Ο «αριστερός» κομμουνισμός στην Ελλάδα

9-skitso--19-thumb-largeΤου Στέργιου Μ.

[όσοι φίλοι και σ/φοι αρχίσουν να διαβάζουν αυτό το κείμενο παρακαλούνται θερμά να το διαβάσουν μέχρι τέλους και να σταθούν ιδιαίτερα στο ΥΓ]

Είναι σωστό ότι οι Βουδούρης, Κοππά, Παπαδημούλης, Δραγασάκης κ.α. είναι άνθρωποι αδιόρθωτα αντιδραστικοί. Είναι επίσης σωστό ότι θέλουν να πάρουν την εξουσία στα χέρια τους (προτιμώντας ωστόσο το συνασπισμό με την αστική τάξη), ότι θέλουν «να κυβερνούν» σύμφωνα με τους ίδιους παμπάλαιους αστικούς κανόνες, πως, όταν θα βρεθούν στην εξουσία, θα φέρνονται οπωσδήποτε σαν τους Σαμαρά και Βενιζέλο.

Όλα αυτά είναι σωστά. Από δω όμως δεν έπεται καθόλου ότι η υποστήριξή τους αποτελεί προδοσία της επανάστασης, αλλά ότι προς το συμφέρον της επανάστασης οι επαναστάτες της εργατικής τάξης πρέπει να παρέχουν σ’ αυτούς τους κυρίους ορισμένη κοινοβουλευτική υποστήριξη. Για να ξεκαθαρίσω τη σκέψη αυτή θα πάρω δυο σύγχρονα ελληνικά πολιτικά ντοκουμέντα: 1) το λόγο του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρα στις 18/ΙΙΙ/20.. (όπως δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «……… ….»50 της 19/III/20..) και 2) τους συλλογισμούς της «αριστερής» κομμουνίστριας, της σ. Κουτσούμπα, στο άρθρο της που αναφέραμε παραπάνω.

Ο Α. Σαμαράς στο λόγο του έκανε πολεμική στον Κουβέλη (που είχε κληθεί ειδικά στη συνεδρίαση, αρνήθηκε όμως να έλθει) και στους δημαριτες που δεν θέλουν το συνασπισμό με τους συντηρητικούς, αλλά μια προσέγγιση με το Συριζα. (Στο γράμμα του σ. Κριτσωτακη προς τη Σύνταξη είδαμε επίσης να αναφέρεται το γεγονός ότι δημαριτες περνούν στο Συριζα.) Ο Σαμαράς  προσπαθούσε να αποδείξει πως είναι απαραίτητος ο συνασπισμός των πασόκων με τους συντηρητικούς και μάλιστα ένας στενός συνασπισμός, γιατί διαφορετικά μπορεί να νικήσει ο Συριζα, που ο Σαμαράς «προτίμα να το ονομάζει» κομμουνιστικό, και που επιδιώκει τη «συλλογική ιδιοκτησία» στα μέσα παραγωγής. «Στη Γαλλία αυτό ονομαζόταν κομμουνισμός» –εξηγούσε εκλαϊκευτικά ο αρχηγός της αστικής τάξης στους ακροατές του, μέλη του κοινοβουλευτικού Πασοκ, που, όπως φαίνεται, δεν το ξέρανε ως τότε– «στη Γερμανία αυτό ονομαζόταν σοσιαλισμός· στη Ρωσία ονομάζεται μπολσεβικισμός». Για τους φιλελευθέρους αυτό είναι καταρχήν απαράδεκτο, εξηγούσε ο Σαμαράς, γιατί οι φιλελεύθεροι είναι καταρχήν υπέρ της ατομικής ιδιοκτησίας. «Ο πολιτισμός βρίσκεται σε κίνδυνο», δήλωνε ο ομιλητής και γι’ αυτό το Πασοκ και οι συντηρητικοί πρέπει να ενωθούν…

«…Αν πάτε στις αγροτικές περιφέρειες –είπε ο Σαμαράς– συμφωνώ πως εκεί θα βρείτε τους παλιούς κομματικούς διαχωρισμούς που διατηρήθηκαν όπως ήταν πρώτα. Εκεί ο κίνδυνος είναι πολύ απομακρυσμένος. Εκεί δεν υπάρχει κίνδυνος. Όταν όμως το κίνημα φτάνει ως τις αγροτικές περιφέρειες, ο κίνδυνος θα είναι και κει τόσο μεγάλος, όσο μεγάλος είναι τώρα σε μερικές βιομηχανικές περιφέρειες. Τα τέσσερα πέμπτα της χώρας μας ασχολούνται με τη βιομηχανία και το εμπόριο και μόλις το ένα πέμπτο με τη γεωργία. Αυτό είναι ένα περιστατικό που το έχω πάντα υπόψη μου, όταν σκέπτομαι τους κινδύνους που μας επιφυλάσσει το μέλλον. Στη Γαλλία ο πληθυσμός είναι γεωργικός και υπάρχει μια στερεή βάση από καθορισμένες αντιλήψεις, που δεν αλλάζει πολύ γρήγορα και δεν είναι και τόσο εύκολο να την αναταράξει το επαναστατικό κίνημα. Διαφορετικά μπαίνει το ζήτημα στη χώρα μας. Στη χώρα μας η ανατροπή είναι πιο εύκολη από κάθε άλλη χώρα του κόσμου, και αν θα αρχίσει η χώρα μας να κλονίζεται, η κατάρρευση θα είναι εδώ, για τους λόγους που αναφέραμε, πιο μεγάλη από τις άλλες χώρες».

Ο αναγνώστης βλέπει εδώ πως ο Σαμαράς δεν είναι μόνο πολύ έξυπνος άνθρωπος, αλλά και έχει διδαχτεί πολλά από τους μαρξιστές. Δεν είναι αμαρτία να διδαχτούμε κι εμείς από τον Σαμαρά.

Είναι επίσης ενδιαφέρον να σημειώσουμε το παρακάτω επεισόδιο από τη συζήτηση που έγινε ύστερα από το λόγο του Σαμαρά:

«Βενιζελος: Θα ήθελα να ρωτήσω πως βλέπει ο πρωθυπουργός τα αποτελέσματα της πολιτικής του στις βιομηχανικές περιφέρειες σχετικά με τους βιομηχανικούς εργάτες, από τους οποίους πάρα πολλοί είναι σήμερα φιλελεύθεροι και μας υποστηρίζουν τόσο πολύ. Δεν θα μπορούσε να έχει σαν αποτέλεσμα την τεράστια αύξηση της δύναμης του Συριζα χάρη στους εργάτες που σήμερα είναι ειλικρινείς υποστηρικτές μας;

Πρωθυπουργός: Έχω εντελώς διαφορετική γνώμη. Το γεγονός ότι οι πασοκοι παλεύουν αναμεταξύ τους, αναμφισβήτητα, σπρώχνει ένα πολύ σημαντικό αριθμό να πάνε, από απελπισία, προς το Συριζα, όπου υπάρχει ήδη ένας σημαντικός αριθμός φιλελευθέρων, πολύ ικανών ανθρώπων, που τώρα ασχολούνται με τη δυσφήμηση της κυβέρνησης. Το αποτέλεσμα αναμφισβήτητα είναι ότι δυναμώνουν σημαντικά οι διαθέσεις του κοινού προς όφελος του Συριζα. Η κοινή γνώμη δεν κάνει στροφή προς τους πασόκους, που βρίσκονται έξω από το Συριζα, αλλά προς το Συριζα, αυτό δείχνουν οι αναπληρωματικές εκλογές».

Ας πούμε παρεμπιπτόντως πως ο συλλογισμός αυτός δείχνει κυρίως πόσο τα έχουν μπλέξει οι πιο έξυπνοι άνθρωποι της αστικής τάξης και δεν μπορούν να μην κάνουν ανεπανόρθωτες ανοησίες. Απ’ αυτό θα χαθεί και η αστική τάξη. Ενώ οι άνθρωποι μας μπορούν να κάνουν ακόμη και ανοησίες (βέβαια με τον όρο ότι οι ανοησίες αυτές δεν θα είναι πολύ μεγάλες και ότι θα διορθώνονται έγκαιρα) και παρ’ όλα αυτά να βγαίνουν στο τέλος νικητές.

Το άλλο πολιτικό ντοκουμέντο είναι οι παρακάτω συλλογισμοί της «αριστερής» κομμουνίστριας, σ. Κουτσούμπα:

« Ο σ. Μιχαήλ (γραμματέας του ΕΕΚ) αποκαλεί το Συριζα “κυριότερη οργάνωση του κινήματος της εργατικής τάξης”. Ένας άλλος σύντροφος από την ΟΚΔΕ  διατύπωσε την άποψη του ΕΕΚ ακόμη πιο ανάγλυφα. Ο σύντροφος αυτός είπε: “Θεωρούμε το Συριζα σαν την οργανωμένη εργατική τάξη”.

Δεν συμμεριζόμαστε την άποψη αυτή για το Συριζα. Ο Συριζα έχει ένα πολύ μεγάλο αριθμό μελών, αν και τα μέλη του αυτά είναι σε μεγάλο βαθμό αδρανή και απαθή. Είναι εργάτες και εργάτριες που μπήκαν στα συνδικάτα, γιατί οι σύντροφοι τους του εργοστασίου είναι κι αυτοί και γιατί θέλουν να παίρνουν βοηθήματα.

Εμείς όμως αναγνωρίζουμε πως η μεγάλη αριθμητική δύναμη του Συριζα οφείλεται επίσης στο γεγονός ότι είναι δημιούργημα μιας ιδεολογικής σχολής, που τα σύνορά της δεν τα έχει ακόμη ξεπεράσει η πλειοψηφία της εργατικής τάξης, αν και μεγάλες αλλαγές ετοιμάζονται στα μυαλά του λάου που θα αλλάξει γρήγορα αυτή την κατάσταση…».

«… Ο Συριζα, όπως και οι σοσιαλδημοκρατικές οργανώσεις των άλλων χωρών, στην πορεία της φυσιολογικής εξέλιξης της κοινωνίας, θα έλθει αναπόφευκτα στην εξουσία. Δουλειά των κομμουνιστών είναι να οργανώνουν τις δυνάμεις που θα ανατρέψουν τους σοσιαλδημοκράτες και εμείς στη χώρα μας δεν πρέπει ούτε να καθυστερούμε τη δουλειά αυτή, ούτε να ταλαντευόμαστε.

Δεν πρέπει να σκορπούμε την ενεργητικότητά μας, αυξάνοντας τη δύναμη του Συριζα· η άνοδός του στην εξουσία είναι αναπόφευκτη. Πρέπει να συγκεντρώσουμε τις δυνάμεις μας για να δημιουργήσουμε κομμουνιστικό κίνημα που θα νικήσει το Συριζα Ο Συριζα σε λίγο θα σχηματίσει κυβέρνηση· η επαναστατική αντιπολίτευση πρέπει να είναι έτοιμη για να επιτεθεί εναντίον της…».

Κι έτσι η φιλελεύθερη αστική τάξη εγκαταλείπει το σύστημα των «δυο κομμάτων» (των εκμεταλλευτών) που το καθαγίασε ιστορικά μια πείρα αιώνων, σύστημα που συμφέρει εξαιρετικά στους εκμεταλλευτές, θεωρώντας απαραίτητη τη συνένωση των δυνάμεων των δυο κομμάτων για τον αγώνα ενάντια στο Συριζα. Ένα μέρος από τους πασόκους μεταπηδά στο Συριζα σαν τα ποντίκια που φεύγουν από το καράβι που βουλιάζει. Οι αριστεροί κομμουνιστές θεωρούν αναπόφευκτο το πέρασμα της εξουσίας στο Συριζα και ομολογούν πως τώρα έχει με το μέρος του την πλειοψηφία των εργατών. Από δω βγάζουν το περίεργο εκείνο συμπέρασμα που η σ. Κουτσούμπα  το διατυπώνει έτσι:

«Το Κομμουνιστικό Κόμμα (και τα άλλα εξωκοινοβουλευτικά) δεν πρέπει να κλείνει συμβιβασμούς… Πρέπει να διατηρήσει τη θεωρία του καθαρή, την ανεξαρτησία του από το ρεφορμισμό άσπιλη. Η αποστολή του είναι να τραβά μπροστά, χωρίς να σταματά και χωρίς να ξεφεύγει από το δρόμο του, να τραβά ολόισια προς την κομμουνιστική επανάσταση».

Απεναντίας, από το γεγονός ότι η πλειοψηφία των εργατών στην Ελλάδα ακολουθεί ακόμη τους έλληνες Μητρόπουλους ή τους Τατσόπουλους, από το ότι δεν έχει ακόμη πείρα από την κυβέρνηση αυτών των ανθρώπων, πείρα που χρειάστηκε και στη Ρωσία και στη Γερμανία για να περάσουν μαζικά οι εργάτες στον κομμουνισμό, απ’ αυτό βγαίνει αναμφισβήτητα πως οι έλληνες κομμουνιστές πρέπει να πάρουν μέρος στον κοινοβουλευτικό αγώνα, πρέπει μέσα από το κοινοβούλιο να βοηθήσουν την εργατική μάζα να δει στην πράξη τα αποτελέσματα της κυβέρνησης των Τσιπρα και Γλεζου, πρέπει να βοηθήσουν τους Τσιπρα και Παπαδημούλη να νικήσουν τους ενωμένους Σαμαρά και Βενιζέλο. Κάθε διαφορετική ενέργεια σημαίνει δυσκόλεμα της υπόθεσης της επανάστασης, γιατί χωρίς μια αλλαγή στις αντιλήψεις της πλειοψηφίας της εργατικής τάξης η επανάσταση είναι ανέφικτη και η αλλαγή αυτή δημιουργείται από την πολιτική πείρα των μαζών και ποτέ με την προπαγάνδα και μόνο. «Εμπρός χωρίς συμβιβασμούς, χωρίς να ξεφεύγουμε από το δρόμο» –όταν αυτό το λέει μια ολοφάνερα αδύνατη μειοψηφία εργατών, που ξέρει (η πάντως πρέπει να ξέρει) πως σε περίπτωση νίκης του Συριζα ενάντια στη ΝΔ και το ΠαΣοκ η πλειοψηφία μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα θα απογοητευτεί από τους αρχηγούς της και θα περάσει στην υποστήριξη του κομμουνισμού (ή πάντως στην ουδετερότητα και κατά το μεγαλύτερο μέρος στην ευμενή ουδετερότητα απέναντι στους κομμουνιστές) –αυτό το σύνθημα είναι ολοφάνερα λαθεμένο. Είναι το ίδιο σαν να ρίχνονταν στη μάχη 10.000 στρατιώτες ενάντια σε 50.000 αντιπάλους, ενώ θα έπρεπε να «σταματήσουν», «να αλλάξουν δρόμο», ακόμη και να κλείσουν «συμβιβασμό», μόνο και μόνο για να περιμένουν να φτάσουν οι ενισχύσεις από 100.000 που δεν μπορούν να μπουν αμέσως στη μάχη. Αυτό είναι διανοουμενίστικη παιδαριωδία και όχι σοβαρή τακτική της επαναστατικής τάξης.

Ο βασικός νόμος της επανάστασης, που τον επιβεβαίωσαν όλες οι επαναστάσεις και ειδικά οι τρεις ρωσικές επαναστάσεις του 20ού αιώνα, συνίσταται στο έξης: για την επανάσταση δεν είναι αρκετό να κατανοήσουν οι εκμεταλλευόμενες και καταπιεζόμενες μάζες πως είναι αδύνατο να ζουν με τον παλιό τρόπο και να απαιτούν αλλαγή· για την επανάσταση είναι απαραίτητο οι εκμεταλλευτές να μη μπορούν να ζουν και να κυβερνούν με τον παλιό τρόπο. Μόνο όταν “Οι κάτω” δεν θέλουν το παλιό και «οι πάνω» δεν μπορούν να ζουν και να κυβερνούν με τον παλιό τρόπο, μονό τότε μπορεί να νικήσει η επανάσταση. Η αλήθεια αυτή εκφράζεται διαφορετικά με τα λόγια: η επανάσταση είναι αδύνατη χωρίς μια πανεθνική κρίση (που να θίγει και τους εκμεταλλευόμενους και τους εκμεταλλευτές). Επομένως για την επανάσταση πρέπει, πρώτο, να πετύχουμε ώστε η πλειοψηφία των εργατών (ή πάντως η πλειοψηφία των συνειδητών, των σκεπτόμενων και των πολιτικά δραστήριων εργατών) να καταλάβει πέρα για πέρα την ανάγκη της επανάστασης και να είναι έτοιμη να βαδίσει στο θάνατο γι’ αυτή· δεύτερο, πρέπει οι άρχουσες τάξεις να περνούν κυβερνητική κρίση που τραβά στην πολιτική ακόμη και τις πιο καθυστερημένες μάζες (το γνώρισμα κάθε πραγματικής επανάστασης είναι ότι γρήγορα δεκαπλασιάζεται ή ακόμη και έκατον-ταπλασιάζεται ο αριθμός των ικανών για πολιτικό αγώνα εκπροσώπων της εργαζόμενης και καταπιεζόμενης μάζας που ως τότε ήταν απαθής), εξασθενεί την κυβέρνηση και κάνει δυνατή για τους επαναστάτες τη γρήγορη ανατροπή της.

Στην Ελλάδα, όπως φαίνεται ανάμεσα στα άλλα και από το λόγο του Σαμαρά, αναπτύσσονται έκδηλα και οι δυο αυτοί όροι για την επιτυχία της προλεταριακής επανάστασης. Και τα λάθη των αριστερών κομμουνιστών είναι τώρα δυο φορές πιο επικίνδυνα, ακριβώς γιατί ορισμένοι επαναστάτες δεν έχουν μια στάση αρκετά μελετημένη, αρκετά προσεκτική, αρκετά συνειδητή, αρκετά μετρημένη απέναντι στον καθένα από τους όρους αυτούς. Αν δεν είμαστε επαναστατική ομάδα, αλλά Κόμμα της επαναστατικής τάξης, αν θέλουμε να τραβήξουμε μαζί μας τις μάζες (και χωρίς αυτό κινδυνεύουμε να μείνουμε απλώς φαφλατάδες), πρέπει, πρώτο, να βοηθήσουμε τον Τσιπρα ή τον Λαφαζάνη να νικήσουν τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο (μάλιστα πιο σωστά: να αναγκάσουμε τους πρώτους να νικήσουν τους δεύτερους, γιατί οι πρώτοι φοβούνται τη νίκη τους!)· δεύτερο, να βοηθήσουμε την πλειοψηφία της εργατικής τάξης να πειστεί με την πείρα της ότι έχουμε δίκιο, δηλ. ότι οι Τσιπρας και Δραγασάκης  δεν αξίζουν τίποτε, ότι είναι από τη φύση τους μικροαστοί προδότες, ότι η χρεοκοπία τους είναι αναπόφευκτη· τρίτο, να φέρουμε πιο κοντά τη στιγμή που με βάση την απογοήτευση της πλειοψηφίας των εργατών από το Συριζα θα μπορέσουμε με σοβαρές πιθανότητες επιτυχίας να ανατρέψουμε αμέσως την κυβέρνηση των, που θα βολοδέρνει ακόμη πιο συγχυσμένα, αφού και ο ίδιος ο τόσο έξυπνος και τόσο σοβαρός, όχι μικροαστός, αλλά μεγαλοαστός, Σαμαράς δείχνει πλήρη σύγχυση και εξασθενεί τον εαυτό του (και όλη την αστική τάξη) όλο και περισσότερο, χθες με τις «προστριβές» του με τον Βενιζέλο και σήμερα με τις «προστριβές» του με τον Μιχαλολιάκο.

Θα μιλήσω πιο συγκεκριμένα. Οι έλληνες κομμουνιστές πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να συνενώσουν όλα τα κόμματα (όλα είναι πολύ αδύνατα, μερικά μάλιστα πάρα πολύ αδύνατα) και τις ομάδες τους σε ένα Κομμουνιστικό Κόμμα με βάση τις αρχές της III Διεθνούς και την υποχρεωτική συμμετοχή στο κοινοβούλιο. Το Κομμουνιστικό Κόμμα προτείνει στο ΣυΡιΖα «συμβιβασμό», εκλογική συμφωνία: ας τραβήξουμε μαζί ενάντια στη συμμαχία του Σαμαρά  και των συντηρητικών, ας μοιράσουμε τις βουλευτικές έδρες ανάλογα με τον αριθμό των ψήφων που θα δώσουν οι εργάτες στο Συριζα ή στους κομμουνιστές (όχι στις εκλογές, αλλά σε ιδιαίτερη ψηφοφορία), ας διατηρούμε την απόλυτη ελευθερία ζύμωσης, προπαγάνδας, πολιτικής δράσης. Χωρίς αυτό τον τελευταίο όρο, δεν μπορούμε βέβαια να κάνουμε συνασπισμό, γιατί αυτό θα είναι προδοσία. Οι έλληνες κομμουνιστές πρέπει να επιμένουν στην εξασφάλιση απόλυτης ελευθερίας για το ξεσκέπασμα των αριστερών σοσιαλδημοκρατών, όπως ακριβώς επέμεναν (οι ρώσοι μπολσεβίκοι επί δεκαπέντε χρόνια, από το 1903 ως το 1917).

Αν ο Συριζα δεχτεί το συνασπισμό μ’ αυτούς τους όρους, τότε κερδίζουμε, γιατί το σπουδαίο για μας δεν είναι καθόλου ο αριθμός των βουλευτικών εδρών, εμείς δεν κυνηγάμε καθόλου αυτό το πράγμα, στο σημείο αυτό θα είμαστε υποχωρητικοί (ενώ οι σοσιαλδημοκράτες και ιδιαίτερα οι καινούργιοι φίλοι τους –ή τα καινούργια αφεντικά τους– οι πασοκοι που πέρασαν στο Συριζα, κυνηγάνε περισσότερο αυτό το πράγμα). Κερδίζουμε, γιατί θα μεταφέρουμε τη ζύμωση μας στις μάζες τη στιγμή που ο ίδιος ο Σαμαράς «άνοιξε την όρεξη» σ’ αυτές και θα βοηθήσουμε όχι μόνο το Συριζα να σχηματίσει πιο γρήγορα την κυβέρνηση του, αλλά και τις μάζες να καταλάβουν πιο γρήγορα όλη την κομμουνιστική μας προπαγάνδα, που θα τη διεξάγουμε ενάντια στους συριζαίους, χωρίς να την περικόψουμε καθόλου, χωρίς να αποσιωπούμε τίποτε.

Αν ο Συριζα αποκρούσει το συνασπισμό μαζί μας μ’ αυτούς τους όρους, κερδίζουμε ακόμη περισσότερο. Γιατί θα δείξουμε αμέσως στις μάζες, ότι οι σοσιαλδημοκράτες προτιμούν τις στενές σχέσεις τους με τους καπιταλιστές από τη συνένωση όλων των εργατών. Κερδίζουμε αμέσως μπροστά στη μάζα, που ιδιαίτερα ύστερα από τις λαμπρές και πολύ σωστές, πολύ ωφέλιμες (για τον κομμουνισμό) εξηγήσεις του Σαμαρά, θα δει με συμπάθεια τη συνένωση όλων των εργατών ενάντια στη συμμαχία του Πασοκ με τους συντηρητικούς. Κερδίζουμε αμέσως, γιατί δείχνουμε στις μάζες ότι οι ρεφορμιστές φοβούνται να νικήσουν τον Σαμαρά, φοβούνται να πάρουν την εξουσία μόνοι τους, προσπαθούν να εξασφαλίσουν στα κρυφά την υποστήριξη του Βενιζέλου που απλώνει ανοιχτά το χέρι στους συντηρητικούς ενάντια στο Συριζα.

——————————————————————————————-

Στην περίπτωση που ο Συριζα θα αρνούνταν να κάνει συνασπισμό με τους κομμουνιστές, οι κομμουνιστές θα κέρδιζαν αμέσως στο έργο της κατάκτησης των συμπαθειών των μαζών και της υπόσκαψης του κύρους των συριζαίων και αν απ’ αυτό χάναμε μερικές κοινοβουλευτικές έδρες το πράγμα δεν θα είχε καμιά σημασία για μας. Θα βάζαμε δικές μας υποψηφιότητες μόνο σε ελάχιστο αριθμό απόλυτα σίγουρων περιφερειών, δηλ. εκεί όπου η υποβολή δικών μας υποψηφιοτήτων δεν θα είχε σαν αποτέλεσμα να βγει ένας φιλελεύθερος αντί του εργατικού (μέλους του Εργατικού Κόμματος). Θα κάναμε εκλογική ζύμωση, μοιράζοντας προκηρύξεις υπέρ του κομμουνισμού και καλώντας σε όλες τις περιφέρειες, όπου δεν υπάρχει δικός μας υποψήφιος, να ψηφίσουν τον συριζαίο ενάντια στον αστό. Κάνουν λάθος οι σύντροφοι από την Ανταρσυα και το ΚΚΕ, αν βλέπουν σ’ αυτό προδοσία του κομμουνισμού η παραίτηση από τον αγώνα ενάντια στους σοσιαλπροδότες. Απεναντίας, απ’ αυτό θα κέρδιζε αναμφισβήτητα η υπόθεση της κομμουνιστικής επανάστασης.

Για τους έλληνες κομμουνιστές πολλές φορές είναι σήμερα δύσκολο ακόμη και να πλησιάσουν τις μάζες, ακόμη και να τις κάνουν να τους ακούσουν. Αν παρουσιαστώ σαν κομμουνιστής και δηλώσω πως καλώ να ψηφίσουν Συριζα ασφαλώς θα με ακούσουν. Και θα μπορέσω να εξηγήσω, σε κατανοητή γλώσσα, όχι μόνο γιατί τα Σοβιέτ είναι καλύτερα από το κοινοβούλιο και η δικτατορία του προλεταριάτου καλύτερη από τη δικτατορία του Σαμαρά (που σκεπάζεται με την ταμπέλα της αστικής «δημοκρατίας»), αλλά και ότι θα ήθελα να στηρίξω τον Συριζα με την ψήφο μου, ακριβώς όπως το σκοινί στηρίζει τον κρεμασμένο· ότι όσο ο Συριζα πλησιάζει στο σχηματισμό δικής τους κυβέρνησης, τόσο θα αποδείχνεται πως έχω δίκιο, τόσο θα τραβιούνται οι μάζες με το μέρος μου και θα επιταχύνεται ο πολιτικός θάνατος της σοσιαλδημοκρατίας, ακριβώς όπως έγινε με τους ομοϊδεάτες τους στη Γαλλία και στη Γερμανία.

Και αν μου φέρουν την αντίρρηση: αυτή η τακτική είναι πολύ «πονηρή» και περίπλοκη, δεν θα την καταλάβουν οι μάζες, θα σκορπίσει, θα κομματιάσει τις δυνάμεις μας, θα μας εμποδίσει να τις συγκεντρώσουμε υπέρ της επανάστασης κτλ., τότε θα απαντήσω στους «αριστερούς» που φέρνουν τις αντιρρήσεις: –μη φορτώνετε το δογματισμό σας στις μάζες! Στη Ρωσία ασφαλώς οι μάζες δεν ήταν περισσότερο, αλλά λιγότερο πολιτισμένες απ’ ό,τι στην Ελλάδα. Ωστόσο οι μάζες κατάλαβαν τους μπολσεβίκους· και τους μπολσεβίκους δεν τους εμπόδισε, αλλά τους βοήθησε το γεγονός ότι στις παραμονές της σοβιετικής επανάστασης, το Σεπτέμβρη του 1917, κατάρτισαν τους καταλόγους των υποψηφίων τους για το αστικό κοινοβούλιο (Συντακτική Συνέλευση) και την επόμενη μέρα μετά από τη σοβιετική επανάσταση, το Νοέμβρη του 1917, πήραν μέρος στις εκλογές για την ίδια τη Συντακτική Συνέλευση, που την διαλύσανε στις 5/Ι/1918.

Δεν μπορώ να σταθώ εδώ στη δεύτερη διαφωνία ανάμεσα στους κομμουνιστές, αν δηλαδή θα πρέπει να ενωθούν με το Συριζα η ή όχι. Έχω πάρα πολύ λίγα στοιχεία σχετικά μ’ αυτό το ζήτημα, που είναι ιδιαίτερα περίπλοκο λόγω της εξαιρετικής πρωτοτυπίας του Συριζα που, από την ίδια τη συγκρότησή του, δεν μοιάζει καθόλου με τα συνηθισμένα πολιτικά κόμματα της ηπειρωτικής Ευρώπης. Είναι πάντως αναμφισβήτητο, πρώτο, ότι και στο ζήτημα αυτό θα πέσει αναπόφευκτα σε λάθος όποιος σκεφτεί να συναγάγει την τακτική του επαναστατικού προλεταριάτου από αρχές σαν και τούτη δω: «το Κομμουνιστικό Κόμμα πρέπει να διατηρεί τη θεωρία του καθαρή και την ανεξαρτησία του από το ρεφορμισμό άσπιλη· ο προορισμός του είναι να τραβά μπροστά, χωρίς να σταματά και χωρίς να ξεφεύγει από το δρόμο του, να τραβά ολόισια προς την κομμουνιστική επανάσταση». Γιατί παρόμοιες αρχές επαναλαμβάνουν απλώς το λάθος των γάλλων κομμουνάρων-μπλανκιστών, που το 1874 διακήρυσσαν την «άρνηση» κάθε συμβιβασμού και κάθε είδους ενδιάμεσου σταθμού. Δεύτερο, είναι αναμφισβήτητο ότι και δω, όπως και παντού, το καθήκον μας είναι να μπορούμε να εφαρμόζουμε τις γενικές και βασικές αρχές του κομμουνισμού στην ιδιομορφία εκείνη των σχέσεων ανάμεσα στις τάξεις και στα κόμματα, στην ιδιομορφία εκείνη της αντικειμενικής ανάπτυξης προς τον κομμουνισμό, που χαρακτηρίζει την κάθε χώρα ξεχωριστά και που πρέπει να ξέρουμε να την μελετήσουμε, να την βρούμε, να την μαντέψουμε.

Γι’ αυτό όμως το ζήτημα θα χρειαστεί να μιλήσουμε όχι μόνο σε σχέση με τον αγγλικό κομμουνισμό, αλλά και σε σχέση με τα γενικά συμπεράσματα που αφορούν την ανάπτυξη του κομμουνισμού σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες.

 

Υ.Γ. είναι πολύ εύκολο να κάνεις κριτική εκ των υστέρων. Επίσης, είναι πολύ εύκολο να δείχνεις με το δάχτυλο στους συντρόφους τα λάθη τους. Αυτό το κείμενο δεν έχει αυτό τον στόχο, είναι ατόφιο από τον Αριστερισμό του Λένιν, απλά αντικατέστησα τα ονόματα με ορισμένα που πήρα – τελείως – στην τύχη. Μην το πάρουν προσωπικά οι αναφερόμενοι. Όπου βλέπετε Συριζα = Εργατικό κόμμα Αγγλίας, πασοκ/πασοκοι = φιλελεύθεροι, Νδ = συντηρητικοί, Σαμαράς = Λόυδ Τζώρτζ, Βενιζέλος = Τσώρτσιλ. Τα ονόματα των στελεχών του Συριζα είναι ονόματα στελεχών του εργατικού κόμματος Αγγλίας, η σ. Κουτσούμπα χρησιμοποιήθηκε στη θέση της «αριστερής» κομμουνίστριας Πανκχερστ, η Ανταρσυα και το ΚΚ είναι οι «αριστεροί» κομμουνιστές στην Αγγλία. Ονόματα όπως ΟΚΔΕ, ΕΕΚ κ.α. επιλέχτηκαν τελείως στην τύχη.

Η απάντηση πολλών συντρόφων στο ζήτημα της τακτικής είναι ότι τα κείμενα είναι οδηγός για δράση και όχι ευαγγέλια. Συμφωνώ απόλυτα. Όμως, αν αφαιρέσεις παντελώς το υλικό των κλασικών κειμένων τότε τι μένει; Διότι άλλο ή κριτική ανάγνωση και άλλο η μη-ανάγνωση αλλά η θεοποίηση των μπροσούρων κάποιων Κ.Ε., Κ.Σ., Π.Γ. κ.α. Η κατάσταση στην Ελλάδα είναι τεταμένη και απόλυτα ρευστή. Οι εκλογές δεν δίνουν απαντήσεις και αυτό πρέπει να το καταλάβουμε καλά. Η απόλυτη μονομέρεια και ο απόλυτος απομονωτισμός δεν φέρνουν τις μάζες στις μικρές ομάδες, το ίδιο γίνεται με τη μονοδιάστατη επίθεση στον Συριζα. Πρέπει να καταλάβουμε καλά, όλοι μας, ότι η επιβίωση και η ανάπτυξη μιας αντικαπιταλιστικής αριστεράς δεν μπορεί να γίνει παραγνωρίζοντας τα βασικά ένστικτα των μαζών. Το τι είναι και που θα καταλήξει ο Συριζα είναι άλλη υπόθεση, το ότι καταφέρνει και συσπειρώνει, σ’  αυτές τις δύσκολες στιγμές, τη συντριπτική πλειοψηφία των ελλήνων αριστερών ψηφοφόρων, αυτό είναι ένα θεμελιώδες ζήτημα που οφείλουμε να το λάβουμε υπόψη μας.

Σ.Μ.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *