Μόλις έβγαινα από το σπίτι ένα αυτοκίνητο με προσπερνάει με κάποιο καψουροτράγουδο στο τέρμα. Ενας καμένος γύριζε μόλις από τη βόλτα της νύχτας.
Μπαίνω στο σουπερ μάρκετ και ήταν το αδιαχώρητο. Κι όχι καλαθάκια. Καρότσια τίγκα. Μέχρι επάνω. Οι ουρές στα αλλαντικά, τα τυριά, τα κρέατα με αριθμό όπως στη τράπεζα. Μια ώρα αναμονή.
Τα ταμεία ουρές που έφθαναν μέχρι τέρμα στο διάδρομο…..
Πήρα μερικά πράγματα και γύρναγα σπίτι.
Εριξα μια ματιά στη καφετέρεια στη γωνία. Γεμάτη. Αδιαχώρητο.
Πριν φτάσω σπίτι έχει ένα βενζινάδικο. Μια ουρά φόρτωνε καύσιμα και μια άλλη ουρά περίμενε για το καλλωπισμό των αυτοκινήτων…
Στο κομμωτήριο οι κυρίες κάτω από τα σεσουάρ διαβάζανε περιοδικά και χαζογελάγανε. Μερικές ήταν έξω με το καφεδάκι στο χέρι για να κάνουν τσιγάρο. Μάλλον αυτός ο κομμωτής αποφάσισε να εφαρμόσει τον αντικαπνιστικό νόμο.
Στο απαραίτητο σταμάτημα στο περίπτερο ο προηγούμενος από μένα πλήρωσε 50 ευρώ σε τσιγάρα, περιοδικά και εφημερίδες.
Στaμάτησα και κοίταξα τη πινακίδα στο δρόμο. Να βεβαιωθώ ότι είμαι πάντα στη γειτονιά μου. Κοίταξα το ρολόι για να βεβαιωθώ επίσης πως είμαι στο χρόνο που γνωριζω, την ώρα, το μήνα, το έτος.
Αναλογίστηκα για μια στιγμή τι ακριβώς γίνεται προς τα βόρεια , στις χλιδάτες συνοικίες, μια κι εγώ είμαι σε λαϊκό προάστιο.
Θυμήθηκα το γνωστό σύνθημα “οι επαναστάσεις δεν γίνονται από τους πεινασμένους αλλά από τους χορτάτους που έχουν να φάνε τρεις μέρες”… και συνειδητοποίησα πως οι χορτάτοι δεν έχουν μπει στο τριήμερο, καλά κρατάνε ακόμα.
Οι πεινασμένοι αυξήθηκαν αλλά αόρατοι είναι ακόμα για το πλήθος των παραγεμισμένων καροτσιών.
Υποθέτω πως αυτό το πλήθος, με όλα αυτά που συμβαίνουν, δεν είναι ακριβώς οργισμένο, αγανακτισμένο, σε απόγνωση, μάλλον ενοχλημένο είναι.
Ναι δεν είναι απόγνωση αυτό που βιώνουν οι πολλοί, Ενοχληση είναι και πείσμωμα για το γεγονός πως αγοράζουν λιγώτερα μπιχλιμπίδια από πριν. Τσαντίλα γιατί πάνω που είχαν πιάσει τη καλή, κορόιδευαν τη ζωή ψιλό γαζί, είχαν βρει χίλιους δυο τρόπους να τσιμπολογάνε, ξαφνικά τους παίρνουν το γλυφιτζούρι από το στόμα. Ολα αυτά τα ανθρωπάκια δεν είναι ιδεολόγοι, οραματιστές, άνθρωποι που θέλουν μια άλλη ζωή από αυτή που μας έχουν σερβίρει. Μια χαρά είναι η ζωή αρκεί να έχουν να τρώνε κι άσε άλλους να ψοφάνε.
Η ιδεολογία της άρχουσαν τάξης του συστήματος, δηλαδή ζω για το προσωπικό μου όφελος και θα τους πατήσω όλους κάτω προκειμένου να αποκτήσω αυτά που θέλω, αυτή ακριβώς η ιδεολογία σε μικρογραφία υπήρχε και υπάρχει σε όλα τα κοινωνικά στρώματα. Είναι η ιδεολογία του φιλοτομαριστή ανθρωπάκου. Του ανθρωπάκου που γεννιέται στο τετράγωνό του και μέχρι να πεθάνει ασχολείται μονο με αυτό, πως θα το επεκτείνει να καταλάβει όσο το δυνατόν περισσότερο προσωπικό χώρο κι αν για να το καταφέρει μερικές χιλιάδες στριμωχτούν στην άκρη του δρόμου χωρίς να έχουν ελπίδα ούτε βήμα να κάνουν… πρόβλημά τους. Αυτά τα ανθρωπάκια τώρα φωνάζουν, οργίζονται γιατί κάποιος τους κλέβει από το προσωπικό χώρο που τον είχαν καπαρώσει όπως γούσταραν. Δεν οργίζονται γιατι έξω από αυτό το χώρο βασιλεύει η αθλιότητα και η δυστυχία εκατομυρίων άλλων πλασμάτων.
Είναι εκείνοι που θεωρούν ενόχληση τις πορείες, τις απεργίες, τους απεργούς πείνας, τους δύστυχους που βρωμίζουν της γωνίες της πόλης, εκείνοι που βλέπουν την κατάντια των υπόλοιπων όχι σαν αποτέλσμα ενός σάπιου συστήματος αλλά σαν αποτέλεσμα του ότι μαζευτήκαμε πολλοί και πρέπει να αραιώνουμε. Κάποιοι από αυτούς αν οι καιροί δυσκολέψουν πάρα πολύ, δεν θα επιλέξουν να παλαίψουν με όλους τους υπόλοιπους για ένα ξεχωριστό και αλλιώτικο μέλλον. Θα επιλέξουν ένα ισχυρό σύστημα καταστολής που βάζει τα πράγματα στη θέση τους ακόμα και με τη βία.
…
Κι οι 800 χιλιάδες άνεργοι? Οι χρεωμένοι στις τράπεζες? Οι μισθοσυντήρητοι των 700 ευρώ, οι νέοι που σερβίρουν καφέδες με το πτυχίο κρεμασμένο στο σπίτι? Οι ξένοι που ήρθαν να ζήσουν στη γη της επαγγελίας και βρέθηκαν σε χειρότερη κόλαση? Τα γεροντάκια με τα 400 ευρώ που μαζεύουν τα απομεινάρια στις λαϊκές? Εκείνοι που δεν έχουν να πληρώσουν το ρεύμα ούτε να βάλουν θέρμανση? Οι κοπέλες, τα αγόρια που σαπίζουν μέσα στον όλο και αναπτυσσόμενο υπόκοσμο? Οι άρρωστοι που δεν έχουν ελπίδα να βρουν ούτε ράτζο στο διάδρομο ενός υποβαθμισμένου νοσοκομείου? Οι έμποροι που βάζουν λουκέτο? Οι βιομηχανίες που κλείνουν? Η επαρχία που μαραζώνει και ερημώνει?
Ναι όλοι αυτοί υπάρχουν. Λίγο πιο εκεί από τα καρότσια. Στο απέναντι πεζοδρόμιο από τα γεμάτα βενζινάδικα. Στο διπλανό σπίτι από το κομμωτήριο. Δυο δρόμους παρακάτω από τη καφετέρια. Διασταυρώνονται κάθε μέρα με το καψούρη που γύρισε από τη βραδινή τσάρκα..
Αλλά είναι αόρατοι. Για να γίνουν ορατοί δυστυχώς τα καρότσια πρέπει να αδειάσουν. Το μαλλί να μείνει άβαφτο. Το αυτοκίνητο να κλειστεί στο γκαράζ. Πρέπει οι χορτασμένοι να πεινάσουν έστω και για τρεις μέρες.Επί του παρόντος δεν νοιώθουν δάγκωμα φιδιού να σφαδάζουν. Τσιμπήματα από κουνούπια έχουν επάνω τους. Οσο για τη τύχη αυτών των χιλιάδων ήδη δυστυχισμένων και πεινασμένων. Εχουν γνώση οι φύλακες. Θα τους παρασύρουν όπου γουστάρουν. Οπως βλέπουμε, στρατιές μίσους ετοιμάζονται ήδη. Στρατιές μίσους όλων των χρωμάτων και όλων των θρησκειών. Ετοιμοι να φάνε ο ένας τον άλλον.
Ετσι οι μικρο-βολεμένοι ακόμα κοιμούνται σαν ηλίθιοι κάτω από το βλέμμα των επάνω οι οποίοι συνεχίζουν να τρώνε με χρυσά κουτάλια κι ετοιμάζουν να φάνε ακόμα καλύτερα , και οι λαοί, μετατρέπονται εκ νέου στον χωρίς λογική όχλο. Εκείνο τον όχλο που θα χρησιμοποιηθεί τη κατάλληλη στιγμή για να γίνει ένα γενικό ξεκαθάρισμα στο τοπίο…
Απόσπασμα από άρθρο του vasiliskos2.blogspot.com
Αφήστε μια απάντηση