Του Κώστα Αποστολόπουλου
Λευκάδα.
Όπως λέμε Λαμπεντούζα.
Όπως λένε «Λαθρομετανάστες».
Όπως λένε αυτούς, που επιβαίνουν «λαθραία» στη βάρκα της Ζωής, διαπράττοντας την Ύβρη να ονειρεύονται ένα καλύτερο μέλλον. Χωρίς την άδεια του «Νόμου». Και ο «Νόμος», άμεσα ή έμμεσα, τιμωρεί.
«Τιμωρήθηκαν», για άλλη μια φορά, τη Παρασκευή 15 Νοέμβρη, όταν αναποδογύρισε το πλοιάριο στο οποίο επέβαιναν, ανοιχτά της Λευκάδας. Άφησαν δώδεκα άψυχα κορμιά να πλέουν σαν κούτσουρα στη θάλασσα, για να τα «ψαρέψουν» οι δύτες του λιμενικού. Τέσσερα από αυτά τα «κούτσουρα» ήταν παιδιά.
Η λογιστική του θανάτου, μετράει τις εισόδους-εξόδους ανθρώπων στο «απαγορευμένο έδαφος» της επικράτειας, όπως μετράει τα σφαχτάρια που μπαίνουν στο σφαγείο σε «κεφάλια» και βγαίνουν σε κιλά κρέας. Τόσοι μπήκαν φέτος, τόσοι βγήκαν, τόσοι πάγωσαν κρυμμένοι σε κάποια «γωνιά» του Έβρου, τόσοι πνίγηκαν στη θάλασσα, τόσοι αγνοούνται. Τόσοι συνελήφθησαν στα σύνορα, τόσους έχουμε ξεχάσει σε κάποιο «κέντρο κράτησης», χωρίς νερό, φαγητό και τουαλέτες. Οι μακάβριες αριθμητικές αναφορές, λοιπόν, προσθέτουν τους 12 της Λευκάδας, στους 390 που χάθηκαν πρόσφατα στη Λαμπεντούζα της Ιταλίας, στα δύο διαδοχικά ναυάγια της 3ης και 15ης Οκτωβρίου. Τότε, όταν μεταξύ των πτωμάτων που ανασύρθηκαν ήταν και ένα 20χρονο κορίτσι, ακόμα δεμένο με το μωρό της με τον ομφάλιο λώρο.
Μήπως τελικά η επαναλαμβανόμενη φρίκη είναι σύμπτωση; Μήπως είναι ευθύνη των ίδιων των προσφύγων που «επέλεξαν» να εμπιστευτούν τις τύχες τους σε δουλεμπόρους που τους φόρτωσαν σε αναξιόπιστα σαπιοκάραβα, ακατάλληλα ακόμα και για μικρά ταξίδια; Για να το ισχυριστεί κάποιος αυτό, προφανώς θα πρέπει να έχει το «μαγικό ζύγι», που μετράει κι αξιολογεί τον πνιγμό στη θάλασσα ως κάτι ποιοτικά διαφορετικό και χειρότερο από τον αργό και βασανιστικό θάνατο της πείνας, από το να σου έρθει καμιά Ιμπεριαλιστική βόμβα στο κεφάλι, ή να πέσεις θύμα εμφύλιας σφαγής, υποκινούμενης από Ευρωπαίους κι Αμερικάνους «δημοκράτες» και ζάμπλουτους Άραβες σεΐχηδες. Τελικά, μήπως η μετανάστευση είναι προϊόν «ελευθέρας επιλογής», όπως όταν ένας Δυτικός κεφαλαιοκράτης επιλέγει να πάει στο Πουκέ για καλοκαιρινές διακοπές ή στο Γκστάαντ για Χριστουγεννιάτικο σκι;
Η Μεσόγειος θάλασσα, το νοτιότερο φυσικό όριο της Ευρώπης, από αρχαιοτάτων χρόνων υπήρξε το υδάτινο «θέατρο» μεγάλων μετακινήσεων πληθυσμών, εμπορικών ταξιδιών ιστορικών θαλασσοπόρων λαών, του «παντρέματος», της ανταλλαγής και του διαρκούς «διαλόγου» μεταξύ των πολιτισμών, ως το σταυροδρόμι τριών ηπείρων. Σήμερα, τα «κοσμοπολίτικά» νερά της Μεσογείου έχουν μετατραπεί σε θαλάσσιο νεκροταφείο για τους «εισβολείς» στο έδαφος της Ευρώπης-Φρούριο, έχουν μετατραπεί σε «ηλεκτροφόρο συρματόπλεγμα» που ορίζει με θανατηφόρα σαφήνεια τα όρια του «μη παρέκει».
Ένας «τρίτος κόσμος», βυθισμένος στην φτώχεια, σήμαινε μαζικά μεταναστευτικά ρεύματα προς τον «πρώτο κόσμο», που τους έκανε λίγο-πολύ δεκτούς για να τους «ξεζουμίσει» και εκμεταλλευτεί ώσπου να χαθεί και το τελευταίο ίχνος ανθρώπινης αξιοπρέπειας από μέσα τους. Ένας «πρώτος κόσμος», όμως, που παραπαίει μέσα στη καπιταλιστική χρεοκοπία, παράλληλα με τον περαιτέρω εξανδραποδισμό των λαών του «τρίτου κόσμου», σημαίνει αυστηροποίηση των όρων μετανάστευσης, σημαίνει ανθρωποκυνηγητό στα σύνορα, σημαίνει απόπειρες «παράνομης» εισόδου κάτω από αυτοκτονικούς όρους, ακούγοντας πίσω από την πλάτη σου τις σφαίρες να σφυρίζουν. Σημαίνει τελικά, ναυάγια και θάνατο, σαν κι αυτά που κάνουν τώρα τις «αμέτοχες» στο έγκλημα αρχές των Ευρωπαϊκών κρατών, να «κλαίνε» έμπλεες υποκρισία.
Όπως έχει εύστοχα ειπωθεί, «τα σύνορα είναι χαρακιές στο σώμα του πλανήτη». Και σαν χαρακιές είναι ανοιχτές πληγές που αναβλύζουν αίμα. Είναι αυτά, 
τα σύνορα των εθνικών κρατών –ακόμα κι όταν αυτά «αθροίζονται» κάτω από το κίβδηλο και χρεοκοπημένο όραμα της «Ευρωπαϊκής ενοποίησης»- που έχουν μετατραπεί σε βρόγχο στο λαιμό της ανθρωπότητας. Εμφανίστηκαν σαν ένα τεράστιο προοδευτικό βήμα για τον άνθρωπο και την Ιστορία, βάζοντας τέλος στο φεουδαρχικό κατατεμαχισμό της γης με τη δημιουργία τη εθνικής αγοράς, για να μετατραπούν στο αντίθετο τους, στο αντιδραστικό απομεινάρι του παρελθόντος που καταδυναστεύει ακόμα το παρόν κι αντιστέκεται στο μέλλον. Το εθνικό κράτος είναι το απηρχαιωμένο σχήμα του Παλιού Κόσμου που εμποδίζει, όχι απλά το Νέο να αναδυθεί, αλλά και τον ίδιο να λειτουργήσει απρόσκοπτα στην παγκοσμιοποιημένη οικονομική του δραστηριότητα. Η κεντρική του αυτή αντίφαση, άρρηκτα και αιτιακά συνδεδεμένη με την καπιταλιστική κρίση, κι έτσι με την φτώχεια, την εξαθλίωση, την ίδια την μετανάστευση, είναι ένας Γόρδιος Δεσμός. Και σαν τέτοιος, δεν μπορεί να λυθεί, παρά μόνο να κοπεί. Βίαια και χωρίς έλεος, με το σπαθί αυτών που τώρα χάνονται στο βυθό της θάλασσας.
Ας μιλήσουμε ξανά οι Μαρξιστές καθαρά για τον Σοσιαλισμό, που ή θα είναι παγκόσμιος ή δεν θα είναι Σοσιαλισμός. Ας μιλήσουμε ξανά για τον πανανθρώπινο Κομμουνισμό. Ας υπερβούμε τον «ρεαλισμό» των στενόμυαλων και των συμβιβασμένων, κι ας διεκδικήσουμε ξανά την Ουτοπία μας, που είναι τόσο μεγάλη, που δεν θα χωρέσει ποτέ στα σύνορα οποιασδήποτε «επικράτειας», όποιο ταξικό πρόσημο κι αν έχει αυτή.
Ας θυμηθούμε πως ως Μαρξιστές είμαστε διεθνιστές κι ελευθεριακοί, και όχι «κρατιστές».
Ας θυμηθούμε το όραμα μας για μια Αταξική Κοινωνία, χωρίς κράτη και σύνορα. Είναι δικό μας και όχι δανεικό. Ας ονειρευτούμε αυτόν τον Κόσμο, για να μπορέσουμε να τον κάνουμε Πράξη.
Όπως λέμε Λύτρωση.
Όπως λέμε Λευτεριά.
Πηγή:eek.gr
Αφήστε μια απάντηση