 |
Στοιβαγμένοι σ΄ ένα αμπάρι, πεταμένοι σε μια θάλασσα, ξεβρασμένοι σε μια παραλία, κυνηγημένοι από τον πόλεμο, τη πείνα, το βλέμμα του απορημένου παιδιού τους, όρθιοι στο κρύο της πιάτσας τα πρωινά, πεινασμένοι τα βράδια στα στρωσίδια μ άλλους δέκα, άνθρωποι στο περιθώριο της μίζερης ζωής μας, μας υπηρετούν. Μας υπηρετούν ενώ τους οφείλουμε. Εμείς επιτρέψαμε να είναι τρίτος κόσμος, εμείς τους ξεσπιτώσαμε, στείλαμε στρατό στα σπίτια τους, τους βομβαρδίσαμε, καταστρέψαμε τα χωριά τους, τα χωράφια τους. Μας υπηρετούν ενώ θα έπρεπε να τους υπηρετούμε, τουλάχιστον για μιά συγνώμη. Δεν αξίζουμε, όμως, τελικά ούτε την συγνώμη τους.
Είκοσι μέρες στοιβαγμένοι σα τσουβάλια, ακυρώνουν την ύπαρξη τους, βάζουν σε κίνδυνο τη ζωή τους και την επιβίωση των ανθρώπων που συντηρούν διεκδικώντας το αυτονόητο. Την ύπαρξη τους με χαρτιά. Τη δουλειά τους χωρίς εκμετάλλευση. Τη πρόσβαση τους στο σύστημα υγείας.
Κι εμείς μιλάμε για άσυλο και στέλνουμε εισαγγελικές σ αυτούς που τους στηρίζουν.
Μια κοινωνία υποκριτών είμαστε. Υπηρετούμε τον φαρισαϊσμό και όχι τις ανθρώπινες αξίες .
Όταν ήμασταν μετανάστες στην Αμερική και στη Γερμανία απαιτούσαμε αποδοχή και ανθρώπινη αξιοπρεπή αντιμετώπιση. Όταν θέλαμε είσοδο στην ΟΝΕ τους χρησιμοποιήσαμε για να εξαπατήσουμε την ΕΕ. Όταν βρωμίζει το σπίτι μας τους παίρνουμε τηλέφωνο, όταν μείνει αβοήθητος ο γέρος μας τους ευγνωμονούμε που τον καθαρίζουν και τον ταΐζουν.
Ποιοί είμαστε τελικά Έλληνες; Ποιά είναι η ταυτότητα μας και οι αρχές μας;
Τόσο ελαστικές είναι οι αξίες μας; Τόσο λίγοι είμαστε τελικά; Ταυτιστήκαμε με το ρόλο και τους χαρακτηρισμούς που μας αποδίδει η προπαγάνδα του διεθνούς τύπου;
Τώρα τουλάχιστον, πού όλοι βρισκόμαστε στο ίδιο περιθώριο της δήθεν Δημοκρατίας, στο περιθώριο που μας τοποθέτησε η εξαπάτηση της πολιτικής, ας βρούμε ξανά το δρόμο για την αξιοπρέπεια
Ειρήνη Νταουντάκη
Αφήστε μια απάντηση