Πριν ακόμη ο συντεταγμένος κυβερνητικός λόχος στη Βουλή δώσει την τελική ψήφο στο αντιασφαλιστικό έκτρωμα, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία έσπευσε να αποσύρει από το πεδίο της μάχης τα προκεχωρημένα αποσπάσματα της εργατικής τάξης, αυτά που κυρίως έδωσαν τον αγώνα. Την Τετάρτη το απόγευμα, αμέσως μετά τη λήξη της τεράστιας απεργιακής συγκέντρωσης και πορείας, η ΠΟΕ-ΟΤΑ αποφάσισε μια ακόμη 24ωρη (με επικήδειο έμοιαζε) και τέρμα, ενώ νωρίς το απόγευμα της Πέμπτης ανέστειλε την απεργία και η ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ.
Η παράδοση συνεχίστηκε. Οι κοινοβουλευτικές αποφάσεις είναι σαν τις ιερές αγελάδες: απαγορεύεται να τις αγγίξει κανείς. Με το που τελειώνει η διαδικασία στη Βουλή, σταματούν οι απεργίες και πάμε για «άλλες μορφές αγώνα». Δηλαδή, προσφυγές στα δικαστήρια! Λες και δεν είναι δυνατόν να καταργηθεί ψηφισμένος νόμος, κάτω από την πίεση του αγώνα. Λες και ξεχάστηκε το παράδειγμα του αλήστου μνήμης νόμου 815, που τον κατάπιε αμάσητο ο μπάρμπας του σημερινού πρωθυπουργού, ένα χρόνο μετά την ψήφισή του.
Ηταν αναμενόμενο ότι αυτό θα έκανε η συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Εδώ και χρόνια είναι συνεπής υπερασπιστής της γραμμής της ταξικής συνεργασίας, της ήσσονος αντίστασης, του συμβιβασμού, της υποταγής στους θεσμούς της αστικής νομιμότητας. Δεν υπήρχε τίποτα που να την κάνει ν’ αλλάξει τακτική. Η μόνη δύναμη που θα μπορούσε ν’ αλλάξει την προδιαγεγραμμένη πορεία των πραγμάτων θα ήταν η δύναμη του ταξικού αγώνα και η αυτονόμησή του από τον έλεγχο και τα δεσμά της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.
Είναι πολλοί οι εργαζόμενοι που έμειναν με το αίσθημα της πίκρας. Πολλοί αυτοί που θεωρούν ότι τους πούλησαν και πάλι. Είναι γεγονός ότι υπήρχε διάθεση αγωνιστική. Διάθεση για ουσιαστική κλιμάκωση του αγώνα και αναβάθμιση των μέσων πάλης, ώστε να αναγκαστεί η κυβέρνηση να υποχωρήσει. Ομως, η διάθεση από μόνη της δε φτάνει. Οταν μάλιστα συνοδεύεται από ανάθεση, τότε συνθλίβεται και πεθαίνει.
Ορος για την εξέλιξη κάθε αγώνα με προοπτική νίκης είναι η ρήξη με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Το πέρασμα της διεύθυνσης του αγώνα στα χέρια των ίδιων των εργαζόμενων, η λήψη των αποφάσεων για όλα τα ζητήματα από τις συνελεύσεις. Οταν αναθέτεις –και μάλιστα εν λευκώ– στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία να αποφασίζει για τα πάντα και περιορίζεσαι στο ρόλο του απλού απεργού, είναι σαν να βάζεις το λύκο τσοπάνη στα πρόβατα.
Το μεγαλύτερο συμπέρασμα που βγαίνει απ’ αυτό τον αγώνα είναι πως χωρίς ρήξη με τη γραφειοκρατία προκοπή δε θα δει το κίνημα.
Αφήστε μια απάντηση