Το μαχαίρι του φασισμού βγήκε από κάποιο ξεχασμένο μπαούλο και αφού ακονίστηκε καλά απ’ το ρατσισμό και την ξενοφοβία, βγήκε στους δρόμους και άρχισε να χτυπάει ανθρώπους που είχαν την ατυχία να παλέψουν για μια καλύτερη ζωή στην Ελλάδα.
Το μόνο έγκλημα αυτών των ανθρώπων είναι ότι είναι φτωχοί και ότι τους έδιωξαν απ’ την πατρίδα τους ο πόλεμος και η πείνα.
Το μαχαίρι που τους κυνηγάει όμως δεν χτυπάει μόνο αυτούς. Χτυπάει και τους πρόσφυγες απ’ τη Μικρά Ασία, τους Έλληνες μετανάστες στις Η.Π.Α., τον Καναδά, την Αυστραλία και τη Γερμανία, τους εκτελεσθέντες και τους νεκρούς από πείνα της Κατοχής, τους πολιτικούς πρόσφυγες του εμφυλίου και της χούντας.
Κάποτε οι Έλληνες ήταν τα θύματα των εθνοκαθάρσεων και των διωγμών, τα θύματα των δουλεμπόρων, αυτοί που φορτώνονταν σαν σακιά στα αμπάρια καραβιών για να φτάσουν μετά από ένα μακρύ ταξίδι εξουθενωμένοι στη Γη της Επαγγελίας, αυτοί που ταξίδευαν και ζούσαν παράνομα, ήταν αυτοί που στοιβάζονταν κατά δεκάδες σε άθλια δωμάτια, που δούλευαν σαν σκλάβοι για ένα εξευτελιστικό μεροκάματο, που θεωρούνταν φορείς ασθενειών και υπεύθυνοι για την εγκληματικότητα, που αντιμετωπίζονταν σαν υπάνθρωποι λόγω της καταγωγής τους, ήταν τα θύματα των ρατσιστικών πογκρόμ, των δολοφονιών και των τραμπουκισμών, της κρατικής βίας, των προκαταλήψεων και των στερεοτύπων, ήταν τα θύματα του πολέμου, του φασισμού και της ξένης κατοχής, ήταν αυτοί που ζητούσαν πολιτικό άσυλο.
Κάποτε οι λέξεις Έλληνας και Ελληνίδα ηχούσαν στα αυτιά κάποιων όπως ηχούν σήμερα στα αυτιά κάποιων άλλων οι λέξεις Αλβανός, Πακιστανός, Φιλιππινέζα. Γιατί η φτώχεια και η δυστυχία δεν έχουν εθνικότητα, όπως δεν έχουν εθνικότητα και η βλακεία και ο μισανθρωπισμός. Σε μια χώρα που έχει γνωρίσει προσφυγιά, μετανάστευση, πείνα, πόλεμο, φασισμό και ξένη κατοχή, το μαχαίρι του φασισμού δεν έχει θέση. Γιατί καρφώνει πισώπλατα την ίδια τη χώρα, το λαό της και την ιστορία της.
Και αν κάποιοι σ’ αυτή τη χώρα είναι ξένοι, τότε είναι αυτοί που κρατούν αυτό το μαχαίρι και αυτοί που τους οπλίζουν το χέρι.
Ν.Σ
Και οι παππούδες κι προπαππούδες των Αμερικανών που αποκαλούσαν τους παππούδες μας "βρωμοέλληνες" ως μετανάστες έφτασαν στην "χώρα της επαγγελίας". Και όταν έφταναν οι μετανάστες παππούδες και προπαππούδες τους αυτοί που είχαν φτάσει πριν από αυτούς πάλι βρώμικους τους θεωρούσαν.
Για μένα το πρόβλημα στον καπιταλισμό δεν είναι το κεφάλαιο. Το κεφάλαιο μια χαρά την κάνει τη δουλειά του τσακίζοντας τον κόσμο σε όσα μέρη χρειάζεται ώστε σκλάβοι να υπάρχουν πάντα άφθονοι. Το πρόβλημα είμαστε εμείς γιατί όπως ωραία το έγραψε και ο Μπρεχτ εμείς έχουμε την ευθύνη να σπάσουμε τα δεσμά μας και κανένας άλλος.