Διαβάζουμε σε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο της Wall Street Journal τα εξής:
Oι μεγάλες αμερικανικές επιχειρήσεις “μετακινούν” τις προσλήψεις στο Εξωτερικό
Οι αμερικάνικες πολυεθνικές εταιρίες, οι μεγάλες εταιρείες με brand-name που προσλαμβάνουν το ένα πέμπτο του συνόλου των αμερικανικών εργαζομένων, προσλαμβάνουν διαρκώς στο εξωτερικό, ενώ προσλαμβάνουν ολοένα και λιγότερο εντός των ΗΠΑ, εντείνοντας τη συζήτηση για τις επιπτώσεις της παγκοσμιοποίησης στην οικονομία της Αμερικής.
Οι εταιρείες μείωσαν τις θέσεις εργασίας στις ΗΠΑ κατά 2,9 εκατομύρια κατά τη δεκαετία του 2000, ενώ αντίστοιχα αύξησαν τις προσλήψεις στο εξωτερικό κατά 2,4 εκατομύρια, σύμφωνα με τα νέα στοιχεία από το αμερικανικό Commerce Department. Αυτό είναι μια μεγάλη αλλαγή από τη δεκαετία του 1990, όταν δημιουργούνταν θέσεις εργασίας παντού: 4,4 εκατομμύρια στις ΗΠΑ και 2,7 εκατομμύρια στο εξωτερικό.
Από το άρθρο της Wall Street Journal – με πράσινο βλέπουμε τα νούμερα για τις θέσεις εργασίας στο εξωτερικό, με μπλε για τις ΗΠΑ. Είναι φανερή η τάση του κεφαλαίου να μεταναστεύει για αλλού, όπου συμφέρει τους κεφαλαιοκράτες περισσότερο (κυρίως στην Ασία τα τελευταία χρόνια)Η τάση υπογραμμίζει την αυξανόμενη σημασία των άλλων οικονομιών, ιδίως στην ταχέως αναπτυσσόμενη Ασία, για τις μεγάλες επιχειρήσεις των ΗΠΑ, όπως η General Electric Co, η Caterpillar Inc, η Microsoft και η Wal Mart.
Η ανάπτυξη θέσεων εργασίας στο εξωτερικό είναι ένα “ευαίσθητο θέμα” για τις εταιρείες των ΗΠΑ. Πολλές από αυτές δεν αποκαλύπτουν πόσοι από τους εργαζομένους τους είναι στο εξωτερικό. Και κάποιοι που το κάνουν δεν μιλάνε για το θέμα. “Αρνούμαστε να σχολιάσουμε το θέμα σχετικά με το που θα δημιουργήσουμε νέες θέσεις εργασίας, ή πόσους εργάτες θα προσλάβουμε”, λέει η Kimberly Pineda, διευθύντρια των εταιρικών δημοσίων σχέσεων για την Oracle.
Η λεγόμενη “παγκοσμιοποίηση” είναι ένα μεγάλο ζήτημα, που το έχουμε αναλύσει πολλές φορές: Μετά την πτώση του πρώην “Ανατολικού μπλοκ”, ο καπιταλισμός ενσωμάτωσε στην παγκόσμια αγορά τις περιοχές εκείνες + την Κίνα, κάτι που σημαίνει ότι πλέον εισήλθαν στην παγκόσμια αγορά εργασίας δισεκατομμύρια εργάτες, που μάλιστα ήταν και πολύ ανταγωνιστικοί λόγω (κυρίως) των χαμηλών τους μισθών. Ειδικά σε κλάδους που χρειάζονται ανειδίκευτους εργάτες, η τάση αυτή ήταν φανερή (αντίθετα, οι κλάδοι που απαιτούν πιο εκπαιδευμένους εργάτες έχουν προφανώς μια “καθυστέρηση”, διότι πρώτα έπρεπε να αναπτυχθούν αρκετά χώρες όπως η Κίνα, ώστε να φτιάξουν εκπαιδευτικά ιδρύματα που να εκπαιδεύουν εργάτες σε νέες τεχνολογίες, κτλ).
Ο καπιταλισμός έχει έναν προοδευτικό χαρακτήρα στο σημείο αυτό, με την έννοια ότι καταφέρνει να ενσωματώσει με φοβερή άνεση νέες περιοχές και να “ενώσει τον κόσμο”.
Το πρόβλημα βέβαια, και σήμερα αυτό είναι πιο φανερό από ποτέ, είναι ότι η παραγωγή ελέγχεται από μια χούφτα ολιγάρχες. Αυτοί πάνε όπου συμφέρει αυτούς, χωρίς να λαμβάνουν προφανώς υπόψη τους τις επιπτώσεις που θα έχει στους εργάτες η κάθε τους κίνηση. Έτσι, ο καπιταλισμός ναι μεν ενσωμάτωσε τις νέες αυτές περιοχές, ωστόσο πλέον οι εργάτες της Δύσης είναι “μη ανταγωνιστικοί”, και “πρέπει” να κινεζοποιηθούν” όσο το δυνατόν περισσότερο, αν θέλουν να προτιμηθούν για επενδύσεις από τους κεφαλαιοκράτες, που είναι οι “άρχοντες της παραγωγής”.
Από τη στιγμή που οι ‘άρχοντες της παραγωγής” διατάζουν οι μισθοί να πέσουν σε εξευτελιστικά επίπεδα, ώστε να γιγαντωθούν τα δικά τους κέρδη, “πρέπει” να πεθάνουν μερικοί εργάτες, και οι υπόλοιποι να ζήσουν μέσα στη φτώχεια, σε συνθήκες που μέχρι τώρα οι εργάτες της Δύσης της έβλεπαν σε κανά ντοκιμαντέρ για τη φτώχεια άλλων εποχών, ή άλλων, “τριτοκοσμικών” περιοχών.
Άλλωστε, το κεφάλαιο προτιμά να αναπτύσσεται πλέον στην Ασία, όπως αναλύει στο δεύτερο μέρος του το άρθρο της Wall Steet Journal – εκεί θα βρει τους εργάτες με βελτιωμένη “αγοραστική δύναμη” στο μέλλον, ώστε να κάνουν κατανάλωση. Οι εργάτες της Δύσης πρώτα θα “κινεζοποιηθούν”, και μετά βλέπουμε:
…η GE (General Electric) μείωσε τα τελευταία χρόνια το συνολικό μεγέθος του εργατικού δυναμικού της, τόσο στο εσωτερικό (στις ΗΠΑ) όσο και διεθνώς. Μεταξύ του 2005 και του 2010, ο βιομηχανικός όμιλος απέλυσε 1.000 εργαζομένους στο εξωτερικό και 28.000 στις ΗΠΑ.
Ο Jeffrey Immelt , διευθύνων σύμβουλος της GE, λέει οι περικοπές αυτές δεν αντικατοπτρίζουν μια αδυσώπητη αναζήτηση για χαμηλότερους μισθούς, ή τουλάχιστον όχι πια. “Αναπτυσσόμαστε γύρω από τις αγορές, όχι από τη φτηνή εργατική δύναμη. Η εποχή της παγκοσμιοποίησης γύρω από τη την εργατική δύναμη έχει τελειώσει”, είπε σε ομιλία του στην Ουάσιγκτον τον περασμένο μήνα. “Σήμερα πάμε στη Βραζιλία, πάμε στην Κίνα, πάμε στην Ινδία, γιατί εκεί είναι οι πελάτες.“
Το 2000, το 30% των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων της GE ήταν στο εξωτερικό. Σήμερα, είναι το 60%. Το 2000, το 46% των εργατών της GE ήταν στο εξωτερικό. Σήμερα, είναι το 54%.
Ένα σχόλιο: Το κυνήγι για το μέγιστο ποσοστό κέρδους ποτέ δε σταματά για τον κεφαλαιοκράτη. Απλά αυτό που σιγά-σιγά γίνεται είναι πως παίζουν ρόλο και άλλα πράγματα. Την Κίνα την έχουν ήδη ενσωματώσει, έχουν ήδη χτίσει εργοστάσια εκεί, και θα συνεχίσουν να χτίζουν για πολύ ακόμα βέβαια. Απλά πλέον οι εργάτες εκεί αντιμετωπίζονται και ως οι μελλοντικοί καταναλωτές (“πελάτες”), μιας και οι εργάτες της Δύσης φτωχαίνουν, και άρα δε θα μπορούν να καταναλώνουν όπως πρώτα. Οπότε το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα πιέζει την Κίνα για αυξήσεις στους εργάτες της (ζήτημα το οποίο επίσης έχουμε δει και θα το ξαναδούμε με νεότερες εξελίξεις σε επόμενη ανάρτηση), ώστε να γίνεται εκεί όχι μόνο η παραγωγή, αλλά και η κατανάλωση.
Όσο για τη Δύση, πρώτα θα την “κινεζοποιήσουν” όσο μπορούν, και μετά θα ξαναπάνε εκεί για επενδύσεις οι “άρχοντες της παραγωγής”. Αυτό τους συμφέρει, αυτό κάνουν. Όσο για τους εργάτες εκεί, ας ψοφήσουν. Αφού δε θέλουν να αναλάβουν αυτοί την παραγωγή, και δεν οργανώνονται για να επαναστατήσουν εναντίον αυτής της ολιγαρχικής βαρβαρότητας, “άντε γεια”.
Μια άλλη εξέλιξη, που αξίζει πάντως να δούμε, είναι και ο προστατευτισμός, ένα ζήτημα που αρά ή γρήγορα θα γίνει κεντρικό ζήτημα (άλλο αν προς το παρόν δεν ακούγεται και τόσο πολύ).
Ο βασικότερος λόγος που ο προστατευτισμός ως θέμα “θάβεται”, είναι διότι το μεγάλο κεφάλαιο (πολυεθνικές, κτλ) ΔΕ θέλει τον προστατευτισμό, διότι έχουν φύγει για Ασία και άλλες τέτοιες περιοχές, και δε θέλουν να πληρώνουν δασμούς, κτλ.
Οι μικρότερες επιχειρήσεις, το μικρό κεφάλαιο, πολύ θα ήθελε δασμούς, διότι έτσι και αλλιώς δε μπορεί να φύγει για αλλού, και τώρα αδυνατεί να αντιμετωπίσει τον ανταγωνισμό από τα φτηνότερα made in China εμπορεύματα που εισάγονται σε όλους λίγο-πολύ τους κλάδους.
Η λύση βέβαια στην πραγματικότητα δεν είναι αυτό το πισωγύρισμα – η λύση είναι να τολμήσει επιτέλους ο εργάτης να κοιτάξει κατάματα την πραγματικότητα, και να αντιμετωπίσει το γεγονός ότι όσο η παραγωγή ελέγχεται ολιγαρχικά από μια χούφτα ανθρώπους, θα οδηγούμαστε σε εντελώς ολιγαρχικές καταστάσεις.
Η λύση δεν είναι το να γυρίσουμε σε δασμούς που μετά από μερικά χρόνια θα τους καταργήσουν οι νέοι μεγαλοκεφαλαιοκράτες, και άντε πάλι απ’ την αρχή (τον έχουμε ξαναδεί τον κύκλο αυτό πολλές φορές τους τελευταίους αιώνες και πλέον τον ξέρουμε “απέξω και ανακατωτά”).
Αν δεν το έχετε δει, και μιας και αυτές τις μέρες ίσως να έχετε και λίγο χρόνο παραπάνω, ξαναπαραθέτουμε ένα βίντεο-συνέντευξη ενός μεγαλοβιομήχανου, του Sir James Goldsmith, από το 1994, λίγο πριν υπογραφεί η GATT, η συνθήκη που και επίσημα καταργούσε τους δασμούς. Αν δεν την έχετε δει, είναι εξαιρετική, με τον Goldsmith να εξηγεί με φοβερή απλότητα και διαύγεια το πως αυτή η κίνηση θα οδηγήσει στην κατάρρευση της Δύσης, με το κεφάλαιο να μεταναστεύει μαζικά προς Κίνα. Ο άνθρωπος έχει καλύτερη ανάλυση για αυτά που συμβαίνουν σήμερα, και τα έλεγε αυτά εδώ και 17 χρόνια. Βέβαια, ως κεφαλαιοκράτης που είναι, “αυτοπεριορίζεται’ στη σκέψη τους, δεν πρόκειται δηλαδή να παραδεχτεί ότι τελικά ο καπιταλισμός οδηγείται σε τέτοιου είδους κρίσεις λόγω ακριβώς του κινήτρου που παραδέχεται ότι έχει ο κάθε κεφαλαιοκράτης να αναζητά το μέγιστο δυνατό προσωπικό όφελος, χωρίς να ενδιαφέρεται για τις επιπτώσεις αυτών των πράξεων του:
Όσο για τη λύση, η λύση είναι τελικά να πολεμήσουμε εναντίον ενός εντελώς βάρβαρου ολιγαρχικού συστήματος, που τολμά μάλιστα να αποκαλείται και “δημοκρατικό”, να εξοντώσουμε τους υποστηρικτές του, και να αναλάβουμε εμείς την εξουσία ως εργάτες. Σκληρό και “αδιανόητο”, αλλά…τι άλο να κάνουμε;
Ποιος εργάτης θα δεχτεί μέτρα που αφήνουν αμέτρητους εργάτες άνεργους, και μοιράζει πλούτο τρισεκατομμυρίων σε μια χούφτα ανθρώπους; Εξ ου και τελικά η αναγκαιότητα για μια εργατική επανάσταση, όσο μακρινή και αν ακούγεται, και έστω και αν ως ενδιάμεσα βήματα πράγματι ίσως να (ξανα)μπουν δασμοί, κτλ, μιας και αλλιώς οι κεφαλαιοκράτες δε μπορούν να αντισταθούν στην “έλξη” του μέγιστου δυνατού κέρδους:
Την ανησυχία του για αναβίωση των μέτρων προστατευτισμού εκφράζει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου ΠΟΕ , καθώς οι πολυετείς διαπραγματεύσεις για άρση των εμπορικών εμποδίων φαίνεται να οδηγούνται σε αδιέξοδο.
«Οι διαφορές μεταξύ ανεπτυγμένων και αναπτυσσόμενων χωρών παραμένουν αγεφύρωτες» τόνισε ο επικεφαλής του ΠΟΕ, Πασκάλ Λαμί, ενώ προειδοποίησε ότι η απροθυμία των οικονομιών να καταλήξουν σε ένα συμβιβασμό θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο την παγκόσμια ανάπτυξη και ευημερία.
Αξιωματούχοι του ΠΟΕ και εκπρόσωποι των κρατών-μελών παραδέχονται πλέον ανοιχτά ότι νομικά κείμενα εκατοντάδων σελίδων και άλλα έγγραφα, που είχαν ως στόχο να δώσουν νέα πνοή στο γύρο της Ντόχα, οδηγώντας σε μία παγκόσμια συμφωνία απελευθέρωσης εμπορίου έως τα τέλη του έτους, έχουν μάλλον τα αντίθετα αποτελέσματα.
Οι αντιπαραθέσεις μεταξύ ανεπτυγμένων και αναπτυσσόμενων οικονομιών οξύνονται, αντί να αμβλύνονται.
Αυτό έγινε και με τον προστατευτισμό που εφάρμοσαν στο Μεγάλο Κραχ του 1929, καθώς ο κάθε ιμπεριαλιστής κοίταζε τη δική του ανάπτυξη εις βάρος των άλλων, και τελικά στο τέλος έκαναν έναν πόλεμο, έστειλαν τους εργάτες να πολεμήσουν ο ένας τον άλλο (μαζικός αποδεκατισμός πληθυσμού), και έτσι μπόρεσαν να ξαναρχίσουν να αναπτύσσονται, με λιγότερους εργάτες και εργοστάσια να παράγουν πολεμοφόδια, κτλ.
Εκρηκτικές διαστάσεις λαμβάνει το πρόβλημα της ανεργίας, ενώ απογοητευτικές είναι οι προβλέψεις για το μέλλον. Ήδη οι άνεργοι τους πρώτους μήνες του έτους ξεπέρασαν τις 700.000 και ποσοστό της ανεργίας τον Δεκέμβριο του 2010 έφθασε το 14,8%, όταν ο προϋπολογισμός του 2011 προέβλεπε ανεργία της τάξεως του 15,5%. Όλα τα στοιχεία συγκλίνουν στην άποψη ότι οι διαστάσεις του προβλήματος θα ξεπεράσουν κατά πολύ τις τρέχουσες προβλέψεις, εντός του έτους, ενώ οι συνδικαλιστικές οργανώσεις διατυπώνουν «εφιαλτικές προβλέψεις».
Θαυμάσια! Όσο ο εργάτες δεν οργανώνονται για να πολεμήσουν, τόσο θα απελπίζονται, και άρα τόσο πιο δεκτικοί θα γίνουν στην “κινεζοποίηση” τους, ώστε να ξανάρθουν μετά οι “σωτήρες” κεφαλαιοκράτες και να κάνουν ξανά επενδύσεις, με μισθούς και συνθήκες εξαθλίωσης όμως…
Για το τέλος, και μια είδηση ακόμα από τις ΗΠΑ, και συγκεκριμένα από τη μοναδική βιομηχανία που τους έχει απομείενι ακμαία: Την πολεμική βιομηχανία.
Η Lockheed Martin λοιπόν ανακοίνωσε, όπως μας λέει το bloomberg, ότι το λειτουργικό κόστος του F-35 θα είναι ακόμα πιο υψηλό απ’ ότι νόμιζαν, ξεπερνώντας το 1 τρισεκατομμύριο δολάρια.
Αυτή η είδηση βέβαια εκ πρώτης όψεως δεν πολύκολλάει με το υπόλοιπο άρθρο μας. Ωστόσο, την παραθέτουμε για να δείξουμε ότι το μοναδικό πράγμα που φτιάχνουν πλέον οι ΗΠΑ είναι τα όπλα. Την ίδια στιγμή που 45 εκατομμμύρια Αμερικάνοι ζουν με κουπόνια σίτισης, η ανεργία αυξάνεται διαρκώς, το οικονομικά στοιχεία των ΗΠΑ είναι άθλια, ξοδεύουν αμύθητα ποσά για όπλα, δείχνοντας ότι “κατά βάθος”, οι ΗΠΑ δεν ετοιμάζονται για “ειρήνη”, αλλά για πόλεμο. Αυτό είναι το μοναδικό πράγμα που τους μένει – οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά και ιδεολογικά έχουν χρεωκοπήσει. Τι άλλο μπορούν να κάνουν, εκτός από πόλεμο;
Αφήστε μια απάντηση