Στη φόδρα αυτού που λένε οι άλλοι αρετή κρύβεται η ανάγκη σου
Φτηνό κρασί την έκανες και τραγούδι ντροπαλό
Για «Δραπετσώνες που πια δεν έχουμε ζωή», μην ξανακούσω
Της νοσταλγίας το ξεροκόμματο μην το καταδεχτείς
Δεν είναι παράσημο η φτώχεια καμαρωτός να το φοράς
Ξήλωσε τώρα τα γαλόνια της υποταγής
Είσαι η μαϊμού στο τσίρκο τους το θλιβερό
Πότε κεφάλι ασώματο, πότε ακέφαλο κορμί, κύρη μου ό,τι εσύ επιθυμείς
Μη δώσεις τόπο στην οργή, μη δώσεις χρόνο
Τα δόντια σου που να δαγκώνουν ξέμαθαν, ακόνισέ τα στο θυμό
Ωραία που γυαλίζουν έτσι κοφτερά!
Δεν τους χρωστάς ελπίδα τσακιστή
Ο φόβος ο δικός σου σε χρεώνει τη δανεική σου τη ζωή.
Αν και σιχαίνομαι τους ορισμούς, θα σου το πω: Τίμιος
όποιος την ατιμία της φτώχειας του απαρνηθεί.
Κίμων Ρηγόπουλος
Αφήστε μια απάντηση