Σχετικά με το θόρυβο που προκάλεσαν τα μνημονιακά παπαγαλάκια για ένα άρθρο στο Rproject

1275607577706328954563349375109oΣτο Rproject αναρτήθηκε στις αρχές αυτής της βδομάδας ένα άρθρο κριτικής με τίτλο “Οι (επικίνδυνες) “νέες ιδέες” κεντρικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ”  το οποίο την επομένη αναδημοσιεύτηκε και στην Iskra.

Στη συ­νέ­χεια το ανα­κά­λυ­ψε η κα­ρα­δο­κού­σα taskforce”Πό­λε­μος ενά­ντια στην αλή­θεια” των μνη­μο­νια­κών κομ­μά­των και μί­ντια. Μνη­μο­νια­κοί “δη­μο­σιο­γρά­φοι” έκα­ναν… ρε­πορ­τάζ με το άρθρο (χωρίς εν­νο­εί­ται να έρ­θουν σε επαφή ούτε με το σάιτ μας ούτε με τον αρ­θρο­γρά­φο) ενώ άλλοι  προ­σπα­θού­σαν -χω­ρίς επι­τυ­χία- να απο­σπά­σουν από στε­λέ­χη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ την κα­τα­δί­κη της “απει­θαρ­χί­ας”. Δεν είναι πλέον πρω­τό­τυ­πο: όλοι αυτοί που μέχρι πριν λίγα χρό­νια κα­τη­γο­ρού­σαν την Αρι­στε­ρά ότι είναι νο­σταλ­γός των στα­λι­νι­κών κα­θε­στώ­των του “υπαρ­κτού”, ότι στα κόμ­μα­τά της επι­κρα­τεί ο ηγε­τι­κός αυ­ταρ­χι­σμός και εξο­στρα­κί­ζο­νται οι δια­φο­ρε­τι­κές από­ψεις και οι φο­ρείς τους, τώρα ελέγ­χουν και κα­τη­γο­ρούν την Αρι­στε­ρά για το αντί­θε­το: για το “σκάν­δα­λο” να υπάρ­χουν δια­φο­ρε­τι­κές από­ψεις μέσα στα κόμ­μα­τά της (εν προ­κει­μέ­νω τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ) και για το ακόμη με­γα­λύ­τε­ρο “σκάν­δα­λο” του δι­καιώ­μα­τος στην κρι­τι­κή της ηγε­σί­ας.

Είναι οι ίδιοι, ιδε­ο­λό­γοι και λει­τουρ­γοί του συ­στή­μα­τος, που επει­δή αντι­με­τω­πί­ζουν ερ­γα­λεια­κά τη δη­μο­κρα­τία (“επι­τρέ­πε­ται” όταν και όσο συμ­φέ­ρει το σύ­στη­μα και υπό τον όρο ότι κά­ποιοι θα τη διεκ­δι­κή­σουν μα­τώ­νο­ντας γι΄ αυτήν), δεν δι­στά­ζουν να λένε κατά και­ρούς τα πιο δια­φο­ρε­τι­κά ή και αντί­θε­τα πράγ­μα­τα: Όταν είχαν βάλει στόχο να “απο­δεί­ξουν” την “ανω­τε­ρό­τη­τα” του κα­πι­τα­λι­σμού ένα­ντι του σο­σια­λι­σμού και του κομ­μου­νι­σμού, η Αρι­στε­ρά κα­τη­γο­ρού­νταν σαν δύ­να­μη ανε­λευ­θε­ρί­ας – τόσο σε ό,τι αφορά τον “ανε­λεύ­θε­ρο” χα­ρα­κτή­ρα του σο­σια­λι­σμού όσο και σε ό,τι αφορά το ανε­λεύ­θε­ρο εσω­κομ­μα­τι­κό κα­θε­στώς στα αρι­στε­ρά κόμ­μα­τα. Ήταν τα χρό­νια μετά την πτώση των κα­θε­στώ­των του “υπαρ­κτού σο­σια­λι­σμού”, που ο αστι­κός φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός αι­σθα­νό­ταν ακόμη δυ­να­τός και διεκ­δι­κού­σε την “ιδε­ο­λο­γι­κή υπε­ρο­χή” (το “τέλος της Ιστο­ρί­ας” απο­τυ­πω­μέ­νο στο συν­δυα­σμό κα­πι­τα­λι­στι­κής αγο­ράς – αστι­κής κοι­νο­βου­λευ­τι­κής δη­μο­κρα­τί­ας).

Τώρα όμως, η δια­χεί­ρι­ση της δο­μι­κής κρί­σης του κα­πι­τα­λι­σμού δεν επι­τρέ­πει τέ­τοιες πο­λυ­τέ­λειες. Ο σο­σια­λι­σμός βε­βαί­ως εξα­κο­λου­θεί να κα­ταγ­γέ­λε­ται σαν “ανε­λεύ­θε­ρο σύ­στη­μα”. Η αστι­κή κοι­νο­βου­λευ­τρι­κή δη­μο­κρα­τία όμως, ακόμη και της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης επο­χής, δεν είναι πλέον “κα­τάλ­λη­λη”, έτσι… δια­βρω­μέ­νη που είναι από δη­μο­κρα­τι­κές κα­τα­κτή­σεις. Ο “υπαρ­κτός κα­πι­τα­λι­σμός” δεν την ανέ­χε­ται πια, δεν του αρκεί… “Μπο­λιά­ζε­ται”, λοι­πόν,  με όλο και πιο ισχυ­ρά στοι­χεία αυ­ταρ­χι­σμού και κα­τα­στο­λής, κρά­τους “έκτα­κτης ανά­γκης” ενά­ντια στο κί­νη­μα, την ερ­γα­τι­κή τάξη, την Αρι­στε­ρά. Τώρα, η απαί­τη­ση -και πί­ε­ση- του συ­στή­μα­τος προς την Αρι­στε­ρά είναι αντί­στρο­φη: για να είναι αξιό­πι­στη δύ­να­μη “δια­κυ­βέρ­νη­σης”, πρέ­πει να συ­γκλί­νει με τα ανε­λεύ­θε­ρα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά του κρά­τους “έκτα­κτης ανά­γκης”. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, για να κυ­βερ­νή­σει, πρέ­πει να πάρει τη μορφή “στα­λι­νι­κού κόμ­μα­τος της αγο­ράς”. Η ηγε­σία του κα­λεί­ται να επα­να­φέ­ρει στην τάξη ή και να δια­γρά­φει τους “απεί­θαρ­χους” – σαν να είναι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ αστι­κό κόμμα όπου ο “αρ­χη­γός” δια­γρά­φει με ανα­κοι­νώ­σεις στον Τύπο μέλη, στε­λέ­χη, βου­λευ­τές.  Οι δια­φο­ρε­τι­κές από­ψεις και η κρι­τι­κή “ανα­κα­λύ­πτο­νται” από τους Σέρ­λοκ Χολμς του μνη­μο­νια­κού κρά­τους και της νε­ο­δη­μο­κρα­τι­κής μο­ντα­ζιέ­ρας και ζη­τεί­ται η κε­φα­λή τους επί πί­να­κι.  Θα μπο­ρού­σα­με να το πούμε πολύ απλά και λαϊκά: θέ­λουν να κά­νουν την Αρι­στε­ρά σαν τα μού­τρα τους, για να της “επι­τρέ­ψουν να κυ­βερ­νή­σει”…

Όμως για τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, η ελευ­θε­ρία δια­τύ­πω­σης από­ψε­ων και κρι­τι­κής των άλλων από­ψε­ων είναι ανα­παλ­λο­τρί­ω­το χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό όλης της δια­δρο­μής του. Είναι η δύ­να­μή του και όχι η αδυ­να­μία του.  Όσοι εκ­φρά­ζουν τη γραμ­μή του προς τα έξω (όπως αυτή απο­φα­σί­ζε­ται από τα απο­φα­σι­στι­κά του σώ­μα­τα και τα συλ­λο­γι­κά του όρ­γα­να), είναι υπο­χρε­ω­μέ­νοι να πει­θαρ­χή­σουν  στις συλ­λο­γι­κές απο­φά­σεις. Όσοι θέ­λουν να εκ­φρά­σουν άποψη ή να κρι­τι­κά­ρουν άλλες από­ψεις (ακόμη και της ηγε­σί­ας), έχουν το από­λυ­το δια­κί­ω­μα να το κά­νουν.  Και δεν πρό­κει­ται να πα­ραι­τη­θού­με από αυτό το δι­καί­ω­μα όσα “σκάν­δα­λα δη­μο­κρα­τί­ας” και αν ανα­κα­λύ­ψουν οι Σέρ­λοκ Χολμς της μνη­μο­νια­κής ενιαί­ας σκέ­ψης.

Δεν διεκ­δι­κού­με απλώς κά­ποιο “προ­νό­μιο” για όσους κα­τα­θέ­τουν δια­φο­ρε­τι­κά άποψη ή ασκούν κρι­τι­κή: υπε­ρα­σπι­ζό­μα­στε ένα δο­μι­κό χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό του κόμ­μα­τος που αν απαλ­λο­τριω­θεί, θα αλ­λοιω­θεί ο ίδιος του ο χα­ρα­κτή­ρας. Η Ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά της ρήξης και της ανα­τρο­πής είτε θα είναι δη­μο­κρα­τι­κή είτε θα πάψει να υπάρ­χει ως τέ­τοια. Από αυτή την άποψη, το γε­γο­νός ότι οι απαι­τή­σεις των μνη­μο­νια­κών “πα­πα­γα­λα­κί­ων” για πά­τα­ξη του απεί­θαρ­χου αρ­θρο­γρά­φου μας έπε­σαν στο κενό, δεν το ερ­μνη­νεύ­ου­με μόνο σαν άρ­νη­ση του κόμ­μα­τος να “αδειά­σει” ένα μέλος της Κ.Ε., αλλά και σαν άρ­νη­ση να ρί­ξου­με την εσω­κομ­μα­τι­κή δη­μο­κρα­τία στη μνη­μο­νια­κή πυρά, σαν άρ­νη­ση να απαλ­λο­τριώ­σου­με ένα δο­μι­κό χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό της Ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς.

Στους δη­μο­σιο­γρά­φους-πα­πα­γα­λά­κια, στα μί­ντια του μνη­μο­νί­ου και στην κυ­βέρ­νη­ση του μνη­μο­νί­ου, λέμε μόνο αυτό: όσες προ­σπά­θειες και να κά­νε­τε, όσο ιδρώ­τα και να χύ­σε­τε, δεν θα κα­τα­φέ­ρε­τε να κά­νε­τε την Αρι­στε­ρά σαν τα μού­τρα σας! Το αυ­ταρ­χι­κό κρά­τος κα­τα­στο­λής που έχετε οι­κο­δο­μή­σει για να ρί­ξε­τε την κοι­νω­νία στον μνη­μο­νια­κό Καιά­δα και να κα­τα­στεί­λε­τε και να εξο­στρα­κί­σε­τε τα κι­νή­μα­τα και την Αρι­στε­ρά, θα το ανα­τρέ­ψου­με με τους αγώ­νες μας. Η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς έρ­χε­ται για να απο­κα­τα­στή­σει και να εμ­βα­θύ­νει στο μέ­γι­στο δυ­να­τό βαθμό τις δη­μο­κρα­τι­κές, κοι­νω­νι­κές και πο­λι­τι­κές κα­τα­κτή­σεις και δι­καιώ­μα­τα και να απο­δεί­ξει ότι ο σο­σια­λι­σμός είναι το μα­ζι­κό κοι­νω­νι­κό και πο­λι­τι­κό κί­νη­μα για την εξά­λει­ψη της εκ­με­τάλ­λευ­σης και την ιστο­ρι­κά ανώ­τε­ρη και πιο πλα­τιά μορφή δη­μο­κρα­τί­ας. Και για να πε­τύ­χει αυ­τούς της τους στό­χους, από­λυ­τη προ­ϋ­πό­θε­ση είναι να υπε­ρα­πι­στεί τη δη­μο­κρα­τία στο εσω­τε­ρι­κό της – και θα το κάνει!

 Πηγή

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *