Νόμος είναι το δίκιο του τοκογλύφου – Να σώσουμε τις τράπεζες λοιπόν και ας πεθάνουμε

Με την απόδοση του διετούς ομολόγου να είναι διαπραγματεύσιμη σε επίπεδα ανώτερα του 15%, το ελληνικό κρατικό χρέος κατατάσσεται πέρα από την κατηγορία «junk». Οι επενδυτές εκτιμούν ότι η αναδιάρθρωση από την Αθήνα είναι σαν να έχει ήδη γίνει.

Το ερώτημα είναι εάν έχουν δίκιο. Η επιχειρηματολογία της Moody’s για την υποβάθμιση δεν αφήνει παρερμηνείες ως προς το ενδεχόμενο ελληνικής χρεοκοπίας. Το δανειακό βάρος της Ελλάδας εκτιμάται ότι θα αγγίξει το 150% του ΑΕΠ. Η χώρα θα πρέπει να χρηματοδοτήσει δανειακές υποχρεώσεις ύψους 211 δισ. ευρώ την περίοδο 2013 – 2015. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δείχνει έτοιμη να προχωρήσει σε αύξηση επιτοκίων, επιβαρύνοντας τους δυσθεώρητους στόχους που έχει θέσει η κυβέρνηση προκειμένου να ανταποκριθεί στους όρους του πακέτου στήριξης των 110 δισ. ευρώ. Υπάρχουν όλοι οι παράγοντες για μία χρεοκοπία.

Μέχρι τώρα, αξιωματικά όλοι θεωρούσαν ότι η χρεοκοπία πρέπει να αποφευχθεί πάση θυσία. Πώς θα φαινόταν, άλλωστε, μια τέτοια εξέλιξη; Η αιφνίδια δήλωση αδυναμίας πληρωμών είναι απίθανη. μιας και ο λαός, που όντως έχει όφελος από μια τέτοια κίνηση, καθώς απαλλάσσεται από τα τραπεζικά παράσιτα, είναι “εκτός τόπου και χρόνου” και πιστεύει το Γιωργάκη, τον Πρετεντάρη, και την υπόλοιπη τρελοπαρέα του οικονομικοπολιτικού wipeout. Τώρα μάλιστα που βλέπουν τα “ζόρικα”, έχουν χεστεί όλοι πάνω τους, και η ειρωνεία είναι πως αν το αποτέλεσμα που θα μας ανακοινώσουν στη σύνοδο της ευρωζώνης δεν είναι εντελώς μαύρο, θα παρουσιάζονται μετά και ως σωτήρες από πάνω

Οι μεγαλύτεροι ηττημένοι θα ήταν οι χρηματοοικονομικοί οργανισμοί της ευρωζώνης. Από το κρατικό χρέος των 325 δισ. ευρώ που εκκρεμεί για το 2010, οι ελληνικές τράπεζες καθώς και άλλες τράπεζες της ευρωζώνης κατέχουν τα 120 δισ. ευρώ, ενώ μη τραπεζικοί οργανισμοί κατέχουν τα 119 δισ. ευρώ, σύμφωνα με το think tank Bruegel (οι αναλογίες είναι σχεδόν αντίστοιχες για το ιρλανδικό και το πορτογαλικό χρέος).

Η υποβάθμιση της πιστοληπτικής αξιολόγησης δεν είναι μία κίνηση που αλλάζει τους όρους του παιχνιδιού για την Ευρωπαϊκή Ένωση – προς το παρόν. Η σύνοδος στα τέλη του μήνα μπορεί να προσφέρει μία θετική έκπληξη. Εάν όμως δεν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε οι ηγέτες της ευρωζώνης ενδέχεται σύντομα να βρεθούν να παλεύουν με το «σχεδόν αδιανόητο»… Μία χρεοκοπία σε κρατικά ομόλογα ευρωζώνης.

«Η πρώτη αναδιάρθρωση δεν θα είναι αρκετή και θα αναγκαστούν να επανέλθουν» αναφέρει ο Louis Gargour, επικεφαλής επενδύσεων του hedge fund, LNG Capital LLP. Ο κ. Gargour προβλέπει haircut ύψους 50% και δηλώνει: «Το πρώτο πρόβλημα είναι το ύψος των χρεών, το δεύτερο είναι ότι το χρέος αυτό δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί»

“Αν και το βασικό σενάριο της Moody’s είναι ότι οι κάτοχοι ελληνικών ομολόγων δεν θα υποστούν απώλειες, ο ξένος οίκος εκτιμά ότι έχει αυξηθεί η πιθανότητα χρεωκοπίας της χώρας ή επώδυνης ανταλλαγής χρέους”, ανέφερε ο οίκος στην ανακοίνωσή της.

Η Moody’s πρόσθεσε ότι η υποβάθμιση αντανακλά επίσης τις περιορισμένες δυνατότητες χρηματοδότησης των τραπεζών και την εξάρτησή τους από την χρηματοδότηση της ΕΚΤ, που αντιστοιχεί στο 20% περίπου του ισολογισμού τους.

Την εκτίμηση ότι η ευρωζώνη θα κάνει τα πάντα για να αποφύγει μία ενδεχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας, ακριβώς γιατί κάτι τέτοιο θα είχε καταστροφικές συνέπειες για το σύνολο της ζώνης του ευρώ, διατυπώνει ο οίκος αξιολόγησης Standard and Poor’s, μία ημέρα μετά την αιφνιδιαστική και μεγάλη υποβάθμιση της ελληνικής οικονομίας από την Moοdy’s.

«Πιστεύουμε ότι αν χρεοκοπήσει η Ελλάδα, ο βαθμός ανάκτησης (recovery rate) για τους ομολογιούχους θα ήταν μεταξύ 30% και 50%», είπε συγκεκριμένα το στέλεχος της S&P.

Κατά της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, γιατί αυτό πιθανώς να συμπαρέσυρε και άλλους «αδύναμους κρίκους» της ευρωζώνης τάσσεται και ο επικεφαλής οικονομολόγος του γερμανικού ασφαλιστικού κολοσσού Allianz.

«Eάν εξαναγκαστεί η Ελλάδα να αναδιαρθρώσει το χρέος της, θα δημιουργηθεί προηγούμενο, δημιουργώντας εικασίες ότι το ίδιο θα συμβεί και σε Πορτογαλία και Ιρλανδία», δήλωσε ο Μίκαελ Χάιζε, όπως επισημαίνει το Reuters.

«Αυτό ενδεχομένως να αποσταθεροποιήσει τις χρηματαγορές και να εκτινάξει σε νέα υψηλά τα spreads των ομολόγων των υπερχρεωμένων κρατών της ευρωζώνης», συμπλήρωσε.

Οπως δηλώνει, «η αποχώρηση της Ελλάδας από την ευρωζώνη θα ισοδυναμούσε με αποτυχία του ευρώ».

Ο ίδιος σημειώνει πως δεν μπορεί να αντιληφθεί το πού θα μπορούσε να οδηγήσει η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη, καθώς κάτι τέτοιο «θα ήταν καταστροφικό». Προσθέτει δε ότι οι περισσότεροι Γερμανοί οικονομολόγοι αποφεύγουν να θέσουν το ερώτημα τι θα γινόταν στην περίπτωση αποχώρησης της Ελλάδας από τη ζώνη του ευρώ. Κατά την εκτίμησή του «αυτό θα είχε συνέπειες για όλους (…) Ναι, αλλά τι συνέπειες; Όπως πάντα, για κάποιους οι συνέπειες θα είναι θετικές, και για κάποιους θα είναι αρνητικές. Για τους τραπεζίτες σαν αυτόν, θα ήταν αρνητικό. Αλλά για τα θύματα των πολιτικών τους, θα ήταν θετικό Υπάρχουν ωστόσο και ορισμένοι οικονομολόγοι που λένε ότι κάποιες χώρες θα έπρεπε να κάνουν διάλειμμα από τη συμμετοχή τους στην ευρωζώνη. Δεν κατανοώ τι εννοούν με κάτι τέτοιο».

Καθόλου. Ενας ακόµη συµβολισµός για το ποιος κάνει πραγµατικά κουµάντο στην Ευρωπαϊκή Ενωση:
η Γερµανία, µε το γαλλικό δεκανίκι της.

Η καλλιέργεια προσδοκιών για µια χαλαρότερη στάση της Γερµανίας έναντι των χρεωµένων περιφερειακών χωρών µπορεί να αποδειχτεί εξωπραγµατική, έγραφε στις αρχές του περασµένου µήνα ο Γκάρετ Φιτζέραλντ στους «Τάιµς της Ιρλανδίας» (αναφερόµενος στις προεκλογικές υποσχέσεις των δύο κοµµάτων που σήµερα κυβερνούν την Ιρλανδία). Και εφιστούσε την προσοχή σε µία πλευρά της γαλλογερµανικής πρωτοβουλίας για τη µεταρρύθµιση του ευρώ η οποία έλαβε ελάχιστη δηµοσιότητα: η Γερµανία και η Γαλλία επέλεξαν µια διακυβερνητική διαδικασία που βρίσκεται έξω από τη φυσιολογική διαδικασία λήψης τωνευρωπαϊκών αποφάσεων.

Ενα πραξικόπηµα λοιπόν. Ενα πραξικόπηµα από το γαλλογερµανικό ∆ιευθυντήριο, που δίνει ένα ισχυρό πλήγµα στις όποιες δηµοκρατικές διαδικασίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Χωρίς ούτε αυτές, µπορούµε ήδη από τώρα να φανταστούµε τους πρεσβευτές των χωρών του ∆ιευθυντηρίου να απαιτούν κάποτε στο µέλλον τη συµµετοχή τους στις συνεδριάσεις των υπουργικών συµβουλίων των χρεωµένων ευρωπαϊκών χωρών για να ελέγχουν την εφαρµογή των µνηµονίων λιτότητας, όπως ακριβώς είχε συµβεί µε τους πρεσβευτές των τριών δανειστριών χωρών (Αγγλίας, Γαλλίας, Ρωσίας) στηνκαταχρεωµένη Ελλάδα του 1843.