Ενημερωτικός σκοταδισμός εναντίον αγώνων και απεργών

mmeΜάκης Γεωργιάδης

Ο βαθιά αντιδεοντολογικός και απαράδεκτος τρόπος με τον οποίο κάλυψαν τα καθεστωτικά ΜΜΕ την απεργία των διοικητικών υπαλλήλων των ΑΕΙ δείχνει την τεράστια συμβολή τους στην επιβολή της μνημονιακής τάξης, αποδεικνύοντας παράλληλα πως αποτελούν τις ερπύστριες του σύγχρονου καπιταλισμού και της τρόικας

Υπάρχουν εικόνες οι οποίες αποτυπώνονται ανεξίτηλα στη μνήμη. Για πολλούς από εμάς  που ήμασταν ακόμη έφηβοι στην κοσμογονία του 1989, η εικόνα του άοπλου φοιτητή  να στέκεται σαν μια  σάρκινη κουκίδα μπροστά στο  τεράστιο άρμα μάχης  το οποίο συνεχίζει ακάθεκτο την πορεία του στην Πλατεία Τιέν Αν Μέν του Πεκίνου ήταν ένα πραγματικό σοκ.

Ένας κόσμος ολόκληρος κατέρρεε. Παγιωμένες βεβαιότητες και ισορροπίες δεκαετιών γινόταν θρύψαλα και τελικά ο σοσιαλισμός σε όλες του τις τότε εκδοχές όχι απλώς δεν ήταν μια πραγματικότητα επί γης, αλλά αντιθέτως  αποδεικνυόταν  ότι στο όνομα ενός πανανθρώπινου ιδανικού  διαπράττονταν εγκλήματα  εφάμιλλης αγριότητας, βαναυσότητας και εύρους  με αυτά του αντίπαλου στρατοπέδου. Ανάμεσα από τα ακατάληπτα για το δυτικό κόσμο ιδεογράμματα  της κινεζικής τηλεόρασης  ξεπηδούσε τότε το μήνυμα πως το τότε «σοσιαλιστικό» στρατόπεδο έχανε αυτό που σήμερα θα λέγαμε «επικοινωνιακό παιχνίδι».  23-thumb-large

Ίσως αναρωτηθεί κανείς τη σχέση μπορεί να έχουν όλα αυτά με τη σημερινή πραγματικότητα και ειδικά με την πραγματικότητα των  Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης στην Ελλάδα του 2013.

Όσο κι αν ακούγεται  κοινός τόπος  ότι οι ερπύστριες και τα άρματα μάχης της εποχής μας  είναι τα ΜΜΕ και ειδικότερα οι τηλεοπτικοί δέκτες, εντούτοις ο παραλληλισμός δεν είναι τυχαίος.  Είναι μια εικόνα που έρχεται αυθόρμητα  στο μυαλό αν κανείς αφουγκραστεί τις αγωνίες και τον προβληματισμό των απεργών  διοικητικών υπαλλήλων των ΑΕΙ  οι οποίοι εδώ και τρεις και πλέον μήνες δίνουν τη μάχη για αξιοπρέπεια, δουλειά. Για την ίδια την επιβίωση.

«Σκέφτομαι  πόσο μικροί και αδύναμοι είμαστε μπροστά σε όλο  αυτό το πλέγμα της κατ΄ όνομα ενημέρωσης», είναι η εξομολόγηση  μιας απεργού η οποία όλον αυτόν τον καιρό, 13 εβδομάδες, βρέθηκε στην πρώτη γραμμή αυτού του αγώνα. Σήμερα αυτοί ή οι εργαζόμενοι στον ΕΟΠΥΥ. Χτες οι καθηγητές, οι εργαζόμενου στους δήμους, οι χαλυβουργοί, οι Σκουριές, η Κερατέα… 

Η τραγική ειρωνεία είναι πως σε εκείνη την κοσμογονία του 1989 και την  ατιθάσευτη ορμή του απελαύνοντας ολοκληρωτικού καπιταλισμού η τότε «υπεύθυνη» Αριστερά του ενιαίου Συνασπισμού έδινε τη συγκατάθεση  της  για την  «απελευθέρωση» των συχνοτήτων και  μια μικρότερη, τοπικού βεληνεκούς,  κοσμογονία  με τη δημιουργία της «ελεύθερης τηλεόρασης».  Παλιές ιστορίες θα πει κανείς για τα κυρίαρχα ρεύματα της Αριστεράς τα οποία τότε όπλισαν τα χέρια των εργολάβων, των εφοπλιστών και των βιομηχάνων και σήμερα λούζονται και τα ίδια τα ενορχηστρωμένα «κονσέρτα για πολυβόλα»  δια μέσω  τηλεοπτικών συχνοτήτων και  μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδων.

Το χειρότερο είναι πως η συκοφαντία, το ψεύδος, η παραπληροφόρηση και η προπαγάνδα  που εκτοξεύονται από τις κάνες των σύγχρονων τανκ του μνημονίου  πλήττουν ευθέως το στόχο που είναι  οι κάθε φορά απεργοί, η εργατική τάξη, οι εξεγερμένοι και οι βάναυσα πληττόμενοι. Τι να απαντήσει κανείς  και πώς να αντιστρέψει  αυτήν την εικόνα  όταν τα κυρίαρχα ΜΜΕ  μετατρέπουν τα ξεκάθαρα μηνύματα της αντίστασης σε ακατάληπτα για την «κοινή γνώμη» ιδεογράμματα; ekpa-3

Η αλήθεια, η αντικειμενική πραγματικότητα είναι άγνωστες λέξεις στην μονοφωνική «πολυφωνία» των καθεστωτικών ΜΜΕ. Η μαζικότερη συνέλευση των διοικητικών υπαλλήλων του ΕΚΠΑ με περισσότερους από 1000 συμμετέχοντες την Πέμπτη 28 Νοεμβρίου και η απόφαση για  συνέχιση της απεργίας με συντριπτικά ποσοστά παρουσιάστηκε  ούτε λίγο ούτε πολύ σαν  αποτέλεσμα  «εκβιασμών» και ‘ακροτήτων» κάποιων  «μειοψηφιών». Τα ρεπορτάζ των μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδων αυτών των ημερών αποτελούν μνημείο  μνημονιακής  δημοσιογραφίας.

Ο αμοραλισμός  και ο κυνισμός των κυριάρχων παρελαύνει απροκάλυπτος. «Χάνεται το εξάμηνο. Ποιοι διοικητικοί υπάλληλοι κρατούν ομήρους περίπου 78000 φοιτητές» είναι ο τίτλος του δήθεν ρεπορτάζ της πρώτης σε κυκλοφορία εφημερίδας στις 29 Νοεμβρίου. Λίγο παρακάτω  οι διοικητικοί υπάλληλοι σε ΕΜΠ και ΕΚΠΑ μαθαίνουν ότι  αναμεταξύ τους έχει ξεσππάσει εμφύλιος και  πως οι μισοί περίπου από αυτούς έχουν επιστρέψει στι θέσεις τους! «Το 50% των διοικητικών υπαλλήλων στο Πανεπιστήμιο Αθηνών έπιασε δουλειά!» πληροφόρησαν τους απεργούς  ΤΑ ΝΕΑ  και σε άλλο ρεπορτάζ  με τίτλο  «Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εκβιάζουν με  78.000 ομήρους»  το αντικειμενικό ρεπορτάζ συμπληρώνεται ως εξής : «Με «όπλο» την απώλεια του εξαμήνου, οι υπάλληλοι του Πανεπιστημίου Αθηνών απέρριψαν τη συμβιβαστική πρόταση του υπουργείου και συνεχίζουν την απεργία».

Τόνοι δάκρυα για τα χαμένα εξάμηνα  των φοιτητών χύνονται σε τηλεπαράθυρα και ποτίζουν τις σελίδες των εφημερίδων.  Τα Μέσα πυροβολούν εν ψυχρώ με μια σφαίρα στο σβέρκο όποιον αντιστέκεται. Ούτε μια γραμμή, ούτε μια κουβέντα για το τι λένε επιτέλους αυτοί που απεργούν.  Σιωπή και άκριτη υιοθέτηση των όσων λέει και διαδίδει ψευδώς το υπουργείο.

Ανακαλύπτουν πως οι «μειοψηφίες έκλεψαν» την κάλπη και από κοντά σε επανάληψη για  να την αποστηθίσει κάποιος  οι δηλώσεις του Κ. Αρβανιτόπουλου :

«Σήμερα μια μικρή ομάδα του ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΣΥΡΙΖΑ εξαφάνισαν την κάλπη στη γενική συνέλευση για να εκβιάσουν αποφάσεις δια βοής γιατί επιδιώκουν το χάος. Διάλογος όμως με το πανεπιστήμιο κλειστό δεν γίνεται. Η πολιτεία ούτε συναλλάσσεται, ούτε εκβιάζεται».

mme1Όσο για το τελευταίο είναι σίγουρο ότι δεν συναλλάσσεται  ούτε η κυβέρνηση ούτε οι υπουργοί της παρά μόνο με ιδιοκτήτες κολεγίων, ιδιωτικών ΙΕΚ και κάθε λογής κανάλια και εργολάβους της  «ενημέρωσης» με τους οποίους χορεύουν τον ίδιο σκοπό. Από ένα κλειστό κύκλωμα και ένα ελεγχόμενο περιβάλλον μπορούν όχι απλώς να διαστρεβλώνουν και να συκοφαντούν αλλά και να υβρίζουν και να χυδαιολογούν απροκάλυπτα  όπως αποδεικνύουν οι επιθέσεις εναντίον του πρύτανη του ΕΚΠΑ, Θ. Πελεγρίνη  τον οποίο ο Θ. Πάγκαλος  κατονόμασε ως «γελοίο». Η γραμμή Πάγκαλου κυριαρχεί σε όλα τα  καθεστωτικά ΜΜΕ.

Ωστόσο και αυτό ακόμη εμφανίζεται ως φαινόμενο  σε έναν αγώνα ο οποίος εκ των πραγμάτων δεν είναι δυνατόν να παραμείνει στο σκοτάδι. Να αποκρυφτεί όπως οι Σκουριές. Το σκηνικό δυστυχώς είναι γνωστό. Όπως γνωστή είναι και η αδυναμία του εργατικού κινήματος να δημιουργήσει τους δικούς του όρους  οι οποίοι θα συνενώσουν τις αντιστάσεις και θα επιβάλουν εμπράκτως  νέο σκηνικό και στην «ενημέρωση».

Όσο βαδίζουμε κατά μόνας, κατακερματισμένοι και αποκομμένοι ο ένας από τον άλλο τόσο το έδαφος θα είναι στρωμένο για πληρωμένους κονδυλοφόρους, «παπαγαλάκια» χρυσοπληρωμένους διαμορφωτές της «κοινής γνώμης».

Η αδυναμία, η αγωνία και η απογοήτευση των συνντρόφων μας μπροστά στα ιδεολογικά  άρματα μάχης της καθεστωτικής ενημέρωσης πρέπει να σπάσει και θα σπάσει μόνο με τον μαζικό, ανυποχώρητο και κοινό αγώνα για την  ανατροπή. Και αν κάτι απέδειξε  αυτός ο τιτάνιος αγώνας των διοικητικών υπαλλήλων  είναι κάτι που δεν μπορεί να κρυφτεί με κανένα τρόπο και είναι η ελπίδα και η έμπνευση από τους αγώνες του μέλλοντος…

Δημοσιεύθηκε στο ΠΡΙΝ, 8.12.2013

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *