Ανακοίνωση Κόκκινου για τη νίκη των μεταναστών-απεργών πείνας
- Γιατί εχθρός του φτωχού δεν είναι ο εξαθλιωμένος αλλά ο πλούσιος
- Γιατί σε μια κοινωνία άδεια από δικαιώματα ο αγώνας είναι καθήκον
- Γιατί στον αγώνα ενάντια στο καθεστώς «έκτακτης ανάγκης» της κυβέρνησης, του Μνημονίου και της τρόικας κανένας αγώνας δεν είναι «άκαιρος»
- Γιατί μας δίδαξαν πως η νίκη προϋποθέτει σθένος, ανυποχώρητη θέληση και ετοιμότητα για θυσίες
Η νικηφόρα έκβαση του αγώνα των 300 μεταναστών απεργών πείνας είναι όχι μόνο σημαντική, αλλά και πολυσήμαντη. Όχι μόνο αυτή καθαυτή η νίκη αλλά και τα διδάγματα από αυτήν είναι υπερπολύτιμα, για το εργατικό κίνημα, για τα κινήματα αντίστασης, για την Αριστερά. Είναι η πρώτη ουσιαστικά νίκη ενάντια στο καθεστώς «έκτακτης ανάγκης» που εγκαθίδρυσαν με το Μνημόνιο η κυβέρνηση και η τρόικα.
Όσοι/ες μετείχαμε ενεργά σ’ αυτό τον αγώνα, γνωρίζαμε ότι είναι αγώνας για όλους, αγώνας που η έκβασή του θα μετρήσει αποφασιστικά στο συνολικό συσχετισμό δυνάμεων με την κυβέρνηση και την τρόικα. Γι’ αυτό, η νίκη είναι νίκη για όλους – ακόμη και για τους σκεπτικιστές που θεωρούσαν αυτό τον αγώνα «άκαιρο», «μειοψηφικό» και καταδικασμένο εκ των προτέρων.
Είναι πολλά τα διδάγματα απ’ αυτή τη μάχη, τα οποία πρέπει με ουσιαστική και γόνιμη συζήτηση να μετατρέψουμε σε «πολιτικό κεφάλαιο» για το κίνημα και την Αριστερά, σε πολιτική πείρα για τον αγώνα που συνεχίζεται σε όλα τα μέτωπα.
Αποδείχθηκε λοιπόν:
- Ότι αυτό που δεν χωράει στις πολιτικές του συστήματος είναι τα δικαιώματα κι όχι οι άνθρωποι. Οι Έλληνες εργοδότες, η κυβέρνηση και οι καθεστωτικές δυνάμεις θέλουν τους μετανάστες αλλά χωρίς δικαιώματα. Πολλά χρόνια ήταν στην Ελλάδα οι περισσότεροι από τους 300 απεργούς, δούλευαν, δηλαδή «χωρούσαν», αλλά μόνο αυτοί και η κακοπληρωμένη εργασία τους, όχι και τα δικαιώματά τους. Η σημαία της ξενοφοβίας και του ρατσισμού, το «δεν χωράνε άλλοι», κουρελιάστηκε από τον αγώνα των μεταναστών, καθώς αποκαλύφθηκε ότι το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι ο «υπερβάλλων αριθμός», αλλά η ανυπαρξία δικαιωμάτων. Και να λοιπόν που «χωράνε» και άλλα δικαιώματα για τους μετανάστες: και καθεστώς παραμονής «αορίστου χρόνου» και ταξιδιωτικά έγγραφα με βίζα για την επιστροφή και 120 αντί για 200 ένσημα ετησίως και 8 αντί για 12 χρόνια για την άδεια παραμονής. Και ο αγώνας συνεχίζεται για να «χωρέσουν» όλοι με όλα τους τα δικαιώματα!
- Ότι εχθρός του φτωχού και του εκμεταλλευόμενου δεν είναι ο εξαθλιωμένος και τα δικαιώματά του, αλλά ο πλούσιος και τα κέρδη του. Το κεφάλαιο, οι κυβερνήσεις του και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι θέλουν το μεταναστευτικό κομμάτι της εργατικής τάξης να αποτελεί τη βάση της πυραμίδας της εκμετάλλευσης. Τους θέλουν μια μάζα κυνηγημένων, φοβισμένων, χωρίς χαρτιά και δικαιώματα για να τραβάνε προς τα κάτω όλη την κλίμακα των δικαιωμάτων και των μισθών. Και τώρα, με την κρίση και το Μνημόνιο, που ο βασικός μισθός των Ελλήνων εργαζομένων πέφτει στα 540 ευρώ, η βάση της ταξικής πυραμίδας, οι μετανάστες, πρέπει να πιεστούν ακόμη πιο κάτω. Το κράτος απλώς φροντίζει να μην έχουν δικαιώματα, να είναι «αόρατοι» και απόβλητοι για το δίκαιο και του θεσμούς. Στη συνέχεια, τη σκυτάλη παίρνουν η ξενοφοβία, ο ρατσισμός και ο φασισμός, με το ρατσιστή να καπελώνει τον ξενοφοβικό και το φασίστα να καπελώνει το ρατσιστή. Ποιος θα κρατάει σε θέση τρομοκρατημένου και ευάλωτου σε κάθε αυθαιρεσία τον «αόρατο» μετανάστη; Η ανασφάλεια και δυσανεξία του ξενοφοβικού, οι προσβολές και οι προπηλακισμοί του ρατσιστή και ο δολοφονικός τραμπουκισμός του φασίστα. Η ξενοφοβία, ο ρατσισμός και ο φασισμός είναι το εξωθεσμικό εργαλείο απομόνωσης και καταστολής αυτών που ο θεσμικός ρατσισμός του κράτους φρόντισε να αφήσει χωρίς κανένα δικαίωμα. Και όλοι τους δουλεύουν συμπληρωματικά για να χτίζουν την ταξική πυραμίδα της εκμετάλλευσης πάνω στα «γερά θεμέλια» των εξαθλιωμένων χωρίς δικαιώματα και χαρτιά, ώστε να βυθίζονται τα δικαιώματα όλων προς τα κάτω. Όσο γρηγορότερα το εργατικό κίνημα και η Αριστερά καταλάβουν ότι ο ρατσισμός και η έλλειψη δικαιωμάτων για τους μετανάστες είναι εργαλείο για τη γενικότερη επίθεση ενάντια στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις όλων, όσο γρηγορότερα καταλάβουν ότι οι μετανάστες είναι η καρδιά της ελληνικής εργατικής τάξης, τόσο πιο αποτελεσματικοί θα γίνουν οι αγώνες όλων ενάντια στο καθεστώς «έκτακτης ανάγκης» που ξεθεμελιώνει τα πάντα.
- Ότι όταν το «σώμα» του αγώνα είναι αποφασισμένο, ανυποχώρητο και έτοιμο να κάνει θυσίες και όταν η ηγεσία του αγώνα είναι εξίσου ανυποχώρητη και αποφασισμένη, τότε οι πιθανότητες νίκης πολλαπλασιάζονται. Δεν υπάρχουν λοιπόν, ειδικά στους καιρούς του Μνημονίου, «μειοψηφικοί» αγώνες ή «λόγω αντικειμένου» μαζικοί αγώνες ή «από τη φύση τους εύκολοι» αγώνες. Το καθεστώς «έκτακτης ανάγκης» αντιμετωπίζει κάθε αγώνα σαν ανταρσία κατά του Μνημονίου και, αργά ή γρήγορα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, του θέτει το δίλημμα της υποταγής στην καθεστωτική «νομιμότητα». Η νικηφόρα έκβαση του αγώνα των μεταναστών αποδεικνύει πως όταν υπάρχουν τα «συστατικά» της νίκης, ακόμη και αγώνες που διεξάγονται υπό πολύ δύσκολες προϋποθέσεις έχουν πιθανότητες νίκης. Σίγουρα χαμένοι είναι μόνο οι αγώνες που δεν δόθηκαν ποτέ! Ο συγκεκριμένος αγώνας, παρότι βρέθηκε αντιμέτωπος με όλο το καθεστωτικό σκυλολόι, παρότι αντιμετώπισε το σκεπτικισμό μεγάλου εύρους δυνάμεων της Αριστεράς και παρότι δεν έτυχε της πραγματικής αλληλεγγύης του οργανωμένου εργατικού κινήματος, νίκησε γιατί αποδέχθηκε το ρίσκο των θυσιών, γιατί τον χαρακτήρισε το ανυποχώρητο πνεύμα και η αποφασιστικότητα και γιατί έτσι «απείλησε» με τη σειρά του το σύστημα με σημαντικές απώλειες, τις οποίες τελικά δεν ρισκάρισε και γι’ αυτό υποχώρησε. Η εποχή της «πολιτικής με ασφάλεια» τελείωσε και πλέον δεν μπορούμε να κερδίσουμε τίποτε αν δεν αποδεχτούμε το ρίσκο των θυσιών, αν δεν βάλουμε στο σύστημα το δίλημμα είτε να υποχωρήσει είτε να χάσει πολλά.
Φυσικά, μένουν να γίνουν ακόμη πολλά για να σπάσουμε το απαρτχάιντ κατά των μεταναστών και ακόμη περισσότερα για να ανατρέψουμε συνολικά την πυραμίδα της εκμετάλλευσης. Αλλά είναι σημαντικό ότι για πρώτη φορά στους καιρούς του Μνημονίου έχουμε να εμπνευστούμε και να διδαχτούμε από μια νικηφόρα μάχη με τεράστιο πολιτικό και ιδεολογικό «φορτίο».
Αυτή η έμπνευση είναι η πολύτιμη παρακαταθήκη μας για τον αγώνα, που συνεχίζεται σε όλα τα μέτωπα!
10 Μαρτίου 2011
ΚΟΚΚΙΝΟ
Αναδημοσίευση από avantgarde2009.wordpress.com
http://www.youtube.com/watch?v=K–EQsw6Plk&tracker=False
Ξεπάγιασε…
Γράφει: ο Νικος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
Η «φιλευσπλαχνία» τους είναι τόσο αηδιαστική όσο και η απανθρωπιά τους.
Η είδηση του θανάτου ενός ανθρώπου από το κρύο, εν έτει 2011, μέσα στην καρδιά της πρωτεύουσας του Πολιτισμού, στην Αθήνα, ενός αστέγου που στην κυριολεξία ξεπάγιασε, έθεσε σε θαυμαστή λειτουργία τους δακρυικούς αδένες τους. Βροχή τα κροκοδείλια δάκρυα.
*
Ολοι αυτοί οι καλοί άνθρωποι, που τώρα εκφράζουν την πικρία τους για την «τραγωδία», είναι προφανές: «Επεσαν από τα σύννεφα»…
Αλλά μην τους κατηγορείτε. Δεν φταίνε. Ούτε παριστάνουν τους «ευαίσθητους – ανήξερους». Απλώς, έτυχε να μην περνούν από φανάρια. Αυτοί δεν κυκλοφορούν στα πεζοδρόμια. Δεν κοιτάζουν στα πάρκα.
Πού να ξέρουν, λοιπόν, ότι μόνο στην Αθήνα πάνω από 8.000 άνθρωποι είναι άστεγοι. Πού να ξέρουν ότι σε όλη την Ελλάδα οι άστεγοι υπολογίζονται όχι λιγότεροι από 20.000. Πού να ξέρουν για το συνωστισμό στις ουρές των συσσιτίων.
*
Ας τους πληροφορήσουμε λοιπόν:
Στη χώρα του Παπανδρέου, του Σαμαρά και του Καρατζαφέρη, στη χώρα που οι Στρος Καν και οι Γιούνκερ εύχονται «καλό κουράγιο» στον ελληνικό λαό, μόνο μέσα σε μια διετία και μόνο από το Ιδρυμα Αστέγων του Δήμου Αθήνας,
ο αριθμός των ανθρώπων που τρέφεται με συσσίτιο αυξήθηκε πάνω από 300%!
*
Τα στοιχεία είναι συγκλονιστικά και δημοσιευμένα («Ριζοσπάστης», 4/9/2010):
Στο πρόγραμμα σίτισης του πρώτου δήμου της χώρας,
το α' εξάμηνο του 2008 μοιράζονταν 1.200 μερίδες φαγητό.
Το 2009 έφτασαν τις 2.500.
Το α' εξάμηνο του 2010 από το πρόγραμμα έφτασαν να σιτίζονται 4.000 άτομα!
*
Ας τους πληροφορήσουμε, επίσης, ότι:
Μόνο στην Αθήνα, πάνω από 7.000 είναι οι άνθρωποι που εξοικονομούν τα αναγκαία σε ρουχισμό και υπόδηση από τα παζάρια φιλανθρωπίας που στήνονται δύο με πέντε φορές το χρόνο.
*
Και κάτι ακόμα:
Μέσα στο συγκεκριμένο διάστημα, ο αριθμός των Ελλήνων που καταφεύγουν στις ουρές των συσσιτίων αυξήθηκε κατά 400%!
Σήμερα, οι 9 στους 10 ανθρώπους, που κάθε μέρα αναζητούν την τροφή τους στα συσσίτια που διοργανώνει ο Δήμος Αθηναίων, δεν είναι μετανάστες.
Είναι Ελληνες.
Ναι. Η φτώχεια, η εξαθλίωση και ο θάνατος (ο θάνατος!) λόγω ένδειας δεν γνωρίζουν χρώμα, φυλή ή νομιμοποιητικά έγγραφα.