Οι πραγματικοί και οι μόνοι προβοκάτορες

 Του Γιώργου Π.

Ενα πολύ μεγάλο μέρος της κομματικής αριστεράς εχθρεύεται τη λαϊκή αντιβία.

Κατά κύριο λόγο γιατί αυτή στρέφεται κατά του συστήματος εξουσίας του οποίου αποτελεί μέρος, μα και γιατί λειτουργεί ως μεγεθυντικός φακός της αναντιστοιχίας λόγων και έργων που τη χαρακτηρίζει..

Όσο οι ταξικές αντιθέσεις θα οξύνονται, τόσο οι επαναστατικές ενέργειες θα σκίζουν σα ξυράφι το λεκτικό μανδύα της ‘ανυπακοής, πάλης, ρήξης, ανατροπής’.

Και θα καταδεικνύουν το ρόλο των κομματικών οργανισμών, ως εργαλείων κατακερματισμού και ελέγχου μεγάλων κοινωνικών ομάδων που φλερτάρουν με την επάρατη για το καθεστώς ριζοσπαστικοποίηση, καθώς και ως χρήσιμων εκλογικών αντιβάρων για την πειραγμένη ζυγαριά της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Η ανάγκη απονοηματοδότησης οποιασδήποτε ανατρεπτικής ενέργειας, είναι αυτή που υποχρεώνει τις κομματικές ηγεσίες να μην αρκούνται στη θεμιτή πολιτική αποδοκιμασία της, αλλά να επιδιώκουν και τη σπίλωση όσων συμμετείχαν σε αυτή.

Έτσι ο λόγος που εκφράζει η καθεστωτική αριστερά, δεν κάνει άλλο από το να συνδράμει την προσπάθεια που καταβάλει το αστικό σύστημα εξουσίας, προκειμένου να πείσει τις πλατιές λαϊκές μάζες πως κάθε βίαιη ενέργεια κατά της καθεστηκυίας τάξης στρέφεται εναντίον τους!!!

Είναι δε αξιοσημείωτο πως η μόνη διαφοροποίηση της, σε σχέση με τους αντιδραστικούς εκφασισμένους μικροαστούς που βλέπουν ξένα κέντρα πίσω από κάθε αυθόρμητο ή μη ξέσπασμα της λαϊκής οργής ανά τον κόσμο, είναι πως εκείνη δε διστάζει να αγκαλιάσει πολιτικά πολλά από τα εξεγερτικά κινήματα του εξωτερικού. Μόνο στην Ελλάδα, της οποίας την άρχουσα τάξη υπηρετεί, βλέπει πράκτορες και παρακρατικούς. Που δρουν για να αποπροσανατολίσουν(από την πορεία προς το γκρεμό ;;;;) τον κόσμο της εργασίας, καθώς και για να ανοίξουν το δρόμο στην αύξηση της κρατικής καταστολής.

Η οποία ευνόητα θα στραφεί εναντίον όποιου εξεγείρεται.

Όποιου δηλαδή καταδικάζει η αριστερά στην πρώτη παράγραφο των ανακοινώσεων της, πριν εκφράσει την ανησυχία της για την καταστολή του στη δεύτερη.

Να μην αμαυρωθεί το λαϊκό κίνημα.

Κι’ ας το τρώει το μαύρο σκοτάδι.

Ηθικολογία της κουκούλας, λες και δεν ενοχλούν οι πράξεις, αλλά οι ενδυματολογικές επιλογές.

Οι πεφωτισμένοι καθοδηγητές θεωρούν πως ο κόσμος δεν πρέπει να συγκρούεται με τους πραίτορες των κεφαλαιοκρατών,

και ακόμα και αν αποφασίσει να το κάνει, θα πρέπει να αφήσει ακάλυπτα τα χαρακτηριστικά του.

Πάλι καλά που δεν του προτείνουν να παραδοθεί στο αστυνομικό τμήμα της γειτονιάς του.

Χιλιάδες αγνοί αγωνιστές, βαφτίζονται ‘εγκάθετοι που θέλουν να διαλύσουν τη μεγαλειώδη διαδήλωση’.

Πολιτική ανάλυση που κλείνει ξυπνητζίδικα το μάτι σε όλους τους απολίτικους, μιας και θέλει τους εξουσιαστές μας να φοβούνται τους κοιλαράδες της ΓΣΕΕ, τα στρατιωτάκια του ΠΑΜΕ, και τους καταναλωτές χοτ –ντογκ.

Και όχι το ενδεχόμενο αυτοί να γίνουν βίαιοι, παρακινούμενοι από τη διάχυτη οργή, και παραδειγματιζόμενοι από όσους συγκρούονται γύρω τους. Ελεεινολογούν όλοι αυτοί οι χρυσοκάνθαροι επαγγελματίες επαναστάτες από τη ασφάλεια των καλοπληρωμένων από εμάς κομματικών γραφείων και τηλεοπτικών συχνοτήτων.

Γιατί η δική τους σύγκρουση είναι λεκτική και έχει αντίτιμο, σε αντίθεση με την πραγματική που έχει τίμημα.

Και αντί όσοι μας λένε πως θα ανατρέψουν τον καπιταλισμό με δελτία τύπου να σιωπήσουν σεβόμενοι έστω στοιχειωδώς όσους αναλαμβάνουν με περηφάνια να πληρώσουν αυτό το τίμημα, ανοίγουν το χιλιομπουκωμένο με κρατικό χρήμα στόμα τους για να τους λερώσουν.

Συκοφαντούν το κίνημα, σπέρνουν την ηττοπάθεια στις τάξεις του, και διοχετεύουν την καχυποψία της δικής τους κομματικής καμαρίλας σε κάθε σύντροφο που θέλουν να τον κάνουν να αμφιβάλλει ακόμα και για αυτόν που έχει δίπλα του στα οδοφράγματα.

Και όσο χρήσιμο είναι να συζητούνται και να αναδεικνύονται αυτές οι διαπιστώσεις, άλλο τόσο μάταιο είναι να μυρηκάζουμε γύρω τους.

Είναι παραπάνω από σαφές πως η απάντηση στον πόλεμο των αφεντικών, δε μπορεί να δοθεί από όσους αντιλαμβάνονται την κοινωνική διαμαρτυρία με όρους στρατιωτικής πειθαρχίας και περιφρουρημένες συγκεντρώσεις.

Όταν αρθούν και οι τελευταίες αμφιβολίες που κατατρώνε τον κόσμο της αριστεράς, τότε θα μετατραπούν σε ευθυβολίες που θα κατατσακίσουν τον κόσμο της εκμετάλλευσης.

Το θηρίο του καπιταλισμού είναι πληγωμένο, άρα και διπλά επικίνδυνο για όσους επιμένουν να προσπαθούν να του δώσουν τη χαριστική βολή προσεγγίζοντας το με αστικές ευγένειες.

Το εύφλεκτο κοινωνικό υλικό έχει σωρευτεί, και θα εκραγεί μόλις έρθει σε επαφή με το οξυγόνο της εξέγερσης.

Οι ελεγχόμενες εκρήξεις, αφορούν τους πυροτεχνουργούς της ΕΛΑΣ, και τους ραδιούργους των κομμάτων.

Όχι τις εξεγερμένες κοινωνίες.

Το τέλος των διαδηλώσεων έρχεται με το τέλος των πολεμοφοδίων, και όχι με το σφύριγμα του εντεταλμένου από το κόμμα ανθρωποβοσκού.

Η αύξηση της καταστολής, δείχνει να αποτελεί τη μόνη μέχρι στιγμής επιλογή που έχουν οι εξουσιαστές μας. Τείνει όμως να διαλύσει ακόμα και την τελευταία, μα τόσο απαραίτητη για τους ίδιους, επίφαση δημοκρατικότητας, και αυτό την καθιστά προβληματική.

Δε χρειάζεται βέβαια να ερμηνεύεις τους καιρούς και τα σημάδια τους, προκειμένου να επιχειρηματολογήσεις υπέρ της αναντίρρητης ανάγκης για ενίσχυση της λαϊκής αντιβίας. Κανένα κατεστημένο σαν αυτό που μας έχει κάτσει στο σβέρκο δε θα επιθυμούσε ποτέ την ανεξέλεγκτη όξυνση και κλιμάκωση της.

Και όσοι λένε το αντίθετο, είναι οι πραγματικοί και οι μόνοι προβοκάτορες.

Το παραπάνω κείμενο μας ήρθε στο ηλεκτρονικό μας ταχυδρομείο και εκφράζει αποκλειστικά τον συντάκτη του.