Οπως ήταν προδιαγεγραμμένο, η Διαμαντοπούλου ενέταξε στη γκεμπελική προπαγάνδα της για την επιτυχή διεξαγωγή του «διαλόγου», την κίνηση των πρυτανικών αρχών του ΑΠΘ να συναντηθούν μαζί της και να της καταθέσουν τις θέσεις τους. Τον κίνδυνο αυτό είχαμε επισημάνει από την αρχή, από τη στιγμή που οι πανεπιστημιακές σύγκλητοι συλλήβδην απέρριπταν το «κείμενο διαβούλευσης» του υπουργείου Παιδείας, δηλώνοντας ότι σε καμιά περίπτωση αυτό δεν αποτελεί βάση διαλόγου, ενώ από την άλλη άνοιγαν εσωτερική συζήτηση για τις αλλαγές που τα Ιδρύματα επιθυμούν, τα πορίσματα της οποίας θα κοινοποιούσαν με οποιοδήποτε τρόπο. Και όλα αυτά μάλιστα τη στιγμή που μοναδική αιχμή θα έπρεπε να ήταν το στραπατσάρισμα του προσχηματικού διαλόγου του υπουργείου, ο οποίος είχε ένα και μοναδικό σκοπό: να νομιμοποιήσει στα μάτια της «κοινής γνώμης» προειλημμένες αποφάσεις που ενταφιάζουν το δημόσιο Πανεπιστήμιο. Με την ενέργειά του αυτή (να συναντηθεί με τη Διαμαντοπούλου και να καταθέσει τις προτάσεις του για τις θεσμικές αλλαγές στα ΑΕΙ), το πανεπιστημιακό κατεστημένο έδειξε τα όριά του, επιβεβαίωσε το θεσμικό του ρόλο στο καπιταλιστικό σύστημα, απέδειξε ότι το φοιτητικό κίνημα δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να το εμπιστεύεται και να το τοποθετεί μπροστάρη στους διεκδικητικούς του αγώνες.
Η Διαμαντοπούλου άρπαξε την ευκαιρία που της πρόσφεραν στο πιάτο οι πρυτανικές αρχές του ΑΠΘ. Με τη νεκρανάσταση του στημένου «διαλόγου» (που διεξάγεται έστω με κατ’ ιδίαν συναντήσεις και όχι με τον τυπικό τρόπο γύρω από ένα τραπέζι όπου κάθονται όλοι οι πρόθυμοι συνδαιτυμόνες του συστήματος) ξαναέδωσε νομιμοφάνεια στα βρόμικα σχέδια της κυβέρνησης και του υπουργείου Παιδείας. «Θεωρώ πολύ σημαντικό το κείμενο θέσεων του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου και εξαιρετικά σημαντικό για τη χώρα και για το μέλλον της, ότι ο διάλογος για την Ανώτατη Εκπαίδευση μπαίνει στην ουσία του, δηλαδή σε πραγματικές προτάσεις που μπορούν να μας βοηθήσουν όλους να συναντηθούμε εκεί που πρέπει, εκεί που συμφωνούμε… Ο διάλογος συνεχίζεται και μάλιστα τώρα υπάρχει εξαιρετικό ενδιαφέρον, γιατί έχουμε μπει στη φάση των συγκεκριμένων προτάσεων σε όλους τους επιμέρους τομείς, με πολύ ενδιαφέρουσες ιδέες από τα Πανεπιστήμια και από τα Τεχνολογικά Ιδρύματα. Θεωρώ ότι ο Φεβρουάριος θα εξαντληθεί σε αυτό το διάλογο», δήλωσε χαρακτηριστικά, προσφέροντάς μας επίσης μια επιπλέον είδηση: τα σχέδια για θεσμοθέτηση και επιβολή των αλλαγών παραπέμπονται σε μακρινότερο μέλλον (τουλάχιστον μετά το Φεβρουάριο), αφού ακόμη παραμένουν ανοιχτά τα μεγάλα μέτωπα των δημόσιων συγκοινωνιών και των λεγόμενων κλειστών επαγγελμάτων και αναμένονται νέα σκληρά μέτρα που ενισχύουν τη συσσωρευμένη –βουβή προς το παρόν- λαϊκή οργή.
Κατά τα άλλα, το κείμενο με τις θέσεις του ΑΠΘ, τάσσεται υπέρ της ενίσχυσης του ρόλου του Πρυτανικού Συμβούλιου και της Συγκλήτου και του ορισμού του Τμήματος ως βασική ακαδημαϊκή μονάδα. Στα σημεία αυτά διαφοροποιείται από το «σχέδιο διαβούλευσης», που επιβάλλει 1) το υπερόργανο του Συμβούλιου Διοίκησης, αποτελούμενο κυρίως από εξωπανεπιστημιακούς, ενώ ο πρύτανης διορίζεται από το Συμβούλιο ύστερα από διεθνή πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος (κοντολογίς, ο πρύτανης μπορεί να είναι καθηγητής και άλλου Πανεπιστήμιου της Ελλάδας ή και του εξωτερικού!) 2) τη Σχολή ως «βασική ακαδημαϊκή μονάδα», ενώ η δημιουργία Τμημάτων γίνεται δυνητική (αφού οι σπουδές γίνονται «σού-πα», μεταφράζονται σε πιστωτικές μονάδες και οι φοιτητές επιλέγουν ατομικές διαδρομές).
Μολονότι το ΑΠΘ δηλώνει ότι υπερασπίζεται την ακαδημαϊκή ελευθερία και το δημόσιο χαρακτήρα των ΑΕΙ (προϋπόθεση του οποίου είναι η διασφάλιση της δημόσιας χρηματοδότησης), περιέχει σημεία που δηλώνουν ότι το Πανεπιστήμιο προσεγγίζει τις αντιδραστικές θέσεις του υπουργείου, όσον αφορά στοιχεία δηλωτικά του μοντέλου επιχειρηματικής λειτουργίας, τα οποία σε σημαντικό βαθμό προωθούνται ήδη από τα πανεπιστημιακά ιδρύματα (π.χ. μπίζνες πανεπιστημιακών, ειδικά στις λεγόμενες παραγωγικές σχολές, με τις επιχειρήσεις, σύνδεση της έρευνας με αυτές, αναζήτηση πόρων μέσω της έρευνας κατ’ εντολή των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, περιορισμός των δαπανών για τη φοιτητική μέριμνα -σίτιση, στέγαση, συγγράμματα-, προγράμματα σπουδών που καλλιεργούν ασφυκτικό κλίμα σχολείου και όχι ιδρύματος μέσα στο οποίο αναπτύσσεται παράλληλα με τη διδασκαλία και η διακίνηση των ιδεών, η ελευθερία, η πολιτικοποίηση των νέων, κ.λπ.). Τέτοια χαρακτηριστικά σημεία είναι οι αναφορές για: «αξιολόγηση του ακαδημαϊκού έργου», «σύνδεση του Πανεπιστημίου με τις ανάγκες της κοινωνίας και της οικονομίας», «σύνδεση της έρευνας με την κοινωνία, τους κοινωνικούς εταίρους και την πολιτεία», «ανάπτυξη ιδίων πόρων και εξασφάλιση νέων πηγών εσόδων», «χρήση νέων οικονομικών εργαλείων ανάπτυξης με έμφαση στις πράσινες δράσεις», «αυτοτελή διεύθυνση της φοιτητικής μέριμνας με ουσιαστικές αρμοδιότητες σε κάθε ΑΕΙ», σύνταξη εσωτερικών κανονισμών, κ.λπ.
Το ΑΠΘ συντάσσεται με το σύνολο του αστισμού, που επιθυμεί το χτύπημα της ιστορικά διαμορφωμένης τάσης της ελληνικής εργαζόμενης κοινωνίας για πανεπιστημιακή μόρφωση, προτείνοντας εισαγωγικές εξετάσεις και κλειστό αριθμό εισακτέων που θα προσδιορίζεται από τα ίδια τα Πανεπιστήμια. Με τρόπο υποκριτικό υπογραμμίζει από τη μια ότι «λήγει το καθεστώς των συμβασιούχων (π.χ. 407/80)», ενώ από την άλλη αποδέχεται νέο καθεστώς δουλείας, εισάγοντας το θεσμό του «Επισκέπτη Καθηγητή» ή του «Ειδικού Διδάσκοντα»!
Κόκκινη κλωστή που διατρέχει όλες τις προτάσεις του ΑΠΘ και δηλώνει την ταύτιση του πανεπιστημιακού του κατεστημένου με τις σημερινές κεντρικές επιλογές του καπιταλιστικού συστήματος είναι το παρακάτω απόσπασμα, που αποτελεί και την κορωνίδα του κειμένου που κατέθεσε στην υπουργό Παιδείας: «Το Πανεπιστήμιο, όπως όλοι οι θεσμικοί φορείς, πρέπει να προσαρμόζεται στις κοινωνικές και οικονομικές αλλαγές, προκειμένου να ανταποκρίνεται με επιτυχία στον εκπαιδευτικό και ερευνητικό του ρόλο».
Πηγή: Γιούλα Γκεσούλη – “Κόντρα”
Αφήστε μια απάντηση