O κίνδυνος για την εγκεφαλική τους λειτουργία -των απεργών πείνας- και για απώλεια ζωής είναι άμεσος.

Απ’ την ομάδα υγείας που παρακολουθεί τους απεργούς πείνας μετανάστες στην Θεσσαλονίκη μας έρχεται το παρακάτω δελτίο τύπου:

Οι απεργοί βρίσκονται στην 40η ημέρα αποχής από τροφή και από 7ημέρου έχουν διακόψει και την λήψη ζάχαρης.
Παρουσιάζουν συχνά επεισόδια υπογλυκαιμίας και απώλειας συνείδησης, έχουν απωλέσει το 15% της μυικής τους μάζας και συχνά έχουν αδυναμία στην έγερση. Οι σφύξεις τους κυμαίνονται σε επικίνδυνα όρια ( 40 -50),οι μυικοί πόνοι και οι κράμπες είναι σταθερό ενόχλημα, πολλοί έχουν δυσχέρεια στην ούρηση και σημαντικός αριθμός παρουσιάζει επίσχεση ούρων και σοβαρή δυσλειτουργία του εντέρου είτε με επίμονη δυσκοιλιότητα, είτε με υδαρείς κενώσεις.Έλκη στο στόμα και τα ούλα κάνουν δύσκολη ακόμη και την πρόσληψη νερού και άλατος που είναι το μοναδικό μέσο για την διατήρηση τους στη ζωή.

Αυτή τη στιγμή νοσηλεύονται  στα Νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης 15 άτομα και η ιατρική ομάδα παρακολούθησης εκτιμά ότι πλέον οι βλάβες σε ζωτικά όργανα δεν θα αποφευχθούν εφόσον συνεχίζεται η απεργία πείνας και ο κίνδυνος για την εγκεφαλική τους λειτουργία και για απώλεια ζωής είναι άμεσος.

Επειδή κατά την νοσηλεία των απεργών πείνας στα Νοσοκομεία  παρατηρήθηκαν συμπεριφορές
αφ ενός ρατσιστικές από το προσωπικό, αφ ετέρου αντιεπιστημονικές και αντιδεοντολογικές από τους συναδέλφους, παρά το ατομικό ενημερωτικό σημείωμα άρνησης λήψης τροφής,αναγκαζόμεθα να προχωρήσουμε σε καταγγελία, επισήμανση του γεγονότος. Οι θεραπευτικές παρεμβάσεις δεν μπορούν να είναι αντίθετες από την δεδηλωμένη  επιθυμία των απεργών, για μη χορήγηση
τροφής είτε από το στόμα, είτε παρεντερικά σε οποιαδήποτε μορφή π.χ. αμινοξέων, λευκώματος. Κατά την διάρκεια της απεργίας πείνας δεν παρατηρείται πτώση των επιπέδων της λευκωματίνης, παρά μόνον αν συνυπάρχει  λοίμωξη.Για τον λόγο αυτό δεν στοιχειοθετείται  λόγος χορήγησης αμινοξέων ή αλβουμίνης και μάλιστα παρά την επίμονη άρνηση των απεργών. Η Συνθήκη της Μάλτας και ο κώδικας ιατρικής δεοντολογίας επιβάλλουν την φροντίδα του απεργού πείνας χωρίς παραβίαση της επιθυμίας του, η οποία επιπλέον ακυρώνει και τον αγώνα τους. Θεωρούμε, επίσης, απαράδεκτο και  επικίνδυνο για την ζωή τους τον εξαναγκασμό σε εξιτήριο, με τον εκβιασμό παρεντερικής σίτισης του ασθενούς απεργού πείνας.

Η παραπομπή του απεργού πείνας σε Νοσοκομείο από τα μέλη της ομάδας υγείας, γίνεται σε περίπτωση απώλειας συνείδησης από πτώση της αρτηριακής πίεσης ή υπογλυκαιμίας. Το μοναδικό μέσο πού μας επιτρέπουν να χρησιμοποιήσουμε για να τους βοηθήσουμε, είναι η ενδοφλέβια χορήγηση φυσιολογικού ορού, ορού με γλυκόζη, ηλεκτρολύτες αν υπάρχει λόγος και βιταμίνη Β1 πού είναι απαραίτητη για να μη πάθουν εγκεφαλοπάθεια Wernicke από την χορήγηση γλυκόζης.