Γιώργος Καμίνης: Ο δήμαρχος του Μνημονίου

untitledΠηγή: Αδάμ Γιαννίκος – “Unfollow”

Η συμπλήρωση τεσσάρων χρόνων από την ένταξη της Ελλάδας στο Μνημόνιο συμπίπτει χρονικά με τις αυτοδιοικητικές εκλογές και τις εκλογές για το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, που αποτελούν πρόκριμα για την τύχη των πολιτικών λιτότητας. Η ιστορία της ακυβέρνητης πόλης ξεκινά όταν μια αναπτυγμένη οικονομία της Ευρώπης καταρρέει εν μέσω της μεγαλύτερης χρηματοπιστωτικής κρίσης των τελευταίων δεκαετιών, που απειλεί τις πιο αναπτυγμένες οικονομίες του πλανήτη, ανατρέποντας τις ισορροπίες ισχύος ανάμεσα σε κυβερνήσεις και αγορές.

Η πολιτική ηγεσία της Ελλάδας μοιάζει πανικόβλητη μπροστά στην ένταση της διαφαινόμενης χρεοκοπίας, η οποία δημιουργεί αλυσιδωτές κοινωνικές αντιδράσεις. Η οικονομική κρίση εξελίσσεται σε κρίση νομιμοποίησης του ίδιου του πολιτικού συστήματος. Τα δύο μεγαλύτερα κόμματα, που είχαν την ευθύνη της διακυβέρνησης τα τελευταία τριάντα και πλέον χρόνια, αλληλοκατηγορούνται για το ποιος ευθύνεται και προσπαθούν να ξαναγράψουν κυριολεκτικά την ιστορία. Οι ορατοί και αθέατοι μηχανισμοί της εξουσίας αποδιοργανώνονται, καθώς η χρεοκοπία δημιουργεί συνθήκες πιστωτικής ασφυξίας στην εκσυγχρονισμένη μηχανή της εγχώριας διαπλοκής. Η επίσημη παράδοση της οικονομικής και πολιτικής διαχείρισης της χώρας στους πιστωτές της αλλάζει εκ βάθρων τους κανόνες του παιχνιδιού, οι βασικοί παίκτες του οποίου αναζητούν εναγωνίως την αφήγηση εκείνη που θα διαφυλάττει με κάθε κόστος την παρουσία τους σ’ αυτό.

«O δήμαρχος που βρίσκεται στο πλευρό της κοινωνίας»

Στην πρωτεύουσα της χώρας και σε όλες τις μεγάλες πόλεις ξεσπούν μαζικές διαδηλώσεις κατά των έκτακτων μέτρων της κυβέρνησης που, αν και δεν έχει κλείσει ούτε μισό χρόνο από τη θριαμβευτική της εκλογή, δείχνει να έχει ήδη ξοδέψει το πολιτικό της κεφάλαιο εντός και εκτός συνόρων. Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση ετοιμάζει τον νέο διοικητικό χάρτη της χώρας. Το πρόγραμμα Καλλικράτης και το πρώτο Μνημόνιο ψηφίζονται τον ίδιο μήνα (Μάιος 2010) από το ελληνικό κοινοβούλιο. Οι επόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές θα αποτελέσουν ένα κρίσιμο τεστ για την κυβέρνηση, που θα προσπαθήσει να διαχωρίσει το εκλογικό μήνυμα από την οικονομική της πολιτική.

Θα περίμενε κανείς σε μια τέτοια συγκυρία να αναδειχθούν νέα πολιτικά πρόσωπα, χωρίς εξαρτήσεις από ιδιωτικά συμφέροντα, φορείς ενός προοδευτικού λόγου που θα απευθύνεται στην παραγωγική βάση της κοινωνίας, θα στέκεται στο πλευρό της και θα διατυπώνει ένα πρόγραμμα υπέρ της, καθώς δεν νοείται οικονομική ανάκαμψη χωρίς αυτήν.

Θα μπορούσε ένα τέτοιο πρόσωπο να είναι ο δήμαρχος της πρωτεύουσας; Σίγουρα όχι ένας άνθρωπος που ξερίζωνε δέντρα και το μοναδικό που φύτεψε ήταν ένα ψεύτικο χριστουγεννιάτικο καλά φυλασσόμενο από αστυνομικούς. Η Αθήνα είχε ανάγκη από ένα νέο πρόσωπο.

Ο Γιώργος Καμίνης είδε την ένταξη της Ελλάδας στο Μνημόνιο από τη θέση του Συνηγόρου του Πολίτη. Στο πρόσωπο του ο κόσμος της Αριστεράς είδε έναν φιλελεύθερο, προοδευτικό υποψήφιο με αριστερό παρελθόν, που θα μπορούσε να βάλει τέλος στη φαυλότητα του παλαιοκομματισμού. Ο Δήμος Αθηναίων αποτελούσε ταυτόχρονα και την Α’ εκλογική περιφέρεια της Αθήνας, παραμένοντας δέσμιος των προσωπικών στρατηγικών των αστέρων του δικομματισμού.

Αν και ο κ. Καμίνης προτάθηκε από τη ΔΗΜΑΡ, ο ίδιος απαίτησε τη στήριξη και του ΠΑΣΟΚ, χωρίς τη μικροαστική βάση του οποίου δεν θα κατάφερνε να νικήσει στις εκλογές του Νοεμβρίου του 2010. Γύρω από το πρόσωπο του συγκεντρώθηκαν παλαιοεκσυγχρονιστές και νεοφιλελεύθεροι που ποτέ δεν έκρυψαν την απέχθειά τους για τα λαϊκά στρώματα της πόλης. Ξεκινώντας ως «Ένας Αριστερός Ελληνοαμερικανός για τον Δήμο Αθηναίων» (Βήμα, 29/8/2010), με μεγαλύτερο επίτευγμά του στα δώδεκα χρόνια της θητείας του ως Συνηγόρου του Πολίτη το ότι «προχωρούν θέματα που αφορούν τους πολίτες έναντι της δημόσιας διοίκησης», ο Γιώργος Καμίνης μπαίνει σήμερα στο ίδιο κάδρο ως «Αέρας νίκης» με τον Γιάννη Σγουρό (Τα Νέα, 1/4/2014).

«Ο δήμαρχος που δίνει κύρος στην πολιτική»

Η αναζήτηση των αιτίων της χρεοκοπίας αλλάζει τον δημόσιο λόγο. Οικονομικοί όροι, που στο παρελθόν παρέμεναν εντός των ορίων της ακαδημαϊκής κοινότητας και δύσκολα κέρδιζαν τα πρωτοσέλιδα του Τύπου, ενσωματώνονται στις καθημερινές ερμηνείες της εγχώριας μικροπολιτικής πραγματικότητας. Οι αλληλοσυγκρουόμενες ερμηνείες, που υπαγορεύονται από διαφορετικές ιδεολογικοπολιτικές αφετηρίες, σύντομα ενσωματώνονται στο δίπολο που ορίζεται από την παρουσία των δανειστών στα πολιτικά πράγματα της χώρας: μνημόνιο-αντιμνημόνιο.

Αυτό δεν αφορά μόνο όσους δοκιμάζονται στην κεντρική πολιτική σκηνή. Οι πόροι της τοπικής αυτοδιοίκησης περικόπτονται δραματικά. Ο δήμαρχος της μεγαλύτερης πόλης της χώρας έχει σίγουρα την ευκαιρία να δώσει στην πολιτική ζωή της χώρας το κύρος που της αφαιρούν οι παλινωδίες της κεντρικής διοίκησης και να δώσει νόημα στην έννοια της αυτοδιοίκησης. Θα μπορούσε ένας τέτοιος άνθρωπος να προέρχεται από την Αριστερά;

Το προεκλογικό πρόγραμμα του Γιώργου Καμίνη υποσχόταν τα πάντα και επιδεχόταν κάθε ερμηνεία. Άραγε, τι σήμαινε «διεκδικούμε μια πόλη πολιτισμένη, ανοικτή στους πολίτες»; Το «Δικαίωμα στην Πόλη» διακήρυξε ότι «η Αθήνα δεν καταστράφηκε από σεισμό ή τυφώνα, ούτε από το μνημόνιο. Καταστρέφεται από την παρατεταμένη ανευθυνότητα, τη γραφειοκρατία και την εγκατάλειψη» (10/2010). Όσα δηλαδή επιδείνωσε στη συνέχεια το Μνημόνιο.

Διεκδικώντας τον δημόσιο χώρο, ο δήμαρχος κατήγγειλε ως καταληψίες τις συλλογικότητες που είχαν μετατρέψει την εγκαταλελειμμένη Δημοτική Αγορά της Κυψέλης σε πολιτιστικό κύτταρο μιας περιοχής με κατεστραμμένη τοπική οικονομία και την εκσυγχρόνισε μετατρέποντάς τη σε γραφειοκρατικό κέντρο. Στην τελευταία του έκθεση ως Συνήγορος του Πολίτη (Ετήσια Έκθεση 2009), ο Γιώργος Καμίνης έγραφε πως «είναι παραπλανητικό να καταγγέλλεται η οικονομική κρίση ως ο κύριος υπεύθυνος για την εν γένει υποβάθμιση της ποιότητας των υπηρεσιών που παρέχει στον πολίτη το δημόσιο». Ανάμεσα σε πολλά, πρότεινε τότε προς τον Δήμο Αθηναίων «την ενίσχυση της Διεύθυνσης Κηποτεχνίας και Πρασίνου σε ανθρώπινο δυναμικό και παράλληλα την κατανομή του προσωπικού σε συγκεκριμένες περιοχές πρασίνου». Κανείς δεν φανταζόταν ότι ο διάδοχος του Νικήτα Κακλαμάνη θα έδινε το ελεύθερο στον εκπρόσωπο των βιομηχάνων να κόψει δέντρα στον Εθνικό Κήπο για να διοργανώνει εικαστικές εκθέσεις.

«Ο δήμαρχος που ενώνει τους πολίτες»

Η κυβέρνηση έχει ήδη διαπράξει το πρώτο της ολέθριο σφάλμα, δεσμεύοντας τη χώρα στο αυτοκτονικό οικονομικό πρόγραμμα που της υπαγορεύουν οι δανειστές. Όπως θα αποκαλυφθεί αργότερα από τον διεθνή Τύπο, το πρόγραμμα διάσωσης είναι σχεδιασμένο για να διασφαλίσει πρωτίστως τα συμφέροντα των δανειστριών χωρών, δηλαδή να εξαλείψει την έκθεση των συστημικών τραπεζών της ευρωζώνης στην ελληνική οικονομία. Το μνημόνιο είναι στην πραγματικότητα ένα πρόγραμμα καραντίνας, με το οποίο οι εταίροι κερδίζουν χρόνο εις βάρος των όποιων αντοχών της χρεοκοπημένης Ελλάδας. Όχι, βεβαίως, όλης της Ελλάδας. Στο Μνημόνιο, οι αντοχές μετρώνται από κάτω προς τα πάνω. Τα πιο αδύναμα στρώματα είναι αυτά που θυσιάζονται με συνοπτικές διαδικασίες, καθώς το πρόγραμμα σε δεύτερο χρόνο αφήνει άθικτους τους οικονομικούς παράγοντες εκείνους που κρίνονται αναγκαίοι για την επόμενη μέρα.

Στην πρωτεύουσα της χώρας, οι απεργιακές κινητοποιήσεις αυξάνονται και γίνονται οι πιο μαζικές των τελευταίων ετών, η ένταση κλιμακώνεται με τις βίαιες και εκτός ελέγχου επιθέσεις της αστυνομίας, ενώ δεν λείπουν στιγμές έντασης με προπηλακισμούς και βιαιοπραγίες εναντίον πολιτικών και συνδικαλιστών. Λίγες ημέρες μετά την επίσημη ένταξη της χώρας στο καθεστώς του Μνημονίου, πραγματοποιείται η μαζικότερη κινητοποίηση, που όμως κηλιδώνεται από τον εμπρησμό της τράπεζας Marfin (5/5/2010), στον οποίο βρίσκουν τραγικό θάνατο τρεις εργαζόμενοι. Η κοινή γνώμη παγώνει.

Τα πράγματα θα εξελιχθούν πολύ χειρότερα τα επόμενα χρόνια, καθώς η εφαρμογή του Μνημονίου παίρνει χαρακτηριστικά ανθρωπιστικής κρίσης. Αν δεν μπορεί ο εκλεγμένος δήμαρχος στον πολυπληθέστερο δήμο της χώρας να αποτελέσει πρόσωπο ενωτικό που να προτάσσει την αξία της ανθρώπινης ζωής απέναντι σε κάθε πράξη αυταρχισμού και βίας, τότε ποιος μπορεί;

Στους πρώτους μήνες της θητείας του ο Γιώργος Καμίνης επεξεργάστηκε και παρουσίασε νομοσχέδιο για τον περιορισμό των διαδηλώσεων στο κέντρο της Αθήνας (12/2011). Αποδίδοντας το μαρασμό της πόλης στις πορείες διαμαρτυρίας, ο δήμαρχος έδειξε πώς εννοούσε προεκλογικά τις «δράσεις και ιεραρχήσεις» που απαιτούνται απέναντι «σε μια γενικόλογη ευαισθησία στην προστασία των ελευθεριών». Ο Συνήγορος του Πολίτη, που το 2004 σε ειδική του έκθεση (Πειθαρχική-διοικητική διερεύνηση καταγγελιών σε βάρος αστυνομικών υπαλλήλων, 7/7/2004) χαρακτήριζε «απογοητευτικό» τον απολογισμό της υπηρεσιακής του επαφής με την Ελληνική Αστυνομία, ως δήμαρχος Αθηναίων έγινε ο καλύτερος συνεργάτης της.

«Ο δήμαρχος που γίνεται σύμβολο αλληλεγγύης και ανάκαμψης»

Με ολοένα και μεγαλύτερα στρώματα του πληθυσμού να φτωχοποιούνται, η τρόικα κομμάτων εξουσίας-κεφαλαίου-ΜΜΕ αναζητεί την αφήγηση εκείνη που θα της δώσει πλεονέκτημα απέναντι στις αυξανόμενες λαϊκές αντιδράσεις. Σύντομα τη βρίσκει στη λογική της ελληνικής ιδιαιτερότητας και της συλλογικής ευθύνης των άλλων. Αυτοί οι άλλοι είναι κάθε φορά οι κοινωνικές ομάδες που αντιστέκονται στην προοπτική της εξαθλίωσής τους. Όσοι διαμαρτύρονται αντιμετωπίζονται με πρωτοφανή βιαιότητα από την αστυνομία. Η πόλωση σε όλα τα επίπεδα παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις και η κρίση από οικονομική μετατρέπεται σε κρίση δημοκρατίας.

Ο δεύτερος χρόνος του Μνημονίου βρίσκει την πρωτεύουσα να συγκλονίζεται από τις μαζικές κινητοποιήσεις που έχουν πλέον πάρει πανευρωπαϊκό χαρακτήρα. Το λεγόμενο κίνημα των Αγανακτισμένων εξαπλώνεται από τις ισπανικές πόλεις σε όλο τον ευρωπαϊκό νότο, καθώς τα μεγάλα αστικά κέντρα της ευρωζώνης είναι αυτά όπου η πανευρωπαϊκή λιτότητα δείχνει το σκληρότερο της πρόσωπο. Τη στιγμή που ο ευρωπαϊσμός της ελληνικής κυβέρνησης αναλώνεται από δόση σε δόση σε έναν κοσμοπολιτισμό τριτοκοσμικού τύπου, η Αθήνα δεν έχει ανάγκη από άλλον έναν υφυπουργό Τουρισμού και Δημόσιας Τάξης, αλλά από έναν πολιτικό ευρωπαϊκού βεληνεκούς.

Μιλώντας στο 2ο συνέδριο της ΔΗΜΑΡ (10/2013), ο Γιώργος Καμίνης δήλωνε: «Η Ευρώπη που ονειρευτήκαμε δεν είναι η Ευρώπη που ζούμε σήμερα». Στην Ευρώπη των 19 εκατομμυρίων ανέργων, ο δήμαρχος έβλεπε το δρόμο της ανασυγκρότησης στην «Πρωτοβουλία των 5 Δημάρχων» (Βόλος, 11/2013), οι οποίοι επικοινωνήθηκαν ως «δήμαρχοι-οραματιστές» σε αντιδιαστολή με τους «δημάρχους-παρόχους υπηρεσιών».

Στο αρχικό όραμα του Γιώργου Καμίνη περιλαμβάνονταν ανάμεσα σε άλλα η διεύρυνση των κοινωνικών υποδομών και η διευκόλυνση της εγκατάστασης νέων νοικοκυριών στο κέντρο της πόλης. Μέχρι στιγμής λειτουργούν μόνο τρεις χώροι ανοιχτής φιλοξενίας αστέγων σε μια πόλη με περισσότερες από 20.000 άστεγους. Σε έναν από τους πιο κρύους χειμώνες των τελευταίων ετών, ο Γιώργος Καμίνης μήνυσε τους άστεγους που μετά από μια ακτιβιστική πρωτοβουλία βρήκαν καταφύγιο στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου. Τα ΜΑΤ ανέλαβαν να εκκενώσουν το χώρο από τους «καταληψίες», οι οποίοι αντιμετώπισαν τις κατηγορίες της διακεκριμένης φθοράς, κλοπής ρεύματος και διατάραξης οικιακής ειρήνης. Η εμμονή του Γιώργου Καμίνη να λειτουργεί ως διαχειριστής και όχι ως οραματιστής υπομονόμευσε τις θετικές στιγμές της θητείας του, όπως αποτυπώθηκαν στη λειτουργία προγραμμάτων όπως το «Κοινωνικό Παντοπωλείο» ή την «Αλληλεγγύη στην οικογένεια».

Η πίστη στη «νομιμότητα», λέξη-κλειδί της θητείας του κ. Καμίνη, εξειδικεύτηκε στη θετική υποδοχή εκ μέρους του των σχεδίων του υπουργού Νίκου Δένδια για «κέντρα υποδοχής και φιλοξενίας μεταναστών» (7/2012). Η Αθήνα είχε έναν φιλελεύθερο δήμαρχο που πρόκρινε ως λύση στο μεταναστευτικό τη δημιουργία περισσότερων στρατοπέδων συγκέντρωσης τύπου Αμυγδαλέζας.

«Ο δήμαρχος του οποίου ο λόγος μετράει»

Οι δραματικές επιπτώσεις του προγράμματος στην οικονομία και η κοινωνική έκρηξη που προκαλεί οδηγούν σε πτώση της πρώτη μνη-μονιακής κυβέρνησης, το Νοέμβριο του 2011. Ακόμα και τότε όμως, το καταρρέον σύστημα αποφεύγει τις εκλογές και αναβαπτίζεται με μια νέα κυβέρνηση συνασπισμού με τεχνοκράτη πρωθυπουργό. Οι σοσιαλδημοκράτες, σοσιαλφιλεύθεροι, νεοφιλελεύθεροι, δεξιοί και ακροδεξιοί που συμμετέχουν στη νέα κυβέρνηση αναλαμβάνουν να δώσουν ώθηση στο ανυπόληπτο πρόγραμμα των δανειστών και αυτοαναγορεύονται αποκλειστικοί και μόνιμοι εκπρόσωποι της συνταγματικής νομιμότητας, βάζοντας απέναντι τους την Αριστερά.

Η αυξανόμενη απήχηση της τελευταίας αποτυπώνεται στις πρόωρες εθνικές εκλογές που, όταν επιτέλους γίνονται, αφού έχει ολοκληρωθεί η μεταφορά του ελληνικού χρέους στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, τη φέρνουν σε πορεία εξουσίας. Με την απροκάλυπτη πολιτική στήριξη των δανειστών, τα αστικά κόμματα αναδιατάσσονται προς το συ ντηρητικότερον και το Μνημόνιο γίνεται και τυπικά αυτό που είναι στην ουσία του. Από οικονομικό πρόγραμμα διάσωσης μετατρέπεται ολοκληρωτικά σε πολιτικό πρόγραμμα (αντι)μεταρρύθμισης, αφού πέρα από κάθε λογική ανάκαμψης στοχεύει στην πλήρη αποδόμηση της ελληνικής οικονομίας και το χτίσιμο της ξανά εκ θεμελίων πάνω στις νεοφιλελεύθερες δοξασίες του Τέλους της Ιστορίας.

Όλο αυτό το διάστημα, η κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας έχει γίνει ο πιο δημοφιλής προορισμός των διεθνών ΜΜΕ, καθώς οι εξελίξεις στην Αθήνα συνιστούν το μέτρο επιτυχίας του πιο επικίνδυνου στοιχήματος στη σύγχρονη ιστορία της Ευρώπης, που είναι η κοινωνικοποίηση των ζημιών του χρηματοπιστωτικού συστήματος εις βάρος τους διαρκώς συρρικνούμενου κοινωνικού κράτους.

Θα περίμενε κανείς από τον δήμαρχο της Αθήνας να είναι κάτι παραπάνω από το όρθιο ρολόι της αντίστροφης μέτρησης σε κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς. Η σπουδαία, πράγματι, πολιτική φράση «κανείς να μη μείνει μόνος, να μη λείψει κανείς» του Γιώργου Καμίνη το Δεκέμβριο του 2013 δείχνει τις μεγάλες αντιφάσεις του. Μετρώντας τα τελευταία αγχωμένα δευτερόλεπτα δημόσιων σχέσεων με φόντο την Ακρόπολη, ο δήμαρχος χαρακτήρισε το 2014 «ένα αύριο με ελπίδα». Σε μια Αθήνα πιο βρώμικη από ποτέ, με τα ιατρεία του Δήμου υπό διάλυση, οι υποστηρικτές του δημάρχου ακόμα πανηγυρίζουν για την εξυγίανση των οικονομικών του Δήμου, με τον ίδιο τρόπο που πανηγυρίζει κάθε υπουργός Οικονομικών για την επιτυχία των μέτρων δημοσιονομικής και εισοδηματικής λιτότητας. Ξαφνικά, ο δήμαρχος ανακαλύπτει την πραγματικότητα: «παλεύω για την Αθήνα με 60% λιγότερα  χρήματα» (Νέα 12/4/2014)

Ο δήμαρχος που δεν ήθελε και δεν μπορούσε

Το σκηνικό παρακμής συμπληρώνει η απροσδόκητη άνοδος ενός περιθωριακού νεοναζιστικού κόμματος, του οποίου η αντιμεταναστευτική και εθνικιστική ρητορική αυτονομεί ένα παραδοσιακά ακροδεξιό ακροατήριο από τον παλαιό δικομματισμό και προσελκύει τα λουμπενοποιημένα μικροαστικά στρώματα σε όλη την επικράτεια. Η παρουσία των νεοναζί στην κεντρική πολιτική σκηνή ενισχύεται απροκάλυπτα από τα συστημικά ΜΜΕ, καθώς λειτουργεί ως φόβητρο απέναντι στις αριστερές δυνάμεις που έρχονται σε πλήρη ρήξη με τις μνημονιακές πολιτικές.

Η αστυνομία μοιάζει να έχει αλωθεί από ακροδεξιά στοιχεία, τα οποία λειτουργούν ως κράτος εν κράτει στις υποβαθμισμένες συνοικίες της Αθήνας. Τα πρώτα θύματα της παρακρατικής δράσης είναι οι μετανάστες. Η σύγχρονη ελληνική ιστορία ζει πρωτοφανείς στιγμές πλήρους απαξίωσης της ανθρωπινής ζωής με διακεκριμένους πολιτικούς να στοχοποιούν ρητορικά και στη συνέχεια να νομοθετούν ενάντια στους περιθωριοποιημένους μιας κοινωνίας που βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση.

Σε πρωινή εκπομπή της ΕΡΤ (19/9/2012), ο δήμαρχος εξίσωσε του δημοτικούς συμβούλους της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και του νεοναζιστικού κόμματος, λέγοντας για τους μετανάστες: «Δεν ξέρω ποιος μαχαίρωσε ποιον. Η βία είναι καταδικαστέα από όπου κι αν προέρχεται». Στις 29/4/2013 ο δήμαρχος ερωτάται στη σελίδα του στο facebook αν θα απαγορεύσει επικείμενο συσσίτιο της Χρυσής Αυγής στην πλατεία Συντάγματος όπως έκανε με ανταλλακτικό παζάρι βιβλίου τις προηγούμενες μέρες στον ίδιο χώρο, χαρακτηρίζοντάς το κατάληψη δημοσίου χώρου. Ταυτοχρόνως, αποφεύγει να απαντήσει στις επίμονες ερωτήσεις γιατί δεν επενέβη ανάλογα σε διανομή τροφίμων της Χρυσής Αυγής που είχε πραγματοποιηθεί ένα χρόνο πριν στην πλατεία.

Αιφνιδιασμένος ο δήμαρχος απαντά τελικά πως «αν δεν ζητήσει άδεια και προβεί στη δράση, έχουμε δυο σκέψεις αντίδρασης που δεν θα τις δημοσιεύσω τώρα, για ευνόητους λόγους». Τις επόμενες μέρες ο Γιώργος Καμίνης έθετε δημοσίως το ερώτημα «ποιος κυβερνά αυτήν την πόλη» και τα ΜΜΕ τον παρουσίαζαν ως αυτόν που τα έβαλε με τη Χρυσή Αυγή.

Ο δήμαρχος της ελληνικής πρωτεύουσας και μιας από τις ιστορικότερες πόλεις του πλανήτη θα μπορούσε να είναι ένας ανεξάρτητος και αδέσμευτος πολιτικός, ένας προοδευτικός συνομιλητής της κοινωνίας, ένας αριστερός εκπρόσωπος των αποκλεισμένων παραγωγικών στρωμάτων, ένα πραγματικό σύμβολο ενότητας κατά της βίας, ένας διεκδικητής των κοινωνικών δικαιωμάτων, μια δυνατή φωνή υπέρ της αξιοπρεπούς διαβίωσης και κατά της φτωχοποίησης των πολιτών, που το κύρος του να ακυρώνει τις πολιτικές συρρίκνωσης της τοπικής αυτοδιοίκησης και η θητεία του να αποτελεί λαμπρό παράδειγμα εναλλακτικής διαχείρισης της κρίσης. Μέχρι σήμερα σβήνει γκράφιτι από τους τοίχους του κέντρου της Αθήνας, μιλώντας για ευταξία και αισθητική πάνω στις σκιές των αστέγων της πόλης του. Κι όμως, αυτή η πόλη είχε δήμαρχο.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *