“Οι παλιές καλές μέρες”: Και γιατί εγώ ως “δυτικός” που είμαι να δείξω αλληλελύγγυη σε κάποιους “μη δυτικούς” (και άρα κατώτερους) που ρημάζονται άγρια από τους ιμπεριαλιστές; Βέβαια, όταν πλέον ήρθε πια η σειρά μου να ρημαχθώ άγρια από τους ιμπεριαλιστές, τότε τι κάνω;
Πολλές φορές μιλώντας με νέους ανθρώπους τους ρωτώ αν κατανοούν ακριβώς τι σημαίνει γυρίζουμε στον εργασιακό μεσαίωνα. Φυσικά και κατανοούν. Το πρόβλημα όμως είναι πως η πλειοψηφία των νέων των καλοαναθρεμμένων δυτικών κρατών, δεν μπορεί καν να φανταστεί σε πραγματικούς όρους τι σημαίνει σκλάβος. Όχι μεταφορικά μιλώντας. Σκλάβος στη πράξη.
Ακόμα κι εκείνοι που δούλευαν σε σκληρές δουλειές απολάμβαναν εδώ και αρκετά χρόνια δικαιώματα που είχαν μάθει να τα θεωρούν δεδομένα και που κατά κάποιο τρόπο μετέτρεπαν σε πιο ανθρώπινες ακόμα και πολύ σκληρές εργασίες. Ωράριο, υπερωρίες, ρεπό, δώρα, άδειες, ασφάλιση, αποζημίωση σε περίπτωση απόλυσης, σύνταξη.
Όταν άρχισαν να καταφθάνουν τα κύματα μεταναστών στη χώρα μας παρατηρούσαμε για πρώτη φορά ανθρώπους να δουλεύουν με τρόπους που εμείς θεωρούσαμε απαράδεκτους αν συνέβαιναν σε εμάς αλλά εντελώς αποδεκτό για τους ανθρώπους «κατώτερων θεών». Δουλειά χωρίς ωράριο, ανασφάλιστοι, στις χειρότερες συνθήκες εργασίας και στα πιο «βρώμικα» επαγγέλματα, άνθρωποι στοιβαγμένοι σε υπόγεια διαμερίσματα (στη καλύτερη των περιπτώσεων) δέκα – δέκα, με ελλείπεις κανόνες υγιεινής, υποσιτισμένους, οι οποίοι βάλθηκαν να κάνουν όλη τη λάντζα που κάθε έλληνας γονιός θα θεωρούσε καταστροφή να αναγκαζόταν το παιδί του να κάνει.
Ξαφνικά ένα ωραίο πρωί, και με ωριμασμένες πλέον τις διεθνείς συνθήκες, ήρθε η ώρα για την καπιταλιστική συμμόρφωση των άτακτων και καλοπερασάκηδων κοπριτών ελλήνων (κάπως έτσι μας ονόμασαν οι καθηγητές της αναμόρφωσης). Ήρθε εκείνη η ώρα που πολύ απλά οι διεθνείς ρυθμιστές και οι ντόπιοι υπάλληλοί τους έπρεπε να μας δώσουν να καταλάβουμε κάτι πολύ απλό.
Πως κάθε εργασιακό δικαίωμα που είχε κατακτηθεί, κάθε άνεση που μπορεί να είχε ο κάθε εργαζόμενος, κάθε νόμος που εξασφάλιζε την εργασία, την ασφάλεια και την σύνταξη των εργαζομένων στα δικά τους σχέδια θα προέκυπτε ως χάσιμο κέρδους.
Ήρθε η ώρα που ο έλληνας θα έπρεπε να συνειδητοποιήσει πως δεν υπάρχει πρώτος, δεύτερος ή τρίτος κόσμος. Υπάρχει το κέρδος και οι συνισταμένες του. Αυτό φέρνει λεφτά το προωθούμε, αυτό είναι φύρα το κόβουμε. Δεν έχει σημασία αν «το αυτό» είναι προϊόν, υπηρεσία, ή άνθρωπος. Κερδοφόρος ή μη.
Το πρόβλημα είναι ότι και τώρα που το πικρό νερό έχει μπει στο αυλάκι η πλειοψηφία των εργαζομένων κυρίως των νεώτερων δεν μπορεί να διανοηθεί καν τι σημαίνει πως θα ζουν σαν σκλάβοι.
Σκεφτείτε λοιπόν τους ανθρώπους που είναι 40, 50, 60 χρονών δουλεύουν ήδη 20 ή τριάντα χρόνια και θα αναγκασθούν να δουλεύουν 12-14 ώρες ασταμάτητα, ακόμα και σε βαριές δουλειές, χωρίς υπερωρίες, με ψωρομισθούς, με ελλιπή ή απούσα ιατροφαρμακευτική περίθαλψη , οι οποίοι θα έχουν μπροστά τους πολύ δρόμο μέχρι να φτάσουν να πάρουν σύνταξη και αν. Με το σώμα να μην αντέχει και τις αρρώστιες να χτυπάνε μια μια τη σάρκα. Με τις προοπτικές για ένα καλύτερο αύριο μηδενικές και τις συνθήκες στη καθημερινή διαβίωση άθλιες.
Σκεφθείτε τους νέους που θα τους παίρνουν στις δουλειές σαν δόκιμους χωρίς καν μισθό, θα τους βγάζουν το λάδι, θα τους εκβιάζουν θα τους απειλούν, και χωρίς να δίνουν σε κανένα λογαριασμό θα τους πετάνε έξω αν δεν τους γουστάρουν.Σκεφθείτε ανθρώπους που θα ζήσουν πάλι στα υπόγεια δέκα – δέκα με ελλείπεις κανόνες υγιεινής, με πρόχειρο και λιγοστό φαί, με παιδιά που δεν θα μπορούν να πάνε σχολείο, με τον αλκοολισμό και τα ναρκωτικά να φθάνουν στα ύψη, με τη πορνεία και την εγκληματικότητα να γιγαντώνεται.
Κι αφού τα σκεφθήκατε όλα αυτά, πείτε στους εαυτούς σας. Μπορείτε στα αλήθεια να διανοηθείτε να συμβεί κάτι τέτοιο στις ζωές σας και στις ζωές των παιδιών σας?
Εσείς, εμείς όλοι οι καλοζωισμένοι εργαζόμενοι άλλοι λιγότερο κι άλλοι περισσότερο, με το σπίτι μας, το εξοχικό μας, τα παιδιά να σπουδάζουν και τις βόλτες μας στα ταβερνάκια με τους φίλους, έχουμε αντοχή να ζήσουμε τους άθλιους των Αθηνών?Και τελικά ποιος είναι αυτός που θα δώσει εντολή στους λαούς να πάνε τόσο πίσω. Να ζήσουν ξανά παλιές εποχές φρίκης ή να κατέβουν στο επίπεδο ζωής λαών δυστυχισμένων που ήταν μόνο θέμα για ντοκιμαντέρ στη τηλεόραση στα ανεπτυγμένα κράτη μας?
Αυτή η έπαρση ανωτερότητας, αυτός ο καθησυχασμός της πλάνης μας, που ο καθένας μέτραγε όπως γούσταρε, άλλος επειδή μόνο και μόνο ήταν λευκός νόμιζε πως κράταγε το πάπα από τα α……., άλλος επειδή είχε αυτοκίνητο , εξοχικό και μια κωλόβαρκα νόμιζε πως ήταν άρχοντας του σύμπαντος, όλοι ένοχοι, όλοι συμμετέχοντες στο αποκοίμισμα μιας ανωτερότητας που τελικά μόνο στα μάτια των ηλίθιων εργαζομένων υπήρχε. Στα μάτια των εξουσιαστών δεν υπήρξε ποτέ.
Κάποτε ένα αφεντικό που δούλευα μπήκε στο γραφείο πολύ συγχυσμένος ένα πρωί με ένα φίλο του και κουβέντιαζαν. Τον άκουσα να του λέει ο φίλος του «μα μη κάνεις έτσι, πρέπει να το υποφέρουμε» και το αφεντικό απάντησε «μα καταλαβαίνεις τι σου λέω? Στο στέκι μας που τρώγαμε όμορφα τόσα χρόνια να βλέπεις το βρωμομπακάλη με τα χιλιάρικα στη τσέπη τα λιγδιασμένα να τρώει στο διπλανό τραπέζι? Δεν ξαναπάω ποτέ. Τους σιχαίνομαι»
Για εσένα λοιπόν που κοιμήθηκες ήσυχος τόσα χρόνια περήφανος για το πόσο νοικοκύρης και καλοβαλμένος ήσουν, και συνήθιζες να θεωρείς σιχαμένους διάφορες κατηγορίες πλασμάτων που υπήρχαν γύρω σου αλλά δεν έριχνες ποτέ ένα βλέμμα, σου έχω ένα μεγάλο νέο. Εκείνοι που θαύμαζες, που υποστήριξες, που θέλησες να μιμηθείς, που ονειρεύτηκες να γίνουν σαν κι αυτούς τα παιδιά σου, ένα σίχαμα σε έβλεπαν πάντα, απλά σε ανεχόντουσαν γιατί υπήρχε καζάνι που έβραζε και νωπές ακόμα οι γκιλοτίνες και οι κρεμάλες….
Τώρα αυτό που θα συμβεί είναι πολύ απλό στη λογική τους. Θέλουν να βάλουν τον καθένα στη θέση του, για να πάψει πλέον ο λιγδιασμένος μεροκαματιάρης να μπορεί να κάθεται στο διπλανό τραπέζι. Να πάψει επί τέλους ο ασήμαντος εργατάκος να απαιτεί (άκου θράσος – να απαιτεί) ωράριο και ασφαλίσεις και συντάξεις κι αρχ….. μύδια. Να πάψει ο κάθε ανώνυμος υπαλληλάκος να σπουδάζει τα παιδιά του και να ζει με άνεση. Πως είναι δυνατόν να ξοδεύονται λεφτά τόσα λεφτά για να περνάει καλά όλη αυτή η πλέμπα.
Όταν λέμε λοιπόν εργασιακός μεσαίωνας και πολλοί νομίζουν ότι ήδη τον ζούμε και αυτό είναι πρέπει να είμαστε πιο σεμνοί. Γιατί δεν είμαστε κανονικοί σκλάβοι ακόμα. Κρατάνε προσχήματα ακόμα. Υπάρχουν πολύ πιο χαμηλά πατώματα στην κοινωνική αλυσίδα. Πατώματα που δεν τα βλέπει ποτέ ο ήλιος και το χαμόγελο είναι σπάνιο σαν χρυσάφι στη δυστυχία των ημερών.Πρέπει να φτάσουμε εκεί δηλαδή για να σταματήσουμε?
Τώρα που τα πράγματα αρχίζουν και εμφανίζονται ξεκάθαρα, σκεφθείτε πως ζούμε σε ένα σύστημα που εξουσιάζουν άνθρωποι που μελετάνε όχι πως να βοηθήσουν τους φτωχούς δυστυχισμένους λαούς να ορθοποδήσουν, αλλά πως θα καταφέρουν να φτάσουν το επίπεδο αυτών και τους υπόλοιπους που είχαν ξεφύγει, για να έχουν μια ανθρωπότητα να τη ξεζουμίζουν με το ελάχιστο κόστος….
Μπορούν να εξωθήσουν τα πράγματα μέχρι εκεί που δεν μπορεί να χωρέσει καν το μυαλό μας. Και ναι, αυτό σημαίνει να δούμε την εποχή που ο άνθρωπος ετοιμάζεται να κατακτήσει το διάστημα, στη γη να υπάρχουν στρατιές πεινασμένων που θα σέρνονται χωρίς ελπίδα.
Αναδημοσίευση από vasiliskos2
Αφήστε μια απάντηση