(ένας στίχος του Κ. Χατζή, που αξίζει όσο χίλιες αναλύσεις)
ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ
Τα τηλεοπτικά προγράμματα των εορτών επεφύλαξαν πλούσια προβολή νυν και πρώην δημόσιων λειτουργών που χρηματίστηκαν ή παρανόμησαν και τιμωρήθηκαν με τη δικαστική εμπλοκή, την πολιτική αποδοκιμασία και τη διάχυτη διαπόμπευση. Ποιες όμως πολιτικές σκοπιμότητες εξυπηρετεί όλη αυτή η φιλολογία της διαφθοράς;
1 Οπως πάντα τον αποπροσανατολισμό από τα φλέγοντα προβλήματα της περιόδου. Η παγωμένη Ελλάδα της αιθαλομίχλης μπαίνει στον πέμπτο χρόνο μνημονιακής διαχείρισης, με την οικονομία και την κοινωνία διαλυμένη, την ανεργία και τη φτώχεια να αγγίζουν πάνω από το μισό πληθυσμό, μισθούς και συντάξεις στο χαμηλότερο επίπεδο της Ε.Ε., τον προϋπολογισμό του 2014 να προβλέπει δαπάνες για τοκοχρεολύσια 28,7 δισ., αλλά παρά την υπερφορολόγηση μισθωτών, επαγγελματιών και ακινήτων να έχει κενό 18 δισ., που δεν μπορεί να καλυφθεί παρά με νέα δανειοδότηση και ασφαλώς νέες μνημονιακές υποχρεώσεις ή και κούρεμα των καταθέσεων.
2 Τον περιορισμό των ενόχων στα αποτελέσματα αντί στις αιτίες. Ο λαϊκισμός υπήρξε πάντα σύμμαχος της εξουσίας: για την κρίση φταίνε η διαφθορά, οι κλέφτες, οι μίζες, όχι το σύστημα που τα παράγει. Δεν ήταν όμως μόνο τα λαμόγια που έδωσαν εντολή στις τράπεζες, παρά η δομική τάση των Ελλήνων (και όχι μόνο) καπιταλιστών, για αναζήτηση της μέγιστης κερδοφορίας, να αγοράζουν και να πουλούν τιτλοποιημένες απαιτήσεις και δομημένα ομόλογα απανταχού των αγορών, με αποτέλεσμα να χρεοκοπήσουν και να μετακυλίσουν το χρέος τους στους εργαζομένους και στο ελληνικό Δημόσιο, που πρόθυμα με όλες τις τελευταίες κυβερνήσεις επεδίωξε και ανέλαβε, με τις γνωστές συνέπειες. Για τη σπατάλη τεράστιων ποσών σε εξοπλιστικά προγράμματα δεν φταίει η πολιτική που τα επιβάλλει, αλλά τα ποσοστά των τρωκτικών της. Για την αθλιότητα των νοσοκομείων δεν φταίνε οι απολύσεις και οι περικοπές ή έστω η ίδια η διάθεση σοβαρών κονδυλίων για επικοινωνιακή προβολή (τι τη χρειάζεται αλήθεια ένα δημόσιο νοσοκομείο;), αλλά η μίζα που ζήτησε ο πρόεδρός του για να μην κηρύξει έκπτωτο (ήταν τελικά;) τον ανάδοχο.
3 Την αθώωση των κυβερνητικών πολιτικών που οδήγησαν στην υπερχρέωση του Δημοσίου με την ενοχοποίηση μερικών προσώπων, εξιλεώνοντας τον κανόνα μέσα από το στιγματισμό της εξαίρεσης: μεγάλα έργα προς όφελος των κατασκευαστών, υπερεξοπλισμοί, ολυμπιακή φρενίτιδα με ακριβοπληρωμένα κτήρια που σαπίζουν τώρα. ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ., τράπεζες, εργολάβοι και Ε.Ε. στήριξαν ομόθυμα τις επιλογές αυτές.
4 Τη διαμόρφωση πεποίθησης ισονομίας και δικαιοσύνης. Για όλους ανοιχτή η φυλακή, για κανέναν ατιμωρησία. Την ψευδή αίσθηση ότι οι παραβάτες τιμωρούνται και την άρρωστη ικανοποίηση που προκαλείται. Το σύστημα εξουσίας παρουσιάζεται αδιάφθορο. Εξελίσσεται απαξιώνοντας τους κλώνους του και αναπτύσσει ακάθεκτο τον κορμό του. Η ίδια άλλωστε η απειλή της ποινικοποίησης λειτουργεί συνεκτικά και αποτρέπει τις εσωτερικές αντιπαλότητες. Εστω και αν ο Λιάπης θα ήταν πρωθυπουργός αν λεγόταν Καραμανλής και ο Τσοχατζόπουλος με τρεις ψήφους παραπάνω. Και ας τολμούσε καθηγήτρια να μηδενίσει το γιο τους.
5 Τον εθισμό στη διαπόμπευση, την υποταγή στην «εξουσία της κάμερας», τον εξευτελισμό, την αδιάκριτη εισβολή στην ιδιωτική ζωή, την παραβίαση των προσωπικών δεδομένων και του τεκμηρίου αθωότητας και την προκατασκευή πεποίθησης σε δικαστές και κοινή γνώμη.
6 Την ανοχή της νομικής και δικαστικής αυθαιρεσίας: εφαρμογή αντισυνταγματικών νόμων που αναβιώνουν συνέπειες παραγεγραμμένων αδικημάτων και ποινικοποιούν ύστερες μη τιμωρητές πράξεις, διόγκωση κατηγορητηρίων και αθρόες προφυλακίσεις, ποινικοποίηση συγγενικών σχέσεων, παραδειγματικές ποινές, αυτό είναι το υπερήφανο έργο της δικαστικής -με τις ευλογίες των λοιπών- εξουσίας, που δεν αντάλλαξε φυσικά την αυστηρότητα στους επωνύμους με δικαιοσύνη για τους φτωχούς, αλλά τους επιφυλάσσει χειρότερη ακόμα μεταχείριση, αφού συνεχίζει με τον ίδιο ζήλο και μεγαλύτερη αξιοπιστία να κηρύσσει απεργίες παράνομες, να γεμίζει τις φυλακές με μετανάστες και εξαρτημένους, να καταστέλλει απεργούς και διαδηλωτές και να στηρίζει μνημόνια, επιστρατεύσεις, διαθεσιμότητες, απολύσεις, χαράτσια.
7 Την προετοιμασία για τον απόλυτο έλεγχο της οικονομικής δραστηριότητας και περιουσίας των αυτοαπασχολουμένων και μικροεπαγγελματιών. Η δαιμονοποίηση της φοροδιαφυγής, ο κατασκευασμένος ανταγωνισμός και ο λαϊκισμός ενοχοποιούν και καθιστούν ύποπτο εγκλημάτων όποιον συλλαμβάνεται με καταθέσεις, ακίνητα, Ι.Χ. Στόχος, η υποχρεωτική διενέργεια των συναλλαγών μέσω τραπεζών και ηλεκτρονικής κάρτας ώστε το κράτος να παίρνει το (όλο και μεγαλύτερο) μερίδιό του για να πληρώνει όχι βέβαια νοσοκομεία και σχολεία (για αυτά και για πολλά άλλα αρκεί η διαγραφή του χρέους), αλλά τους εξοπλισμούς, την τρόικα, το κεφάλαιο και τους τραπεζίτες.
8 Την επαγγελματοποίηση της πολιτικής. Επιχειρήθηκε σχετικά πρόσφατα, ευτυχώς χωρίς επιτυχία, η καθιέρωση του ασυμβίβαστου. Η εύλογη διερεύνηση του «πόθεν έσχες», σε συνδυασμό με τη στοχοποίηση ευκατάστατων από καταγωγή που επέλεξαν να γίνουν βουλευτές της Αριστεράς αντί για στελέχη του συστήματος, διαμορφώνουν έναν μοναδικό κοινωνικό τύπο που μπορεί να αντέξει την ιδιότητα του πολιτικού: τον κομματοδίαιτο πολιτικό υπάλληλο, εξαρτημένο οικονομικά και κοινωνικά (άρα και πολιτικά) από ένα μηχανισμό επίσης εξαρτημένο από το κράτος, αφού όλα τα κόμματα είναι κρατικοδίαιτα, με πολλές εκατοντάδες εκατομμύρια χαμένα για το Δημόσιο, για τα οποία όχι μόνο κανείς δεν οδηγήθηκε στον εισαγγελέα, αλλά ούτε και τίθεται θέμα κατάργησης της χρηματοδότησης στα κόμματα. Κόμματα που πλέον κατασκευάζονται στα κανάλια και τις ψευτοδημοσκοπήσεις και όχι στις κοινωνικές διεργασίες.
Εκεί μας οδηγεί ο φούρναρης. Θα κοιτάμε ακόμα τους κλέφτες, όπως εκείνος που του έδειχναν το φεγγάρι, αλλά επέμενε να κοιτά το δάκτυλο;
Δικηγόρος, μέλος του ΔΣΑ
Αφήστε μια απάντηση