“Οικονομικός κύκλος”

“Οικονομικός κύκλος” – Ισχύει; Πού είμαστε στο διάγραμμα;

Όπως και να έχει, οι καπιταλιστές κατά βάθος (“ενστικτωδώς”) γνωρίζουν ότι ο καπιταλισμός μπορεί να βγει από τις κρίσεις του, έστω και αν στην πραγματικότητα το να βγουν απλά μία κρίση απλά στρώνει το δρόμο για την επόμενη κρίση, που θα είναι ακόμα πιο έντονη.

Το΄χε πει ωραία και ο Λένιν: “Capitalists can buy themselves out of any crisis, so long as they make the workers pay”.

Ο Ουίνστον Τσώρτσιλ, ο πρωθυπουργός της Αγγλίας κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου είχε πει κάποτε ότι “A pessimist sees the difficulty in every opportunity; an optimist sees the opportunity in every difficulty” (δηλαδή “Ο απαισιόδοξος βλέπει τη δυσκολία σε κάθε ευκαιρία – ο αισιόδοξος βλέπει την ευκαιρία σε κάθε δυσκολία”).

Αν δείτε και το διάγραμμα, χαρακτηρίζει το κατώτατο σημείο της καμπύλης ως “το σημείο της μέγιστης επενδυτικής ευκαιρίας”. Και πράγματι, η κρίση μπορεί να ιδωθεί ως ευκαιρία – πχ εξωθεί τους καπιταλιστές να “κινεζοποιήσουν” τους εργάτες, κάτι που προς το παρόν οξύνει την ύφεση (διότι αυξάνονται τα λουκέτα και οι χρεωκοπίες), αλλά μακροπρόθεσμα θα αυξήσει κατά πολύ τα κέρδη τους (διότι θα έχουν άφθονο φτηνό και υπάκουο εργατικό δυναμικό).

Την ίδια ώρα, φαίνεται γλαφυρά η “απαισιοδοξία” της σημερινής αριστεράς, που γκρινιάζει, καταγγέλλει, διαμαρτύρεται, αλλά δεν τολμά ούτε σχεδιάζει να οδηγήσει το λαό να πάρει τα όπλα και να ανατρέψει την άρχουσα τάξη, αναλαμβάνοντας αυτός την εξουσία.

Τι άλλο μπορείς να κάνεις ότι η συντριπτική πλειοψηφία του πλούτου και της εξουσίας ανήκει πλέον σε μια χούφτα ανθρώπους που πχ όχι απλά αποδέχονται, αλλά προωθούν τα μεροκάματα του 1 ευρώ/μέρα, για όσους “τυχερούς” έχουν δουλειά (γιατί μερικοί είναι “άτυχοι” και “περισσεύουν”);

Για να συνεχίσουμε και τα τσιτάτα, εδώ και μια ατάκα του Μαρξ για την εποχή του, που μάλλον ταιριάζει γάντι στη δική μας:

“Παρ’όλη την ανικανότητα των κυρίαρχων και την αδράνεια των κυριαρχούμενων, που με οδηγούν έτσι ώστε να μην έχω και την πιο υψηλή εκτίμηση για τη σύγχρονη εποχή, αν δεν απογοητεύομαι όσον την αφορά, οφείλεται ακριβώς στο γεγονός ότι η απελπιστική αυτή κατάστασή της με γεμίζει ελπίδα”
-K. Mαρξ

Τα πράγματα είναι τόσο κρίσιμα, που, θέλοντας και μη, οι εκμεταλλευόμενοι θα πρέπει να παλέψουν, και θα πρέπει να παλέψουν μέχρι τέλους. Το σύστημα της ατομικής ιδιοκτησίας μας δείχνει πλέον καθαρά το που οδηγεί: Στη συγκέντρωση του πλούτου σε ολοένα και λιγότερα χέρια, και την εξαθλίωση των υπόλοιπων.

Ακολουθεί ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο από την επικαιρότητα (στο επόμενο άρθρο έχουμε συγκεντρώσει και πολλά ακόμα):

Ενεργοποιείται ο νέος Επενδυτικός Νόμος, ύψους 3,2 δισ. ευρώ

Μέχρι το τέλος Μαΐου καλούνται οι υποψήφιοι επενδυτές να υποβάλλουν τις προτάσεις τους στο πλαίσιο του νέου Επενδυτικού Νόμου που θα ενισχύσει με 3,2 εκατ. ευρώ επενδύσεις. Από το σύνολο των χρημάτων αυτών τα 2,2 δισ. ευρώ είναι φοροαπαλλαγές και τα 800 εκατ. ευρώ ενισχύσεις όπως ανέφερε ο υπουργός Περιφερειακής Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας κ. Μ. Χρυσοχοΐδης σε συνέντευξη Τύπου ανακοινώνοντας την ενεργοποίηση του επενδυτικού νόμου.

Ο λόγος που αυτό το άρθρο “ξεχωρίζει”, αν και μάλλον πέρασε “στα ψιλά”, είναι διότι δείχνει την προσπάθεια των καπιταλιστών να κάνουν αυτό που είναι άλλωστε ο μοναδικός τους σκοπός στη ζωή: Να συσσωρεύουν κεφάλαιο.

Πλέον χαρίζουν κεφάλαια σε όποιον τα ζητήσει, σχεδόν άνευ όρων. Παρόμοια σχέδια έχουν εξαγγείλει και άλες χώρες, όπως η Ιταλία, κτλ.

Όλα για τους καπιταλιστές, αρκεί να αποκτήσουν κεφάλαιο, για να το επενδύσουν, να βγάλουν κέρδος, συσσωρεύοντας ακόμα περισσότερο κεφάλαιο, να το ξαναεπενδύσουν, κτλ, κτλ, κτλ. Πια “ελεύθερη αγορά” και κουραφέξαλα, “ΔΩΣΤΕ [ΜΑΣ] ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΤΩΡΑ” λένε βιομήχανοι, τραπεζίτες, κτλ, από το κράτος (το οποίο θέλουν να τα “μειώσουν”).

Πώς θα κινηθεί η αγορά άλλωστε χωρίς κεφάλαια και επενδύσεις; Και επειδή δε θέλουν και κρατικές επενδύσεις (γιατί να τα τρώει το κράτος, όταν μπορούμε να τα τρώμε εμείς;), αρπάζουν ότι μπορούν, διότι τελικά η παραγωγή ελέγχεται από αυτούς. Άρα, πρέπει αυτοί να αρπάζουν κεφάλαια, για να έχουν μετά να επενδύουν.

Όσο για τους εργάτες, εκεί βέβαια δεν υπάρχουν επιδοτήσεις, μόνο περικοπές.

Η καπιταλιστική ανάπτυξη, που πλέον είναι πιο πολυαναμενόμενη ακόμα και από τη Shakira και τους U2, βασίζεται στην εκμετάλλευση των εργατών. Εξ ου και οι κρίσεις άλλωστε, όταν οι εργάτες είναι τόσο φτωχοί που αδυνατούν να αγοράσουν όλα όσα παράγουν, τότε προφανώς και θα ξεσπάσει κρίση.

Θα ξανάρθει ανάπτυξη λοιπόν κάποτε – αυτή είναι τουλάχιστον η πρόθεση των καπιταλιστών, αν δε συμβεί κανά “απρόοπτο” (ιμπεριαλιστικός πόλεμος, επανάσταση, κτλ).

Αλλά θα έρθει όταν συμφέρει αυτούς που ελέγχουν την παραγωγή. Όχι δηλαδή τους εργάτες, που αποδεκατίζονται, αλλά την ολιγαρχία των εργοδοτών, τραπεζιτών, κτλ. Γιατί να επενδύσουν τώρα στη Δύση; – αν είναι να επενδύσουν κάπου, επενδύουν στην Κίνα, που αυτούς τους συμφέρει καλύτερα.

Όσο για τους εργάτες της Δύσης, η πείνα και η φτώχεια θα τους εξωθήσει -τουλάχιστον σε αυτό προσβλέπουν οι καπιταλιστές- στο να αποδεχτούν να εργάζονται για μικρότερο μισθό/παροχές/ασφάλιση/ωράριο, κτλ.

Και τότε θα ξανάρθει και η πολυπόθητη ανάπτυξη σιγά-σιγά, με όσους καπιταλιστές αντέξουν ή αναδυθούν σε αυτή την κρίση, και με όσους εργάτες αντέξουν.

Πάμε λοιπόν τότε για έναν ακόμα κύκλο επενδύσεων, συσσώρευσης κεφαλαίου, νέων επενδύσεων, κτλ. Και τελικά τα λεφτά θα τα ξαναμαζέψουν όλα μιας χούφτα καπιταλιστές ανά κλάδο, οι λαοί θα ξαναφτωχύνουν, θα ξαναέχουμε κρίση, οι λαοί θα φωνάζουν ότι τους “πρόδωσαν”, θα βρίζουν την εκάστοτε Goldman Sachs, θα εξωθούνται εναντίον των πιο αδύναμων, και πάλι ξανά μανά τα ίδια, κτλ.

Είναι άραγε τόσο εξωπραγματικό να φανταστεί κανείς τους εργάτες να αρνούνται πλέον να υπακούουν στις ορέξεις των εργοδοτών, που στο μυαλό τους έχουν το δικό τους, προσωπικό κέρδος;

Είναι τόσο δύσκολο να οργανωθούν εναντίον τους, και αντί απλά να βρίζουν αυτούς που τους εκμεταλλεύονται, να αρχίσουν να σκέφτονται το πως θα κυβερνήσουν αυτοί; Πώς περιμένουν να υπάρχει δουλειά για όλους, όταν ο εργοδότης έχει στο μυαλό του έχει κάτι το εντελώς διαφορετικό, το πως θα βγάλει περισσότερα φράγκα για την πάρτι του;

Πώς περιμένουν να αλλάξουν τα πράγματα, αν συμπεριφέρονται ως υποτελείς, που απλά βρίζουν αυτούς που τους εξουσιάζουν, αντί να κάτσουν να δουν τι τους συμφέρει αυτούς, και να το εκτελέσουν, παραμερίζοντας από το “ιστορικό προσκήνιο” αυτούς που ολοφάνερα και σε καθημερινή βάση τους εκμεταλλεύονται;

Είναι σχεδόν εκπληκτικό το ότι οι περισσότεροι εργάτες σήμερα περνούν τη ζωή τους απλά “εκτελώντας διαταγές”, και μετά δηλώνουν…σοκαρισμένοι όταν αυτοί που τους δίνουν διαταγές έχουν συγκεντρώσει όλο τον πλούτο και την εξουσία, και δεν έχουν αφήσει πλέον σχεδόν τίποτα για αυτούς.