Η κοινωνική απελπισία γιγαντώνεται -> Οι απεργίες πείνας πολλαπλασιάζονται

Απεργία πείνας για να βρουν δουλειά
Με μοναδικό αίτημα την ανεύρεση δουλειάς, ένα ζευγάρι ξεκίνησε από την Παρασκευή απεργία πείνας στην κεντρική πλατεία Ελευθερίας της Καβάλας.

Ο 60χρονος Λάζαρος Παπαδόπουλος και η 40χρονη σύζυγό του, Φρειδερίκη Τόκα, την Παρασκευή το πρωί έστησαν μια σκηνή σε μια άκρη της πλατείας και σήκωσαν ένα πανό με το οποίο κάνουν γνωστό ότι ξεκίνησαν απεργία πείνας από τις 11 Μαρτίου, με αίτημα της ανεύρεση δουλειάς.

Η σκηνή απομακρύνθηκε λίγη ώρα αργότερα μετά από εισαγγελική παρέμβαση, ενώ το ζευγάρι μεταφέρθηκε στην αστυνομία όπου έγινε αναγνώριση στοιχείων και στη συνέχεια αφέθηκαν ελεύθεροι.

Ωστόσο, το ζευγάρι συνεχίζει την απεργία πείνας για τέταρτη συνεχόμενη μέρα, καταγγέλλοντας τη στάση της Αστυνομικής Διεύθυνσης Καβάλας, καθώς -όπως λένε- οι αστυνομικοί τους έσυραν στην υπηρεσία, τους φωτογράφισαν και τους πήραν δακτυλικά αποτυπώματα σαν να ήταν εγκληματίες.

Το μεσήλικο ζευγάρι, από την Παρασκευή, κοιμάται στις κερκίδες του διαμορφωμένου ανοιχτού θεάτρου στην πλατεία Ελευθερίας και δηλώνει προς κάθε κατεύθυνση ότι δεν πρόκειται να κάνει πίσω αν ο δήμος ή οποιοσδήποτε άλλος φορέας δεν τους δώσει δουλειά.

Ο 60χρονος άντρας και η 40χρονη γυναίκα δηλώνουν πως βρίσκονται σε απόγνωση, αφού και οι δυο είναι περισσότερα από τέσσερα χρόνια άνεργοι, ενώ πριν από λίγες μέρες, ο ιδιοκτήτης του σπιτιού όπου διαμένουν τους γνωστοποίησε πως θα τους κάνει έξωση, αν δεν καταβάλουν τα επτά νοίκια που του χρωστούν.

Ο κ. Παπαδόπουλος εργάστηκε με ολιγόμηνες συμβάσεις έργου ως οδηγός στο Δήμο Καβάλας μέχρι και το Δεκέμβριο του 2009, έκτοτε, όμως, παραμένει άνεργος παρά τις επανειλημμένες οχλήσεις προς το Δήμο Καβάλας. Η κ. Τόκα είναι βοηθός μάγειρα και -όπως δηλώνει- είναι άνεργη τέσσερα ολόκληρα χρόνια.

Η ίδια επισημαίνει πως λόγω της ηλικίας τους δύσκολα μπορούν να βρουν δουλειά και ότι όλο αυτό το διάστημα απευθύνθηκαν τόσο στο δήμαρχο όσο και τους βουλευτές, ώστε να βρουν δουλειά και να μπορέσουν τουλάχιστον να πληρώσουν τα νοίκια για να μην τους γίνει έξωση.

Ο δήμαρχος Καβάλας, Κωστής Σιμιτσής, σε δηλώσεις του, τόνισε ότι αναγνωρίζει την άσχημη κατάσταση των δυο συμπολιτών του, αλλά επισημαίνει πως ο Δήμος δεν έχει τη δυνατότητα να απασχολήσει προσωπικό αυτό το διάστημα.

Σε λίγο καιρό, σημειώνει, και εφόσον υλοποιηθούν οι εξαγγελίες της υπουργού Εργασίας Λούκας Κατσέλη, θα υπάρξει η δυνατότητα απασχόλησης ανέργων σε δημοτικές επιχειρήσεις.

Επίσης, προσθέτει ότι ο Δήμος θα έχει σε δυο μήνες τη δυνατότητα να απασχολήσει εποχικό προσωπικό, με την προκήρυξη, όμως, ανοιχτού διαγωνισμού (πάντα με κριτήρια ΑΣΕΠ) για την καθαριότητα, τη συντήρηση των ακτών και την κατασκευή έργων αυτεπιστασίας.

—–

Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς;

Τα προφανή ας τα αφήσουμε. Δε χρειάζεται να πούμε ότι ένα μεγάλο κομμάτι της εργατικής τάξης συνθλίβεται, ούτε ότι τα κυριάρχα ΜΜΕ και οι κρατικοί αξιωματούχοι απλά μας λένε ότι “συμπάσχουν”, αλλά…”δε μπορούν να κάνουν τίποτα άλλο (εκτός από το να μας συνθλίψουν)”. Για πάμπολλους εργάτες, το μέλλον τους είναι η ανεργία. Και για πολλούς άλλους η εκ περιτροπής εργασία, η εργασία ανά διαστήματα, όταν βρίσκουν δουλειά. Και βέβαια, με μισθούς πείνας.

Όσο όμως οι εργάτες βυθίζονται στη φτώχεια και την εξαθλίωση, αυτό κάπως πρέπει να εκφραστεί. Και τότε βέβαια αναλαμβάνουν τα φερέφωνα των ΜΜΕ (που πχ στη συγκεκριμένη περίπτωση “θάβουν” την είδηση), και η αστυνομία (που με το ζόρι προσπαθούν
να σταματήσουν τη διαμαρτυρία).

Αξίζει να δούμε και τη μέθοδο διαμαρτυρίας, μιας και πιθανόν να βρισκόμαστε μπροστά στη γέννηση ένός ολόκληρου κοινωνικού φαινομένου: Η απεργία πείνας είναι μια πράξη απελπισίας – και σαφώς σήμερα υπάρχει μπόλικη απελπισία, που γίνεται μάλιστα ολοένα και περισσότερη. Επιπλέον, ήταν η μέθοδος που επιλέχθηκε βέβαια από τους αλλοδαπούς εργάτες, και μετά τη μερική δικαίωση τους είναι προφανές ότι θα προσελκύσει πολλούς “μιμητές”, διότι πολλοί θα τη θεωρήσουν ως την ενδεδειγμένη μέθοδο κινητοποίησης, αυτή που έχει δηλαδή τις μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας.

Άλλωστε, κινητοποιήσεις όπως πχ η απεργία, η πορεία στο δρόμο, ο συνδικαλισμός, η πολιτική οργάνωση και μάχη, κτλ ΔΕΝ έχουν δώσει ως τώρα πειστικά αποτελέσματα στον κόσμο της εργασίας, κάτι που τροφοδοτεί και την απελπισία του.

Ως εκ τούτου, είναι πολύ πιθανή η “στροφή” των απελπισμένων εργατών σε μεθόδους κινητοποίησης που εκφράζουν απελπισία, όπως πχ η απεργία πείνας.

Την ίδια ώρα, τα πλούτη των πιο αντιδραστικών κομματιών της άρχουσας τάξης, που έχουν κυριαρχήσει πλήρως, πηγαίνουν διαρκώς πάνω, και πάνω, και πάνω…