Ουκρανία: Πακτωλός υποσχέσεων σε ψυχροπολεμικό φόντο

original_img_21111Πριν από πέντε χρόνια, το καλοκαίρι του 2008, χρειάστηκαν μόλις 36 ώρες στο ρώσικο στρατό για να ανακαταλάβει τη Νότια Οσετία από τον γεωργιανό, ο οποίος είχε επιτεθεί αμέσως μόλις υπέγραψε συμφωνία «ειρήνης» με τους οσέτιους αυτονομιστές υπό ρωσική διαμεσολάβηση. Οι προσπάθειες της Δύσης να στριμώξει τη Ρωσία μέσω της Γεωργίας, την οποία ήδη είχε προσαρτήσει στο άρμα της (η Γεωργία διατηρεί ακόμα στενές σχέσεις με το ΝΑΤΟ) στέφθηκαν από παταγώδη αποτυχία. Η «ρώσικη αρκούδα» έδειξε τα δόντια της με τρόπο που να μην επιδέχεται αμφισβήτηση. Αναγνώρισε προκλητικά τη Νότια Οσετία (που αποτελούσε αναπόσπαστο τμήμα της Γεωργίας) και διατηρεί το στρατό της εκεί μέχρι σήμερα. Από τότε κανένας δεν τόλμησε να βγάλει «κιχ» ενάντια στα ρώσικα συμφέροντα.

Τα όσα διαδραματίζονται αυτό τον καιρό στην Ουκρανία μοιάζουν με έργο που έχει ξαναπαιχτεί. Με τη διαφορά ότι διαδραματίζονται σε μία χώρα 50 και όχι 5 εκατομμυρίων κατοίκων, με πολύ μεγαλύτερη γεωπολιτική σημασία, αφού το 80% του ρωσικού φυσικού αερίου που καταναλώνουν οι ευρωπαϊκές χώρες περνά από τους ουκρανικούς αγωγούς, καλύπτοντας έτσι πάνω από το ένα τέταρτο των αναγκών των χωρών της ΕΕ σε φυσικό αέριο.
Τα πάνω κάτω

Η Ουκρανία πέφτει στα χέρια της φασίζουσας και δυτικόδουλης αντιπολίτευσης πριν προλάβει να στεγνώσει το μελάνι της συμφωνίας που υπογράφτηκε με τον Γιανουκόβιτς (παρουσία τριών υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ), λίγο πριν τον εξαναγκάσουν να την κοπανήσει άρον-άρον για να γλιτώσει το τομάρι του. Φαίνεται ότι στις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες οι συμφωνίες υπογράφονται για να παραβιαστούν την επόμενη μέρα.

Ομως, όπως συνέβη και στην περίπτωση της Γεωργίας, τα πράγματα δεν έρχονται όπως θα τα περίμεναν τα τσιράκια της Δύσης. Η Ρωσία τους έκοψε ξανά το βήχα, απειλώντας ακόμα και με πολεμική σύρραξη (έστω κι αν την πλάσαρε ως «έσχατη λύση») αν κινδυνέψουν τα ρωσικά συμφέροντα στην περιοχή (π.χ. αν έχανε τις βάσεις της στην Κριμαία). Ανέπτυξε λοιπόν ταχύτατα το στρατό της στην Κριμαία και έστειλε μερικά πολεμικά στην περιοχή για να μην αφήσει καμία αμφιβολία για τις προθέσεις της. Ταυτόχρονα, έπαιξε διπλωματικά με τον ίδιο τρόπο που κάνουν τόσα χρόνια οι υπόλοιποι ιμπεριαλιστές, βαφτίζοντας το κρέας ψάρι. Βάφτισε κι αυτή το στρατό της «ομάδες αυτοάμυνας».

Γιατί, όμως, μπορεί και δείχνει τέτοια πυγμή η Ρωσία;
Η δύναμη του ιμπεριαλισμού

Γιατί δεν πρόκειται απλά για μία «μεγάλη χώρα» (μεγάλη είναι και η… Βραζιλία αλλά ποτέ δεν τόλμησε να κάνει κάτι ανάλογο), αλλά για μία ιμπεριαλιστική δύναμη που παρά την εξασθένιση του παλιού της «μεγαλείου» διαθέτει και στρατό και εταιρίες κολοσσούς της τάξης μίας Gazprom.

Πρόκειται για μία δύναμη στην οποία το κεφάλαιο έχει γιγαντωθεί σε τέτοιο βαθμό που δημιούργησε μονοπώλια που λυμαίνονται όχι μόνο την εσωτερική αλλά και την εξωτερική αγορά. Και οι χώρες μέλη της Κοινοπολιτείας Ανεξάρτητων Κρατών (ΚΑΚ), ιδρυτικό μέλος της οποίας ήταν και η Ουκρανία (χωρίς όμως ποτέ να επικυρώσει τον καταστατικό της χάρτη), αποτελούν το μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας, τη δική της σφαίρα επιρροής. Σίγουρα πολύ πιο χαλαρής από την ΕΕ, αλλά πάντα σφαίρας ρωσικής επιρροής, στην οποία η Ρωσία έχει επενδύσει γύρω στα 12 δισ. δολάρια και την οποία σπεύδει να αναβαθμίσει υπογράφοντας σχετικά πρόσφατα συμφωνία «ελεύθερου εμπορίου» μεταξύ των κρατών της ΚΑΚ.

Στον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό για το μοίρασμα των σφαιρών επιρροής υπάρχουν νικητές και ηττημένοι. Και οι ηττημένοι ποτέ δε σταματούν να παλεύουν για να βρεθούν στη θέση των νικητών. Με οποιοδήποτε τρόπο (εδώ δεν χωρούν ηθικολογίες). Η Ρωσία ανέχτηκε να φύγει η Γεωργία από την ΚΑΚ και να συνδεθεί με το ΝΑΤΟ, δημιουργώντας κοινή επιτροπή συνεργασίας, ανέχτηκε να εγκαταλείψει τις περισσότερες στρατιωτικές της βάσεις στη Γεωργία, όχι όμως και να φύγει εντελώς από την περιοχή. Γι’ αυτό και «δάγκωσε» όταν τέθηκε υπό αμφισβήτηση η παρουσία της στο έδαφος της Νότιας Οσετίας.

Τώρα, η Ρωσία δείχνει ξανά τα δόντια της στις υπόλοιπες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που ποντάρισαν ακόμα και στους νεοναζί για να αυξήσουν την επιρροή τους στην Ουκρανία. Ομως, δεν είναι ικανές να αντιταχθούν σε μια Ρωσία που ελέγχει την ενεργειακή τροφοδοσία χωρών όπως η Γερμανία, η οποία εισάγει το ένα τρίτο του φυσικού αερίου που καταναλώνει από τη Ρωσία. Γι’ αυτό και η Γερμανία εμφανίζεται τόσο διαλλακτική, σε αντίθεση με τις ΗΠΑ που σηκώνουν το κύριο βάρος της αντιπαράθεσης.
Αδυσώπητος ανταγωνισμός σε συνθήκες κρίσης

Αν θέλουμε να αναζητήσουμε την αιτία της όξυνσης όλου αυτού του ανταγωνισμού, που αποκαλύφθηκε τόσο έντονα με την ουκρανική κρίση, θα πρέπει να δούμε την οικονομική βάση. Τα τελευταία πέντε χρόνια, ο παγκόσμιος καπιταλισμός περνά μία βαθιά κρίση. Μία κρίση από τις περιοδικές κρίσεις που περνάει πάντοτε ο καπιταλισμός στην ιστορία του, με τη διαφορά ότι αυτή η κρίση αγκαλιάζει ταυτόχρονα σχεδόν όλες τις ισχυρότερες χώρες του πλανήτη.

Η Ρωσία δεν ξέφυγε από την κρίση αυτή. Τα τελευταία στοιχεία για την εξέλιξη του ρώσικου ΑΕΠ το 2013, που δημοσιεύτηκαν στα τέλη του περασμένου μήνα από τη ρωσική στατιστική υπηρεσία, ήταν απογοητευτικά. Η αύξηση του 1.3% ήταν η μικρότερη από το 2009 και μισή από την περσινή, όπως επισημαίνει το πρακτορείο Bloomberg (http://www.bloomberg.com/news/2014-01-31/russian-economic-growth-slows-more-than-estimated-in-2013.html) . Το ίδιο πρακτορείο επισημαίνει ότι ο κίνδυνος ύφεσης στη Ρωσία μέσα στους ερχόμενους 12 μήνες είναι της τάξης του 33%, σύμφωνα με εκτιμήσεις οικονομολόγων, τονίζοντας: «Η οικονομία των 2 τρισ. δολαρίων επιβραδύνθηκε για τέταρτο χρόνο, καθώς οι καταναλωτικές δαπάνες, το κύριο στήριγμα της ρωσικής ανάκαμψης, απέτυχαν να αντισταθμίσουν το βούλιαγμα των επενδύσεων και την πτώση της παγκόσμιας ζήτησης πετρελαίου και φυσικού αερίου».

Πώς λοιπόν μπορεί η Ρωσία να ανεχθεί τη δυτική επέλαση προς ανατολάς, πρωταθλήτρια της οποίας είναι η Γερμανία που έχει κατακτήσει οικονομικά μία σειρά χώρες που πάλαι ποτέ ήταν κάτω από το άρμα του ρώσικου σοσιαλ-ιμπεριαλισμού (σοσιαλισμού στα λόγια, ιμπεριαλισμού στην πράξη); Χώρες όπως η Πολωνία, η Τσεχία, η Ουγγαρία είδαν τη γερμανική επιρροή να καλπάζει. Μέχρι πού θα μπορού-σε να φτάσει αυτό;
Σκοπός τους το μέγιστο κέρδος

Ανεξάρτητα από την τροπή που θα πάρουν τα πράγματα, από το αν δηλαδή θα «πρυτανεύσει η λογική» και δε θα χοντρύνει η αντιπαράθεση με εκατέρωθεν κυρώσεις ή θα οδηγηθούμε σε ένα νέο επεισόδιο ψυχρού (;) πολέμου, το γεγονός είναι ότι η ενδοϊμπεριαλιστική κόντρα έχει χοντρύνει για τα καλά.

Το πιο εξοργιστικό ίσως είναι πως ο πακτωλός χρημάτων που υπόσχονται οι ιμπεριαλιστικές χώρες για να «βοηθήσουν» την Ουκρανία δεν προορίζεται για να σωθεί ο λαός της (το ένα τέταρτο του οποίου ζει σε συνθήκες φτώχειας, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία), αλλά για να κερδηθούν πόντοι στο ενδοϊμπεριαλιστικό παζάρι για τον έλεγχο της Ουκρανίας. Εκτός από τα 15 δισ. που υποσχέθηκε η Ρωσία αγοράζοντας κρατικά ουκρανικά ομόλογα, έπεσαν στο τραπέζι άλλα 15 δισ. δολάρια από την ΕΕ και 1 δισ. από τον Ομπάμα, ενώ το ΔΝΤ έστειλε αντιπροσωπεία για να ελέγξει την κατάσταση μήπως χωθεί κι αυτό στο παιχνίδι.

Βέβαια, τα όπλα είναι σε τελική ανάλυση οι επικρατέστεροι παίκτες, γι’ αυτό και κανένας δεν τόλμησε ακόμη να τα βάλει στα ίσια με τη Ρωσία που φαίνεται να «παίζει τα ρέστα της» στην περίπτωση της Ουκρανίας.

Αλλη λογική δεν υπάρχει για τις ιμπεριαλιστικές χώρες πέρα από την «εξασφάλιση του ανώτατου καπιταλιστικού κέρδους μέσω της εκμετάλλευσης, της καταστροφής και της εξαθλίωσης της πλειοψηφίας του πληθυσμού της δοσμένης χώρας, μέσω της υποδούλωσης και της συστηματικής καταλήστευσης των λαών των άλλων χωρών, ιδιαίτερα των καθυστερημένων χωρών, τέλος, μέσω των πολέμων και της στρατιωτικοποίησης της λαϊκής οικονομίας που χρησιμοποιούνται για την εξασφάλιση των πιο υψηλότερων κερδών». Αυτά τα λόγια που γράφτηκαν από έναν πολιτικό ηγέτη που έμελε να ταυτιστεί με τον εφιάλτη των ανά την Γη καπιταλιστών (γι’ αυτό και τον συκοφάντησαν όσο κανέναν άλλο), τον Ι.Β. Στάλιν πριν από έξι δεκαετίες, παραμένουν επίκαιρα, περιγράφοντας τον βασικό οικονομικό νόμο του σύγχρονου καπιταλισμού, που γεννά πολέμους (ψυχρούς και θερμούς) μαζί με την εξαθλίωση της σημαντικότερης παραγωγικής τάξης στην κοινωνία, της εργατικής.

Πηγή: Εφημερίδα “ΚΟΝΤΡΑ”

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *