Γνωρίζοντας γραφή και ανάγνωση
Στα μάτια των παιδιών μας και σε όσα διδάσκουμε:
να έχουν ήθος – κρίση – αξιοπρέπεια – αλληλεγγύη
Με ποια κριτήρια; Για ποια ζωή; Ποιο μέλλον που τους επιφυλάσσουμε;
Ποια ζωή μας παραδώσανε οι γονείς μας, οι δάσκαλοί μας;
Ποια τους παραδίδουμε;
ΕΝΑΣ ΓΟΝΙΟΣ… έχει το δικαίωμα, την υποχρέωση απέναντι στο παιδί του/στα παιδιά του,
να παλέψει για να ΜΗΝ ΚΛΕΙΣΕΙ το σχολείο να μην χάσουν τη δουλειά τους 11 δάσκαλοι;
Και αν ναι πως; Εδώ είναι το μεγάλο ερώτημα.
Το ερώτημα καθορίζει και την απάντηση.
Τι είναι αντικοινωνική στάση; Τι είναι αντικοινωνική συμπεριφορά;
«Αντικοινωνική συμπεριφορά είναι η κοινή ονομασία που χρησιμοποιείται για να περιγράψει γεγονότα ή ενέργειες που προκαλούν βλάβη ή επηρεάζουν την ποιότητα της ζωής των ανθρώπων στην κοινότητα»
Ποιος κάνει κακό στην κοινότητα;
Αυτοί που προσπαθούν να συνεννοηθούν, να ενώσουν, να προβληματίσουν, να αμφισβητήσουν – διεκδικήσουν, να αμυνθούν για να μην παραδώσουμε καμένη γη στα παιδιά μας;
Αυτοί, οι πειθαρχημένοι στην εξουσία της τηλεόρασης, καρφωμένοι στους καναπέδες της μιζέριας, του κοινωνικού ανταγωνισμού, της εξυπνάδας “τού την είπα”, “που θα μου πει εμένα, ποιος; Αυτός;” Η βαρβαρότητα της εποχής δεν αφήνει περιθώρια για εφησυχασμούς του τύπου “δε γίνεται τίποτα”, “όλα αυτά που κάνετε δε φέρνουν αποτέλεσμα”.
Η πρωτόγνωρη συμμετοχή αρκετών γονιών στις συνελεύσεις-συγκεντρώσεις-παρεμβάσεις-δράσεις, αγκαλιάζεται από τη γειτονιά και όλη την τοπική κοινωνία.
Τι κάνουμε τώρα
Από που αντλεί κάποιος τόσο θράσος, να σου κουνά το δάκτυλο και να αφήνει υπονοούμενα ψψ + μμ ψαρεύοντας σε θόλο νερό χωρίς καν Δόλωμα, καλλιέργεια φόβου αόριστων κινδύνων. Όμως, αυτή η στοίχιση στη γραμμή, η ομοφωνία “να τα ΄χω καλά με τους από πάνω”, είναι αποδοχή του ρόλου που μας επιφύλαξαν.
ΑΥΤΟΙ δεν είναι οι ΚΑΡΠΟΙ που συλλέγουμε τώρα;
Ποιος και γιατί τα βάζει σε αντιπαράθεση, τι προσδοκά και τι επιδιώκει;;;
Κάθε ενέργεια έχει προσδοκώμενο.
Ίσως, λέμε ίσως, αυτός που το βάζει σε αντιπαράθεση να έχει στο μυαλό ότι ο από πάνω στη διοικητική πυραμίδα θα το εκτιμήσει, δεν θα μετακινηθεί, «θα τη βολέψει».
Λογικές που πρέπει πάση δυνάμει να ξεπεραστούν. Οι γονείς που συμμετέχουν στις συνελεύσεις, στις δράσεις δεν είναι πρόβατα και υποχείρια του οποιουδήποτε.
Τη ζωή μας, στα χρόνια των ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ – Δ.Ν.Τ. συνεχώς μας τη μικραίνουν.
Συγχωνεύουν – κλείνουν σχολεία μετακινούν – απολύουν δασκάλους, στοιβάζουν τα ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ σε 27αρια τμήματα, διώχνουν παιδιά από το σχολείο τους σε αλλά όμορα σχολεία. Μας παίρνουν όλο και περισσότερο ζωτικό χώρο: πόσα λιγότερα πράγματα κάνουμε τα τελευταία χρόνια;
Στην επιλογή της κυβέρνησης ποια πρέπει να είναι η Δική μας απάντηση; Πρέπει να δώσουμε απάντηση; Και πια πρέπει να είναι αυτή; Τις ΒΙΑΙΕΣ καταστροφικές επιλογές να τις αποδεχτούμε; Ας πάρουμε υπόψη όλες τις συμβουλές-αξιολογήσεις των δράσεων μας που με περίσσια προσπάθεια προσπαθούν να μας επιβάλουν όλοι αυτοί που δεν θέλουν να κάνουμε τίποτα μην τυχόν αλλάξει η κανονικότητά που έχουν όλα αυτά τα χρόνια.
Γιατί τέτοιος ανταγωνισμός, τόση απαξίωση, τέτοιοι διαχωρισμοί, τέτοια αντιπαράθεση;
Οι συνελεύσεις που κάναμε ως τώρα –παρά τις όποιες αδυναμίες , δεν έχουν αποκλείσει κανέναν: Ανοιχτές Δημοκρατικές Διαδικασίες. Το τι κάνουμε, πως το κάνουμε, γιατί το κάνουμε, το Συναποφασίζουμε. ΤΙ ΕΙΝΑΙ τώρα αυτά; Nα βγούμε από την κανονικότητα; Να αμφισβητήσουμε το σύστημα που τόσα χρόνια με θρησκευτική ευλάβεια υπηρετούμε σε όλες του τις επιλογές;
Η ΕΜΕΙΣ Η ΑΥΤΟΙ
Πρέπει πάση θυσία, για να μην μικρύνει κι άλλο η ζωή μας, να βάλουμε μπροστά από τον ατομικό μικρόκοσμο μας το συλλογικό πληθυντικό, να προτάξουμε το ΕΜΕΙΣ από το ΕΓΩ, να Ανατρέψουμε την κανονικότητα.
Αλλιώς ας συνεχίσουμε το λήθαργο της ανάθεσης, της αντικοινωνικότητας μας, του προσωπικού μας εγωιστικού μικρόκοσμου.
Γνωρίζοντας γραφή και ανάγνωση, προσδοκώντας ότι ακόμα και τώρα μπορούμε να βλέπουμε τους συναδέλφους – γονείς, όπως και τα παιδιά μας, στα μάτια:
Υπάρχει ΕΛΠΙΔΑ
ΓΟΝΕΙΣ ΤΩΝ ΥΠΟ ΣΥΓΧΩΝΕΥΣΗ ΔΗΜΟΤΙΚΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ: 5ο & 22ο ΚΕΡΑΤΣΙΝΙΟΥ
Αφήστε μια απάντηση