστυνομία, τον κόσμο του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, της μεσαιωνικής εκμετάλλευσης, της διάχυτης κοινωνικής ανισότητας και αδικίας, του αφανισμού των δομών πρόνοιας, του ξεπουλήματος κάθε δημόσιου/κοινωνικού, της ανεργίας του 70% στους νέους, της “ανάπτυξης” με μισθούς αβίωτους και ανεπανόρθωτη καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος. Απέναντι στον κόσμο τους δεν αναθέτουμε σε άλλους αλλά φτιάχνουμε εμείς οι ίδιοι, ξεκινώντας από τώρα, τον δικό μας κόσμο ελευθερίας, αλληλεγγύης και συνεργασίας. Και στέλνουμε μήνυμα στους κυρίαρχους ότι η οποιαδήποτε αποχαλίνωση της καταστολής πάνω στα ενεργά κοινωνικά κομμάτια θα έχει πολύ σύντομα απρόβλεπτες συνέπειες για αυτούς και τους σχεδιασμούς τους πάνω σε μια κοινωνία — καζάνι που βράζει.
ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΝΑ ΣΥΝΤΡΙΨΟΥΜΕ ΤΟ ΝΑΖΙΣΤΙΚΟ ΚΤΗΝΟΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΚΡΑΤΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ
ΑΜΕΣΗ ΔΡΑΣΗ ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚH ΚΙΝΗΣΗ ΑΘΗΝΑΣ
Αφήστε μια απάντηση