Η Μέρκελ είπε μια μεγάλη αλήθεια για την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση

Σε μια από τις σπάνιες φορές που ένας καπιταλιστής ηγέτης αναγνωρίζει δημόσια το τι γίνεται στο κόσμο, ο Μέρκελ δήλωσε με αφοπλιστική ειλικρίνεια τα εξής:

Μέρκελ: «Επίθεση» ανταγωνιστικότητας από Κίνα, Βραζιλία, Ινδία

Η συμμόρφωση από όλες τις χώρες της ΕΕ στους δημοσιονομικούς κανόνες είναι αναγκαία για να μπορέσει η Ευρώπη να ανταγωνισθεί στο παγκόσμιο επίπεδο, δήλωσε η καγκελάριος της Γερμανίας Άγγελα Μέρκελ, όπως αναφέρει το πρακτορείο Bloomberg. Μιλώντας χθες στην πόλη Ντέμιν της Βόρειας Γερμανίας, η κυρία Μέρκελ είπε ότι η ανταγωνιστικότητα της Γερμανίας δέχεται επίθεση από χώρες – όπως η Κίνα, η Βραζιλία και η Ινδία. “Είναι σημαντικό ότι, αν εκπροσωπούμε από κοινού την Ευρώπη, να διασφαλίσουμε ότι η Ευρώπη είναι ισχυρή», είπε, αναφερόμενη στον ανταγωνισμό σε παγκόσμιο επίπεδο

Αυτά που είπε η Μέρκελ είναι αλήθεια – και βασικά όχι απλά ισχύουν, αλλά βρίσκονται στην “καρδιά” της καπιταλιστικής κρίσης σε παγκόσμιο επίπεδο. Δεν πρόκειται για κάποιο “τοπικό” φαινόμενο άλλωστε: Σίγουρα υπάρχουν ιδιομορφίες ανά χώρα (πχ στην Ελλάδα υπάρχει σε μεγάλο βαθμό το “ρουσφέτι”, σε άλλη χώρα δεν έχουν τόσα ρουσφέτια αλλά είχαν “ισοσκελίσει” το πρόβλημα με ακόμα περισσότερα “τοξικά” δάνεια, όπως πχ η Ιρλανδία, κτλ), αλλά αυτά είναι για τους αφελείς, που τους δείχνουν το δέντρο, ώστε να μη δουν το δάσος.

Το δάσος δεν είναι άλλο πως, ειδικά από το 1994 που υπογράφτηκε και επίσημα η συνθήκη GATT, ενισχύθηκε και επιταχύνθηκε ένα φαινόμενο που πήρε το (πιασάρικο) όνομα “παγκοσμοιοποίηση”.

Με την πτώση του πρώην “ανατολικού μπλοκ”, το κεφάλαιο μπόρεσε να δημιουργήσει μια παγκόσμια αγορά. Ως τότε, αδυνατούσε να επενδύσει στις χώρες του “ανατολικού μπλοκ” και στην Κίνα, δε μπορούσε να τις ενσωματώσει.

Όταν όμως κατέρρευσε ο “υπαρκτός”, τότε το κεφάλαιο τις ενσωμάτωσε – είναι καλό σε αυτό και θα πρέπει να του το αναγνωρίσουμε.

Πρακτικά όμως τι σημαίνει αυτό;

Σημαίνει ότι “εν μία νυκτί”, ενσωματώθηκαν στην παγκόσμια αγορά εργασίας δισεκατομμύρια νέοι εργάτες, οι οποίοι μάλιστα όχι μόνο ήταν πολλοί, αλλά ήταν και πολύ φτηνοί (“ανταγωνιστικοί”) σε σχέση με τον “δυτικό εργάτη” (βέβαια, και ανάμεσα στις χώρες της “Δύσης” υπάρχει διαφορά, αλλά τέλος πάντων).

Εκεί λοιπόν είναι που φαίνεται ξεκάθαρα όλη η βαρβαρότητα του καπιταλιστικού συστήματος – άσχετα αν ακόμα ο κόσμος ακόμα δεν το έχει πλήρως συνειδητοποιήσει:

Το κεφάλαιο λοιπόν απλά μετακόμισε μαζικά στις χώρες αυτές, κυρίως προς Κίνα, και συνεχίζει να μετακομίζει με ολοένα και εντονότερους ρυθμούς. Η Κίνα μέσα σε δύο μόλις δεκαετίες κοντεύει να ξεπεράσει τις ΗΠΑ, ενώ η δύση γενικά παραπαίει.

Αυτό γίνεται διότι στη σκέψη του κεφαλαιοκράτη κυριαρχεί ο ατομικός του πλουτισμός πάνω από οτιδήποτε άλλο: Από τη στιγμή που στην Κίνα τα μεροκάματα είναι χαμηλότερα, τα δικά του κέρδη αν επενδύσει εκεί είναι υψηλότερα.

‘Αρα, μετακομίζει την παραγωγή εκεί, και οι εργάτες ακόμα δεν κατάλαβαν “από που τους ήρθε”. Το μοντέλο που ακολουθήθηκε τα τελευταία χρόνια έδινε τα μέγιστα δυνατά ποσοστά κέρδους στις μεγάλες ειδικά εταιρίες (που έχουν την δυνατότητα να πάνε στην Κίνα), εξόντωσε πολλές μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις που δε μπορούσαν να ανταγωνιστούν τα φτηνότερα προιόντα “made in China”, και αποσάθρωσε πλήρως τον παραγωγικό ιστό της δύσης (με την σχετική εξαίρεση της Γερμανίας, που παράγει μεν ακριβότερα προιόντα, αλλά τα προιόντα της είναι ποιοτικότερα και άρα προτιμούνται, ενώ παράλληλα παράγει και πολλές από τις μηχανές παραγωγής που χρησιμοποιούνται στα εργοστάσια όλου του κόσμου).

Το μοντέλο αυτό βέβαια δε θα μπορούσε να αντέξει για πολύ – και όντως, το 2008 ήρθε η κρίση. Η δύση πλέον είχε ξοδέψει ότι είχε και δεν είχε, είχε υπερχρεωθεί και συνεχίζει να είναι ελλειμματική. Ποιος θα καταναλώσει όλο τον πλούτο που παράγουν οι εργάτες; Όχι οι πάμφτωχοι Κινέζοι εργάτες, και [πλέον] ούτε οι καταχρεωμένοι “δυτικοί καταναλωτές”, οι εργάτες της δύσης που τους αποκαλούν “καταναλωτές” διότι ο ρόλος τους προκειμένου να λειτουργεί το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα ήταν μέχρι τώρα κυρίως το να καταναλώνουν (για την παραγωγή συμφέρει καλύτερα τους καπιταλιστές ο Κινέζος εργάτης, τον οποίον και αποκαλούν με το όνομα “εργάτης”, και όχι καταναλωτής γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο)

Η απάντηση βέβαια των καπιταλιστών απέναντι στο ξέσπασμα της κρίσης δεν είναι να χάσουν αυτοί την εξουσία τους – αυτό μας έλειπε, “Θεός φυλάξει”.

Αν δηλαδή βγάζαμε αυτούς από το “τιμόνι” της παγκόσμιας παραγωγής, τότε οι εργάτες ούτε θα έπεφταν θύματα εκμετάλλευσης από τους εργοδότες τους, ούτε βέβαια θα δούλευαν ωράρια που αντί να πέφτουν….αυξάνονται, παρά την άνοδο της παραγωγικότητας λόγω της τεχνολογικής προόδου.

Αν δουλεύαμε λιγότερο, και δε συσσώρευαν ένα τεράστιο κομμάτι του πλούτου που παράγουμε μια χούφτα ολιγάρχες, τότε θα υπήρχαν θέσεις εργασίας για όλους, και αρκετός πλούτος για όλους.

Όμως όχι, οι καπιταλιστές έχουν άλλα σχέδια: Θέλουν να γατζωθούν στην εξουσία τους, και επειδή ο ένας ανταγωνίζεται τον άλλον (ο παροξυσμός αυτού του ανταγωνισμού οδηγεί και σε παγκόσμιο πόλεμο – ήδη έχουν κάνει δύο και συνεχίζουν, με τον έναν να ανταγωνίζεται ολοένα και πιο ανελέητα τον άλλο), θέλουν όλοι να κάνουν τους εργάτες πιο “ανταγωνιστικούς”.

Έτσι, το κάθε κράτος προσπαθεί όσο μπορεί να μας “κινεζοποιήσει”, ώστε να γίνουμε πιο ελκυστικοί για τον κεφαλαιοκράτη, προκειμένου να επενδύσει “εδώ” και όχι “εκεί”.

Όπως άλλωστε λέει και η Μέρκελ, και δεν έχει άδικο, ακόμα και η Γερμανία χάνει τη “mάxη της ανταγωνιστικότητας” απέναντι σε σe χώρες όπως η Κίνα, η Ινδία, κτλ, ειδικά από τη στιγμή που όχι μόνο έχουν φτηνό εργατικό δυναμικό, αλλά πλέον βελτιώνονται και σε ότι αφορά την τεχνολογία που κατέχουν, κτλ.

Ως εκ τούτου, όλοι οι καπιταλιστές, έχοντας ως “σημείο αναφοράς” τις συνθήκες που επικρατούν στην Κίνα, θέλουν ανάλογες συνθήκες να επικρατήσουν -όσο το δυνατόν- παντού. Αυτές είναι οι συνθήκες που είναι οι πιο ανταγωνιστικές – αυτές δηλαδή είναι που τους επιτρέπουν να έχουν το μέγιστο δυνατό κέρδος, και άρα αυτές είναι που τους συμφέρουν.

Ο παράδεισος του ενός είναι η κόλαση του άλλου (και τούμπαλιν) – και πλέον δεν υπάρχουν περιθώρια συνεννόησης. Έχει έρθει ξεκάθαρα η ώρα να σταθούμε απέναντι τους και να παλέψουμε, αλλιώς απλά μας περιμένει ένα μέλλον εφιαλτικό για εμάς – ιδανικό για αυτούς, ένα μέλλον που η ανθρωπότητα έχει να το δει από την εποχή του μεσαίωνα.