Καιροσκοπισμός και ρεφορμισμός διαπνέουν το ευρωεκλογικό πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

antarsia32Nα γίνει ανατροπή με ψήφο στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ». Αυτός ο πρωτοσέλιδος τίτλος της εφημερίδας του ΝΑΡ («ΠΡΙΝ» 11 Μάη) συνοψίζει σε μεγάλο βαθμό την πολιτική που προβάλλει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ενόψει των ευρωεκλογών.

Δεν μπορεί να μην σημειώσουμε την ανακολουθία ανάμεσα στους ηχηρούς –σε άλλες περιόδους- τυμπανισμούς της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για «ανατροπή με αντικαπιταλιστικούς αγώνες» και στην εκλογική έκκλησή της που ανάγει την «ανατροπή» σε υπόθεση ψήφου, σε υπόθεση, δηλαδή, αποτελέσματος κοινοβουλευτικών εκλογών, η οποία ταιριάζει σε μια ρεφορμιστική αντίληψη.

Είναι προφανές ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλεί σε εκλογική ανατροπή της συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, όπως το εννοούν και το επαναλαμβάνουν τα κείμενά της, μη εξαιρουμένης και της ευρωεκλογικής διακήρυξής της, η οποία ανάμεσα στα κορυφαία συνθήματά της περιλαμβάνει το «κάτω η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ».

Το σύνθημά της ταυτίζεται με εκείνο που προβάλλει και ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος έχει κάνει σημαία του την «πολιτική ανατροπή» και την «ανατροπή της κυβέρνησης Σαμαρά». Η «ανατροπή με ψήφο» αντικειμενικά χύνει νερό στο μύλο του ΣΥΡΙΖΑ και αυτή είναι ένα πρώτο σημείο από το οποίο μπορεί να κρίνει, κανείς, την πολιτική της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Ένα δεύτερο σημείο είναι το κεντρικό σύνθημά της για την ΕΕ, που διατυπώνεται με το «έξω από το ευρώ και την ΕΕ». Υπάρχουν δύο ζητήματα σε σχέση μ’ αυτό:

Το πρώτο συνδέεται με το ερώτημα γιατί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν προβάλλει το «έξω από την ΕΕ», αλλά προσθέτει δίπλα σ’ αυτό ή σωστότερα πριν απ’αυτό, απαρέγκλιτα, και το «έξω από το ευρώ». Με δεδομένο ότι το «έξω από την ΕΕ» είναι ένα σαφές σύνθημα που ζητά την ολοκληρωμένη και ριζική απεξάρτηση της Ελλάδας από την ΕΕ, την πολιτική, την οικονομική και αναμφισβήτητα τη νομισματική απεξάρτηση της χώρας μας από την ιμπεριαλιστική ΕΕ, τι νόημα έχει η διατύπωση «έξω από την ευρωζώνη και την ΕΕ»;

Δεν υπάρχει σ’ αυτήν ούτε πλεονασμός, ούτε υπογράμμιση, όπως θα μπορούσε να πει μια επιφανειακή ανάγνωσή της. Ούτε είναι ανώδυνη. Υπάρχει, κατ’ αρχήν, μια ιστορία που έχει οδηγήσει σ’ αυτό το σύνθημα και μπορεί να το ερμηνεύσει. Υπάρχει η ιστορία ότι δυνάμεις που απαρτίζουν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στα προηγούμενα χρόνια της πολιτικής δράσης τους δεν υιοθετούσαν το σύνθημα «έξω από την ΕΕ» και χρησιμοποιούσαν το «αποδέσμευση από την ΕΕ», που προώθησε πρώτο το ΚΚΕ στα πλαίσια μιας αντίληψης που παρέπεμπε σε μια ρεφορμιστική σταδιακή απαγκίστρωση από την ΕΕ, η οποία στην πιο προωθημένη μορφή της εκφυλίστηκε σε «αντιμετώπιση των συνεπειών της ΕΕ».

Υπάρχει το δεδομένο ότι δυνάμεις μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ εξακολουθούν να επηρεάζονται από αυτή την αντίληψη που την έχουν μετασχηματίσει στο εσωτερικό της σε μια συζήτηση για πάλη «με κατεύθυνση την αποδέσμευση ή έξοδο από την ΕΕ», η οποία θα έχει σαν πρώτο βήμα ή στάδιό της την «έξοδο από την ευρωζώνη». Υπάρχει, ακόμα, το πρόσφατο γεγονός της επιδίωξης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για συνεργασία και για κοινό ψηφοδέλτιο στις ευρωεκλογές με το «Σχέδιο Β» του Α.Αλαβάνου, ο οποίος όμως δεν υποστηρίζει το «έξω από την ΕΕ» αλλά μόνο το «έξω από το ευρώ». Για την πραγματοποίηση αυτής της συνεργασίας η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ενέκρινε πρόταση «που σέβεται τη θέση για έξοδο από το ευρώ και αναδείχνει σε σχετικά ισότιμα τη θέση για έξοδο από την ΕΕ» (ΠΡΙΝ 23.2.2014). Η συνεργασία δεν προχώρησε, ωστόσο, στο εσωτερικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ προκλήθηκαν διαφωνίες γιατί δεν καρποφόρησε, από δυνάμεις που αποδέχονταν τη μεγαλύτερη προσχώρηση στη θέση του Αλαβάνου για την ΕΕ και ήθελαν την εκλογική συνεργασία μαζί του.

Η ιστορία αυτή σε συνδυασμό με το γεγονός ότι στο σύνθημα «έξω από το ευρώ και την ΕΕ» προτάσσεται η έξοδος από το ευρώ, δείχνει ακριβώς ότι το κεντρικό σύνθημα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για την ΕΕ είναι ένα σύνθημα που, από τη μια, εκφράζει μια πολιτική με ισχυρή επίδραση της ρεφορμιστικής αντίληψης για την ΕΕ και, από την άλλη, ένα οππορτουνιστικό συγκερασμό της θέσης που υποστηρίζει την έξοδο από την ΕΕ σαν άμεσο αίτημα του κινήματος με απόψεις που δεν το υποστηρίζουν και το ψαλιδίζουν στο «έξω από το ευρώ». Το αποτέλεσμα είναι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να προβάλλει ένα θολό αίτημα που αποδυναμώνει το «έξω από την ΕΕ».

Ακόμα κι έτσι, τι περιεχόμενο του δίνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Αυτό είναι το δεύτερο και ουσιαστικό ζήτημα. Το «έξω από την ΕΕ» είναι ένα σύνθημα ευθέως και άμεσα συνδεδεμένο με την πάλη ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση της Ελλάδας, με την πάλη για εθνική ανεξαρτησία. Κι όμως στην πολιτική και στο εκλογικό πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ το «έξω από την ευρωζώνη και την ΕΕ» εμφανίζεται εντελώς αποσυνδεδεμένο από την πάλη για εθνική ανεξαρτησία. Το αριστερό σύνθημα «ψωμί, δουλειά, ελευθερία, εθνική ανεξαρτησία» που δεσπόζει χρόνια τώρα στο λαϊκό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα της χώρας μας έχει περικοπεί στην προεκλογική διακήρυξή της σε «ψωμί, δουλειά, ελευθερία»… Το αίτημα ενάντια στην εξάρτηση της Ελλάδας από τον ιμπεριαλισμό, που η οδυνηρή πραγματικότητα των μνημονίων και της τρόικας το ανέδειξε τόσο επίκαιρο και επιτακτικό, είναι πεταγμένο από το ευρωεκλογικό πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Όταν όμως αρνείσαι την πάλη ε­νάντια στην ξένη εξάρτηση, υπονομεύεις και κάνεις κούφιο το αίτημα για έξοδο από την ΕΕ. Όταν διαγράφεις τον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία, το «έξω από την ΕΕ» μένει άδειο από περιεχόμενο.

Το τρίτο σημείο που χαρακτηρίζει τις ευρωεκλογικές θέσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι η συνύπαρξη μέσα σ’ αυτές ενός πλαισίου «μεταβατικών στόχων» που αντιστοιχούν σε πολιτικό πρόγραμμα κυβέρνησης και ενός πλαισίου οικονομικών αιτημάτων που αποτελούν, ουσιαστικά, αντικείμενο συνδικαλιστικής διεκδίκησης. Το πρώτο ξεκινά από την «ανατροπή της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ» συνεχίζει με «τη μονομερή καταγγελία των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων», τη «μη αναγνώριση, παύση πληρωμών και διαγραφή του χρέους», το «έξω τώρα από ευρώ και ΕΕ» και φτάνει μέχρι την «εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων, χωρίς αποζημίωση, με εργατικό – λαϊκό έλεγχο» και τις «δημόσιες επενδύσεις για τις κοινωνικές και λαϊκές ανάγκες, με αξιοποίηση των παραγωγικών δυνατοτήτων των εργαζόμενων και της κοι­νωνίας».

Το δεύτερο μιλά για «αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, με πρώτο βήμα την επιστροφή στα επίπεδα του 2009. Συλλογικές Συμβάσεις, κατάργηση της ελαστικής εργασίας. Όχι στα χαράτσια, την εξοντωτική φορολογία και τους πλειστηριασμούς. Μείωση των ωρών δουλειάς και των χρόνων συνταξιοδότησης» κλπ.

Παραταγμένες αυτές οι δύο κατηγορίες των στόχων η μία δίπλα στην άλλη, χωρίς να εξηγούνται ή να αναφέρονται προϋποθέσεις πραγματοποίησής τους και εμφανιζόμενες σαν άμεσα αιτήματα συγκροτούν ένα εκλογικό πρόγραμμα πλήρους σύγχυσης, παρόμοιας με αυτήν που διακρίνει τα προγράμματα ρεφορμιστικών κομμάτων. Όταν π.χ. η «εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων, χωρίς αποζημίωση, με εργατικό – λαϊκό έλεγχο» ή οι «δημόσιες επενδύσεις για τις κοινωνικές και λαϊκές ανάγκες», αιτήματα που μπορούν να υλοποιηθούν με φιλολαϊκό περιεχόμενο μόνο αν η κρατική ε­ξουσία περάσει στα χέρια του λαού, εξομοιώνονται με αιτήματα όπως οι «αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, με πρώτο βήμα την επιστροφή στα επίπεδα του 2009» και οι «Συλλογικές Συμβάσεις» που μπορούν να καταχτηθούν μετά από σημαντικούς μαζικούς αγώνες και κάτω από αστικές κυβερνήσεις, τότε το μόνο που μπορεί να προκύψει είναι ένα πολιτικό πρόγραμμα «αχταρμάς» που ανακατώνει και μπερδεύει τους στόχους που αναλογούν σε κυβερνητικό πρόγραμμα λαϊκής εξουσίας με στόχους που αναλογούν σε συνδικαλιστικές διεκδικήσεις στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος.

Και όχι μόνο αυτό. Καλλιεργεί και τις ρεφορμιστικές αυταπάτες ότι στόχοι που αντιστοιχούν σε μια λαϊκή εξουσία μπορούν να προωθηθούν σαν φιλολαϊκό «μεταβατικό πρόγραμμα» σε συνθήκες καπιταλιστικού συστήματος και αστικής εξουσίας. Ότι π.χ. «εθνικοποιήσεις τραπεζών και μεγάλων επιχειρήσεων» και «δημόσιες επενδύσεις» μπορούν να υπηρετήσουν το λαό, να αλλάξουν, δηλαδή, με «αντικαπιταλιστικούς αγώνες» ταξικό χαρακτήρα ενώ το καπιταλιστικό σύστημα θα παραμένει κυρίαρχο. Επιπλέον η σύνδεση αυτών των «μεταβατικών στόχων» της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με την «ανατροπή με ψήφο», αναδεικνύει ένα πολιτικό πρό­γραμμα που από πολλές πλευρές έχει νήματα με το ρεφορμισμό. Με θαμπή και διφορούμενη θέση απέναντι στην ΕΕ, με «αντικαπιταλισμό» αφυδατωμένο από αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο που απαξιώνει την πάλη για εθνική ανεξαρτησία, το πολιτικό πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποτυπώνει έναν καιροσκοπικό συμψηφισμό απόψεων (και «έξω από το ευρώ» και «έξω από την ΕΕ» και «κάτω η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ» και «ανατροπή της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και κάθε κυβέρνησης με την ίδια πολιτική. Κάτω το διεφθαρμένο αστικό σύστημα πολιτικής και οικονομικής εξουσίας» κ.ο.κ) με εμφανή ρεφορμιστική επιρροή, η οποία κάνει τον κόσμο που την ακολουθεί ευάλωτο στις πιέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, όπως δείχνουν και κάποια τοπικά κρούσματα «μεταγραφών» και «επικοινωνιών» στις αυτοδιοικητικές εκλογές.

Η πολιτική της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλοιώνει τους στόχους του αριστερού και λαϊκού κινήματος και εκπέμπει μια πολιτική σύγχυση που φαίνεται ακόμα και στο τι θέλει από αυτές τις ευρωεκλογές και τις αυτοδιοικητικές εκλογές.
Με άλλες φωνές της να λένε λ.χ. πως ζητούν ψήφο στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ για μια «Αριστερά χρήσιμη στο λαό» (ΠΡΙΝ 11.5.2014) και για να «πιέζει από αριστερά με στόχο να παίρνει μια κυβέρνηση Τσίπρα κανένα φιλεργατικό μέτρο» (Γ.Δελαστίκ, ΠΡΙΝ 4.5.2014) και άλλες για να είναι «όχι φωνή διαμαρτυρίας και “αριστερής αντιπολίτευσης” αλλά πόλος που θα επεξεργαστεί το μεταβατικό πρόγραμμα της ρήξης με τον ευρωπαϊκό δρόμο ως δρόμο παραγωγικής ανασυγκρότησης και σύγχρονης σοσιαλιστικής προοπτικής» (Π.Σωτήρης, ΠΡΙΝ 11.5.2014).

Μπορεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να κομπάζει για τους «χιλιάδες υποψηφίους» της, όμως το θέμα είναι σε ποιον δρόμο τούς περπατάει….

Μ-Λ ΚΚΕ

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *