Ο τίτλος σε πολλές εφημερίδες στις 19/2, ήταν αρκετά χαρακτηριστικός: Ευρωβαρόμετρο: 6 στους 10 Ελληνες θέλουν το ευρώ όχι όμως την ΕΕ
Πράγματι, στην Ελλάδα, υπάρχει η πλέον αρνητική γνώμη για την Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως δείχνει το τελευταίο Ευρωβαρόμετρο: περισσότεροι από τους μισούς Ελληνες (το 54%) είναι αρνητικοί προς την ΕΕ.
Ακολουθούν στην αρνητική γνώμη με 39% οι Πορτογάλοι και οι Βρετανοί, ενώ ο μέσος όρος της απορριπτικής στάσης στην ΕΕ βρίσκεται στο 28%.
Από την άλλη, η αντίθεση στην Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση και το ευρώ, αν και αυξανόμενη δεν είναι ακόμη πλειοψηφική. Έτσι το 62% των ελλήνων στέκονται θετικά, γεγονός που ξεχωρίζουν τα μνημονιακά και ”φιλοευρωπαϊκά” ΜΜΕ για να πανηγυρίσουν.
Τρεις διαπιστώσεις για αυτό:
Πρώτη διαπίστωση: Το ρεύμα αντίθεσης, δυσαρέσκειας, αμφισβήτησης ή έστω δυσφορίας απέναντι στο λεγόμενο ”ευρωπαϊκό οικοδόμημα”, θα αυξάνεται διαρκώς, μιας και οι εργαζόμενοι βλέπουν στο πρόσωπο της ΕΕ, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της ΕΚΤ, τους υπεύθυνους της μαζικής ανεργίας, της υποβάθμισης της δημοκρατίας, της καταλήστευσης των εισοδημάτων και της κατεδάφισης κάθε είδους κοινωνικής πολιτικής.
Δεύτερη διαπίστωση: Η αντίθεση στο ευρώ, αναπτύσσεται με μικρότερο ρυθμό. Αυτό σχετίζεται φυσικά με την κινδυνολογία όσων ωφελούνται από την δικτατορία της ΕΚΤ και συνήθως συμπυκνώνεται με την γλυκιά αυταπάτη: ”μακάρι να μπορούσαμε να ξεφύγουμε από τη μπότα της ΕΕ, αλλά να κρατάγαμε ένα ισχυρό νόμισμα στην τσέπη μας”. Πράγμα φυσικά αδύνατο: Το ευρώ φτιάχτηκε ακριβώς για να ”τσιμεντώσει” την ΕΕ. Η τελευταία υπήρχε και πριν το ευρώ και δε θα αυτοδιαλυθεί ούτε μετά από αυτό.
Τρίτη διαπίστωση: Η αντίθεση και η δυσαρέσκεια προς το ευρώ και την ΕΕ, κάθε άλλο παρά έχει ενιαία πολιτική κατεύθυνση και χρώμα. Αντίθετα, με δοδομένη και την ευρωλαγνεία του συντριπτικού μέρους της ευρωπαϊκής αριστεράς, η κυρίαρχη τάση είναι αυτή της απόρριψης της ΕΕ από ακροδεξιά ή εθνικιστική βάση.
Αλλά πρέπει να πάμε πέρα από τις διαπιστώσεις και να δούμε τα πολιτικά ”δια ταύτα”.
Όχι μόνο η ανάλυση για το χαρακτήρα της ΕΕ ως ένωσης προάσπισης των πολυεθνικών καπιταλιστικών επιχειρήσεων της Ευρώπης, μα και οι παραπάνω τάσεις μέσα στον κόσμο, βοούν ότι κρίκος για την αντίθεση και τον αγώνα ενάντια στο οικοδόμημα της εργατικής γενοκτονίας, της ανεργίας και του ρατσισμού, είναι η ευρύτερη δυνατή ενδυνάμωση, στον άμεσο πολιτικό αγώνα, του στόχου για έξοδο από τη φυλακή της ΕΕ. Δυστυχώς η αριστερά, στο μεγάλο της μέρος, δεν αντιλαμβάνεται την κρίσιμη σημασία αυτού του κρίκου. Ακόμη και όταν διαφοροποιείται από την ιδεολογική προσκόλληση στην ΕΕ, παραμένει σε μια αυταπάτη ”μεταρρύθμισης της ΕΕ” ή στην πιο θετική εκδοχή, σε μια ”αντι-ευρώ” θέση.
Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι αρκετό ένα ποντάρισμα στη διάχυτη ευρω-δυσαρέσκεια. Όπως πικρά μας φανερώνει το φούντωμα της ναζιστικής Χρυσής Αυγής, μέσα στη μνημονιακή εξαθλίωση καθώς και η προοπτική πρωτιάς της Λεπέν στη Γαλλία, η αριστερά πρέπει να τολμήσει να δώσει χρώμα στην αντι-ΕΕ θέση και αυτό σημαίνει πρόσημο εργατικό, αντικαπιταλιστικό, δημοκρατίας και διεθνισμού. Όποιος πιστέψει ότι αυτό το καθήκον ”είναι για μετά”, είτε θα βρεθεί πνιγμένος σε μια φασιστική εθνικιστική πλημμυρίδα, είτε θα τρέχει να περισωθεί στις φτερούγες μιας όλο και πιο μισητής ”φιλελεύθερης” αστικής συνταγματικής ολιγαρχίας.
Θα τολμήσει η αριστερά να βάλει στο κέντρο της αντιπαράθεσης στους κοινωνικούς αγώνες και τις πολιτικές μάχες της περιόδου το ζήτημα της εξόδου από την ΕΕ, σε σύνδεση με μια εργατική αντικαπιταλιστική προοπτική ή θα φυγομαχήσει αυτοκτονώντας στη στάση της στρουθοκαμήλου;
Το παραπάνω κείμενο το υπογράφει ο Παναγιώτης Μαυροειδής και μας στάλθηκε από το αριστερό μπλοκ
Αφήστε μια απάντηση