Εξήντα έξι χρόνια μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο κόσμος έχει ξαναγίνει άνω κάτω και οι διεθνείς ανταγωνισμοί βρίσκονται σε νέα φάση όξυνσης, εκδηλώνονται δε είτε με οικονομικά μέσα (καλή ώρα όπως με την κρίση χρέους) ήταν με νέες πολεμικές επιχειρήσεις.
Το ΚΚΕ μια τετρασέλιδη ανακοίνωση, χτυπάει το καμπανάκι λέγοντας ότι αυτοί οι ανταγωνισμοί δείχνουν ότι «η ανθρωπότητα κάθε άλλο παρά έχει απαλλαγεί από τον κίνδυνο ενός νέου πιο γενικευμένου πολέμου». Και πώς η θεσμοθετημένη παραχάραξη της ιστορίας από τα ίδια τα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης σκοπεύει στη δημιουργία λαών χωρίς ιστορική μνήμη, φρονιματισμένους, που να μην αντιλαμβάνονται την αξία της αντίστασης και των εθνοαπελευθερωτικών αγώνων, όπως για παράδειγμα του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ και των άλλων οργανώσεων κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα.
Έτσι η αντίσταση γίνεται «τρομοκρατία», η συνεργασία με τον κατακτητή γίνεται άμυνα απέναντι στον κομμουνιστικό κίνδυνο και η Ημέρα της Αντιφασιστικής Νίκης των λαών, γίνεται προσπάθεια να ξεχαστεί και αντικατασταθεί από την «Ημέρα της Ευρώπης». Και μάλιστα σε μια περίοδο που η Ευρώπη μυρίζει όλο και περισσότερο “φασισμό”.
Ταυτόχρονα «μέρος του ιμπεριαλιστικού ιδεολογικού πολέμου» σημειώνει η ανακοίνωση «αποτελούν η παραχάραξη της ιστορίας, η επιχείρηση αταξικής ερμηνείας τόσο των αιτιών του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όσο και των λαϊκών αντιφασιστικών μετώπων, η προσπάθεια να αποενοχοποιηθεί η ταξικότητα που έχει ο προδοτικός ρόλος μιας σειράς αστικών κομμάτων και κυβερνήσεων, η συκοφαντία να ταυτιστεί ο κομμουνισμός με το φασισμό, ο Στάλιν με τον Χίτλερ, για να διαμορφωθούν υποταγμένες συνειδήσεις, να συκοφαντηθεί η ταξική πάλη και η προοπτική της».
Σύμφωνα με το ΚΚΕ η σημερινή συγκυρία τόσο στη χώρα όσο και στην Ελλάδα αναδεικνύει την επικαιρότητα του σοσιαλισμού και πιστεύει, μάλιστα ότι στη διάρκεια του 21 ου αιώνα το κομουνιστικό κίνημα θα αναπτυχθεί και θα ανανεωθεί. Βέβαια τέτοια σημάδια δεν φαίνεται να υπάρχουν.
Πάντως αξίζει προσοχής η επισήμανση που κάνει, πως «το εθνικό πεδίο πάλης παραμένει για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα ο κύριος χώρος δράσης και ανατροπής, αφετηρία για την ενότητα της διεθνούς εργατικής τάξης ενάντια στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα. Όσες πολιτικές δυνάμεις διακηρύσσουν ότι το εθνικό πεδίο πάλης είναι ξεπερασμένο, είτε περιφρουρούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου, είτε έχουν παραιτηθεί και συμβιβαστεί, αρκούμενες στον εξωραϊσμό του καπιταλιστικού συστήματος».
Και για να θυμηθούμε τον (υπό πολιτική αποκατάσταση από το ΚΚΕ) Άρη:
«Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ’ όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι’ αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους.
Ενώ εμείς, το μόνο πού διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, οπού βρει κέρδη, δε μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε.
Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαιά τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ»;
Αναδημοσίευση από “Ποντίκι”
Αφήστε μια απάντηση