Μπένι και Πίτερ Σέλερς – Η σκυτάλη στον Γρηγοράκο, το ΠΑΣΟΚ σε παράκρουση

image002Πηγή: Διονύσης Ελευθεράτος -“Πριν”

Παρέλαβε, λοιπόν, τη σκυτάλη ο Λ. Γρηγοράκος από τον Ευ. Βενιζέλο. Ανέλαβε να «εκλαϊκεύσει» τη λογική της…. απειλής – ναι, της προειδοποίησης πως, αν οι ψηφοφόροι τους «μαυρίσουν» για τα καλά, θα φύγουν από την κυβέρνηση, ρίχνοντας «μαύρη πέτρα» πίσω τους, ώστε να κάνουμε «μαύρα μάτια» να τους ξαναδούμε (ως συνταξιούχους της πολιτικής, ελπίζουμε). Έλαβε λοιπόν ο Λεωνίδας το περήφανο κεντροαριστερό του ύφος, αναγκάζοντας το πανελλήνιο να ριγήσει από συγκίνηση: «Το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να είναι απαξιωμένο σε μια κυβέρνηση συνεργασίας…».

Διάβολε, είναι σαν να ακούς τον Πάγκαλο να μιλά για το «ενδεχόμενο» να γίνει υπέρβαρος… Τώρα, δηλαδή, το ΠΑΣΟΚ τι ακριβώς είναι; Αξιωμένο και αντρειωμένο; Συμμετέχει στην κυβέρνηση επειδή (θεωρεί πως) διαθέτει επαρκή απομεινάρια κύρους στο λαό ή πιστεύει ότι έχει κάποια αίγλη επειδή είναι κυβερνητικός εταίρος, όπως για λόγους ευγένειας αποκαλείται ακόμη και η πιο φθαρμένη «τσόντα»; Κάνει το αβγό την κότα ή η κότα το αβγό – και μας λέει τώρα ο Μπένι «απ’ την κυβέρνηση θα βγω»;

Δεν βαριέστε… Στα κεντροαριστερά μυαλά όλα αυτά είναι συγκεχυμένα ή μάλλον «λαστιχένια». Από ποιούς να αξιώσεις έγκαιρη και θαρραλέα παραδοχή της καλπάζουσας απαξίωσης ή και -το σημαντικότερο- διάγνωση των αιτίων της; Από εκείνους που τον Ιούνιο του 2012 σχεδόν… πανηγύριζαν επειδή το κόμμα τους δεν έπεσε πολύ από το ποσοστό στο οποίο είχε κατρακυλήσει -χάνοντας 31 ποσοστιαίες μονάδες- στις εκλογές του Μαΐου;

Με ποδοσφαιρικούς όρους, ήταν σαν να ηττάται μια ομάδα με 7-0, αλλά επειδή τα έξι γκολ τα «έφαγε» στο πρώτο ημιχρόνιο στη λήξη ο προπονητής δηλώνει ότι η επιδειχθείσα στην επανάληψη αντοχή προοιωνίζεται επικές «αντεπιθέσεις». Και να σκεφθείτε ότι τότε ήταν -και έδειχναν- λιγότερο «θολωμένοι» και σπασμωδικοί από όσο στις ημέρες μας. Λογικό: η προαναγγελία του τέλους υποφέρεται, εάν από αυτήν μέχρι το οριστικό πολιτικό «τετέλεσται» μεσολαβεί κοτζάμ κυβερνητική θητεία. Όταν όμως το τέλος διαγράφεται στον ορίζοντα, τότε κάθε γέννημα παραλογισμού δείχνει εξηγήσιμο.

Να, ας πούμε ο Βενιζέλος να θεωρεί ότι θα μείνει στην ιστορία σαν δεύτερος Χαρίλαος Τρικούπης, αν όχι και σαν Ιησούς της πολιτικής, που σήκωσε σταυρό βαρύτατο, γιατί οι υπόλοιποι ήταν δειλοί ή αμαρτωλοί. Διότι, αν δεν το καταλάβατε, να «γαντζώνεσαι» στην καρέκλα του -έστω και κάπως παραπεταμένου- υπαρχηγού της κυβέρνησης Σαμαρά, με όσα πλεονεκτήματα ή και πολιτικά «αμυντικά συστήματα» προσφέρει αυτή η θητεία, είναι σαν να σε καρφώνουν στο σταυρό. Απάνθρωπη δοκιμασία. Ε, αν δεν αναγνωρίζεται το μεγαλείο τέτοιας θυσίας, σε αυτόν το λαό δεν αξίζει του Μπένι η μεγαλοσύνη, μα ούτε και του Γρηγοράκου η καλοσύνη – που ακόμη καταδέχεται να μας κυβερνά.

Κρίμα, βρε παιδί, μου. Προς στιγμή φάνηκε ότι ο κόσμος δεν θα ήταν τόσο αχάριστος. Λέμε «φάνηκε», διότι ως γνωστόν του Ψυχάρη ό,τι του φανεί, δεν μπορεί, θα γενεί… Κάποια στιγμή, λοιπόν, είχε «φανεί» στα Νέα ότι η Ελιά ξεκινούσε στην εκλογική κούρσα με 15% «ακατέβατο». Δεν πέρασε πολύς  καιρός κι ο Γρηγοράκος διερωτάται αν το ΠΑΣΟΚ βαίνει προς εξαΰλωση.

Προλαβαίνει πάντως να δώσει μια ακόμη παράσταση η ΠΑΣΟΚελιά: να εκλεγούν δήμαρχοι τίποτε «κεντροαριστερούληδες» (ξέρετε, απ’ αυτούς που τώρα υποδύονται τους κάργα ανεξάρτητους μέχρι τους ημιαντιμνημονιακούς) και να σαλπίσει ο Μπένι, για να αντεπιτεθεί η… εξαϋλωμένη Ελιά. Θα είναι σαν το σάλπισμα που έκανε ο Πίτερ Σέλερς, όταν υποδυόταν τον ατάλαντο ηθοποιό πολεμικής ταινίας, στην κωμωδία Το Πάρτι. Σάλπιζε, τον «πυροβολούσαν», έπεφτε κάτω, σάλπιζε πεσμένος, τον «πυροβολούσαν» ξανά, σάλπιζε πάλι. Η έκβαση της κινηματογραφικής μάχης είχε ήδη κριθεί, αλλά εκείνος «καιγόταν» να παίξει λίγο παραπάνω.

Αρκετά έπαιξαν όμως. Με αναρίθμητες ανθρώπινες ζωές που υποβίβασαν, άφησαν χωρίς μισθό, χωρίς σύνταξη, χωρίς δουλειά, χωρίς περίθαλψη. Αρκετά έπαιξαν και με τη νοημοσύνη των θυμάτων τους: πότε αναμασώντας τη δική τους, κεντροαριστερή βερσιόν του «σαξές στόρι» (σάμπως διαφέρει σε τίποτε ουσιαστικό από τη «σαμαρική;), πότε με τα αντάρτικα-οπερέτες των βουλευτών τους, πριν από τις ψηφοφορίες στη Βουλή. Μονίμως δε με τα φλάμπουρα ενός αντιναζιστικού «ανένδοτου», ο οποίος, έτσι, για να σπάει η αντιφασιστική μονοτονία, σιωπά όταν ο Μπένι μιλάει για Ουκρανία.

Καταφθάνει η ώρα της πολιτικής τιμωρίας σας, κύριοι – κι ελπίζουμε να είναι δίκαιη, δηλαδή πολύ σκληρή. Α, και κάτι ακόμη: οι ομολογιούχοι που αυτοκτονούν το κάνουν διότι είναι όντως απελπισμένοι κι όχι επειδή βάλθηκαν προεκλογικά να πλήξουν τον αρχηγό σας, υπενθυμίζοντας την «επιτυχία» του PSI. Θεωρούμε σκόπιμο να σας το πούμε, διότι με τα μυαλά που κουβαλάτε τα πάντα μπορείτε να σκεφθείτε ή και να πείτε. Εκτός αν ξεχάσατε τι είχαν πει ένας δυο από εσάς για την αυτοκτονία του Δημήτρη Χριστούλα…

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *