Το παραπάνω διάγραμμα, το οποίο αλιεύσαμε από το nakedcapitalism.com, δείχνει το αριθμό των απεργιών στις ΗΠΑ όπου συμμετείχαν τουλάχιστον 1000 άτομα στη μεταπολεμική εποχή.
Όπως λοιπόν βλέπουμε, από τη δεκαετία του ’70 και μετά, υπάρχει μια τεράστια πτώση (έως κατάρρευση) του αριθμού των απεργιών, δείγμα και της γενικότερης κατάρρευσης των συνδικάτων (στα οποία εντάσσονται ολοένα και λιγότεροι εργάτες, και πλέον έχουμε γυρίσει στα νούμερα των αρχών του περασμένου αιώνα), αλλά και ολόκληρης της αριστεράς.
Βέβαια, η αριστερά στην Αμερική έχει ευνουχιστεί σε τεράστιο βαθμό, ειδικά επί μακαρθισμού, και έχει τουλάχιστον έναν αιώνα να διεκδικήσει στα ίσια την εξουσία.
Ωστόσο, όπως φαίνεται στο διάγραμμα, δεν ήταν πάντα έτσι τα πράγματα όπως είναι σήμερα: Αυτή η τεράστια απομάκρυνση του λαού από την “αρένα της πολιτικής” έχει αφήσει εντελώς ελεύθερο το πεδίο στην άρχουσα τάξη να ρημάζει – και αυτό ακριβώς κάνει. Ας δούμε πχ το παρακάτω διάγραμμα, που απεικονίζει τη σχέση ανάμεσα στην λαϊκή διεκδικητικότητα, και τις κοινωνικές ανισότητες:
Αν παρατηρήσετε το διάγραμμα, βλέπουμε ότι πχ τη δεκαετία του ’60, οι κοινωνικές ανισότητες έχουν σχετικά μειωθεί: Είχαν φτάσει στο αποκορύφωμα τους το 1929, με το ξέσπασμα της κρίσης, ενώ το 1960 τα πράγματα έχουν -σχετικά- γίνει πιο “ισότιμα”, χάρη ακριβώς στις απεργίες και την εν γένει μαχητική στάση του λαού σε πολιτικό, κοινωνικό και σε ιδεολογικό-πολιτιστικό επίπεδο (δεν είναι τυχαίο που ακόμα και σήμερα πολλοί “νοσταλγούν τα sixties”).
Όταν όμως ο κόσμος αρχίζει να μην παλεύει ιδιαίτερα, όταν πέφτουν οι απεργίες, κτλ (όπως βλέπουμε στο πρώτο διάγραμμα), τότε η άρχουσα τάξη μας [ξανα]παίρνει και τα σώβρακα. Όπως βλέπουμε στο δεύτερο διάγραμμα, οι σημερινές ανισότητες έχουν και πάλι φτάσει σε ιστορικό σημείο-ρεκόρ. Και δεν είναι βέβαια μόνο οι ΗΠΑ, απλά αποτελούν το κυρίαρχο παράδειγμα. Παντού στη δύση η ίδια πάνω-κάτω κατάσταση κυριαρχεί.
Και βέβαια, όταν ο λαός έχει τόσο μικρό μερίδιο της πίτας, όσο έχει σήμερα, ή όσο είχε το 1929, τότε ξεσπά κρίση, διότι απλούστατα οι εργάτες αδυνατούν να καταναλώσουν όλα τα εμπορεύματα τα οποία παράγουν για λογαριασμό του κεφαλαιοκράτη-εργοδότη τους… Και αφού οι εργάτες δε μπορούν πλέον να κάνουν “επαρκή κατανάλωση” προκειμένου να συνεχίσει να “κινείται η αγορά”, η αγορά “παγώνει” και η κρίση ξεσπά.
Και αφορά βέβαια και τις χώρες με εξαγωγές, όπως η Κίνα, που και αυτή αργά ή γρήγορα θα περάσει σοβαρή κρίση, καθώς πλέον ο περίφημος “δυτικός καταναλωτής” πεθαίνει, ειδικά από τη στιγμή που τα παράσιτα που μας απομυζούν ξέρουν έναν μόνο τρόπο για να αντέξουν την κρίση, δηλαδή να μας ξεζουμίσουν ακόμα περισσότερο.
Την πιο ωραία σύνοψη της σκέψης τους την είχε δώσει ο Andrew Mellon, ο υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ επί Χούβερ, στο Μεγάλο Κραχ του 1929, ο οποίος ζητούσε να “ρευστοποιήσουμε” του εργάτες, τους αγρότες, τις μετοχές, κτλ, ώστε να κατέβει το “βιοτικό επίπεδο” και να φύγουν τα “τοξικά” από το σύστημα, δηλαδή τα κεφάλαια που δεν αποδίδουν πλέον αρκετό κέρδος στον κεφαλαιοκράτη, ώστε να μείνουν μόνο τα κομμάτια εκείνα του κεφαλαίου που θα αποδίδουν τα επιθυμητά κέρδη:
 |
Liquidate labor, liquidate stocks, liquidate the farmers, liquidate real estate. It will purge the rottenness out of the system. High costs of living and high living will come down. People will work harder, live a more moral life. Values will be adjusted, and enterprising people will pick up the wrecks from less competent people
|
 |
Τα αποτελέσματα τα είδαμε: 10 χρόνια εξαθλίωσης για τις λαϊκές μάζες, μετά Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος (που πράγματι “ρευστοποίησε” πολλούς εργάτες), και μόλις οι εργάτες σταμάτησαν να παλεύουν, ξανά τα ίδια σήμερα, με τις ανισότητες να ξαναφτάνουν στα ύψη.
Είδαμε πρόσφατα πάντως κινητοποιήσεις στο Ουισκόνσιν και το Οχάιο των ΗΠΑ, και αυτό είναι ενθαρρυντικό: Δεν ήταν πάντοτε έτσι, κάποτε ο απεργοσπάστης ήταν ο δακτυλοδεικτούμενος από τους υπόλοιπους εργάτες, και όχι ο απεργός όπως σήμερα.
Ακόμα και στις ΗΠΑ, υπήρχαν άνθρωποι που έδιναν και το αίμα τους στους αγώνες – με ένα απλό search βρήκαμε πχ αυτό εδώ το ωραίο βιντεάκι, με φοβερό τραγούδι, από την εποχή του Νίξον, όταν η κυβέρνηση έστειλε το στρατό και άνοιξε πυρ εναντίον διαδηλωτών που εναντιώνονταν σε μια νέα ιμπεριαλιστική εκστρατεία που ετοίμαζε ο Νίξον
Που είναι αυτά σήμερα;
Και αν δε βάλουμε εμείς τα στήθη μας μπροστά, ποιος θα τα βάλει;
Κανένας.
Και η επέλαση συνεχίζεται. Τώρα πλέον έχουν βρει και το offshoring προς Κίνα, και αν ζητάς και κάτι παραπάνω πέρα από ένα ξεροκόμματο και μια ξερή “ζωή” (επιβίωση), που και αυτή δεν είναι εξασφαλισμένη, τρως και ξύλο.
Με το που είδαν άλλωστε κινητοποιήσεις στις ΗΠΑ, ήδη έχουν βγει οι πρώτοι αξιωματούχοι που ζητούν να…πυροβολήσουν τους διαδηλωτές, αν και βέβαια είναι προς το παρόν μειοψηφία:
‘Use live ammunition’ against Wisconsin protesters, Indiana official says
Παράλληλα, οι κυβερνήσεις ΗΠΑ-Καναδά υπέγραψαν συμφωνία για να στέλνει η μία χώρα στρατό στην άλλη, αν υπάρξουν “κοινωνικές αναταραχές”:
Canada, U.S. agree to use each other’s troops in civil emergencies
“Λουκέτο” σε σχολείο του Ντιτρόιτ
“Λουκέτο” στη δημόσια βιβλιοθήκη του Ντιτρόιτ
Την ίδια ώρα, στο Ντιτρόιτ η πολιτεία κλείνει τα μισά σχολεία και τα υπόλοιπα θα λειτουργούν με τάξεις των 60 μαθητών, καθώς η βιομηχανία αυτοκινήτων του Ντιτρόιτ μας έχει αφήσει χρόνους, με τις εταιρείες να έχουν πάει στο Μεξικό, στην Κίνα, ή οπουδήποτε αλλού τέλος πάντων βρίσκουν συνθήκες μεσαίωνα, που τόσο πολύ τους συμφέρουν, διότι βγάζουν το μέγιστο δυνατό κέρδος:
State orders Detroit to close half its schools
“Λουκέτο’ σε εργοστάσια του Ντιτρόιτ – το κεφάλαιο θέλει συνθήκες Κίνας, άντε Βουλγαρίας. Και δεν φαίνεται να συγκινείται ιδιαίτερα από το δράμα των εργατών, άλλωστε αυτό το δράμα είναι που αυξάνει τα κέρδη του – και αν δεν πολεμήσουμε, πάμε για ρευστοποίηση: “Ή εμείς ή αυτοί’
Αυτός είναι ο Hoenig, στέλεχος της FED, ένας κεφαλαιοκράτης του χρηματοπιστωτικού κλάδου δηλαδή, που μάλλον βλέπει και ο ίδιος το που οδηγεί το πράγμα, και λέει και μερικές αλήθειες: όχι πως τώρα έγινε και κομμουνιστής, τραπεζίτης είναι ο άνθρωπος, απλά παραδέχεται ότι το πέρασμα από την ‘ελεύθερη αγορά” προς τα μονοπώλια, βασικό γνώρισμα της εποχής του ιμπεριαλισμού, οδηγεί σε σάπισμα: Τώρα βέβαια είναι “αργά για δάκρυα”. Αξίζει πάντως να δούμε μερικές ατάκες του, από πρόσφατη συνέντευξη:
| |
|
|
Και ο Hoenig δε σταμάτησε εκεί, καθώς τάχθηκε επίσημα υπέρ του να κάνουν ότι έκαναν και στην κρίση του 1929, δηλαδή να διασπάσουν τις μεγάλες τράπεζες σε μικρότερες, ώστε να περιορίσουν κάπως την ισχύ τους. Εννοείται πως είμαστε υπέρ του μέτρου, διότι θα μας διευκολύνει στον πραγματικό στόχο μας, που είναι να ανατρέψουμε πλήρως την εξουσία των τραπεζιτών και των υπόλοιπων παράσιτων. Είναι σημνατικό που πλέον και μέσα στην άρχουσα τάξη υπάρχει διάσπαση, και κυκλοφορούν τέτοιες απόψεις, που μπορούμε και πρέπει να εκμεταλλευτούμε:
Υπέρ της «διάσπασης» των μεγάλων τραπεζών ο Hoenig της Fed
| |
Όπως εξηγεί ο Hoenig οι μεγαλύτερες τράπεζες της Αμερικής θα πρέπει να διαχωριστούν σε μικρότερα κομμάτια, για να αποτραπεί ο κίνδυνος να κρατούν «αιχμάλωτη» την οικονομία της χώρας.
|
|
Την ίδια ώρα βέβαια, οι τράπεζες ακόμα εγγράφουν ζημιές τεραστίων διαστάσεων από τα δάνεια που δεν εξυπηρετούνται, και ζητούν διαρκώς νέα “πακέτα σωτηρίας”, προκαλώντας μια τεράστια αιμορραγία από την υπόλοιπη κοινωνία, την οποία ρημάζουν χωρίς έλεος, αφού πρόκειται για μια μάχη επιβίωσης, μια μάχη που είναι εξ ορισμού “μέχρι τέλους”, αφού ή οι τράπεζες θα χρεωκοπήσουν, ή εμείς
FDIC: Απειλείται με κατάρρευση το 12% των αμερικανικών τραπεζών (ενώ οι υπόλοιπες…)
| |
Ποσοστό ίσο με 12% των αμερικανικών τραπεζών απειλείται με κατάρρευση, εκτιμά η Ομοσπονδιακή Εταιρεία Ασφάλισης Καταθέσεων (FDIC). Οι 884 τράπεζες από τις συνολικά 7.657 τράπεζες στις ΗΠΑ παρέμειναν στον “προβληματικό κατάλογο ” στα τέλη Δεκεμβρίου, έναντι 860 τραπεζών στα τέλη Σεπτεμβρίου. Ο αριθμός των τραπεζών που κατέρρευσαν το 2010 έφτασε στο υψηλότερο επίπεδο των τελευταίων 18 ετών καθώς συνολικά 157 τραπεζικά ιδρύματα έβαλαν «λουκέτο». Από την αρχή του 2011 έχουν χρεοκοπήσει 22 τράπεζες. Τα κέρδη του κλάδου το τέταρτο τρίμηνο ανήλθαν σε 21,7 δισ. δολ. έναντι ζημιών 1,8 δισ. δολ. το αντίστοιχο τρίμηνο του 2010 και κερδών 24,7 δισ. δολ. το τρίτο τρίμηνο.
|
|
Αφήστε μια απάντηση