Κρίση; Φτώχεια για λαό; Οργή για τους εκμεταλλευτές του; Πιθανότητα κοινωνικών συγκρούσεων, εξεγέρσεων, επαναστάσεων;
Ε τότε προφανώς η άρχουσα τάξη “πρέπει” να περικόψει ένα τέτοιο λαϊκό κίνημα “εν τη γεννέσει του”. Άλλωστε, “των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν”.
Πριν έναν αιώνα, πράγματα που σήμερα πολλοί τα θεωρούν ως “αυτονόητα”, όπως πχ η δυνατότητα να συναθροίζεται ο λαός, να διαδηλώνει, να κάνει σωματεία ή και λαϊκά-εργατικά κόμματα, κτλ ήταν απαγορευμένα. Πράγμα που δείχνει βέβαια και το ότι τίποτα δεν είναι “αυτονόητο”, για όλα υπάρχει η αντίθετη άποψη και θα πρέπει κανείς να παλέψει αν θέλει να βρει το δίκιο του. Οι εργάτες πάλεψαν και κατέκτησαν αυτά τα “αυτονόητα” δικαιώματα.
Εξάλλου, δείτε πχ το παράδειγμα της Κίνας, που εμφανώς την προτιμούν οι κεφαλαιοκράτες και πηγαίνουν εκεί για επενδύσεις: Όλα τα κόμματα είναι απαγορευμένα εκτός από το αυτοαποκαλούμενο “κομμουνιστικό” (!!!) Κόμμα Κίνας. Οι εργάτες δεν έχει καν το πολιτικό δικαίωμα της ψήφου, ούτε βέβαια το δικαίωμα να φτιάξουν ένα δικό τους κόμμα.
Και όποτε βγαίνουν σε πορείες, κινητοποιήσεις, κτλ τότε η άρχουσα τάξη στέλνει τα αντίστοιχα ΜΑΤ, ή και το στρατό, και τους καταστέλλει.
Βλέπουμε λοιπόν πως η Κίνα έχει και άλλα “πλεονεκτήματα” που προσελκύουν τον κεφαλαιοκράτη:
Δεν είναι μόνο τα χαμηλά εργατικά μεροκάματα, αλλά και η καταστολή, λογοκρισία, κτλ εναντίον των εργατών, που τους εμποδίζουν να οργανωθούν και να παλέψουν για μια βελτίωση της [άθλιας – άρα πολύ ανταγωνιστικής] κατάστασης τους.
Ένα τέτοιο περιβάλλον βλέπουμε να αναπτύσσεται και στη “δύση” πλέον, μέσα στο γενικότερο κλίμα “κινεζοποίησης” της κοινωνίας από την άρχουσα τάξη.
Ο Καρατζαφέρης, βλέποντας την κοινωνία να βράζει, ζητά να περιοριστούν οι πορείες. Παρόμοιες προτάσεις έχουν εδώ και χρόνια και οι βιομήχανοι, κτλ.
Σαφώς βέβαια και θα πρέπει να αντιταχθούμε σε αυτά τα σχέδια, που τα πιο αντιδραστικά στοιχεία της κοινωνίας προτείνουν για να περιορίσουν το λαό. Ωστόσο, υπάρχει και μία ακόμα παράμετρος που θα πρέπει να δούμε: Είναι κρίσιμο, ειδικά σε μια συγκυρία σαν και αυτή, να έχουμε νικηφόρες και αποτελεσματικές κινητοποιήσεις. Αυτό που εκμεταλλεύονται οι ακροδεξιοί είναι πως οι κινητοποιήσεις τα τελευταία χρόνια είχαν μειωμένη αποτελεσματικότητα, και άρα δεν έπειθαν την κοινωνία. Από την άλλη, ο λαός πλέον όμως κατεβαίνει στις πορείες. Και όσο αυτό συνεχίζεται, τόσο περισσότερο θα κινδυνεύουν οι κυβερνώντες.
Είναι λοιπόν φανερό ότι βάζουν τώρα αυτό το ζήτημα, διότι τώρα είναι σε “οριακό” σημείο ο κόσμος: Αν το αφήσουν, σε λίγο ούτε οι “αγανακτισμένοι μαγαζάτορες” δε θα θέλουν να περιοριστούν οι πορείες, διότι θα έχουν βάλει λουκέτο (ας όψεται και το μνημόνιο που ο Καρατζαφέρης ψήφισε), και θα συμμετέχουν και αυτοί στις πορείες! Μόνο ο ΣΕΒ θα έχει μείνει, και γενικά τα εντελώς μεγάλα παράσιτα, τα μικρομεσαία -αν φερθούν έξυπνα βέβαια- δε θα στηρίζουν πλέον εύκολα τέτοιες προτάσεις.
Και όχι μόνο αυτό, αλλά η “κινεζοποίηση” των εργατών συνεχίζεται ακάθεκτη – προφανώς και οι εργάτες δε θα δέχονται για πάντα να είναι σε αυτή την κατάσταση.
Τώρα λοιπόν που ακόμα ο λαός δεν έχει πολυκαταλάβει τι γίνεται, τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή για τέτοιου είδους κινήσεις μιας “light έκδοσης χούντας” – μιας χούντας λιγότερο αυταρχικής βέβαια (να κρατάμε μερικά προσχήματα), αλλά με πολύ περισσότερη φτώχεια και μιζέρια, διότι δεν είμαστε στη δεκαετία 60-70 που ο καπιταλισμός είναι σε φάση ανάπτυξης, αλλά είμαστε σε φάση απο-ανάπτυξης.
Πρόταση νόμου για περιορισμό των διαδηλώσεων κατέθεσε το ΛΑΟΣ
 |
Πρόταση νόμου κατέθεσε το ΛΑΟΣ για την άσκηση του δικαιώματος του συνέρχεσθαι σε υπαίθριες συναθροίσεις και τον «εξορθολογισμό του πλαισίου διαδηλώσεων και πορειών στα αστικά κέντρα».
Το ΛΑΟΣ επικαλούμενο το άρθρο 11 του Συντάγματος, το οποίο κατοχυρώνει το δικαίωμα του συνέρχεσθαι, υποστηρίζει ότι υπάρχει κατάχρηση του δικαιώματος. Όπως αναφέρουν οι βουλευτές του ΛΑΟΣ αποτέλεσμα αυτής της κατάχρησης είναι η παραβίαση άρθρων του Συντάγματος που προστατεύει την επαγγελματική ελευθερία, την ελεύθερη συμμετοχή του πολίτη στην κοινωνική και οικονομική ζωή του τόπου (αρθ. 5 παρ. 1 Σ), αλλά και το δικαίωμά του να κινείται ελεύθερα και χωρίς περιορισμούς σε όλη την επικράτεια (αρθ. 5 παρ. 4 Σ) και το δικαίωμα εργασίας όλων των εργαζομένων (αρθ. 22 παρ. 1 Σ). |
 |
Ας δούμε ένα-ένα τα σημεία αυτά:
επαγγελματική ελευθερία, δικαίωμα εργασίας όλων των εργαζομένων:
Ο Καρατζαφέρης βέβαια σιγά που νοιάζεται για τα εργασιακά δικαιώματα του εργάτη. Εδώ ψηφίζει τον έναν αντιλαικό νόμο μετά τον άλλο (με αποκόρυφωμα το μνημόνιο). Το δικαίωμα που όντως τον νοιάζει είναι το δικαίωμα του εργοδότη να κόψει την απεργία από τον εργάτη.
το δικαίωμά του να κινείται ελεύθερα και χωρίς περιορισμούς σε όλη την επικράτεια:
Εδώ απλά προσπαθεί να απευθυνθεί στους “αγανακτισμένους οδηγούς”. Στην πραγματικότητα, ποτέ δεν γίνεται όλοι να κινούνται ελεύθερα και χωρίς περιορισμούς, με την έννοια ότι είτε ο απεργός θα βγει στο δρόμο, μπλοκάρωντας την κυκλοφορία, είτε δε θα βγει και άρα η κυκλοφορία θα προχωρήσει. Είτε οι εργάτες θα κυκλοφορήσουν στο δρόμο κινητοποιούμενοι, είτε οι “οδηγοί αυτοκινήτων”. Η εργατική διεκδίκηση είναι πιο σημαντική, και αυτή θα πρέπει να έχει προτεραιότητα. Σήμερα είναι οι εργάτες του τάδε κλάδου, αύριο του άλλου κλάδου, μεθαύριο είναι γενική απεργία, κτλ. Όπως και να έχει, η ιδιότητα του εργάτη είναι απείρως πιο σημαντική από αυτή του “οδηγού”. Ο εργάτης πρέπει να σκέφτεται ως εργάτης, όχι ως οδηγός: Το να τον γυρίσουν πίσω σε ένα εργασιακό μεσαίωνα, και μετά να του κόψουν και το δικαίωμα της κινητοποίησης είναι απλά μη αποδεκτό, και δε θα πρέπει να το χάσει προκειμένου…να γυρίζει με το αυτοκίνητο.
ελεύθερη συμμετοχή του πολίτη στην κοινωνική και οικονομική ζωή του τόπου:
Μα και η απεργία και η κινητοποίηση συμμετοχή είναι. Απλά δεν είναι το είδος της συμμετοχής που ονειρεύεται η άρχουσα τάξη, που πολύ θα ήθελε να μη γίνεται καμία κινητοποίηση, και όλοι απλά να εκτελούν το θέλημα της αδιαμαρτύρητα, ώστε να μεγιστοποιούνται έτσι τα κέρδη της.
http://attikanea.blogspot.com/2011/03/blog-post_1346.html
Στο “σφυρί” βγαίνει η Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης με τους εργαζόμενους της να αντιδρούν σφοδρά και να προχωρούν σε εκτεταμένες κινητοποιήσεις από σήμερα.
Όπως κατήγγειλε στο “Ράδιο-Θεσσαλονίκη” ο Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Εργαζόμενων της ΕΒΖ, κ. Μ. Λαγογιάννης, η σημερινή διοίκηση της εταιρίας υπακούει απόλυτα στις εντολές του μεγαλομετόχου, δηλαδή της ΑΤΕ και το μόνο μέλημα της είναι η περικοπή του κόστους, χωρίς να νοιάζεται για την τύχη των εργαζόμενων, εφόσον ιδιωτικοποιηθεί η επιχείρηση.
Οι εργαζόμενοι επισημαίνουν ακόμη πως είναι σε εξέλιξη μία καλοσχεδιασμένη προσπάθεια απαξίωσης της βιομηχανίας, ούτως ώστε οι ενδιαφερόμενοι “μνηστήρες” να βρουν την αγορά της δελεαστική.
Μάλιστα τονίζουν πως η μεγαλομέτοχος της ΕΒΖ, η ΑΤΕ, δάνειζε τη θυγατρική της με το υψηλότερο επιτόκιο της αγοράς (η βιομηχανία έχει δάνειο προς την ΑΤΕ 150 εκατ. Ευρώ με επιτόκιο 11,45%, δηλαδή προκύπτουν ετήσιοι τόκοι 17 εκατ. Ευρώ).
Το γεγονός ότι το σχετικό επιτόκιο ήταν υψηλό το επιβεβαιώνει εμμέσως πλην σαφώς και ο διευθύνων σύμβουλος της ΕΒΖ, κ. Λ. Χαραλάμπους, που δήλωσε πως η τράπεζα για το θέμα του επιτοκίου ζήτησε επιπλέον εξασφαλίσεις από την ίδια τη θυγατρική της.
Πάντως την ίδια στιγμή οι εργαζόμενοι εισέπραξαν πέρσι 13ο και 14ο μισθό, καθώς η κυβέρνηση είχε εξαιρέσει από τις περικοπές στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, την ΑΤΕ και τις θυγατρικές της.
Οι αποδοχές των εργαζόμενων της βιομηχανίας υπέστησαν ωστόσο συρρίκνωση, καθώς έχασαν τον 15ο και τον μισό 16ο μισθό, που ήταν το επίδομα καμπάνιας, το οποίο ελάμβαναν ως έξτρα, όταν οι παραγωγικές μονάδες επεξεργάζονται τα ζαχαρότευτλα.
Υπό αμφισβήτηση το μέλλον της βιομηχανίας
Αμετάβλητη παραμένει η τιμολογιακή πολιτική για την αγορά των ζαχαροτεύτλων από τους παραγωγούς, σύμφωνα με τις αποφάσεις που έλαβε το Διοικητικό Συμβούλιο της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης.
Όπως επισημαίνει το agronews.gr: «Με δεδομένη την πίεση που δέχεται τον τελευταίο καιρό η τευτλοκαλλιέργεια, οι αποφάσεις της ΕΒΖ οδηγούν στη δραματική συρρίκνωση των καλλιεργήσιμων εκτάσεων με ζαχαρότευτλα και κατ? επέκταση στη περαιτέρω μείωση της εγχώριας παραγωγής ζάχαρης.
Δεν αποκλείεται μάλιστα, στην περίπτωση που δεν επιτευχθεί ο φετινός στόχος της βιομηχανίας για τουλάχιστον 150.000 στρέμματα, να αποφασισθεί η διακοπή λειτουργίας και τρίτης μονάδας παραγωγής ζάχαρης ( μετά τις μονάδες σε Λάρισα και Ξάνθη), πιθανότατα αυτής των Σερρών.
Εάν μάλιστα συνυπολογιστεί το γεγονός ότι το 2011 είναι η τελευταία χρονιά κατά την οποία οι παραγωγοί θα λάβουν τη συνδεδεμένη ενίσχυση, που αντιστοιχεί σε 35 ευρώ το στρέμμα, η παραγωγή τεύτλων στην Ελλάδα, ούσα πλέον ασύμφορη, κινδυνεύει να τερματισθεί και η ΕΒΖ από βιομηχανία παραγωγής ζάχαρης θα μετεξελιχθεί σε εισαγωγέα ζάχαρης με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το σύνολο των εργαζομένων.
Προκειμένου οι παραγωγοί να συνεχίσουν την καλλιέργεια, η ηγεσία του υπουργείου μελετά την ένταξη της εγχώριας τευτλοκαλλιέργειας στο καθεστώς ολοκληρωμένης διαχείρισης.
Με αυτό τον τρόπο θα μπορέσουν να εξοικονομηθούν χρήματα για τα τεύτλα μέσα από τα αγροπεριβαλλοντικά του προγράμματος αγροτικής ανάπτυξης 2007-2013. Αν επιτευχθεί ο στόχος της ολοκληρωμένης διαχείρισης, οι τευτλοπαραγωγοί, εκτός από τα χρήματα που θα εισπράττουν από την πώληση των τεύτλων, σε όποια εργοστάσια ζάχαρης απομείνουν, θα έχουν και μια στρεμματική ενίσχυση.
Το καθεστώς ολοκληρωμένης διαχείρισης συνήθως έχει πενταετή διάρκεια και στο διάστημα αυτό οι Έλληνες καλλιεργητές θα λαμβάνουν ως ενίσχυση το ποσό των 60 ευρώ ανά στρέμμα, από 35 σήμερα.
Δυναμικότητα
Οι εγκαταστάσεις της βιομηχανίας περιλαμβάνουν πέντε εργοστάσια ζάχαρης και ένα εργοστάσιο επεξεργασίας σπόρων που βρίσκονται στην Ελλάδα, δύο εργοστάσια ζάχαρης στη Σερβία, ένα κέντρο έρευνας και του δικτύου διανομής στην Ελλάδα και η Κύπρος.
Η έδρα της βρίσκεται στην Θεσσαλονίκη.
Απασχολεί 480 άτομα μόνιμο προσωπικό, 1.000 εποχικό, 7.000 αγρότες, καθώς και άλλα 500 άτομα σε παρεμφερείς κλάδους.
rthes.gr